Wanneer mensen beginnen babbelen over waarzeggerij en andere hocus pocus krijgt ondergetekende meestal spontaan zure oprispingen. Het voorspellen van de toekomst is namelijk al even moeilijk als voorspellen hoeveel wielrenners binnen het Giro-peloton er effectief Rome zullen halen. Enkel en alleen voor Cattle Decapitation grijpt ondergetekende graag terug naar het wondermiddel Rennie om zo de zure oprispingen zo veel als mogelijk te onderdrukken. Deze Amerikanen brachten eind 2019 het geweldige album Death Atlas, waarbij werkelijk niemand had kunnen voorspellen dat een nummer als Bring Back The Plague amper een half jaar later opeens brandend actueel zou zijn. Death Atlas was dan ook als het ware de blauwdruk voor hetgeen de mensheid gedurende twee jaar moest ondergaan en waar we blijkbaar ook anno 2023 nog niet volledig van af lijken te zijn. Vraag dat maar aan Remco Evenepoel. Ondertussen zijn we zonder het goed en wel te beseffen vier jaar verder en is het hoog tijd voor een opvolger. We hebben er lang op moeten wachten maar op 12 mei verscheen met Terrasite dan eindelijk de nieuwste worp van Cattle Decapitation. Een plaatje dat trouwens opnieuw het levenslicht zag door toedoen van Metal Blade Records.

Waar Death Atlas eindigde met de complete vernieling van onze aardkloot en bij uitbreiding alle levende wezens, kunnen we deze review aanvatten met goed nieuws, want slechter kan het alvast niet worden. Die mening zijn de heren van Cattle Decapitation duidelijk ook toegedaan, getuige het feit dat deze Terrasite zich voornamelijk focust op het concept wedergeboorte. Zo zien we op de albumhoes duidelijk een wezen tot leven komen wat we nog best kunnen omschrijven als 70% insect en 30% mens. Enige link met David Cronenberg’s meesterwerk The Fly is bij deze nooit geheel veraf.

Ook op muzikaal gebied is deze Terrasite een logische opvolger van Death Atlas. Verwacht dan ook geen grote, muzikale aardverschuivingen, en maar goed ook. Cattle Decapitation is namelijk één van de weinige bands die er in geslaagd is haar geluid tot in de kleinste details te perfectioneren zodat er zelfs nagenoeg geen ruimte meer overblijft voor verbetering. We zouden zelfs durven stellen dat Cattle Decapitation zowaar een muziekgenre op zichzelf geworden is. Er zijn namelijk maar zeer weinig bands die zo verdomd hard uit de hoek kunnen komen, maar er toch in slagen voldoende ‘hooks’ in de muziek aan te brengen. Een stevige scheut blastbeats kunnen bijvoorbeeld evident niet ontbreken, maar worden veelvuldig afgewisseld met passages waarbij er aardig wat gas wordt teruggenomen. Het is op die momenten dat de vocale capaciteiten van frontman Travis Ryan volledig tot ontbolstering komen. We wisten al langer dat deze man beschikt over een uitzonderlijk stel stembanden, maar desalniettemin blijkt zijn vocale reikwijdte album na album toe te nemen. Growls, putgrunts, hoge screams en dat typisch ‘high pitched’ en lichte cleane stemmetje worden zonder enig probleem aan elkaar geregen.

Wie deze plaat nog voor de allereerste maal dient te beluisteren, zal dan ook een vette kluif hebben aan dit werkstuk, gelet op de intensiteit en de nagenoeg ontelbare muzieknoten die de band per nanoseconden op de luisteraar weet af te vuren. Terrasite is dan ook een regelechte groeibriljant die haar verschillende lagen pas na meerdere luisterbeurten begint prijs te geven. Met een speelduur van bijna 53 minuten biedt deze plaat dan ook heel wat waar voor haar zuurverdiende geld. Het siert de band dan ook dat ze na negen nummers niet de spreekwoordelijke eieren voor hun geld gekozen hebben, maar er vervolgens nog een epische afsluiter van ruim tien minuten aan hebben toegevoegd. Just Another Body is dan ook een muzikale parel op zich die op een tijdspanne van tien minuten perfect weet weer te geven waar Cattle Decapitation voor staat.

Nu maar hopen dat deze heren spoedig voet op Europees – en liefst van al Vlaams – vasteland zullen zetten, want de vorige poging tijdens Alcatraz 2022 diende jammer genoeg in allerlaatste instantie te worden geannuleerd. Met Terrasite hebben deze heren het ideale werkstuk in handen om de komende jaren de hort op te gaan.

Tracklist:

1. Terrasitic Adaptation
2. We Eat Our Young
3. Scourge Of The Offspring
4. The Insignificants
5. The Storm Upstairs
6. … And The World Will Go On
7. A Photic Doom
8. Dead End Residents
9. Solastalgia
10. Just Another Body