Dunk! Fest 2023 in Gent bewees eens te meer waarom het wordt beschouwd als een eldorado voor liefhebbers van post-rock en instrumentale muziek. Gedurende drie betoverende dagen zorgde deze jaarlijkse bijeenkomst van sonische avonturiers voor een ervaring als geen ander die de aanwezigen betoverd deed verlangen naar meer. Van de indrukwekkende optredens tot de meeslepende sfeer, Dunk! Fest 2023 heeft de kunst van livemuziek naar nieuwe hoogten getild. Wij presenteren u graag het verslag van een boeiende, eerste festivaldag!
De festivallocatie in het zalencomplex die tot voor een Vlaamse politieke partij besloot om de naam op te kopen Vooruit heette, genesteld in het zonovergoten doch frisse Gent, vormde het perfecte decor voor deze klankreis. Het was een genot om de diversiteit aan kunstenaars aan te schouwen of te ontdekken, niet in één enkele zaal maar in vier auditoria verspreid over het Kunstencentrum VIERNULVIER, voor altijd De Vooruit in de volksmond, en wiens drukte van het op en neer gaan absoluut de moeite waard was.
Naast de muziek creëerden de festivalorganisatoren een boeiende sfeer die een gemeenschapsgevoel en gedeelde waardering voor het genre bevorderde. Het diverse publiek van gepassioneerde muziekliefhebbers uit alle hoeken van de wereld kwam samen voor de liefde voor experimentele post-rock en creëerde een elektrische energie die het festivalgebouw doordrong. Gesprekken stroomden vrij, vriendschappen werden gesmeed en herinneringen werden opgehaald, waardoor Dunk! Fest niet alleen een viering van muziek was, maar een ontmoetingsplaats voor gelijkgestemde muziekfans.
De eerste dag begon met een oogverblindende golf van Mexicaans talent, bestaande uit twee bands uit het land van de Azteken, met als eerste Vyctoria uit CDMX, of Mexico Stad, in de concertzaal. Het kwartet met violiste Gibrana Cervantes begon rustig, maar na het eerste nummer werd duidelijk waarom de gitarist een metalshirt droeg voor de show. Stevige instrumentale rock met een extra ’touch’, afgewisseld met apollinische klanken. Het feit dat die in het Spaans communiceerden met het publiek en niet hun toevlucht namen tot het Engels zoals de rest van de internationale bands, maakte het nog specialer voor de fans die de grote plas overgestoken hadden.
Voor de tweede Mexicaanse outfit moesten we ons naar de prachtige balzaal begeven op de zesde verdieping waar het trio Sunset Images uit hetzelfde CDMX als hun landgenoten van Vyctoria. Het trio kwam heel stevig uit de hoek met nummers die verschillende invloeden mixten, zoals dark-gaze of noise-rock, hun experimentele indie invloeden deden me terugdenken aan Parquet Courts.
Al decennia klopt mijn hart voor Latijns-Amerika, de twee eerste bands die op dag één twee zalen openden hielden de eer hoog voor hun thuisland. Mijn Latijns-Amerikaanse roots deden mijn hart harder slaan met deze twee bands en beide groepen deden hun land van herkomst absoluut eer aan.
Met indignu uit Portugal bleven we in de Latijnse sfeer, een viertal die al bijna twintig jaar rustige maar donkere post-rock brengt en eind vorig jaar nog een album, Adeus, uitbracht bij de Zottegemse organisator van Dunk! Fest waar de dorpeling en uit het Iberische schiereiland onderdak vonden. De rust die indignu uitstraalde zorgde ervoor dat je bij momenten een haarspeld kon horen vallen op het parket van de goed gevulde concertzaal.
Door mijn Peruviaanse nationaliteit keek ik enorm uit naar de set van mijn landgenoten Kinder uit Lima die hier een mini tour afsloot alvorens een paar dagen later terug te keren naar hun heimat. De vaste bassist had de tocht naar Europa niet gemaakt, zijn plaats werd ingevuld door Danny Wilson uit Parijs. De Peruviaanse hoofdstedelingen brachten het beste van zichzelf en dat resulteerde in een nagenoeg volgelopen balzaal die de mix van math rock, synthwave en noise met open armen ontving. Kinder heeft net een album uitgebracht, Desastres Naturales Para Niños, dat heel binnenkort in de platenhandel zou moeten gaan liggen, de digitale versie is inmiddels beschikbaar. Op dit jongste album mixen ze analoge en digitale instrumentaties gericht op een veel speelsere verkenning dan op hun eerder werk.
Daarna zagen we het meer experimentele facet van de Engelsman Justin Broadrick, die samen met de Belg Dirk Serries hun passie voor dark ambient de vrije loop lieten gaan met hun project Loud As Giants in de hoofdzaal aan de oevers van de Muinkschelde.
Na wat keuvelen met de Peruvianen en Sunset Images plus wat obligate foto’s met onze reporter bleven we in de balzaal hangen om de voorstelling van Am Fost La Munte Și Mi-a Plăcut (Ik ging naar de bergen en het beviel me) uit Roemenië bij te wonen, Roemenen die aan hun tweede editie Dunk! Fest toe waren met hun post-rock waar de gitaren een prominente rol speelden naast melancholie. De heren uit Boekarest brachten vorig jaar hun jongste album uit via het label Dunk Records. La Vale is net als de show een pelgrimstocht naar de top van een eigen berg van ongecompliceerde en riff-centrische instrumentale post-rock. Een heel sterke set van de eerste niet Latijnse band wat Amped-Up betrof.
Even later stonden we opnieuw oog in oog met Justin Broadrick, deze keer met Godflesh, wiens optreden een indrukwekkende indruk op de zintuigen maakte en aantoonde waarom ze worden beschouwd als een referentiepunt voor live industriële metal.
Met een indrukwekkende présence op het podium schakelden ze moeiteloos over tussen industriële intensiteit en etherische introspectie. De boeiende visuele projecties voegden een ander niveau van intensiteit toe en creëerden een betoverende synergie met de viscerale soundscapes van de band. De lichtshow was zo hevig dat onze fotograaf een halve epilepsieaanval kreeg en een groot deel van de show zittend op de plankenvloer van de concertzaal doorbracht en even later de strijd moest staken.
We trokken voor de laatste keer naar de balzaal om getuige te zijn van de jonge talenten van TAKH. Het Gentse kwartet heeft net hun debuutalbum uitgebracht en zorgt al voor veel opschudding met hun traag brandende atmosferische doom.
Tot slot waren God Is An Astronaut & Jo Quail verantwoordelijk voor het afsluiten van de avond, maar niet voordat ze op reis gingen naar hun etherische en omhullende wereld van geluid. Alle muzikanten straalden meesterschap uit in het creëren van boeiende sferen en ingewikkelde melodieën.
Een symfonie van emoties en texturen waar Jo Quail’s cello technieken doorscheen, met behulp van loops en effecten om een rijk en meeslepend geluidslandschap te creëren. Met elke slag van de strijkstok en elke pizzicato van de snaren boeide hij ons met melancholie en introspectie tot triomf en hoop. De emotie, de dynamiek onder alle leden en hun beheersing van de balans tussen intensiviteit en delicatesse, creëerden een magische ervaring die een stempel drukte op het geheugen van alle post-rock liefhebbers.
Eens alle foto’s bewerkt zijn, kunt u deze bekijken @ https://incakola.smugmug.com/Music/Festivals/Dunk-Fest-2023
0 reacties