Op zaterdag 20 mei kregen we de derde en laatste dag van één van de leukste en meest gemoedelijke festivals uit het grote aanbod in België.
De derde dag stond min of meer in het teken van Australië, met een Japanse hoofdbrok van formaat. Het is een feit dat de Australische metal- en rockscene net zo divers als van hoge kwaliteit is, en post-rock is daarop geen uitzondering.

Niet voor niets stonden er deze laatste dag vijf bands op de line-up uit het land van Vegemite en Victoria Bitter. Het eerste bewijs hiervan was Solkyri, die de derde dag van het festival aftrapte op het hoofdpodium. Hoewel onbekend voor ons, stelde het kwartet zeker niet teleur met zijn energieke rockvoorgerecht met knipoogjes naar math-rock en shoegaze.

Vervolgens doken we langzaam in het donkere water van de psychedelische post van Svntax Error in de Balzaal. Het was niet alleen instrumentaal, het bevatte ook melodieuze zang die paste bij pakkende popbeats. De ambient gitaardrones waren behoorlijk relevant, al was het vaak de theremin die het verschil maakte.

De Nederlandse band GGGOLDDD rond Milena Eva, die momenteel met MONO op tournee is, betovert de Concertzaal met zijn dark ambient, post en electronica naast elkaar geplaatst in toegankelijke gothic triphop. Zangeres Milena Eva bracht het publiek in vervoering met een hypnotiserende dans terwijl ze melancholische monologen met Portishead-tinten uitvoerde.
De combinatie van donkere synthwave plus breakbeat-drumpassages en felle gitaarintermezzo’s voegden diepte en textuur toe aan hun gotische optreden.

GGGOLDDD in de Concertzaal @ Dunk! Fest 2023

Na GGGOLDDD maakten we gebruik van het half uur dat we moesten wachten om de volgende Australische band in de Balzaal te zien en een ​​paar verdiepingen omhoog richting Theaterzaal te gaan. De zaal waar ooit Sonic Youth optrad ontving ons met de piano & cello drone van de Fransman Marc Euvrie.
Hoewel zijn klassieke voorstelling weinig te maken had met de rest van de line-up, maakte het feit dat we zijn concert bijwoonden vanuit de roodfluwelen stoelen, omringd door de architectonische glamour van het theater, toch wel speciaal.

Terug in de Balzaal begonnen we aan een vooruitstrevende reis met Mushroom Giants. De sleutel bij hun muziek was eb en vloed, licht en schaduw, een langzame maar gestage en boeiende constructie, van relatief soepele en eenvoudige texturen tot donderende crescendo’s met veel groove.
De Aussies brachten drie weken eerder hun album In A Forest uit in samenwerking met Dunk! Records. Een aanbevelenswaardig album dat hun progressief postrock-voorstel naar een ander niveau tilt en de traditionele grenzen overschrijdt met elementen van psychedelica en dreamgaze. Dit was ongetwijfeld weer een geweldige muzikale ontdekking van het festival wat ons betreft.

Mushroom Giant in de Balzaal @ Dunk! Fest 2023

Wat later zakten we terug af naar de Concertzaal naar de beginselen van post-rock met het Zweedse EF dat al meer dan twee decennia aan de weg timmert.
Hun caleidoscopische stijl met cello omvatte indierock-esthetiek á la Explosions In The Sky, de felle houding van Mogwai en de orkestrale stijl van Godspeed You! Black Emperor. Hun voorstelling was een meesterwerk in het vertellen van sfeervolle verhalen en ontwikkelde met elk nummer een gevoel van kwetsbaarheid en kracht.

EF @ Dunk! Fest 2023

Vanaf het begin van We Lost The Sea hing een sfeer vol emotie en zag het publiek hoe de band gaandeweg in intensiteit en energie groeide. De grote verrassing van de avond was toen de show meer dan tien minuten uitliep en plots de MONO gitaristen het podium opkwamen om met de Aussies mee te jammen. Het was een intens en krachtig moment dat iedereen de adem benam. De toewijding van de musici en de verbondenheid met het publiek waren fascinerend.

We Lost The Sea (and the front light) @ Dunk! Fest 2023

We beklommen een laatste keer de trappen naar de Balzaal om de nieuwste Mexicaanse invasie van zintuigen te ontvangen. Deze keer was het de beurt aan De Osos die elk cliché doorbrak dat de post en de dansbare beats niet samen kunnen gaan. Wat deze band dubbel bijzonder maakt, is de toetsenist, die een unieke magie aan hun geluid toevoegt. Zijn super dreamgaze-stijl en zijn prachtige atmosferische benadering zorgden voor een meeslepende luisterervaring, en waarom ook niet, ook dansbaar.

Deze tweede geslaagde editie in de gebouwen van de voormalige Vooruit werd afgesloten met de fenomenale vaandeldragers van de post-rock uit het land van de rijzende zon, MONO uit Tokio. De Japanners zijn vrij veel onderweg en zijn dus ook vaak te zien in België, maar deze keer hadden ze het begin van hun set wat aangepast met Riptide en Imperfect Things uit hun jongste lp, Pilgrimage of the Soul dat inmiddels twee jaar geleden verscheen. Niets uit Heaven, Vol. 1 dat eind 2022 verscheen als ep.

Taka Goto – MONO @ Dunk! Fest 2023

Verder niets dan kwaliteit in de opstelling die we gewoon zijn waarbij de drie mannen zitten om hun instrumenten te bespelen terwijl bassiste Tamaki Kunishi naar goede gewoonte recht stond.
Deel twee bestond uit de oerklassiekers van MONO, Sorrow, Halcyon (Beautiful Days), Ashes in the Snow en als afsluiter het MONO nummer bij uitstek Com(?) dat een deel van het publiek in extase bracht en op een uitstekende manier het festival af te sluiten.

Tamaki Kunishi – MONO @ Dunk! Fest 2023