Liefhebbers van spitsvondige, hoogst ongewone songtitels kunnen maar beter de oren spitsen, want onze stonervrienden van Gozu zijn terug van weggeweest. Na vijf lange jaren vol radiostilte mocht dit uit Boston afkomstige collectief op 19 mei langstleden de metalcommunity verblijden met een een nieuw werkstuk, genaamd Remedy. Een plaatje dat net als zijn voorganger Equilibrium verscheen via het al even Amerikaanse label Metal Blade Records!

De lange radiostilte van vijf jaar waarvan sprake heeft natuurlijk zijn redenen gehad, daar gaan we niet al te veel over in detail treden om geen oude wonden open te rijten. De wereld heeft zich ondertussen opnieuw genormaliseerd, waardoor we opnieuw ten volle kunnen deelnemen aan het sociale leven. Wat betreft komt een portie onvervalste stoner metal nooit ongelegen. Ook deze Remedy zal bij menig luisteraar ongetwijfeld een lach op het gezicht weten te toveren, want van bij de eerste noten van opener Tom Cruise Control gooit de band er meteen lekker de beuk in. Tijdens de eerste nummer van deze plaat lijkt het wel of de band steevast gekozen heeft om een pure stonerplaat af te leveren, waarbij het tempo lekker hoog gehouden wordt, getuige nummers als het heerlijk opzwepende Rambo 2 en het naar Orange Goblin ruikende Joe Don Baker. Nu weten we wel dat Gozu al eens graag de knuppel in het hoenderhoek gooit, maar deze brok venijn hadden we niet meteen zien aankomen.

Nadat iedereen na vier uit de kluiten gewassen nummer klaarwakker is, acht Gozu het evenwel tijd om het tempo wat te laten zakken en het aspect ‘doom’ wat meer op het voorplan te brengen. Zo krijgt ook frontman Marc Gaffney opnieuw alle tijd en ruimte om zijn vocale capaciteiten ten volle te etaleren, want ook vijf jaar later beschikt deze man nog steeds over een stem als een spreekwoordelijke klok. Daar staat dan wel weer tegenover dat het tempo automatisch een flinke duik neemt. Een duik die aanvankelijk tijdens nummers als Pillow Talk en het daaropvolgende The Magnificent Muraco als welgekomen aanvoelt, maar die naderhand toch wel begint aan te voelen als een deuk in de beleving. Ben Gazzara Loves No One en Ash zijn op zich zeker geen verkeerde nummers, maar in het complete verhaal van deze Remedy missen ze toch wel hun verwachte uitwerking.

Een verwachte uitwerking die ook tijdens de bombastische afsluiter The Handler niet volledig tot zijn recht komt. Gozu begint er stilaan een patent op te hebben om iedere plaat af te sluiten met een opus dat de tien minuten weet te benaderen, al kunnen we de term ‘magnum opus’ deze keer achterwege laten. The Handler bevat als song zijn momenten, maar weet op geen enkel ogenblik de luisteraar met verstomming te slaan. Ook de lang uitgesponnen outro kan daar weinig aan veranderen, al weet je als luisteraar op dat moment wel dat de eerste helft van deze plaat zich opnieuw aanbiedt!

The Remedy is dan ook een plaat geworden met twee gezichten, waarbij duidelijk wordt waar de sterktes van Gozu liggen, maar ook welke muzikale weg de band toch iets minder goed gegoten is. Tijdens de eerste vier nummers komt de band ijzersterk voor de dag, maar naarmate de plaat vordert en de vele trage, met doom doorspekte nummers de revue blijven passeren, begint het enthousiasme jammer genoeg wat weg te smelten. Als sneeuw voor de zon is misschien wat veel gezegd, maar toch. Hopelijk bevat de volgende plaat dan ook een pak meer uptempo stoner en blijft het trage, logge doomy werk wat meer achterwege…

1. Tracklist:
2. Tom Cruise Control
3. CLDZ
4. Rambo 2
5. Joe Don Baker
6. Pillow Talk
7. The Magnificent Muraco
8. Ben Gazzaro Loves No One
9. Ash
10. The Handler