De voorbije jaren mocht de organisatie van de (metaldag van de) Lokerse Feesten steevast rekenen op een brandende zomerzon om de lap asfalt van de Grote Kaai nog wat meer in vuur en vlam te zetten. Dit jaar waren de weergoden de metaldag echter wat minder gunstig gezind. Of althans zo leek het aanvankelijk toch. Wat aanvankelijk begon onder herfstachtige omstandigheden met de nodige problemen tot gevolg, veranderde al snel in een nog altijd frisse, maar droge metaldag, waarbij het talrijk aanwezige publiek zich kon opwarmen aan bands als Stake, Biohazard, Bullet For My Valentine, Megadeth en absolute headliner Within Temptation. Amped-Up was opnieuw van de partij om deze eerste, zwartgeblakerde zondag van de Lokerse Feestweek van de nodige tekst en beelden te voorzien!

Stake (Grote Kaai – Poging 1):

Op het ogenblik dat de poorten van de Grote Kaai officieel openden, bleek er nog een stevige depressie over Lokeren te trekken met flinke neerslag en vooral stevige rukwinden tot gevolg. Ondanks deze barre weersomstandigheden, waren vele dappere metalheads vroeg afgezakt naar het hoofdpodium om aldaar Stake aan het werk te kunnen zien. Jammer genoeg bleek de ongunstige windrichting in combinatie met de hevige regenval een grote spelbreker te zijn. De wind blies de regen namelijk het podium op, waardoor de show van Stake letterlijk in het water viel. Uitstellen was dan ook de enige optie tot grote spijt zowel de band, het publiek als de organisatie.

Hammok (Club Stubru)

Het noodgedwongen annuleren van de show van Stake zorgde wel voor een volksverhuizing richting de Club Stubru, waar Hammok vervolgens het beste van zichzelf mocht geven. Enig puntje van kritiek was toch wel het feit dat de deuren van de Club Stubru initieel steevast gesloten bleven en het aanwezige publiek, dat begrijpelijk een plek zocht om te schuilen en wat op te drogen, als sardienen in een blik gepropt moesten staan wachten in de inkomhal van de Club Stubru.

Wanneer dan eindelijk toch de deuren openden en Hammok voor een propvolle Club Stubru aan hun set mocht beginnen, klaarde de hemel voor het aanwezige publiek voor een eerste maal toch wat op. Hammok was alleszins blij met de enorme opkomst, hetgeen ze ook meermaals lieten blijken op een speelse manier. Muzikaal kwam de post hardcore van dit gezelschap bij momenten nogal chaotisch over, maar amusant was het zeker en vast wel. De frontman stond achter zijn microfoon naar alle kanten te stuiteren, terwijl de bassist bij momenten blijkbaar geen weet meer wist met zichzelf. De man in kwestie sprong geregeld het publiek om vervolgens ofwel op de schouders te kruipen van een toeschouwer om ofwel al liggend op de grond verder te spelen. Hammok kreeg het als openingsact bovendien moeiteloos voor elkaar om wat beweging in de zaal te brengen met een eerste moshpit van de dag.

Biohazard (Grote Kaai):

Weinigen hadden het ooit nog voor mogelijk gehouden, maar anno 2023 bestaat Biohazard opnieuw uit de originele leden, die tijdens de jaren ’90 eigenhandig de New York Hardcore beweging uit de grond wisten te stampen. Een heuglijke gebeurtenis die deze heren niet zomaar aan zich voorbij wouden laten gaan. Een grote, Europese zomertournee kon dan ook niet uitbleven, met als gevolg dat Biohazard deze zomer op nagenoeg ieder metalfestival te bewonderen valt. Ook de Lokerse Grote Kaai moest er aan geloven en mocht zich aldus opmaken voor een uurtje Biohazard.

Een uurtje waarin er heel wat te beleven viel. De band hard er namelijk zin in en vuurde meteen meteen de ene klassieker na de andere af. Het opstarten van een moshpit kan gelukkig ook in de regen, al is het natuurlijk wel vrij ‘klote’ dat er net voor het podium kleine kiezels en zand liggen die zorgden voor een dun modderig laagje, daar waar de rest van het festivalterrein bestaat uit mooi geplaveide asfalt… Misschien dat de Stad Lokeren op verzoek van de organisatie dit toch wel erg ongelukkig gelegen ‘schaamstrookje’ op deftige wijze kan verharden. Biohazard zette een degelijke show neer, maar waar we de band nog het meest van al dankbaar voor zijn, is het feit dat ze er eigenhandig voor gezorgd hebben dat de regenwolken verdwenen en er zowaar een zonnetje begon te piepen. Een zonnetje dat we op dat ogenblik al een week niet meer te zien gekregen hadden. Het houden van een dans ter ere van de weergoden kan blijkbaar wel degelijk iets opbrengen…

Bullet For My Valentine (Grote Kaai):

Nu de regenwolken volledig verdreven waren, kon Bullet For My Valentine zowaar de zonnebrillen van onder het stof halen. Wie had dat omstreeks de klok van half vier durven denken… Deze pioniers binnen het metalcoregenre onder leiding van frontman Matt Tuck zijn ondertussen ervaren rotten die de kneepjes van het vak maar te goed kennen. De festiviteiten werden op gang getrokken met het loodzware Knives en het vrij toegankelijke Over It. Pas vanaf Your Betrayal en zeker vanaf de oude kraker 4 Words trok de moshpit zich stevig op gang.

Bullet For My Valentine is nooit te betrappen op enige vorm van herhaling, maar als er één album is dat toch wel boven de rest uitsteekt, is het wel Scream Aim Fire. Dat bleek vandaag nog maar eens, want de razendsnelle, tegen het thrashgenre aanleunende splinterbommen Scream Aim Fire en het afsluitende Waking The Demon, deden de Grote Kaai werkelijk daveren op haar grondvesten. Ook het opzwepende The Last Fight werd op luid gejuich onthaald of wat dan gezegd van dé Bullet-klassieker bij uitstek Tears Don’t Fall die luidkeels werd meegezongen. Bullet For My Valentine stelde dan ook allerminst teleur en zal bij vele twintigers en dertigers ongetwijfeld de nodige jeugdherinneringen naar boven gebracht hebben!

Megadeth (Grote Kaai):

Met Megadeth was het tijd om één van de meest legendarische bands uit het thrash genre te verwelkomen in Lokeren. Het verhaal van Dave Mustaine is ondertussen al gemeen erfgoed geworden, dus daar gaan we niet over uitwijden. Maar we het hier wel over willen hebben, is de ronduit fantastische show die Megadeth wist af te leveren. Van bij opener Hangar 18 werd nog maar eens duidelijk wat voor een pletwals Megadeth na ruim veertig jaar nog altijd wel is. Op instrumentaal gebied was er gewoonweg geen speld tussen te krijgen. Het duo Mustaine – Loureiro toverde de ene flitsende gitaarsolo na de andere uit hun vingers, waarbij beide heren op werkelijk geen enkele valse noot te betrappen vielen. Achter beide heren, zat er dan weer een beest achter de drumkit in de persoon van onze eigen vaderlandse trots Dirk Verbeuren, die zichtbaar genoot van de warm ontvangst.

Van Mustaine wordt dikwijls wel eens gezegd dat hij een nukkig man zou zijn, maar ook daar was vanavond niets van te merken. Zo nam de man in kwestie eerst en vooral ruim de tijd om iedereen uit het publiek welkom te heten en dat mag u bijna gerust letterlijk nemen. Daarnaast stond Mustaine continu met een smile op zijn gezicht om naar een einde toe ook de fans royaal te willen bedanken voor hun jarenlange loyaliteit naar de band toe. We kregen spontaan een warm gevoel vanbinnen bij zoveel oprechtheid. Voor het overige bestond de setlist uit een aaneenschakeling hits als Wake Up Dead, Sweating Bullets, Symphony Of Destruction en uiteraard het afsluitende tweeluik Peace Sells gevolgd door Holy Wars. Tussendoor bracht Megadeth ook nog een nieuw nummer We’ll Be Back dat zeker en vast een aparte vermelding verdient. De laatste twee albums hebben duidelijk gemaakt dat Megadeth absoluut nog niet op de retour is en daar was We’ll be back wel het mooiste exponent van. Wat een snedig, vurig en razendsnelle thrashgranaat. De handen gingen gedurende 75 minuten vlot op elkaar, waarna de show van deze heren nog lang bleef nazinderen.

Within Temptation (Grote Kaai):

Voor de absolute headliner heeft de organisatie het niet al te ver moeten zoeken. Onze noorderburen van Within Temptation gelden namelijk sinds jaar en dag als één van de grondleggers van het female fronted symphonic metalgenre. Een status die hen al naar alle uithoeken van de wereld gebracht heeft om daar menig metalfestival te mogen headlinen. Vandaag was het opnieuw de beurt aan Lokeren, waar Within Temptation de metaldag naar een absoluut hoogtepunt mocht brengen. Aan de podiumopbouw en de productie zal het alvast niet gelegen hebben, want het vuurkanon draaide bij momenten flinke overuren, hetgeen alleen maar bijdroeg aan de heroïek en het bombast van de show.

De meest recente langspeler Resist dateert ondertussen al van 2019, maar de songs van die plaat hebben zich naadloos een vaste plaats weten te veroveren in de setlist van de band. Iets wat in zekere zin geldt voor al het meer recente werk van Within Temptation, want de fans moesten zeker geen old school set verwachten. Enkel Stand My Ground en de obligate afsluiter Mother Earth katapulteerden de fans terug naar de beginperiode van de band, maar voor het overige was het allemaal recenter werk wat de klok sloeg. En maar goed ook, want doorheen de jaren is de band er op muzikaal gebied een pak steviger op geworden, terwijl frontvrouw en nachtegaal van dienst Sharon den Adel de ene weergaloze hoge noot na de andere wist te halen. Exponent van dit alles is ongetwijfeld de meest recente single Wireless die zeker live werkelijk voor kippenvel wist te zorgen. Hetzelfde geldt trouwens voor het aan Oekraïne opgedragen Raise Your Banner en het heerlijk opzwepende In The Middle Of The Night. Tussendoor bracht Sharon nog een ode aan haar overleden vader met het nummer Supernova dat meteen voor een rustmomentje zorgde in een voor het overige felle setlist, waarmee Within Temptation nog maar eens duidelijke maakte echt wel die status van headliner waardig te zijn!

Stake (Club Stubru):

Nadat de uitermate gure weersomstandigheden de show van Stake in de namiddag onmogelijk gemaakt hadden, kreeg de band ’s avonds laat een herkansing in de Club Stubru. Het siert de heren van Stake dan ook enorm dat de eerste teleurstelling per direct plaats wist te maken voor een hernieuwd enthousiasme om later een tweede poging te ondernemen. Iets wat het publiek blijkbaar wist te appreciëren, want de Club Stubru zat werkelijk afgeladen vol. In die mate zelfs dat wie na Within Temptation nog wou afzakken naar de Club Stubru er gewoon bijna niet meer binnen geraakte.

De eerste helft van de show moesten we jammer genoeg aan ons voorbij laten gaan, maar wat we naderhand te zien kregen vanop de trappen, bracht meteen de sfeer naar boven van een heerlijk underground feestje, waarbij het zweet van de muren druipt en het aanwezige publiek continu in beweging is. De meest recente worp Love, Death & Decay stond evident centraal, maar ook ouder werk als het ronduit geweldige Gravity Giants en het afsluitende Everybody Knows werden zeker niet over het hoofd gezien. Frontman Brent Vanneste werd finaal nog in de bloemetjes gezet met zijn 31e verjaardag, waarbij de entourage een grote taart liet aandraven die zowaar nog mee betrokken werd in de bruisende afsluiter Everybody Knows.