Wanneer het midden van de maand augustus nadert, weten de ‘Kortrijkzanen’ dat hun stad wederom zal worden overspoeld met liefhebbers van het zwaardere werk. Alcatraz mag ondertussen 15 kaarsjes uitblazen en is uitgegroeid tot één van de grootste en best georganiseerde (metal)festivals van ons Belgenlandje. Voor deze vijftiende editie heeft de organisatie duidelijk kosten noch moeite gespaard en dat niet alleen voor wat betreft de line-up. Ook de festivalbeleving en de daarbij horende inrichting van het festivalterrein is er nog maar eens op vooruit gegaan. Nu Alcatraz 2023 definitief behoord tot de annalen van de metalgeschiedenis, maken wij maar al te graag de eindbalans op. Te beginnen met festivaldag nummer één!

Eleine (Prison Stage – 11u20):

Waar de organisatie tijdens de start van de vorige editie nog te kampen had met tegensputterende scantoestellen, liep dit jaar alles gesmeerd zoals een trein zou moeten lopen. Wie tijdig aanwezig was, kon zonder al te veel aanschuiven ook tijdig op de heilige weide geraken, waardoor het Zweedse Eleine meteen kon rekenen op een aardig gevulde weide. Frontvrouw Madeleine Liljestam – opnieuw voorzien van een prachtige outfit – trok het publiek meteen mee op een avontuurlijke trip, waarbij de female fronted symphonic metal zowel instrumentaal als vocaal voorzien werd van een extra dosis peper en zout. De respons was evident nog niet oorverdovend, zoals men dat kan verwachten tegen een uur of 8, maar dat kon Eleine duidelijk niet deren. Het siert de band ook dat ze niet keer op keer gaan liggen smeken voor een luidere respons vanuit het publiek, maar genoegen kunnen nemen met de reactie van het publiek zoals deze is. En op zich had Eleine zeker en vast geen klagen, want de vuisten gingen gedurende de set uitermate vlotjes de lucht in. Na een dik half uur zat de pret er jammer genoeg al op, waarna de band nog uitgebreid de tijd nam om het publiek te bedanken. Alcatraz had zich wederom geen betere opener van de Prison Stage kunnen wensen!

A Goat As Our Shepherd (Morgue – 12u10):

Tijdens de maanden voorafgaand aan Alcatraz is er steevast één plek op de affiche die vrij last minute wordt ingevuld. Die van de winnaar van de Alcatraz Bash, een jaarlijkse muziekwedstrijd waarbij talent van eigen bodem het op het podium mag uitvechten om een plekje te bemachtigen op het podium van Alcatraz. Na een lange battle, bestaande uit meerdere fasen, kwam het uit Heist-Op-Den-Berg afkomstige A Goat As Our Shepherd als winnaar uit de bus. Zodoende mochten deze heren dan ook rond het middaguur aantreden in La Morgue. Heel wat aanwezigen wouden blijkbaar wel eens van dichtbij aanschouwen wat deze winnaars te bieden hebben, want La Morgue was aardig gevuld. Gedurende een dik half uur kreeg het publiek een combinatie van thrash en death metal over zich heen. Solide gebracht, maar een zekere ‘aha erlebnis’ bleef toch wat uit. Al hoeft dat uiteraard niet te verbazen. AGAOS moet namelijk nog steeds haar debuutalbum op de wereld loslaten. Op het einde zette de frontman nog eigenhandig een circlepit in gang. Fijne kennismaking wat ons betreft!

Alkerdeel (Swamp – 13u10):

“Huh, Alkerdeel stond toch niet op de affiche” hoor ik u al luidop denken. Volledig correct! Normaal had Frozen Soul om 13u10 de spreekwoordelijke beuk in de Swamp moeten gooien, maar logistieke problemen gooiden blijkbaar roet in het eten. De heren van Alkerdeel, ongetwijfeld rustig genietend van een ontbijt op de camping van Alcatraz, werden dan maar uitermate last minute hun rust afgenomen om al even last minute te kunnen aantreden. Pure rock ’n roll als u het ons vraagt, wat nog maar eens duidelijk maakt hoe geweldig de metalcommunity wel niet is. Alkerdeel bestormde een volledig naakt podium en dompelde de Swamp onder in een bad vol loodzware sludge en black metal, waarbij de band in een gestaag tempo het energieniveau bleef opdrijven om finaal tot een ware eruptie te komen. Klasbakken!

Rise Of The Northstar (Prison Stage – 13u40):

Het Franse Rise Of The Northstar draait ondertussen al ruim 10 jaar mee, maar was nog niet al te vaak te bewonderen op een Vlaams podium. Het hoeft dan ook niet te verwonderen, dat de opkomst voor dit vijftal immens was. Rise Of The Northstar weet het beste van hardcore, thrash en punk met elkaar te verweven in een explosieve cocktail, wat meteen ook duidelijk werd. De band had maar enkele noten nodig om de ruimte voor het hoofdpodium om te vormen tot oorlogsgebied. Zelden zo razendsnel een moshpit tot stand zien komen. De pitstops van Max Verstappen waren er niets tegen. ROTN bracht met Showdown eerder dit jaar nog een ijzersterke plaat op de markt. Het hoefde dan ook niet te verbazen dat er rijkelijk geput werd uit dit recente opus, getuige nummers als Showdown, Third Strike, One Love en het op een ronduit schitterende gitaarriff gesteunde Rise. Ook ‘oudere’ classics als Welcame, Samourai Spirit en Here Comes The Boom deden waarvoor ze gemaakt zijn: de boel in vuur en vlam zetten. Ook qua stage presence klopt het bij ROTN als een bus: van de op Oosterse gevechtssport gebaseerde outfits tot de manier waarop deze heren zich over het podium voortbewegen. Rise Of The Northstar zette een dijk van een show neer, waarmee de band meteen tekende voor één van de absolute hoogtepunten van de eerste festivaldag!

Vomitory (Swamp – 14u25) 

De Zweedse heren van Vomitory verschenen op het Swamp-podium om direct pure doodsvlammen in ons gezicht te werpen met All Heads Are Gonna Roll, onderdeel van hun eerste nieuwe volledige album in twaalf jaar dat dit jaar is uitgebracht. Na een korte pauze in 2013 namen ze in 2019 de beslissing om terug te keren naar het podium, waarbij ze lieten zien dat ze echt genieten van samen optreden! Wij zijn even enthousiast over hun reünie. Om hun bekwaamheid te bewijzen, werden pareltjes als Terrorize, Sodomize, Brutalize en Redemption uitgelicht, met zware riffs, bliksemsnelle drums met hyper blasts, en de krachtige vocalen van bassist Erik Rundqvist die dat schurende, raspende geluid leveren waar we allemaal van houden. Zoals altijd kenmerkten minimaal contact en een stoïsche podiumaanwezigheid hun optreden, waarbij ze benadrukten dat hun muziek voor zichzelf spreekt (ML).

Kludde (Morgue – 14u35):

Tegelijkertijd met de Zweden van Vomitory mochten de Aalstenaars van Kludde het aanwezige publiek in La Morgue trakteren op een scheut black metal met aardig wat rock ’n roll in verwerkt. Eerder dit jaar bracht de band met De Horla nog een dijk van een album uit en op dat elan wouden deze heren vandaag verder surfen. De moshpit trok zich opnieuw moeiteloos op gang. De drums stonden tijdens het eerste nummer ietwat plat in de mix, maar dat euvel werd al snel rechtgetrokken. Gedurende drie kwartier werd er stevig van leer getrokken, zoals we dat van Kludde gewend zijn. Geen gezever, geen bullshit tussendoor. Gewoon vlammen van begin tot einde!

Bury Tomorrow (Prison Stage – 16u25):

Om iets voor half 5 was het tijd voor het tweede feestje van de dag voor het hoofdpodium, want zeg nu zelf. Het is pas bij een band uit het core-genre dat het dak er effectief volledig af gaat. Bury Tomorrow zorgde dan ook voor een ware aardverschuiving met aan het waanzinnige grenzende taferelen. Zo ontstond er bij het nummer Earthbound een gigantische circlepit die absoluut niet weggelegd was voor mensen die niet al te stevig op hun benen stonden. Er werd evident veelvuldig teruggegrepen naar het meest recente album The Seventh Sun, wat er jammer genoeg dan weer voor zorgde dat de old school classics als Man On Fire en Lionheart geen deel uitmaakten van de setlist. Naarmate de set vorderde riep frontman Daniel Winter-Bates op tot een golf aan crowdsurfers, waarna de bonken van de security het publiek dan weer uitdaagden om hen eindelijk eens echt aan het werk te zetten. Heerlijke taferelen die nog maar eens duidelijk maakten wat een geweldige sfeer er op Alcatraz heerst.

Forbidden (Prison Stage – 17u50):

Forbidden is misschien wel één van de meest ondergewaarderde thrash bands uit de Bay Area. De band bracht vooral in de jaren 90 enkele sterke platen uit, waarna het vrijwel volledig stil werd rond de band. In 2010 volgde er dan een reünie gekoppeld aan een nieuwe langspeler, maar opnieuw geraakte de trein niet op de rails. Het was dan ook een meer dan aangename verrassing om Forbidden live aan het werk te mogen zien op Alcatraz. Niet in het minst daar er achter de drumkits ene Chris Kontos, de originele drummer van Machine Head, had plaatsgenomen. Achter de microfoon stond dan weer de boomlange Norman Skinner, die uitgegroeid is tot die hard fan van de band naar frontman van de band. De meeste dromen zijn dan toch niet altijd bedrog… Forbidden bracht vandaag met bravoeure op integrale wijze haar debuutalbum Forbidden Evil, waarvoor echt wel het label ’thrash’ bedacht is. Zelfs een intro die niet wou afspelen, kon de spelvreugde van deze heren niet drukken. Die van het publiek al evenmin, want we kregen weer licht waanzinnige taferelen te zien.

Downset (Prison Stage – 17u50) 

Rapcore-veteranen Downset betraden rond 17:50 uur het Helldorado-podium. Ondanks hun blijvende aanwezigheid toonden de mannen een indrukwekkende frisheid in hun klassieke fusie van rap en metal, wat een verfrissende afwisseling bood ten opzichte van de meer traditionele trash- en deathmetaloptredens van de dag. De bas gaf een rauwe, maar briljante klank, wat een opwindende crunch aan hun optreden toevoegde. Memorabele momenten vulden de show, waaronder een grappig moment toen een meisje Neil Roemer probeerde te kussen toen hij het publiek in dook tijdens New Respect. De trotse vocalist bleef dynamisch gedurende het hele concert en dook consequent het publiek in om hen wakker te schudden. Gitarist Rogelio Lozano deed ook zijn deel door vanaf het podium mee te zingen om het publiek te motiveren. De mix van woede, maatschappelijk bewuste teksten en energie in de muziek bereikte zijn hoogtepunt, vooral tijdens hun geprezen hit Anger. Roemer bleef zingen vanuit het publiek, wat zorgde voor een intense sfeer en eenheid tussen crowdsurfers en iedereen in de voorste gelederen (ML).

Trivium (Prison Stage – 19u30):

De eer van subheadliner van deze eerste festivaldag was weggelegd voor het Amerikaanse geweld van Trivium. En wat voor een show wisten deze heren neer te zetten. Trivium mag gerust beschouwd worden als één van de meest hardwerkende bands binnen het genre en dat bewees bassist Paolo Gregoletto vandaag in het bijzonder. Amper gerecupereerd van een spoedoperatie aan de rug, stond de man vandaag gewoonweg op het podium de bassgitaar te geselen, die mooi stond opgesteld in een ‘standaard’ zodat Paolo het zware ding zeker en vast niet moest omgorden. Alleen al daarvoor verdiende de man een staande ovatie.

En dan hebben we het nog niet eens over de muziek zelf gehad. Trivium wordt al jaar en dag op handen gedragen in ons Belgenlandje en dat was ook vandaag niet anders. Opener In The Court Of The Dragon gooide meteen de knuppel in het hoenderhok, waarna met Down From The Sky werd teruggegrepen naar het uit 2008 afkomstige meesterwerk Shogun. Matt Heafy toonde zich nog maar eens een frontman uit de duizend, terwijl de band met Alex Bent eindelijk standvastigheid achter de drumkit gevonden heeft. En wat voor een standvastigheid: de man mag gerust gerekend worden tot één van de beste drummers uit het genre. Wat een beest! Het gitaarintro van Strife werd luidkeels meegezongen, terwijl er tijdens het nummer Amongst The Shadows And The Stones niet één, maar drie circlepits ontstonden. Met het obligate In Waves kwam er een einde aan meer dan geslaagde doortocht van dit Amerikaanse monster, die absoluut niet had misstaan als absolute headliner van deze eerste festivaldag!

Powerwolf (Prison Stage – 21u40):

Headliner van de eerste festivaldag was het Duitse powermetalinstituut Powerwolf. Deze Duitsers draaien al heel wat jaren mee en lijken jaar na jaar aan populariteit te blijven winnen. Headlinen op Duitse festivals mochten deze heren al afvinken van de bucketlist en daar komt nu dus ook headlinen op Alcatraz bij. Dat Powerwolf ook in onze contreien uitermate populair is, bleek al snel uit het aantal bandshirts dat we doorheen de dag konden spotten. Van zodra het grote, zwarte doek neerviel, en Powerwolf de show op gang trapte, bleek de band vandaag een zeer grote productie meegebracht te hebben naar Kortrijk. Aan vuur(werk) geen gebrek en zelfs het sneeuwkanon werd meegebracht op deze mooie avond in augustus.

Setlistgewijs bracht Powerwolf als het ware een best off, waarbij klassiekers als Amen And Attack en Army Of The Night al vrij snel de revue passeerden. Frontman Attila Dorn bleek bovendien ook opnieuw zeer goed bij stem en liet de vele nummers op krachtige wijze weergalmen over een volgelopen festivalweide. Nummers als Resurrection By Erection en We Drink Your Blood mogen niet altijd even serieus genomen worden, maar dat kon het publiek weinig deren. Uitzinnige toestanden zoals bij Rise Of The Northstar of Bury Tomorrow kregen we niet te zien, maar dat neemt niet weg dat Powerwolf een sterke show wist neer te zetten, die tot in de puntjes verzorgd was en toch echt wel het predikaat ‘headliner’ waardig was.