Wanneer het midden van de maand augustus nadert, weten de ‘Kortrijkzanen’ dat hun stad wederom zal worden overspoeld met liefhebbers van het zwaardere werk. Alcatraz mag ondertussen vijftien kaarsjes uitblazen en is uitgegroeid tot één van de grootste en best georganiseerde (metal)festivals van ons Belgenlandje. Voor deze vijftiende editie heeft de organisatie duidelijk kosten noch moeite gespaard en dat niet alleen voor wat betreft de line-up. Ook de festivalbeleving en de daarbij horende inrichting van het festivalterrein is er nog maar eens op vooruit gegaan. Nu Alcatraz 2023 definitief behoord tot de annalen van de metalgeschiedenis, maken wij maar al te graag de eindbalans op, waarbij we ondertussen aanbeland zijn aan het slotakkoord!

Annisokay (Prison Stage – 11:20)

Ondanks het vroege uur voor sommige feestbeesten van de vorige nacht, verzamelden metalcorefans zich rond het Prison-podium om Annisokay te zien. Vers van een optreden in hun thuisland Duitsland, begon de band met hun hit van 2021, Like A Parasite. Gitarist en cleane zanger Christoph Wieczorek schitterde, terwijl de krachtige snaredrums van drummer Nico Vaeen de performance aanstuurden. Hun teksten behandelen thema’s uit de samenleving, en dit jaar voegde de komst van Peter Leukhardt als bassist een nieuwe laag toe aan hun evolutie. De setlist bestond uit oude nummers en nieuwe tracks van hun aankomende EP: Abyss Pt. I op 22 september, zoals het gedenkwaardige Human met waarschijnlijk een van de meest brute breakdowns van de eerste reeks bands op deze laatste dag van het festival. Ze eindigden met het krachtige STFU, geaccentueerd door de gedurfde sprong van harde zanger Rudi Schwarzer in de menigte. (ML)

Aeveris (La Morgue – 12u10):

Net voordat het optreden van Annisokay ten einde liep, haastten we ons naar La Morgue om onze vrienden van Aeveris in actie te zien. Gelukkig konden we ons een weg banen door de overvolle tent, maar tegen de tijd dat we aankwamen, begonnen ze al met hun nieuwste single Kingdom. Louis Soenens is een geweldige zanger en commandeert het podium als een baas! Natuurlijk zou dit allemaal niet mogelijk zijn zonder de metalcore-kunde van de riffs van Jeffrey, Pieter en Dennis, en natuurlijk het ingewikkelde drumwerk van Louis Van der Linden. Het duurde even voordat de moshpit zich vormde, aangezien openingsacts op de laatste dag van het festival voor een uitdagende taak staan. Desondanks bewees Aeveris een boeiende opener te zijn die een groter podium verdiende. Uiteindelijk moest Louis zijn ding doen en opende hij een moshpit met The Great Demise. De setlist bevatte nummers van hun goed ontvangen debuutalbum White Elephant (2022), dat nog steeds hard slaat en dat je live kunt meemaken op het Tsunami Metal Fest @ DVG Club Kortrijk op 9 september! (ML)

Archspire (Swamp – 13u10):

Een van de meest bizarre optredens was ongetwijfeld dat van Archspire. Deze sympathieke Canadezen kwamen gehuld in zwemshorts het podium op om vervolgens het nog ontwakende publiek meteen terug murw te slaan met hun hondsbrutale technische death metal, waarbij het ene salvo aan blastbeats na het andere de Swamp in werden gekatapulteerd. Qua podiumaankleding bleef het enorm sober, maar halverwege de show haalde frontman Oliver Rae Aleron plots een Twister-mat boven zodat de mensen in de pit even gezellig een spelletje Twister konden spelen. Na een dikke veertig minuten pure, doch gestructureerde razernij sloot Archspire af met de ‘hitsingle’ Drone Corpse Aviator, waarna iedereen weer een uur de tijd nodig had om op adem te komen…

Mantah (La Morgue – 14u35):

Na Aeveris was het om iets over half drie tijd voor die andere, recent opgerichte en uitermate populaire Belgische band Mantah om La Morgue op zijn kop te zetten. Eerder dit jaar bracht de band haar debuut Evoke uit, waarna meteen de nodige spreekwoordelijke deuren werden ingebeukt. Het hoeft dan ook weinig te verbazen dat de band maar al te graag haar debuut wenste voor te stellen aan het opnieuw talrijk opgekomen publiek. Van bij de opkomst werden de bandleden warm onthaald en kon een stevig nu-metalfeestje in gang gezet worden. We moeten namelijk niet verbloemen dat de invloeden van onder meer Korn duidelijk aanwezig waren. Toch beschikt Mantah over voldoende eigen smoelwerk om zowel op plaat als live een blijvende indruk na te laten. Deze heren gaan het ongetwijfeld nog ver weten te schoppen!

Bleed From Within (Prison Stage – 15u00):

Ook op de derde en laatste festivaldag kregen de liefhebbers van de betere metalcore genoeg spek voor de bek. Te beginnen met het uit Schotland afkomstige Bleed From Within dat er rond de klok van 15u00 opnieuw een loeihard feestje van wist te maken. In volle Coronaperiode braken deze heren definitief door met het ronduit fantastische Fracture, waarna vorig jaar het al even geweldige Shrine het levenslicht zag. Het hoeft dan ook weinig te verbazen dat de setlist volledig bestond uit nummers afkomstig van voormelde twee langspelers. Vanaf opener Stand Down schoot de vlam in de pan, waarna zowel moshpits, circlepits als een wall of death volgde om U tegen te zeggen. De breakdown van het nummer Pathfinder is nu eenmaal dermate hondsbrutaal dat de sympathieke frontman Scott Kennedy niet eens moest vragen naar een wall of death. Afsluiten deed de band met de hit The End Of All We Know waardoor deze heren onmiddellijk wisten door te stoten naar de Champions League binnen het metalcoregenre. Na onder meer Rise Of The Northstar en Bury Tomorrow bewees Bleed From Within nog maar eens dat metalcore gewoon niet meer weg te denken valt. Wat ons betreft mogen er volgend jaar gerust nog een paar bands uit het core-genre aan de affiche worden toegevoegd en mag het infantiele power genre gerust wat worden teruggeschroefd.

Gatecreeper (Swamp – 15u50):

Het Amerikaanse Gatecreeper kon vervolgens dan weer de liefhebbers van wat old school death metal zeker en vast bekoren. Deze band houdt duidelijk vast aan het gekende receptuur, maar doen dit net op zo een overtuigende wijze dat de jaren ’90 spontaan herleefden bij het binnenstappen van de Swamp. Tussen de nummers door had frontman Chase Mason weinig boodschap aan nodeloze bindteksten, hetgeen de schwung van de set zeker en vast ten goede kwam. Het enige jammere was dat we niet bijster lang konden blijven genieten van dit doods geweld, want om 16u25 werden we weer verwacht aan de Prison Stage…

Evil Invaders (Prison Stage – 16u25):

Op het ogenblik dat Alcatraz zich op vrijdag op gang begon te trekken, moest de organisatie last minute nog op zoek naar een vervanger voor het Amerikaanse Overkill. Begin er maar aan zouden we zo denken! Gelukkig bestaat onze vaderlandse metalscene uit een pak sympathieke bands met internationale status die op het allerlaatste moment maar al te graag hun zondagse plannen omgooien om de Prison Stage van Alcatraz met de grond gelijk te mogen maken. Na het forfait van Overkill maakten de heren van Evil Invaders hun hattrick compleet door voor het derde jaar op rij aan te treden op Alcatraz! Qua setlist moesten er natuurlijk niet veel vernieuwingen verwacht worden, want binnen een goeie maand zal Evil Invaders de baan op gaan om hun debuutep Evil Invaders, die dit jaar tien kaarsjes mag uitblazen, in de spreekwoordelijke bloemetjes te zetten. Wat we dan wel voorgeschoteld kregen was een vertrouwd aanvoelende, doch opnieuw overweldigende show, waarmee Evil Invaders nogmaals bewees tot de absolute internationale top binnen het speed en thrashgenre te behoren. Nummers als As Life Slowly Fades, Sledgehammer Justice en de afsluitende publiekslieveling Raising Hell staken meermaals het vuur aan de lont, waarna de bandleden het opnieuw talrijk aanwezige publiek uitgebreid bedankten en waarbij alvast werd vooruitgeblikt naar de tournee die aldus binnen een paar weken zal worden aangevat met onder meer een doortocht in het Antwerpse Zappa op zaterdag 23 september!

Kataklysm (Swamp – 18u45):

Het Canadese Kataklysm kwam niet zomaar met lege handen afgezakt naar Kortrijk. Op de eerste festivaldag van deze vijftiende editie brachten deze heersers van de ‘Northern Hyperblast’ namelijk hun vijftiende album op de markt, genaamd Goliath. Een mens zou voor minder euforisch worden! Niet in het minst daar Kataklysm eenvoudigweg nooit teleur weet te stellen en steevast zorgt voor een aanslag op de trommelvliezen. Dat was vandaag ook niet anders. Onder meer Thy Serpent’s Tongue, Outsider en As I Slither deden waarvoor ze gecreëerd zijn, namelijk het veroorzaken van de nodige chaos! Het siert deze heren bovendien ook dat ze niet vastgeroest blijven in het verleden en hun setlist steevast laten domineren door meer recenter werk. In het geval van Kataklysm kunnen we dit gerust begrijpen, want albums als Of Ghosts and Gods, Meditations en Unconquered zijn hoe dan ook ijzersterke aanvullingen op een op zichzelf reeds imposante discografie. Enkel jammer dat de nieuwste telg Goliath toch wat onderbelicht bleef vandaag. Al zal de band de komende jaren nog alle tijd en ruimte krijgen om dit nieuwe werkstukje in de juiste spotlight te zetten! Met afsluiter The Black Sheep konden voor een laatste maal de vuisten in de lucht gegooid worden!

Stake (Helldorado – 19u25):

Flashback naar een week eerder waar Stake door een heuse zomerstorm hun geplande show op het hoofdpodium van de Lokerse Feesten letterlijk in het water zag vallen en ze gelukkig noodgedwongen konden uitwijken naar de Club Stubru om rond de klok van middernacht alsnog de trouwe fans op hun wenken te bedienen. Een week later is Kortrijk aan de beurt, waarbij de weersomstandigheden gelukkig een pak beter waren en Stake bovendien ook mocht aantreden in de overdekte omgeving van Helldorado. Wie er twee jaar geleden bij was in de Swamp zal ongetwijfeld een zekere déjà-vu ervaren hebben, want opnieuw werd het dak van de tent er volledig afgeblazen. De grote doorbraaksingle The Sea Is Dying heeft voortaan een plaatsje vooraan in de setlist gekregen, waardoor Stake vervolgens haar setlist kan opbouwen naar een totale climax in de vorm het tweeluik Dickhead en Careless. Aan crowdsurfers en moshpits ontbrak het hem opnieuw niet. Wij onthouden vooral de wederom fantastische live-uitvoeringen van het nagenoeg instrumentale Return of the Kolomon en op stevige stoner geënte Gravity Giants!

Killswitch Engage (Prison Stage – 21u10):

Wanneer de avond van festivaldag drie begon te vallen, wist het aanwezige publiek dat de laatste energiereserves nu echt wel zouden moeten worden aangeboord. Het slotakkoord beloofde namelijk uitermate energiek te worden te beginnen met de old school, met een snuifje melancholie afgewerkte metalcore van Killswitch Engage. Deze Amerikanen zijn doorheen de jaren uitgegroeid tot één van de grotere namen binnen het genre en dat was vanavond ook duidelijk merkbaar. het gros van de teksten werd namelijk luidkeels meegezongen al dan niet vanuit een kolkende moshpit. Qua frontmannen heeft Killswitch Engage er op zijn zachtst gezegd een bewogen geschiedenis op zitten, maar hoe we het ook draaien of keren: de terugkeer van Jesse Leach heeft de band geen windeieren gelegd. Gitarist Adam Dutkiewicz dartelde opnieuw over het podium, terwijl bassist Mike D’antonio de bassgitaar stond te geselen. Op het ogenblik dat de duisternis begon in te vallen weerklonk het uiterst agressieve The Signal Fire, terwijl naderhand meer de emotionele toer werd opgegaan met onder meer Rose Of Sharyn en de klassieker The End Of Heartache. My Last Serenade had een perfect einde kunnen zijn voor een solide setlist, maar toch besloot de band om af te sluiten met Dio’s Holy Diver. Een mooi eerbetoon, maar een band als Killswitch Engage heeft ons inziens toch voldoende eigen materiaal om een setlist op gepaste wijze af te sluiten…

Russian Circles (Helldorado – 22u40):

Russian Circles betrad het Helldorado-podium voor een dicht en zwaar atmosferisch optreden. Afkomstig uit Chicago, heeft dit instrumentale trio een kenmerkend post-rock/post-metal geluid gecreëerd met uitgestrekte gitaren, opzwepend drumwerk en groovy baslijnen die indruk maken. Hun opkomst tot een van de toonaangevende post-metal acts van de jaren 2010 is geen verrassing. Zoals verwacht, hebben ze nummers van Gnosis in hun setlist opgenomen, met een geluid dat tegelijkertijd somber en teder is. Ze combineren min of meer de zwaardere neigingen van acts als Caspian of God Is An Astronaut met een delicate, wilde emotionaliteit die elders moeilijk te vinden is. Ondanks het beperkte podiumlicht kwam de kracht en toewijding van het trio duidelijk naar voren. Russian Circles is een band voor degenen die van het post-geluid houden, iets dat niet gemakkelijk resoneert met puristen van de oude heavyschool. (ML)

Electric Callboy (Prison Stage – 23u20):

Sinds 2020 is de ster van Electric Callboy rijzende. Vorig jaar mocht deze ’technocore’ band voor het eerst aantreden op Alcatraz, waarbij ze prompt tekenden voor hét feestje van het hele weekend. Het was dan ook certitude dat deze heren ooit Alcatraz zouden headlinen. We smeden het ijzer als het heet is, moeten ze bij de organisatie gedacht hebben, want amper twaalf maanden later was het al zover. Electric Callboy mocht de derde festivaldag afsluiten als absolute hoofdact en deed dit ook met stijl! Wie er bij was in de Lotto Arena eind februari zal een zeker déja-vu gevoel ervaren, hebben maar dan wel in de positieve zin. Electric Callboy heeft namelijk qua productie kosten noch moeite gespaard, hetgeen resulteert in een podium bestaande uit twee verdiepingen, een gigantische LED-wall, vuurwerk à volonté en confettikanonnen die blijkbaar ook in promotie stonden.

Vanaf de gedroomde opener Techno Train werd het publiek door een bevallige dame meteen op de proef gesteld, waarna het spreekwoordelijke dak er meteen af vloog. De discografie van Electric Callboy oogt op heden nog niet meteen bijster uitgebreid, maar als je er als band moeiteloos in slaagt om hit na hit uit te brengen, is dit absoluut geen euvel. Integendeel zelfs. Optreden na optreden blijven we gewoon keer op keer uitkijken naar dansbare hits als MC Thunder I en II, het heerlijk pompende Castrop X Spandau en zelfs de halve schlager in de vorm van Hurrikan. Tussendoor passeerden dan nog absolute krakers als Spaceman (zonder Finch deze keer) en Hypa Hypa – het nummer dat in 2020 alles in een stroomversnelling gebracht heeft – de revue. Het publiek was ondertussen werkelijk uitzinnig aan het worden, hetgeen resulteerde in niet één, maar minstens drie circlepits die overal op spontane wijze vorm leken te krijgen. Tijdens Mindreader mocht de circle pit voor een laatste maal stevige toeren draaien, hetgeen ook wel nodig was na het obligate intermezzo waarbij de beide vocalisten, gezeten op een piano in penisvorm enkele melige songs als When You Say Nothing At All van Ronan Keating en I Want It That Way van The Backstreet Boys ten gehore brachten.

Met het afsluitende We Got The Moves, met bijhorende outfits, werden voor een allerlaatste maal alle registers open getrokken: pyro, vuurwerk, confetti… Alles werd in de strijd gegooid, waarna iedereen met een brede smile ofwel richting Swamp of Helldorado kon trekken, ofwel de tocht huiswaarts kon aanvatten. Bij een band als Electric Callboy zullen er altijd voor- en tegenstanders zijn. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind. Maar als er één ding is waar we het unaniem eens over moeten zijn, is het wel het feit dat Electric Callboy absoluut de status van headliner waardig is en werkelijk ook in de wieg gelegd is om deze status te vervullen!

En zo kwam er een einde aan drie dagen festivalplezier van de bovenste plank, waarbij de weergoden bovendien in een opperbeste bui bleken te zijn. Organisatorisch werden opnieuw enkele stappen voorwaarts gezet. We denken hierbij spontaan aan de grote zittribune om even op adem te komen, de Swamp die een meer open karakter kreeg en de toevoeging van een resem eetkramen ter uitbreiding van het aanbod. Enig puntje van kritiek zijn dan weer de hoge prijzen van de diverse eetkramen. Het eten op festivals is zoals steeds een pak duurder dan in het reguliere leven, maar pakweg twaalf euro voor een klein frietbakje gevuld met wat spaghetti is toch wel van het goeie teveel. Desalniettemin hebben we deze editie kunnen genieten van het lekkere eten, hetgeen absoluut een pluspunt is en niet van alle festivals gezegd kan worden. Wij kijken daarom dan ook al reikhalzend uit naar editie zestien en naar de eerste lading namen die ongetwijfeld binnen een paar maanden gedropt zullen worden!