Drie jaar geleden tekende het Zweedse Orbit Culture met het geweldige Nija voor één van de absolute hoogtepunten van het vervloekte jaar 2020. Eenmaal de Coronacrisis onder controle leek, konden deze Zweden eindelijk de vruchten beginnen plukken van hun harde werk. Die vruchten bracht de band ondertussen op bijna alle grote metalfestivals, waarbij enkele maanden geleden de Marquee van Graspop nog kennis mocht maken met het brute geweld van Orbit Culture. Ondertussen zijn we dus drie jaar verder en werd het hoog tijd voor een opvolger. Descent verscheen op 18 augustus via het label Seek ’n Strike dus het werd stilaan hoog tijd voor een review, zouden we zo durven stellen!

Nija viel drie jaar geleden te beschouwen als een plaatje dat een nieuwe, frisse wind deed waaien binnen het meer extreme metalgenre. De reden hiervoor was de uitermate geslaagde combinatie tussen enerzijds een uiterst brutaal geluid en anderzijds de uitmuntende moderne productie, waarbij de nummers stuk voor een stuk een zekere grandeur meegekregen hadden. ‘Never change a winning formula’, moeten ze bij Orbit Culture gedacht hebben, want qua muzikaal concept sluit deze Descent naadloos aan bij diens voorganger, hetgeen absoluut een pluspunt genoemd mag worden.

Ook op deze Descent wordt er bij momenten namelijk ontzettend hard van leer getrokken, evenwel zonder hierbij het overzicht te verliezen. Er stevig de beuk in gooien is één ding, maar de aandacht van de luisteraar van begin tot einde vasthouden is toch een ander paar mouwen. Die kunst hebben deze heren overduidelijk maar al te goed onder de knie, want het aantal interessante ‘hooks’ kunnen we onmogelijk nog op onze beide handen tellen. Het zijn dan ook die ‘hooks’ die er voor zorgen dat deze plaat van begin tot einde blijft boeien. En wat dan gezegd van de wederom fenomenale zangpartijen van frontman Niklas Karlsson die moeiteloos zware growls en diepe grunts weet af te wisselen met ijzersterke cleane refreinen.

Ook de productie is wederom om duimen en vingers van af te likken. De drums tijdens opener Black Mountain knallen werkelijk door de boxen, terwijl de creepy brug tijdens Vultures Of North werkelijk voor kippenvel weet te zorgen. Ook de toevoeging van de cello tijdens Sorrower mag zeker een rijke toevoeging genoemd worden. Prijsbeesten van dienst zijn evenwel From The Inside en The Aisle Of Fire: twee lang uitgesponnen composities, waarbij de band al haar vaardigheden op het gebied van songwriting ten toon heeft weten spreiden en de volledige spanningsboog zo optimaal mogelijk benut wordt.

Descent is dan ook niets meer en niets minder dan een fantastisch album, waarmee Orbit Culture voorganger Nija moeiteloos heeft weten te evenaren en misschien wel heeft weten te overtreffen. Al van bij de eerste luisterbeurt word je als luisteraar werkelijk omver geblazen, waarna dit plaatje vervolgens geleidelijk aan meer en meer van haar geheimen blijft prijs geven en zo dus ook moeiteloos blijft boeien. Bovendien zal deze Descent ongetwijfeld een ruim publiek weten aan te spreken, want deze heren slagen er moeiteloos in om onder andere het beste van het death-, industrial- en metalcoregenre met elkaar te combineren tot één overtuigend muzikaal geheel. Ijzersterke plaat!

Tracklist:

1. Descending
2. Black Mountain
3. Sorrower
4. From The Inside 
5. Vultures Of North
6. Alienated
7. The Aisle Of Fire
8. Undercity
9. Descent
10. Through Time