Nasty – Heartbreak Criminals

LABEL:

Century Media Records

RELEASEDATUM:

8 september 2023

SOCIALS:

Facebook

Instagram

Label

Als we de pers mogen geloven, dan worden er dezer dagen heel wat glazen plafonds doorbroken. Iedereen heeft het dan over de spectaculaire ontwikkeling van Turnstile of Knocked Loose, welke dezer dagen op podia mogen spelen waar enkel de grootste der aarde mogen aantreden. Denk dan aan gigafestivals als Glastonbury of Rock Werchter. De Belgische beatdownact Nasty mag dan misschien geen glazen plafond hebben doorbroken, we twijfelen er echter niet aan dat het dat live wel al eens verwezenlijkt heeft, toch is ook de groeicurve van hen eentje om onder de loep te nemen. De eerste vijf langspelers, Declaring War, Aggresion, Give A Shit, Love en Shokka, waren stuk voor stuk patserplaten. Hoe harder, hoe beter was het motto. Het zorgde ervoor dat Nasty zich in no time wist op te werken tot één van de toonaangevende bands binnen het obscuurdere beatdowngenre.

De daaropvolgende platen, Realigion en Menace lagen in het verlengde van de net opgesomde albums, alleen waren deze van een hoger niveau. Naast de explosieve breakdowns, welke je nog steeds om de oren vlogen, liet de band horen dat het nog meer in zijn mars had. Gierende gitaarriffs in combinatie met hier en daar een swingende solo om precies te zijn. Daar het geheel nauwelijks aan agressie diende in te boeten, werden dit een platen die zowel de old-school Nasty-fan als nieuwe zieltjes kon bekoren. Ik was benieuwd of de Belgen verder gingen gaan op dit elan of misschien wel een stapje terug, naar de eenvoud, zouden zetten.

Persoonlijk had ik het niet erg gevonden moest de band wat gas terug hebben genomen, maar de eerder uitgebrachte singles deden iets anders vermoeden… . In de zomer van vorig jaar bracht het met Resurrection het eerste wapenfeit van Heartbreak Criminals op de markt. Er werd toen al gewag gemaakt van een nieuwe langspeler, al benadrukte de band toen wel dat het proces nog in nieuwe schoentjes zat. Een dik jaar later is Nasty klaar met zijn opvolger voor het uitstekende Menace. Reality Check moest de aanhang doen watertanden naar de nieuwste telg en dat deed het meer dan voortreffelijk. Er bestaat geen twijfel over dat deze nieuwste single elke zaal of weide uit zijn voegen zal doen barsten.

Toen de Belgen bekendmaakten dat het bij Century Records had getekend, stelde ik me hier wel wat vragen bij. Het is algemeen geweten dat labels van dergelijke grootte wel wat inspraak willen hebben, dit om zo gezegd de groei van de band te garanderen/optimaliseren. Ze adviseren waar nodig en proberen ook om een band tot zijn uiterste te drijven. Toen Menace nog in productie was, had ik een heilige schrik dat de Belgen een ommezwaai van jewelste zouden ondergaan. Nu deze plaat zo’n twee jaar in mijn playlist zit, kan ik niet anders dan vaststellen dan dat dit één van de sterkste, zo niet de sterkste plaat van Nasty is geworden. De schrik die ik had was verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik was er van overtuigd dat de Belgen hun basisformule, namelijk alles moet altijd zo snel mogelijk naar de kloten, niet zouden aanpassen. Een overtuiging die nog voor de release van deze Heartbreak Criminals in de prullenbak belandde.

Naast Reality Check bracht de band ook nog Roses en vervolgens de titeltrack Heartbreak Criminals uit als voorsmaakje. Vooral die laaste gaat bij mij de geschiedenisboeken in als zijnde de zwakste song van de band tot op heden. Deze schiet nog furieus uit de startblokken, iets wat we gewend zijn van Nasty. Na zo’n twee minuten, wat veelal de duurtijd is van een song van deze band, had het beter gestopt met spelen, want wat dan volgt is iets wat we niet gewend zijn. Matthi waagt zich voor het eerst aan een cleane vocal. Deze is zeker niet slecht maar matcht gewoon niet met de brutale beatdown. Ook van creativiteit is er geen spraken meer. Het stukje blijft maar duren, een track om zeer snel te vergeten zou je denken. Alleen is dit de titeltrack van deze plaat, en is de kans dus zeer reëel dat deze live gebracht zal worden. Ik ben benieuwd wat het met de energie in de pit zal teweeg brengen.

Wie had gehoopt dat dit de enige zeemzoete track ging worden zit verkeerd. Ook Kiss From A Rose werd een track om snel te vergeten, al moet ik wel toegeven dat hij sterker in zijn schoenen staat dan de titeltrack. Er zit wat meer variatie in, wat de originaliteit ten goede komt. Het meest opvallende is het feit dat hier de vocal van Matthi wat nonchalanter is, wat ervoor zorgt dat de alternativiteit wat toeneemt. De verdeling tussen furie en het alternatieve ligt beter in balans ten opzichte van de titeltrack, al zou er bij Nasty gewoon geen weegschaal aanwezig mogen zijn. Volgend jaar mag en zal Nasty zijn twintigste verjaardag vieren. In al die jaren heb ik hun langspelers integraal kunnen overzetten naar mijn meest favoriete playlist, eentje met alleen maar ware knallers. Dit keer zal ik toch een selectie moeten maken, want met deze plaat in zijn totaliteit te beluisteren ben ik al eventjes gestopt.

Laten we die twee snertsongs even laten voor wat ze zijn, en ons focussen op de pareltjes welke zeker aanwezig zijn op Heartbreak Criminals. Songs die overal het lontje zullen aansteken. Het zijn die krachtpatsers die we willen, niet zo’n slap afkookseltje. Neem nu de korte snedige track Nobody Cares. Het klimt net boven de minuut maar staat bol van de passie/agressie. Het is zo’n track die na een andere kraker voor extra spierballengerol zal zorgen. En wat dan gezegd van More Fire, wat zonder enige twijfel mijn favoriet is vanop deze Heartbreak Criminals. Zoals het grootste deel van de nummers, flirt ook deze met de twee minuten grens. Voor een doorwinterde metalfan lijkt dit een introductiesong, maar Nasty slaagt er telkens in om in deze beperkte tijd een cocktail van jewelste te serveren. Als je deze furie live meemaakt, begrijp je maar al te goed dat het gros van het repertiore rond die twee minuten bengelt. Nasty staat bekend voor de Champions League van de moshpit, een wel zeer intensieve work-out. Daar brengt deze nieuwste telg nog geen verandering in, al dreigt al de opgebouwde energie, nu wel te verdwijnen als sneeuw voor de zon als ze de titeltrack of Kiss From A Rose beslissen te spelen.

Zoals eerder aangehaald mag de band volgend jaar zijn twintigste verjaardag vieren. Eigenlijk is het grote verjaardagsfeestje alreeds begonnen, want op deze achtste telg keert de band terug naar zijn roots. Met Chaos en Declaring War heeft de band ervoor gekozen om deze Heartbreak Criminals af te sluiten met twee oersongs. Deze stonden op de debuutplaat Declaring War, welke in 2006 verscheen. In die tijd had de band nog niet de professionele apparatuur die het nu wel voorhanden heeft. Het levert een fijne afsluiter voor deze Heartbreak Criminals op. Wie Nasty live aan het werk wil zien, kan afzakken naar de welbefaamde Never Say Die Tour. Deze tournee heeft een stop voorzien in Nederland, op vrijdag 17 november in de Effenaar te Eindhoven om precies te zijn. Een dagje later zal het halt houden in de Chinastraat in Gent. Nog op de affiche staan King 810, Ten56., Left To Suffer, Fox Lake en Reduction.

Als er één band was, waarvan ik overtuigd was dat ze niet zouden vallen voor de grote commerciële sound, dan was dat wel Nasty. Dat is ook nog niet het geval, maar die overtuiging is wel helemaal weg. Of dit de gevreesde kruispuntplaat zal worden, dat zal de toekomst moeten uitwijzen… .

Tracklist: