No Permission – I Am What You Made Me

LABEL:

DIY

RELEASEDATUM:

15 September 2023

SOCIALS:

Bij een groot deel van de metalheads, en dus ook bij een groot deel van onze lezers, zal de naam No Permission (nog) geen belletje doen rinkelen. Echter voor de liefhebbers van hardcore en toestanden zijn de Hollanders één van die bands welke je echt niet uit het oog mag verliezen. Die appreciatie kwam er nadat No Permission zijn eerste wapenfeit afleverde, This Is Sincerity. Dit ep’tje werd geen voorgekauwde kost, al vanaf de start liet de band horen dat het maar al te graag buiten de gekende genregrenzen kleurt. Het leverde een energiek werkje op met een unieke sound, eentje waarvan de houdbaarheidsdatum nog lang niet overschreden was. De plaat aan de man brengen bleek geen evidentie, daar corona besloot om plezier en vertier aan banden te leggen. Wanneer het moment aanbrak dat de concertzalen de deuren weer mochten openen, begon de muzikale trektocht pas echt.

Die trektocht begon meteen met een wel zeer steile helling. No Permission trok zijn stoutste schoenen aan en schreef zich in voor de Guts & Glory-wedstrijd van Hollands mooiste: Jera On Air. Wie deze wedstrijd weet te winnen, verzekert zich van een plaatsje op de affiche van het festival, dé hoogmis van het metal- en hardcoregenre van de BeNeLux. De jonkies wonnen en mochten de main stage van het festival openen, en dat deed het meer dan voortreffelijk. Dat de band toen slechts één ep ter beschikking had viel niet op, in tegendeel zelfs. No Permission beklom de stage al waren ze de headliner van de avond. De goesting en overtuiging dat dit kwintet uitstraalde was ongezien. Ze namen het publiek voor een half uur bij de strot en zorgden voor een wel zeer intensieve ochtend work-out. Dergelijke shows zorgen ervoor dat zowel pers als publiek reikhalzend uitkijken naar een debuutplaat. Met I Am What You Made Me ligt die sinds enkele weken in de (digitale) rekken.

Standvastigheid, datgene wat No Permission zo uitstraalde op Ysselsteyns grondgebied, mis je maar al te vaak op debuutplaten. Meermaals is de startende band nog zoekende naar zijn sound, en wil het op de debuutplaat laten horen tot wat het allemaal in staat is. Het levert dan veelal een warboel op, debuutplaat onwaardig. Dat deze I Am What You Made Me in het verlengde zou liggen van zijn uitstekende voorganger, dat had iedereen kunnen voorspellen. Al is het geen klakkeloze kopie geworden, de formule werd hier en daar wat aangepast, wat de sound vaak ten goede is gekomen. De grens tussen hardcore en metal lijkt soms flinterdun, al ligt er nog steeds meer gewicht in de schaal van het hardcoregegeven. Toch staat er één track op deze nieuwste telg die me volledig koud laat, eentje waarbij de skipbutton al overuren heeft moeten draaien.

Maar laten we starten met het positieve, want er mag geen twijfel over bestaan dat dit een klein meesterwerkje is geworden. I Am What You Made Me, de titeltrack, heeft de eer om deze plaat op gang te trekken. Vanaf de eerste noten zit je onmiddellijk in de gewenste sferen. Wanneer het de zoveelste keer is dat je dit album beluisterd, zal deze ervoor zorgen dat de speaker weer wat luider mag en stoelen, tafels en eventuele huisdieren aan de kant moeten. Het mag dan misschien de kortste track op deze plaat zijn, het heeft evenveel te bieden dan de rest. Naast de perfecte intro voor deze debuutplaat is het ook een gedroomde opener van een setlist. Het is de perfecte weerspiegeling van datgene wat je het volgende half uur kan verwachten. Ze zullen er alles aan doen om de luisteraar een adrenalineshot van jewelste te geven. Dit doet het door op regelmatige basis een knoeperd van een breakdown af te vuren, vernuft uit de hoek te komen en door het stemgeluid van frontman Mees Stevens.

Want die schreeuw van Mees gaat echt door merg en been. Het was één van de zaken dat ik onthouden heb van hun doortocht op Jera On Air. Je kan deze best vergelijken met die van Bryan Garris van Knocked Loose. Zoals eerder aangehaald is de grens tussen het hardcore- en metalgenre flinterdun. Er staan zelfs nummers op deze debuutplaat waarbij No Permission meer naar de metal leunt. Dat is de ene keer al wat beter gelukt dan de andere. Zoals steeds probeer ik een favoriet en een mindere track aan te duiden. Vaak is juist een mindere aanduiden een moeilijke opdracht, maar dat was deze keer anders. Al vanaf de eerste luisterbeurt van Deepsix was ik krampachtig opzoek naar de skipbutton. Wat een trage nietszeggende track. De lyrics mogen dan misschien beklijvend zijn, de verpakking laat te wensen over. Het doet me telkens weer aan Parkway Drive denken, wat misschien de verklaring is van die wrange smaak.

Een favoriet aanduiden, iets wat normaal een evidentie is, bleek dan weer een huzarenstukje. Normaal heb ik snel een klik met één van de nummers, dat was nu niet anders. Daar de band zo’n differentieel geluid heeft, veranderde ook mijn favoriet steeds. Nu ik de plaat verschillende keren in zijn totaliteit er heb doorgejaagd, kan ik maar niet kiezen tussen twee nummers. Mijn liefde voor Parting Ways was vanaf de eerste luisterbeurt ontzettend groot. Deze track kent geen remmer, het is een orkaan die je drie minuten in zijn bedwang houd. De breakdown in de breakdown gaat live dan weer voor explosie van jewelste zorgen. Telkens weer weet het mij met een adrenalineboost van jewelste achter te laten. De mysterieuze intro van diens opvolger Cloudkill is ook de perfecte uitloper voor de chaos van Parting Ways. Het is een tweeluik dat live gewoon zo aaneensluitend gebracht zou moeten worden. Want de opgebouwde energie kan en zal dan niet verloren gaan. Want ook bij Cloudkill staat het geheel bol van de spanning. Ten opzichte van zijn voorganger is hij een pak trager, maar daarom niet minder intens. De chaos die de twee songs zo kenmerkt, zal voor een onvoorspelbaar sfeertje zorgen. Heerlijk tweeluik waarmee No Permission elke zaal of weide op zijn kop zal zetten.

Voor mijn eindbeschouwing ga ik Deepsix even vergeten. Wat een fantastische debuutplaat is deze I Am What You Made Me geworden. Nagenoeg alle nummers kunnen worden overgeheveld naar de setlist, waardoor de jonge snaken wat hoger op de affiches kunnen aantreden. Het lijkt me een zekerheidje dat No Permission volgend jaar niet alleen als bezoekers naar Jera On Air kunnen gaan. Hopelijk krijgen ze een spotje op de no-barriere-stage, want dan gaat het dak er helemaal afgaan. Deze debuutplaat zal hoog in mijn jaarlijstje eindigen, wat een energie, wat een geluid maar vooral wat een potentieel. Hopelijk komen de Hollanders snel richting België, want deze chaos wil ik live nog eens meemaken.

Tracklist: