De herfst werd dit jaar ingezet met heel ongewone temperaturen voor onze contreien, maar dat was uiteraard ideaal om te genieten van het zonnetje, de lekkere temperaturen en uiteraard van één van de laatste relatief grote festivals van het jaar. Op gebied van progressieve metal en dito rock is Euroblast zonder twijfel het grootste festival op het Europese vasteland.

Traditiegetrouw verzamelden prog metalliefhebbers zich op dit intieme maar gezellige festival, dat dit jaar het uithangbord “sold out” voor het vijftienjarig jubileum. We vertrokken vanuit de grenzen van de Leiestreek en de Westhoek richting Keulen rond het middaguur met de hoop op tijd te zijn om de eerste band van de dag mee te pikken, maar helaas is het bijna altijd een probleem om filevrij voorbij Brussel of Antwerpen te geraken en dat werd op de laatste vrijdag van september niet anders.

Helaas moesten we door het drukke verkeer MANKIND missen, het nieuwe muzikale project van gitarist James Falck, bekend van BEAR en Cobra The Impaler. Dankzij het digitale archief van Euroblast konden we ons vergewissen van een uitstekende start van het festival en van MANKIND.

Onze vooravond begon met de Nederlandse band GGGOLDDD, die zijn dosis mysterie en donkere ambient naar het hoofdpodium bracht. Trouw aan zijn gothic triphopstijl nodigde de band ons uit om in zijn duistere passages te duiken en deel te nemen aan de chaotische dans van synths, energieke gitaarintermezzo’s en breakbeat-drums. Zangeres Milena Eva betoverde het publiek met haar mysterieuze bewegingen en monologen vol melancholie.

Vervolgens was het de beurt aan de Amerikaanse post-rock van This Will Destroy You. We werden geleidelijk meegesleept in een introspectieve reis dankzij het samenspel van omgevingstexturen, etherische gitaarmelodieën en donderende crescendo’s. Het vermogen van de band om spanning op te bouwen en deze los te laten met louterende climaxen is ongetwijfeld een kenmerk van zijn geluid. Die speelden met zo’n passie dat de bassist zijn bril verloor te midden van de muzikale hartstocht en een van de gitaristen in een gekmakende trance raakte waardoor hij zichzelf op de grond wierp en zijn gitaar liet vallen in een razernij van vervormde geluiden. Een sterk aanbevolen luisterervaring voor alle liefhebbers van instrumentale post-rock.

Om de korte, maar intense eerste muzikale dag af te sluiten kwam het hoogtepunt van de avond: The Ocean, die ons vanaf de eerste noot onderdompelde in de enorme oceaan van progressieve en post-metal.

Het collectief dat ondertussen een vaste band geworden is, begon met Preboreal, het eerste nummer van hun jongste productie, Holocene (2023), dat het einde markeert van hun reeks rond natuurlijke geschiedenis. Vervolgens schudden ze de tektonische platen van Phanerozoic I (2018) met Permian: The Great Dying, wat het moment markeerde waarop zanger Loïc zich waagde aan een spannende crowdsurfing, dit keer gelukkig zonder enige blessure op te lopen.

The Ocean bleef een flink deel van zijn meest recente werk aanbieden, afgewisseld met oudere nummers. Zo namen ze ons mee door atmosferische stromingen naar de duistere spiralen van Phanerozoïcum II (2020), waarbij parels als Jurassic/Cretaceous en Miocene|Pliocene werden belicht. Naar goede gewoonte omhulden ze ons in een sfeer van exotische riffs en tribale percussie, waardoor we naar meer verlangden.  De show werd afgesloten met het rituele stuk Cambrian II: Eternal Recurrence. Voor wie het nog niet wist: de band toert momenteel door Europa samen met This Will Destroy You.