Euroblast 2023, het toonaangevende progressieve muziekfestival, bracht op zijn tweede dag een opmerkelijke reeks artiesten samen die de grenzen van het genre verlegden en het publiek meenamen op een sonische reis vol verrassingen en emotie. Van de kleurrijke geluiden van Feather Mountain tot de genadeloze metalcore van Ghost Iris, en van de krachtige prestatie van Heart Of A Coward tot de muzikale extremen van The Hirsch Effekt, de dag bood een breed scala aan geluiden en ervaringen. Dit verslag dompelt je onder in de hoogtepunten en artistieke uitingen van Euroblast 2023’s tweede dag, waar muziek en emotie samensmolten om het publiek in vervoering te brengen.

De tweede dag begon met het Amerikaanse Lucrecia die heel erg beïnvloed werd door het Japanse kawaii-cultuur met een zangeres met een ego van Keulen tot Tokio die naar mijn bescheiden mening meer tijd spendeerde aan nietszeggende en veel te lange bindteksten dan aan muziek. De jonge muzikanten van het gezelschap konden wel indruk maken, jammer van het vele geleuter.

Lucrecia

De meest opvallende muzikale ontdekking van deze editie volgde kort daarna: Feather Mountain, een Deens kwartet dat onze oren vanaf de eerste akkoorden boeide met hun uitzonderlijk ‘bloemrijke’ prog. De enscenering van de band trok meteen de aandacht met microfoons en microfoonstaanders versierd met bloemen, samen met hoge torens van felgekleurde LED-verlichting, waardoor een podium ontstond dat meer op een lichte tuin leek dan op een metalpodium.

Feather Mountain

Vanaf de opening met August Mantra was het podium gevuld met overweldigende energie en constante beweging, met Jens Riis Baalkilde op gitaar, bassist Andreas Blumenberg die heen en weer sprong en Mikel Lohmann die zijn stem met een magnetische aanwezigheid liet horen. Drummer, Christian Blumenberg, bleef niet achter en toonde de kracht op zijn drumstel.

Feather Mountain

De muziek van Feather Moutain vertaalde zich in een mix van poëzie, intensiteit en omhullende sferen, van gevoelige en serene secties die culmineren in emotionele refreinen, tot onverwachte jazzintermezzo’s van verfijnde technische complexiteit. En net als je denkt dat het geluid niet meeslepender kan, komen de meerlaagse eindes, waarbij verschillende leden van de band in harmonie zingen en een aangename galm brengen. Nummers als Cloud Headed en vooral het afsluitende Pariah zijn perfecte voorbeelden van hun artistieke aanpak. Dit concert markeerde het debuut van Feather Mountain in Duitsland en dat deden ze op het hoofdpodium van Euroblast, een plek die ze zeker verdiend hadden.

Feather Mountain

Na een welverdiende pauze waarin we op het terras van de zon konden genieten, de merch konden verkennen en onze drankjes konden bijvullen, was het tijd om ons opnieuw onder te dompelen in de duizelingwekkende Deense progressieve metalervaring, maar dit keer met een vleugje waanzin en losbandigheid.

Ghost Iris

Ghost Iris nam rond 16:45 uur het podium over met een heel uitdagende houding vanaf het eerste moment, waardoor de intensiteit en sonische woede tot een hoogtepunt kwamen. Gitarist Daniel Leszkowicz verspilde geen tijd en waagde het om vanaf het begin op een ​​zee van handen boven het publiek te surfen. Een paar nummers later keerde hij terug naar het publiek en vormde een cirkelpit. De respons van het publiek was indrukwekkend: het publiek werd nog enthousiaster, moshing en pogo waren aan de orde van de dag.

Ghost Iris

Met de gitaristen voorzien van maskers en zwarte make-up, en zanger Jesper Vicencio Gün met een kogelvrij vest, een donkere zonnebril en een honkbalknuppel in de hand, werd de sfeer intens. Naast het tonen van de middelvinger aan het puliek, verheugde Ghost Iris zich met zijn karakteristieke en energieke metalcore. Dit optreden kan worden omschreven als een ware pantomimische manifestatie op het podium en verdient lof voor het behouden van evenwicht en technische vaardigheid terwijl ze draaiden in hun hectische wervelwind, echte metalcore djentgoochelaars!

Ghost Iris

Na zo’n intens optreden leek de taak om te herstellen enigszins moeilijk, en de verwachtingen waren ongekend hoog. De Britse djent metalcore maakte echter zijn triomfantelijke entree op het hoofdpodium toen Heart Of A Coward arriveerde om het podium te veroveren met zijn kenmerkende krachtige en genuanceerde stijl.

Heart Of A Coward

Begeleid door hun nieuwe zanger, Kann Tasan, hadden de Britten er geen moeite mee om de erfenis van Jamie Graham bij de band op de proef te stellen en nummers van de albums Severance en Deliverance af te stoffen.

Heart Of A Coward

Tasan ging de uitdaging met onwrikbare wreedheid aan. Ondanks zijn toegenomen bekendheid met nieuwe nummers van hun recente This Place Only Brings Death, een week eerder uitgebracht, bleef Decay grote schade aanrichten in de moshpit. De beukende riffs en donderende kreten galmden door de hele Essigfabrik dankzij het meedogenloze optreden van deze titanen.

Heart Of A Coward

Rond 20 uur vulde de klassieker uit de jaren 80, Your Love van The Outfield, het podium van The Hirsch Effekt en bracht iedereen naar de dansvloer, inclusief de muzikanten zelf, die een brede glimlach op hun gezicht droegen. Maar de pret kwam abrupt tot stilstand toen het eerste gebrul van Agnosie op het toneel verscheen. Het is verbazingwekkend hoe dit powertrio in enkele seconden van de kalmste kalmte naar de meest overweldigende wreedheid kon gaan.

The Hirsch Effekt

De muziek van The Hirsch Effekt bestrijkt een breed spectrum aan invloeden, variërend van math rock tot death metal, van ballads tot djent, met flitsen die doen denken aan The Dillinger Escape Plan en Between The Buried and Me. Live werden de meest melodieuze stukken nog gevoeliger en mooier, terwijl de meest intense momenten ondanks hun duizelingwekkende snelheid en brutaliteit ongelooflijk precies waren.

The Hirsch Effekt

Zowel Ilja Lappin op bas (die ook bijna het hele concert de rookmachinel moest activeren) als Nils Wittrock op gitaar schitterden, waarbij cleane zang en keelzang elkaar afwisselden, waardoor een rijk amalgaam aan tonaliteiten ontstond. Deze show markeerde de lancering van hun nieuwe album, Urian, die slechts een dag eerder uitkwam. Deze nieuwe release tilt hun muziek naar een ander niveau, waarbij die moedig extremen verkent. Granica dook in reflecterende momenten, terwijl het titelnummer, Urian, een van de meest complexe, donkere en brute composities is die ze tot op heden hebben gecomponeerd. De climax kwam met Otus van het jongste album en de intensieve klassieker Lifnej, waarbij het publiek voortdurend in beweging was en in koor zongen in een opmerkelijk respectvolle moshpit.

The Hirsch Effekt

De annulering van Voyager vanwege het verwoestende nieuws over de diagnose van kanker bij Danny Estrin, bezorgde velen een bezwaard hart. Prog-veteranen en oude vrienden Leprous gingen echter dapper de uitdaging aan om twee volledige sets af te leveren: de “nieuwe tijdperk-set” op zaterdag en de “oude tijdperk-set” op zondag. Maar laten we ons voorlopig eerst concentreren op de ‘new age set’-prestaties.

Slechts vijf minuten te laat verscheen Leprous op het podium, klaar om zijn “new age”-set los te laten. We hadden ze afgelopen februari al in Barcelona gezien, in een unieke show waar fans voor en tijdens het concert de mogelijkheid hadden om op het repertoire te stemmen. Bij deze gelegenheid konden we enkele nummers uit die setlist herkennen, maar met een grotere aanwezigheid van nummers uit Pitfalls.

Leprous

De ervaring was ronduit overweldigend, waardoor vrijwel alle aanwezigen sprakeloos bleven. De muzikale bekwaamheid van de band valt niet te ontkennen, en de livetoevoeging van Chris Baum op viool was een ware traktatie voor de zintuigen.

Leprous

Einar Solberg bewees opnieuw een vocale virtuoos te zijn, die ongelooflijk hoge noten met benijdenswaardig gemak bereikte en zich elegant tussen verschillende registers bewoog. Bovendien was het verfrissend om te zien hoe andere bandleden de achtergrondzang verzorgden in verschillende delen van het optreden, waardoor diepte en textuur aan de nummers werd toegevoegd. Verrassend genoeg liet Einar ons zelfs op de recentere nummers wat grunts los, wat een extra dimensie van intensiteit toevoegde.

Leprous

Baard Kolstad, achter de drums, was zoals altijd een spektakel op zichzelf, met wilde armbewegingen en een reeks uitgebreide fills die de nummers op spectaculaire wijze tot leven brachten en de studioversies overtroffen. Zijn ritme, altijd aanstekelijk groovy, werd versierd met talloze spooknoten, hi-hats, splashes en stacks, wat voor meesterlijke versieringen zorgde zonder de ritmische kern te verlaten.

Leprous

Het hoogtepunt kwam aan het eind van de avond, toen ze op meesterlijke wijze de klassieker The Sky is Red ten gehore brachten. Vooral dit optreden was gedenkwaardig, met zijn aanstekelijke ritme en donkere, mysterieuze kracht, waardoor het publiek meer dan tevreden achterbleef.