Baroness – STONE

LABEL:

Abraxan Hymns

RELEASEDATUM:

15/09/2023

SOCIALS:

Er zijn geen zekerheden meer in het leven. Of toch wel? Feit is dat bij de Amerikaanse (Savannah) progressieve sludgeband Baroness de twee van tel zijn. Met het nieuwe album STONE doorbreken ze het kleurenpalet die tot nu toe de titels waren van hun albums, tot daar de onzekerheid. Zekerheid is het feit dat geen enkel album hetzelfde klinkt bij Baroness. Onder de noemer de bereidheid om risico’s te nemen.

STONE is het zesde album van Baroness sinds zijn oprichting in 2003. John Baizley (gitaar/zang/illustratie)is nog het enige originele lid dat verder bestaat uit Gina Gleason (gitaar), Nick Jost (bas) en Sebastian Thomson (drums). Ze tekenden bij Indie Relapse Records (Mastodon, Cave In) begin 2007, waar ze drie gedecoreerde platen uitbrachten: Red Album (2007), Blue Record (2009), en Yellow & Green (2012) Na hun busongeluk in 2012 in Duitsland waarbij John een arm en beenbreuk opliep en acht andere passagiers zware kwetsuren aan overhielden, richten ze hun eigen platenlabel op: Abraxan Hymns. Met dit label brengen ze nog Purple en Gold & Grey uit. En nu anno 2023 dus STONE. Een album dat terug gaat naar de basis, maar gebouwd met een levensduur van perspectief en ervaring.

STONE telt tien tracks voor een speeltijd van 46 minuten. Al telt het eerste nummer niet echt mee, want Embers is eigenlijk maar een intro van een minuut. Deze akoestische opener laat Baizley en Gleason harmoniseren op de tekst “Bouw een huis van sintels en kettingen voor mij / Laat me een eenvoudig leven achter.” Deze mantra werkt door naar de arcadische sfeer van het afsluiter Bloom. Als thuis is waar het hart is, dan is Baroness thuis. Maar tussen deze twee nummer is er heel wat te beleven op deze plaat. Meteen na het akoestische intro gedeelte barst Baroness in alle hevigheid los met puur metal met Last Word, waarna, eenmaal de vocalen beginnen, we vervallen naar het progressieve maar met een stevige onderbouw. Dit nummer is trouwens ook de eerste single die Baroness op de wereld losliet.

Een maand later kregen we een tweede single gepresenteerd, Beneath The Rose. melodieuze prog gecombineerd dwarse punkinvloeden, een beetje hardcorepassages en koorzang, gedurfd maar mooi. De overgang naar Choir is erg sluitend, al heeft dit nummer een zwaardere toon over zich. Mede door de zware, logge stem en laaggestemde basgitaar. The Dirge moet voor een rustpauze in het album. Net zoals Embers en Bloom is dit een akoestisch nummer waar we ook de vocalen horen van gitariste Gina Gleason. Nog zo een nieuwe evolutie van deze band.

Anodyne is het meest radiovriendelijke nummer op STONE. De laatste track die Baroness op de markt gooide voor het album verscheen is Shine. Met zijn zachte aanloop en dito uitloop komt dit misschien ook wat minder over maar vergis u zich niet. Tussen deze minder harde momenten zitten er een dikke vijf minuten onvervalste stevige Baroness-metal. Magnolia heeft de eer om de titel van het langste nummer op zijn conto te hebben. Maar sluit voor de rest vlot aan qua structuur bij het vorige nummer. Under The Wheel tenslotte is een nummer van de hand van bassist Nick Jost maar ook in deze track hoor je wel dat deze jongens (en meisje) goed op elkaar ingespeeld zijn en duidelijk op dezelfde golflengte zitten.

De oorsprong van STONE gaat terug tot 2020. Het is geen pandemieplaat, maar de kern ervan is geschreven tijdens zijn donkerste dagen. Angst, opluchting en vastberadenheid zijn overal diep in verankerd. Conceptueel schuwt STONE de op kleuren gebaseerde thema’s van zijn voorgangers, maar het is net zo persoonlijk zwaar. Baizleys oorspronkelijke ideeën waren negatief en straalloos. Toch levert dit een prachtig album op en misschien een nieuwe start, na het kleurenpalet, van een nieuwe reeks titels.

Tracklist: