Ondanks het feit dat de pensioenleeftijd nagenoeg overal ter wereld blijft stijgen, zijn er zo van die heerschappen die steevast weigeren om te gaan rentenieren en bijgevolg te genieten van de welverdiende rust na een lange carrière. Vele artiesten blijven vaak doorgaan zolang de gezondheid het toe laat. Vaak met wisselend succes en vaak ook gepaard gaande met van die afscheidstournees die ondertussen meer zijn uitgemolken dan het doorsnee koebeest. Gelukkig zijn er ook van die muzikanten bij wie het vuur blijft aanwakkeren. Phil Campbell, de legendarische gitarist van het al even legendarische Motörhead is daar absoluut één van. Enkele jaren geleden besloot de man samen met zijn zonen een nieuw project op te starten onder de naam Phil Campbell And The Bastard Sons. Een project dat absoluut geen eendagsvlieg bleek te zijn, want op 1 september verscheen met Kings Of The Asylum langspeler nummer drie via Nuclear Blast Records!

De eerlijkheid gebiedt ons om toe te geven dat we dit familieproject pas effectief beter hebben willen leren kennen vanaf het ogenblik dat duidelijk werd dat Phil Campbell en zijn bastaardzonen zouden performen op Headbanger’s Balls Fest editie 2021. En het moet al eveneens gezegd dat de band daar zeker en vast niet teleur wist te stellen en zowaar de ideale opwarmer bleek te zijn voor de absolute headliner van toen namelijk Orange Goblin. Vanuit die optiek keken we dan ook wel ergens uit naar deze derde telg, zeker toen duidelijk werd dat Joel Peters zich definitief geschaard had achter de microfoon. De toevoeging van Joel Peters is dan ook duidelijk hoorbaar op deze plaat. Niet alleen op vocaal gebied, maar eveneens op het gebied van drive, tempo, energie en agressie. Waar de vorige twee platen braaf binnen de lijntjes kleurden, durft de band op deze nieuwste worp het gaspedaal al eens stevig induwen met enkele krakers als Walking In Circles, Strike The Match en Schizophrenia tot gevolg. Stuk voor stuk nummers die live weten in te slaan, hetgeen we ondertussen al aan den lijve mochten ondervinden tijdens de doortocht in de Sint-Niklase muziektempel De Casino op 20 september langstleden.

Het is pas bij het titelnummer dat de voet van het spreekwoordelijke gaspedaal gehaald wordt, al is dat ook maar relatief te noemen. Kings Of The Asylum mag dan wel een meer slepende ondertoon voeren, maar toch slaagt de band er met verve in om ook dit nummer van de nodige spierballen te voorzien. Vervolgens acht de band de tijd rijp om er opnieuw een stevige lap op te geven. Met onder andere The Hunt en No Guts! No Glory! wordt er stevig van leer getrokken, al blijken we het beste dan toch wel enigzins gehad te hebben. Niet dat de tweede helft van deze plaat als ondermaats te beschouwen valt, maar echt bij de spreekwoordelijke edele delen weten deze heren ons niet meteen weer vast te pakken. Vanuit die optiek kunnen we toch wel spreken van een A-kant en een B-kant…

Ondanks een wat mindere tweede helft is deze Kings Of The Asylum toch een genietbaar plaatje geworden, dat gerust beschouwd mag worden als het beste werkstuk uit de discography van Phil Campbell en zijn bastaardzonen. De komst van Joel Peters heeft duidelijk het vuur aangewakkerd en heeft binnen de gelederen voor een extra dosis pit gezorgd. Het muzikale geheel klinkt net dat tikkeltje feller, agressiever en pakkender dan voorheen het geval is. Van een instant klassieker kunnen we moeilijk spreken, maar met deze nieuwste worp rechtvaardigt de band absoluut haar bestaansrecht en kunnen we in geen geval nog spreken van een flauw Motörhead afkooksel.

Tracklist:

1. Walking In Circles
2. Too Much Is Never Enough
3. Hammer And Dance
4. Strike The Match
5. Schizophrenia
6. Kings Of The Asylum
7. The Hunt
8. Show No Mercy
9. No Guts! No Glory
10. Ghosts 
11. Maniac