Het Britse progressieve metalkwintet TesseracT bracht in september vorig jaar zijn furieuze vijfde album uit, War of Being, waarmee het begin werd gemarkeerd van een Europese tournee die vorige week in Luxemburg begon en gisteravond in Antwerpen halt hield voor één avond. Met 600 verkochte tickets in voorverkoop was de grote zaal van Trix goed gevuld en het team van Amped-Up was ook aanwezig om verslag uit te brengen.

De avond begon met twee supports: de Amerikanen van The Callous Daoboys en de Duitse band Unprocessed. Vanaf 19:15 uur boden The Callous Daoboys, onder leiding van Carson Pace, voor het eerst in België, een krachtige dosis mathcore aan, waarbij de karakteristieke intensiteit van het genre werd versmolten met de elegante toets van de viool van Amber Christman. De Amerikanen begonnen eenvoudig, met Carson die gromde boven een bonkende kickdrum en torenhoge bas, maar ze dompelden ons al snel onder in hun chaotische Jeroen Bosch-achtige canvas terwijl ze hun openingsnummer, Star Baby, tot leven brachten.

De twee gitaren van Maddie Caffrey en Daniel Hodsdon draaiden wild terwijl de gehaaste ritmes van drummer Matthew Haag de mars voortstuwden. Bassist Jackie Buckalew ondersteunde Carson met zijn keelzang, een hardheid die werd gecompenseerd door de uitgestrekte violen van Amber Christman.Dit alles gebeurde terwijl iedereen, behalve Haag, verwoed bewoog en als bezeten over het podium sprong. De uit Atlanta afkomstige band liet eenvoudig zien dat ze hun wilde maar uitgebreide melodieën live kunnen recreëren, waarbij ze ten volle van het moment genieten. Net wanneer The Callous Daoboys een pauze leken te nemen met de achtergrondtrack van Sweet Caroline, onderbraken ze abrupt het nummer om met al hun ontwrichtende machines verder te gaan. The Callous Daoboys verrasten op chaotische en unieke wijze, maar zorgden uiteindelijk voor een uitstekend voorgerecht om de avondmenu te openen.

Kort na 8 uur uur was het de beurt aan het Duitse Unprocessed dat een set presenteerde die meer aansloot bij de stijl van TesseracT en die vorig jaar net als de hoofdact een nieuw album uitbracht. De laatste keer dat we Unprocessed live aan het werk mochten zien, waren ze de metal aanwezigheid aan het afzwakken ten gunste van een meer R&B/rock-gefuseerd geluid. Het lijkt erop dat Gold uit 2022 meer een experiment was dan een nieuw begin, want op dit nieuwe album, …And Everything In Between (2023), vonden ze hun kracht met een geluid dat duidelijk geworteld is in djent en vernietigende riffs terug.

Het kwartet onder leiding van Manuel Gardner-Fernandes aarzelde niet om de setlist te beginnen met de nieuwe nummers Hell en Lore. Vervolgens maken we een korte rondleiding door Artificial Void (2019) en Covenant (2018). Het nieuwe nummer Thrash stal de show vanwege de baanbrekende breakdowns in een razend tempo. Met elementen uit het verleden en het heden heeft Unprocessed het perfecte recept voor hun nieuwe geluid gevonden. Elke muzikant communiceerde op een uitzonderlijke manier en wekte tijdens het optreden een verscheidenheid aan emoties op. Onberispelijk drumwerk, beheersing van de snaren, stemmen en energieke riffs die meer dan één aanwezige in de zaal deden springen en de enige moshpit van de avond aanmoedigden.

Zoals gepland betrad TesseracT, de hoofdband van de avond, om 21:15 uur het podium. Opnieuw zou hun show de perfecte ontmoeting tussen djent-dissonantie en de meest verfijnde melodieuze progressieve metal zijn, dit keer in een meer intieme setting. De jongens begonnen met het nieuwe nummer Natural Disaster met een mysterieuze en uitdagende Amos Williams gehuld in een lange trui met een kap op het podium die normaal gesproken wordt bezet door frontman Tompkins.

De band leverde een opvallend optreden af, waarbij de nadruk lag op materiaal uit hun laatste twee albums, met name het conceptuele War of Being (2023) en Sonder (2018). De set bevatte enkele oudere tracks, zoals Of Mind – Nocturne, die herinnerde aan het tijdperk waarin Ashe O’Hara zanger was. De zang die op het laatste album zwaar gelaagd is, was te horen als achtergrondtracks in de liveshow, waardoor Daniel Tompkins wat speelruimte kreeg als hij zich niet op zijn gemak voelde met een bepaalde noot. Tompkins heeft zonder twijfel een van de beste stemmen in het genre. Zijn bereik is indrukwekkend en hij heeft nieuwe stijlen van vervormde zang toegevoegd aan zowel het nieuwe album als de liveshow. In die zin viel het nieuwe nummer Legion op, waarin hij een aantal zeer hoge noten bereikte, en de vervormde stemmen in dit nummer behoren tot het betere werk.

De lichtshow droeg zeker bij tot de algehele podiumpresentatie van TesseracT. De verlichting benadrukt de band vaak als silhouetten, wat het idee versterkt dat het geluid van het ensemble komt en niet slechts van één van hen. De show culmineerde met de hits The Grey en Juno, gevolgd door de toegiften Concealing Fate, Part I: Acceptance en Concealing Fate, Part 2: Deception, met vijftien memorabele afscheidsminuten. Hoewel kort, was het een stevige en sterke set. Elk nummer was voortreffelijk en de band verkende de meest intense momenten. Als een van onze favoriete bands hadden we graag een langere set met meer uitgebreide sferen gewild, zoals we zagen in Portals.

In de hoop dat het niet te lang zal duren eer we TesseracT weer op Europese bodem zullen zien, lieten de Britten het publiek op de avond van 26 januari verlangen naar meer.