Slope – Freak Dreams

LABEL:

Century Media

RELEASEDATUM:

2 februari 2024

SOCIALS:

Bestaat er een betere manier voor een recensent om jouw muzikale jaar op gang te trekken dan met de opvolger van jouw album van het jaar 2021? Volgens mij niet! Wanneer het coronavirus de mensheid weer wat ademruimte gaf, besloot de Duitse hardcoreformatie Slope om Street Heat op de markt te brengen. Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Heel uitzonderlijk zijn er platen die je van de eerste minuut omverblazen, Street Heat is er daar eentje van. Het wist de registers van het hardcoregenre danig open te trekken, wat resulteerde in uitzinnige concertzalen en festivalweides. Zo’n drie jaar na het uitbrengen van dit meesterwerkje is de band klaar om met Freak Dreams wederom uit te halen. Werd er nog gesleuteld aan de gelauwerde formule of kregen we meer van al dat lekkers?

De promotie rond Freak Dreams is al een tijdje aan de gang. Als eerste voorsmaakje werd de titeltrack gedropt, nog net op tijd om in de setlist van de zomerfestivals te passen. Onder meer op Jera On Air zorgde dit voor een intensieve work-out. In tussentijd heeft de band nog wat singles vrijgegeven, dit om het wachten wat te verzachten. Het heeft me veel moeite gekost maar ik heb er voor gekozen om naast de titeltrack geen voorsmaakje te aanvaarden, des te harder kon Slope mij bij de release omverblazen. Toen het dan eindelijk zo ver was, en ik Freak Dreams in onze promopool spotte aarzelde ik geen seconde.

Er bestond bij mij geen twijfel, ook deze plaat zou een schot in de roos worden! Het was met een enthousiasme dat maar weinig voorkomt dat ik deze cd in mijn digitale speler pleurde. De laatste keer dat dat gebeurde was met Heartbreak Criminals (2023) van Nasty. Ook daar had ik torenhoge verwachtingen waarvan ik dacht dat de ze probleemloos zouden worden ingelost. Dit was echter niet het geval, het werd een sterke plaat maar eentje dat het niveau van zijn voorganger Menace (2020) niet wist te halen. Dit is ook het geval bij deze Freak Dreams, het staat bol van de kwaliteit maar kan mijn (te) hoge verwachtingen niet inlossen. De eerste twee nummers zijn eerder middelmatig, wat inspiratieloos. Talk Big heeft de eer om deze nieuwste telg op gang te trekken maar doet dit ondermaats. Het is een tragere track, wie Slope zijn repertoire kent weet dat dat net de nummers zijn waar de Duitsers de voorhamer maar al te graag boven halen. Buiten een te verwachtte tempoversnelling blijft het geheel maar wat aanmodderen. Het is allemaal wat té commercieel, té langdradig. Het doet me te veel denken aan Dog Eat Dog, zeker niet slecht, maar aan zo eentje hebben we zeker voldoende.

Waar ik in eerste instantie hoopte dat het hier slechts over één misser ging, bleek ook It’s Ticking in het zelfde bedje ziek. Ook deze schiet zeer belovend uit de startblokken, maar weet zich niet te ontpoppen tot de instant klassieker dat het had kunnen/moeten zijn. De explosie is manco en ook hier zit veel te weinig diepgang in het geheel. De onverwachte wendingen missen we, waar is die aanstekelijke maar toch zeer intensieve sound naar toen? Een beetje in paniek staarde ik voor me uit, ging het een hele plaat zo zijn? Nee hoor, Chasing Highs laat horen hoe het moet. Een oorwurm als intro gaat gepaard met een stevige explosie om het geheel op gang te trekken. Meermaals vinden er interessante tempowissels plaats, krijgt het geheel een agressief randje, maar even vaak wordt de rem helemaal ingedrukt. Ze doen dit op zo’n verfijnde manier dat het allemaal naar meer smaakt. Eindelijk zitten we op het niveau dat ik verwacht had, alternatieve hardcore zoals enkel Slope die kan brengen.

Vanaf nummertje drie lijkt het dat Slope op kruissnelheid presteert. Nosedive en Hectic Life zijn nummers die zich probleemloos kunnen meten met de rest uit het repertoire. True Blue is de tragere track waarop Slope laat horen dat het dan ook magistraal uit de hoek kan komen. Het oogt allemaal wat braaf maar je armen en benen stilhouden is helemaal geen optie. Live gaat deze voor een aardverschuiving zorgen. Tijdens mijn eerste luisterbeurt dacht ik dat deze samen met de titeltrack de ware pareltjes van deze plaat zouden worden. De zweverige outro van Freak Dreams zorgt ervoor dat je in een soort roes bent geraakt, de daarop volgende track weet je aandacht quasi meteen op te eisen. Out Of The Blue In The Black mag je letterlijk nemen.

Uit het niets start er pure chaos die hand in hand gaat met potige agressie. Na zo’n veertig seconden mag het allemaal wat rustiger, alleen in de moshpit zal de intensiteit niet afnemen integendeel zelfs. Ook in deze sfeer blijft de band maar een tijdje hangen om dan de voorhamer deels boven te halen. Je voelt aan alles dat het niet lang meer kan duren vooraleer de gewenste explosie zal volgen. Net wanneer je verwacht dat dat moment is aangebroken besluit Slope om al de opgebouwde energie vakkundig uit het geheel te elimineren. Plotseling lijkt het wel alsof de band een nieuwe song start, welke met de net opgebouwde energie, welke nog niet tot de gewenste woede-uitbarsting heeft gezorgd, voor een zeer spectaculaire ontknoping zal zorgen. Het is de afsluiter en doet in tegenstelling van de opener wel wat je mag verwachten. Als je deze intense rollercoaster hebt uitgezeten wil je deze wervelwind aan het werk zien.

Wie de band live eens aan het werk wil zien heeft geluk. Slope zal drie dagen op rij zijn nieuwste album voorstellen in Nederland; Tilburg, Nijmegen en Hengelo om precies te zijn. Op zaterdag 2 maart zullen ze het beste van zichzelf geven tijdens de albumreleaseshow van STAB in Kortrijk. Wat nu al vast staat is dat je maar best je dansschoenen aandoet op één van die avonden, want dat er gedanst gaat worden daar bestaat geen twijfel over.

Tracklist: