Vrijdag 2 februari was weer een relatief frisse winterdag in Vlaanderen, maar voor een deel van het Amped-Up-team was het geen gewone vrijdag. Op de agenda stond immers met rood aangestipt: PERIPHERY. De favorieten erfgenamen van Meshuggah gaven hun laatste show van de betrekkelijk korte tour op Europese vaste bodem, op een steenworp van de Sacré-Coeur basiliek in Parijs, in het prachtige Elysée Montmartre, toen SUV’s nog een normale parkeerretributie moesten betalen.

Kort na het middaguur vertrokken we met ons drieën richting de Franse hoofdstad om de dagelijkse opstopping voor te zijn en potentiële blokkades van protesterende landbouwers in te calculeren. Gelukkig ondervonden we geen verkeersopstoppingen tot we de lichtstad binnenreden omstreeks 16:30 uur. We waren alvast vroeg genoeg om Mark Holcomb de zaal te zien verlaten om zich naar de tourbus te begeven na wellicht een laatste soundcheck.

Om 19 uur stipt gingen de deuren open waarop we ons meteen naar de merchstand begaven aangezien de show compleet uitverkocht was en wouden niet huiswaarts terugkeren zonder de obligate tourshirt. In de zaal konden we zanger Spencer Sotelo ontwaren aan de mengtafel van zijn boezemvriend Alex Markides om de laatste aanpassingen te bespreken. ’s Anderendaags vertrok Markides op tour met Killswitch Engage.
We zagen ook hoe er zich een incidentje voordeed met gitarist Misha Mansoor, die door de beveiliging van de zaal niet backstage mocht omdat die zijn artiestenbadge niet droeg. Terwijl Misha wachtte tot er iemand met zijn badge zou komen, spraken we wat met hem over de tour en hij vertelde ons dat tot dat moment alles prima was verlopen.
De voorlaatste avond van de Europese The Wildfire-tour begon met de Nieuw-Zeelandse labelgenoten Crooked Royals die om 20 uur het podium betraden.

Crooked Royals

De jonge Nieuwzeelanders waren voor het eerst op tournee door Europa waarvoor de metalcoreband een set voorbereid had met hun debuutalbum Quarter Life Daydream (2022), uitgebracht onder het 3 DOT Recordings-label van Periphery, met de singles Dissentients en Rumination uit 2019.
Hun interessante mix van elektro metalcore en trap/R&B met snedige riffs liet de meest enthousiaste fans springen. Gitarist Jake Andrews met een 7-snarige Mayones excelleerde tijdens verschillende solo’s en breakdowns zoals het furieuze Glass Hands terwijl de twee zangers, Christian Carstensen en Lee Mackley gutturalen afwisselden met clean vocals.
Na 8 nummers blies de band de aftocht terwijl een deel van ons een dure pint ging drinken om vervolgens een strategische plaats te zoeken in de zaal om de Amerikaanse djentlemen  aan het werk te zien.

Crooked Royals – Christian Carstensen & Lee Mackley

De zaal was ondertussen helemaal volgelopen wat goed was voor duizend man. Om 21 uur gingen de lichten uit en barstte iedereen in geschreeuw uit terwijl de filmische outro van Zagreus, nu omgezet in een intro, op de achtergrond afgespeeld werd.

Periphery

De band vatte de show aan met Dracul Gras, een van de langste nummers van zijn nieuwste album Periphery V: Djent is Not a Genre die bijna een jaar geleden verscheen, een track van bijna 13 minuten vol met vettige riffs en een vlijmscherpe solo van Jake Bowen, de eerste moshpit ging feilloos open

Periphery – Jake Bowen

De bandleden gingen verder met het recenseren van het laatste album met Wildfire en een jazzy intermezzo, waarin we even op adem konden komen, maar de rust duurde niet lang vermits Atropos ons meteen allemaal uit de bol liet gaan en er opnieuw een circle pit gevormd werd.

Periphery – Spencer Sotelo

Terugblikkend naar Juggernaut: Alpha (2015) maakten we een reis in de tijd met The Scourge en gingen we ruim tien jaar terug naar Periphery II met Make Total Destroy. De verrassing van de avond kwam met Letter Experiment, dat een wat hobbelige start kende waarin de band een paar tellen  moest stoppen met spelen omdat blijkbaar iemand in de moshpit hulp nodig had, maar verder dan schrik bleef het gelukkig. Voor alle zekerheid werd een ambulance gebeld door personeel van de zaal.
The Way the News Goes en Marigold werden de uitverkorene uit Periphery III om het repertoire compleet te maken, en die klonken beter dan ooit, met veel meer live-arrangementen, zoals de blastbeats verdubbeld door de drums van Matt Halpern.

Periphery – Matt Halpern

Het emotionele moment van de avond kwam toen iedereen zijn vloeibare en digitale aanstekers tevoorschijn haalden om de nostalgische Satellites van Periphery IV te zingen, die een einde kreeg met de woorden van Spencer Sotelo die door iedereen herhaald werd, “suck my balls.”
Het stevige einde van de avond kwam met Blood Eagle en de bijhorende strijdkreet: “We came for war”, die de laatste crowdsurfers en moshpits van de nacht aanwakkerde.
Deze voorlaatste show van de tour was een toonbeeld van genialiteit en degelijkheid in al zijn aspecten: fraai licht op het podium, deftig geluid, een goede connectie met de fans en natuurlijk de virtuositeit van de band aangevuld met een prachtige voormalige balzaal uit 1807 met een stalen structuur ontworpen door Gustave Eiffel. Waarschijnlijk was het enige minpunt het ontbreken van een paar toegiften, aangezien de setlist van 75’ wat kort leek.

Periphery – Mark Holcomb

Verder konden we de gitarist van Destrage, Matteo Di Gioia, op het podium herkennen, dit keer in zijn rol achter de lens, verantwoordelijk voor het opnemen en maken van foto’s van het concert.