We hadden het nooit durven hopen, maar blijkbaar is Sint-Niklaas zo stilaan aan het uitgroeien tot één van Abbath’s favoriete centrumsteden. Waar de man midden december met zijn project Bömbers nog een ode bracht aan wijlen Lemmy Kilmister, stond Abbath amper een maand later opnieuw te blinken op het podium van de Sint-Niklase muziektempel bij uitstek. Amper drie dagen na de uitverkochte show van Fleddy Melculy mocht de Casino opnieuw staan blinken met het bordje ‘uitverkocht’. Wie durft er nu nog beweren dat metal anno 2024 niet ‘booming’ is? Abbath kwam bovendien niet alleen aandraven vanuit het hoge noorden, want in zijn kielzog nam hij de jonge wolven van Hellripper en de veteranen van Toxic Holocaust mee. Van een extreme package gesproken. Amped-Up was uiteraard maar al te graag opnieuw van de partij en deed wederom een beroep op de fotografische diensten van Shoot ’n Rock – Tim Vermoens Photography!

Hellripper, oftewel het muzikale project van virtuoos James McBain, is een relatief nieuwe naam binnen het extreme metalgenre. Eind 2022 mocht dit project nog openen voor onder andere Ghaal’s Wyrd en Spectral Wound, waarbij deze band, ondanks het uitermate vroege uur toen, een ferme indruk wist na te laten op het aanwezige publiek. Sindsdien is Hellripper steevast hard blijven doorwerken met het begin 2023 verschenen topalbum Warlock Grims & Withered Hags tot gevolg. Het hoeft dan ook weinig te verbazen dat de Casino omstreeks de klok van acht uur al afgeladen vol zat. Hellripper smeet meteen de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok al bleek diezelfde knuppel blijkbaar al snel iemand geveld te hebben in het publiek. Al na twee nummers moest James McBain de show kortstondig stilleggen, zodat er iemand kon weggedragen worden. Hopelijk stelt de man in kwestie het goed, want we konden opvangen dat hij zijn benen niet meer kon bewegen…

Hellripper – Tim Vermoens

Na een kort intermezzo drukte de band het gaspedaal opnieuw volledig in en werd de Casino getrakteerd op een snedige portie old school blackenend thrash metal volgestoken met speed. Nummers als Necroslut, Bastard Of Hades, The Nuckelavee en Headless Angels werden gesmaakt zoals een goed pak friet met stoofvleessaus en mayonaise op een vrijdagavond. Dat de band opnieuw stevig indruk wist te maken, blijkt uit de lange rij aan de merchstand direct na afloop van de show. Nogmaals het bewijs dat metalfans nog steeds hun muzikale helden hondstrouw zijn.

Na de venijnige thrash van Hellripper was het tijd voor de old school thrash metal van Toxic Holocaust. De zwartgeblakerde invloeden werden iets meer naar de achtergrond verdreven en maakten plaats voor een infusie van death, punk en crossover. Toxic Holocaust is niet bepaald vaak te zien in onze contreien dus hoeft het ook weinig te verbazen dat Joel Grind en zijn kornuiten op een warm ontvangst mochten rekenen.

Toxic Holocaust – Tim Vermoens

Van bij opener Bitch werd het vuur aan de lont gestoken en werd er gedurende ruim drie kwartier gethrasht alsof het een lieve lust was. Frontman Joel Grind had duidelijk weinig boodschap aan bindteksten en wenste de kostbare speeltijd zo optimaal mogelijk te benutten. De ene na de andere korte, gebalde song werd op het publiek afgevuurd, waarbij men als toeschouwer amper op adem kon komen. Des te opmerkelijker was het feit dat Toxic Holocaust haar meest recente worp Primal Future: 2019 steevast negeerde en volop een dikke tien jaar terugkeerde in de tijd. De setlist was vooral gebouwd rond de albums An Overdose Of Death… en Conjure And Command. Toxic Holocaust ging werkelijk als een razende tekeer vanavond en zal bij iedere toeschouwer ongetwijfeld de honger naar nieuw werk hebben aangewakkerd. Na vijf jaar wordt het wel eens hoog tijd dat deze heren met nieuw werk voor de dag komen!

De omstandigheden voor de show van Abbath waren jammer genoeg minder feestelijk. Amper enkele dagen voor de show van vanavond kreeg frontman Abbath te horen dat zijn moeder het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld had. Ongetwijfeld een zware klap die bij de man in kwestie bijzonder hard moet zijn aangekomen. De beslissing om zonder meer door te gaan met de geplande tour en slechts één enkele show te annuleren toont dan ook alleen maar aan met wat voor een geweldige persoonlijkheid we hier te maken hebben. Een persoonlijkheid die absoluut niet perfect is, maar waar we alleen maar ons spreekwoordelijke petje voor af kunnen nemen.

Abbath – Tim Vermoens

Tijdens de show was er evenwel totaal niets te merken van het persoonlijk drama in kwestie. De Noorse black metal deed meteen wat hij moest doen: begeesteren, beklijven en vooral entertainen. De teller staat vooralsnog op drie albums die stuk voor stuk beschikken over een eigen karakter. Het meest recent verschenen Dead Dreaver is ongetwijfeld het meest harde van het drieluik, waarbij vooral Acid Haze wist uit te blinken in vuurkracht. Het gelijknamige debuutalbum Abbath – voor ondergetekende vooralsnog het meest impressionante solowerk van de man in kwestie – bevat bij vlagen een meer zweverige sfeer, hetgeen duidelijk werd tijdens de meer uitgesponnen nummers als Fenrir Hunts en vooral Winterbane. Abbath brabbelde zoals vanouds op onverstaanbare wijze de songs aan elkaar al viel vandaag toch op dat de man het iets meer ‘statisch’ hield. De fameuze ‘crab walk’ werd achterwege gelaten, al kan dit uiteraard ook te maken hebben met het feit dat het podium van de Casino niet even groot is als het podium van pakweg Graspop, Wacken of Summerbreeze.

Ook het rijke oeuvre van Immortal werd vanavond zeker en vast niet over het hoofd gezien. Zo passeerden de klassiekers als In My Kingdom Cold en Beyond The North Waves de revue. Twee songs die op een warm onthaal konden rekenen. Enkel jammer dat de song Warriors, van het zijproject I vanavond steevast over het hoofd gezien werd. De band maakte er vanavond absoluut geen haastklus van. De set klokte af op ruim 5 kwartier, waardoor het ondertussen al bijna half twaalf was op het ogenblik dat deze woeste Noormannen het podium verlieten en het aanwezige publiek ongetwijfeld vermoeid maar voldaan aan de aftocht kon beginnen.

Abbath – Tim Vermoens