Ihsahn – Ihsahn

LABEL:

Candlelight Records

RELEASEDATUM:

16/02/2024

SOCIALS:

Vegard Sverre Tveitan, beter bekend onder zijn artiestennaam Ihsahn, brengt zijn achtste (en negende) album uit. Een volledig conceptueel album, gepresenteerd in twee versies: Metal en Orchestral. Ihsahn heeft zijn beste, meest unieke en krachtige album tot nu toe gemaakt.

Vegard Sverre Tveitan (Ihsahn), is een Noorse muzikant, zanger, songwriter, producer en componist die vooral bekend staat om zijn werk met de blackmetalband Emperor. Tveitan is ook een van de oprichters van Thou Shalt Suffer, waar hij naast zang ook gitaar en keyboard speelde, en Peccatum, een project in samenwerking met zijn vrouw en collega-muzikant Heidi Solberg Tveitan, ook wel bekend als Starofash. Sinds 2006 wijdt Tveitan zich voornamelijk aan soloalbums en af en toe gastoptredens. Naast de kenmerken die doorgaans worden geassocieerd met metalmuziek, omvat de muziekstijl van Tveitan ook klassieke, industriële en progressieve elementen. Hij is een voorloper van het symfonische blackmetalgenre*.

Vanaf de release van het veelgeprezen The Adversary uit 2006 heeft hij nooit twee keer dezelfde plaat gemaakt. Voor zijn achtste release is hij nog een stapje verder gegaan. Hij heeft twee albums gemaakt – geen dubbelalbum, maar twee melodisch met elkaar verbonden versies van hetzelfde album: één metalversie, één volledig symfonisch, en beide een meesterwerk met filmische invloeden dat hij eenvoudigweg definitief Ihsahn heeft genoemd. Wat neerkomt op een album met 11 tracks maar dan twee maal en bovendien totaal verschillend.

Na de zeer filmische intro Cervus Venator voelt de openingstrack The Promethean Spark vooral zeer warm aan. Het is een typisch Ihsahn-nummer, dat enorm knap in elkaar zit en zeer progressief uit de hoek komt, maar tegelijkertijd bij vlagen doet denken aan de oudere soloalbums. Pilgrimage To Oblivion had de eer om als eerste single te worden gepresenteerd. Een sterk staaltje van een strijd tussen prog en black metal, overgoten met een sausje van orkestrale klanken. Ook het dynamische Twice Born speelt met vertragingen en stuwende ritmes. De uit duizenden herkenbare, hese en doorleefde screams van Ihsahn geven de muziek, ondanks hun rijke opsmuk, een grimmig en verbeten randje. Datzelfde geldt voor het relatief korte A Taste Of The Ambrosia

Na het filmische intermezzo Anima Extraneae wordt de draad terug opgepikt het opmerkelijke nummer Blood Trails To Love, dat met wat fantasie zelfs als een soort semi-ballad te kwalificeren valt. Naar het einde van de plaat krijgen we de langste nummers gepresenteerd. Het bijna acht minuten durende Hubris And Blue Devils is onheilspellend en combineert geweldige, lichtelijk neurotische orkestratie met een duister walsritme. At The Heart Of All Things Broken vergt met zijn dikke negen minuten nog het meeste geduld van de luisteraar, maar ontpopt zich tot een zeer filmisch en meeslepend geheel. staat als een soort scheidsrechter tussen deze tijdsmastodonten. Afsluiten doen we terug met een dromerige passage zoals we deze ook gekregen hebben in het begin en halverwege. Waarna alle tracks opnieuw beginnen maar dan in een compleet orkestrale uitvoering.

Tracklist: