Stel je een plek voor waar zware riffs, psychedelische melodieën en gutturale stemmen samensmelten tot een symfonie van progressieve stoner metal. Een plek waar bier stroomt als de rivier de Styx en headbangen de koningssport is. Die plek bestaat! Het heet Headbanger’s Balls Fest en wordt jaarlijks gehouden in het cultureel centrum De Leest in Izegem. Ook dit jaar was geen uitzondering en waren we deel van de vierde editie na de quarantaine.

Huracán

Het kwartet uit Antwerpen en Gent opende het festival en leverde een perfecte start. De organisatoren kozen terecht voor hen als openingsact, want vanaf het moment dat ze het podium betraden, zetten ze de zaal in vuur en vlam. In het tweede nummer, Realm of Stability, dook de charismatische bassist, Bert Roos, het publiek in om de energie op te zwepen.

Met hun scherpe riffs, krachtige drums en psychedelische zang boden ze een uitdagend geluid dat post-hardcore en sludge combineert, en het publiek vanaf de eerste noot activeerde. Huracán spaarde geen moeite en leverde een krachtige show van begin tot eind, ondersteund door drie zangers die elkaar afwisselden om de intensiteit vast te houden.

Als klap op de vuurpijl besloot de goede Bert dat één keer niet genoeg was en dook hij opnieuw het publiek in om ons het furieuze Kings of the Worlds te schenken alsof het het weekendlied was. Met een krachtig geluid dat eer doet aan hun naam, kwam de band als een wervelwind, alles verwoestend op hun pad, en liet ons allemaal opnieuw smachtend achter naar een nieuwe productie na hun laatste geweldige album We Are Very Happy (2023).

Tangled Horns

Na de intrigerende intro met The Old Lamplighter van Sammy Kaye, was het de beurt aan Tangled Horns en hun kenmerkende muzikale jongleren met garage rock, stoner en grunge doordrenkt van de jaren 90-vibe. Het was onmogelijk om geen echo’s te voelen van de wildste momenten van Stone Temple Pilots of Kyuss in nummers als Tick en Momentum die de decibellen hoog hielden. Zonder twijfel nam het vijftal uit Antwerpen ons mee op een nostalgische reis en tegelijkertijd verfrissend alternatief, ons voorbereidend op de zwaargewichten die zouden volgen.

Met de opwinding groeiend om de volgende bands te zien, besloten we een pauze te nemen om op te laden met wat eten en drinken. Terwijl we daar waren, namen we een kijkje bij de merchandise en namen we even pauze buiten de zaal, ondanks de grillen van april die zich lijken uit te strekken tot begin mei. Nogmaals, het evenement onderscheidde zich door zijn goede organisatie, met alle ruimtes duidelijk aangegeven en een aanbod van diensten, waaronder culinaire en drankopties voor alle smaken.

Hippotraktor

Het was tijd voor een van de meest verwachte bands van de middag voor ons, niet alleen vanwege hun meteorische opkomst in de wereld van progressieve metal in de afgelopen jaren, maar ook vanwege de toevoeging van een nieuw lid waar we veel van houden, Kristof DuJardin, gitarist en zanger van Mankind. Ondanks dat hij slechts twee repetities had gehad met de band, liet Kristof een geweldige prestatie zien, zowel op de snaren als met zijn stem.

De opening met Manifest The Mountain markeerde de absolute dominantie van de Hippos op het podium, ons meenemend naar hun progressieve universum met donderende riffs met djent-invloeden, jazzy solo’s en krachtige gutturale zang. Deze keer werd de band ondersteund door Servaas Steurbaut op drums, in plaats van Lander De Nyn.

De setlist was een reis door hun succesvolle debuutalbum Meridian, naast het vooruitlopen op nummers van hun aanstaande release, Stasis, gepland voor 7 juni. Het hoogtepunt kwam met de live première van het gelijknamige nummer van het aankomende album, waarbij onze geesten werden opgeheven met een zo revitaliserende als inspirerende energie. Wat we hoorden, maakte ons hongerig naar meer, in afwachting van een sappig en krachtig werk.

Gnome

Het stoner trio Gnome, afkomstig uit Antwerpen, betrad het podium met kracht en trots, gekleed in hun gnomenmutsen, net als hun fans. Hoewel de zaal niet zo vol was als in het begin, lieten de gnomen zich niet afschrikken. Met een bas die hamerde als een hamer en uitdaagde met zijn dikke metalen funk, samen met instrumentale intermezzo’s die infectueuze grooves uitstraalden. De gutturale zang van de gitarist was als de pittige touch op een al smakelijk gerecht. Hun muziek en hun eigenzinnige gevoel voor humor creëerden een gevoel van camaraderie met het publiek dat je het gevoel gaf alsof je op een feestje was in de tuin van een zure gnome. Omdat soms, in het leven, je dingen niet te serieus moet nemen, toch?

DVNE

De avond veranderde in een spektakel waardig van de Grote Arena’s met de komst van het Schots-Franse vijftal DVNE.

Hun fusie van atmosferische post-prog dompelde ons onder in een reis door een onherbergzaam landschap van Arrakis, ons omhullend in krachtige en meeslepende duisternis. Hun setlist bestond uit nummers van Etemen Ænka (2021) en het krachtige Voidkind (2024), hun meest recente werk dat ze voornamelijk uitvoerden, waaronder Reaching for Telos en Cobalt Sun Necropolis. Hun nummers zijn lang en dicht, met verschillende delen die spanning opbouwen en vrijlaten op het juiste moment. Ze hebben tijd om te gaan van de zachtste akoestiek tot de hardste riffs, via epische secties met de doordringende cleane zang van Victor Vicart. Hij en zijn collega Dan Barter wisselden elkaar af in de meest intense delen.

Onder de bandleden onderscheidde de toetsenist en zanger zich als een muzikale mentat, die diepte toevoegde aan de auditieve ervaring, terwijl de drummer, als een fremen-strijder, een echte ritmemachine bleek te zijn, met precisie en kracht het ritme van de sonore strijd aangevend. Hun melodieën deden denken aan epische momenten van bands als Baroness, The Ocean en zelfs Ihsahn zelf, waardoor we werden ondergedompeld in een nieuwe sonische ervaring. Zonder twijfel wisten DVNE zich een weg te banen naar onze oren en harten.

Conjurer

De avond veranderde in een wilde ervaring met Conjurer en hun ontketende machine van extreme metal. De bas, die leek te leven, veranderde in een wervelwind van nekbrekende bewegingen, waardoor we ons allemaal afvroegen of hij ook zijn snaren aanscherpte tussen de nummers door. De gitarist en zanger besloot het beste moeilijke akoestiek van de zaal te trotseren en liet de microfoon aan de kant om onversterkt gutturaal te schreeuwen en toch konden we zijn gebrul horen tot achter in de zaal.

Maar het beste moest nog komen: om de avond af te sluiten, begaf de bassist zich tussen het publiek om een wilde circle pit te creëren. Zo opgegaan in de energie van het moment leek hij voor even het besef van tijd te verliezen, terwijl de rest van de band het podium al verlaten had. En zo liet Conjurer ons hunkeren naar meer tussen verpletterende riffs en oorverdovende gutturale vocalen die zelfs de meest dronken toeschouwers wakker schudden.

Vervolgens verscheen de officiële presentator van het festival, de goede Daf Omet, weer op het podium om een belangrijke aankondiging te doen: de headliner voor de volgende editie van het festival zal niemand minder zijn dan Katatonia.

Paradise lost

Eindelijk was het langverwachte moment aangebroken voor de dappere overlevenden van de nacht, hoewel ze nog eens 15 minuten extra moesten wachten vanwege technische en afstelproblemen. Maar wie kan er nu niet een beetje langer wachten op een Paradise Lost-show?

De setlist was een reis door hun uitgebreide discografie, die de band al meer dan 20 jaar aan het weven is, van het iconische Gothic (1991) tot hun laatste creatie, Obsidian (2020). Het was een exquisitely lugubere reis tussen gothic en doom, met melancholische melodieën en dichte riffs die een sublieme wanhoop opriepen, de menigte meeslepend in een draaikolk van turbulente emoties. De stem van Nick Holmes, met zijn mix van gutturale grommen en onheilspellend gefluister, gaf leven aan de duistere en introspectieve teksten van de band. Het laatste contrast van vormen, als gevolg van de langdurigheid van de band, kwam tot uiting in het duo Embers Fire en Ghosts, waarvan de laatste verantwoordelijk was voor het afsluiten van de cirkel van Obsidian. De diepte in de stem, samen met het goth/darkwave-dynamiek van de bas van Edmondson en de gitaren van Aaron Aedy en Mackintosh, leidden en rechtvaardigden het huidige tijdperk van de band. Een knipoog naar bands als Sisters of Mercy, met een toegevoegd gewicht natuurlijk.