Nu het zonnetje meer en meer op de voorgrond treedt, komt de festivalzomer weer wat dichter. Wie echter niet kon wachten tot de grote zomerfestivals kon zich met het Hemelvaartweekend al eens volledig laten gaan. De punkers van Brakrock organiseerden voor het eerst Punx In The Pit in De Schorre te Boom. Zoals we gewend zijn van de organisatie werd ook deze avond eentje voor de punkliefhebbers. In alle eerlijkheid durf ik toe te geven dat ik niet zo wild ben van het genre, maar de affiche van Punx In The Pit overtuigde me om toch af te zakken. In mijn puberjaren kon ik het genre wel meer dan alleen appreciëren. Enkele van de geboekte bands hebben mijn muzieksmaak gemaakt. Ik was dan ook benieuwd hoe de bands anno 2024 zouden presteren. Het werd een meer dan geslaagd tripje down memory lane.

Helaas, maar onze tocht richting De Schorre in Boom verliep niet vlekkeloos. In een ideale wereld hadden we onze dag gestart met Apes Of The State, de Amerikanen speelden op Punx In The Pit hun eerste Europese show ooit, maar het mocht niet zijn. Er was een zwaar accident gebeurd op de autostrade, waardoor onze GPS besloot om ons via gewestwegen naar Boom te gidsen. Het logische gevolg was dat we veel later dan voorzien arriveerden. Toen we de festivalweide konden betreden nadat we ons festivalbandje hadden ontvangen, waren de Amerikanen bezig aan hun voorlaatste nummer. Wat ik nog kon bekijken heeft er niet voor gezorgd dat ik Apes Of The State achteraf nog heb opgezocht. De aanwezige hadden het duidelijk naar hun zin, al denk ik dat het zonnetje voor meer animo zorgde dan de Amerikanen.

Deez Nuts

Dan maar onmiddellijk starten met de hardste naam van deze Punx In The Pit. De Australische wervelwind van Deez Nuts was de enigste band met hardcore-invloeden op de affiche. Zo’n tien jaar terug ben ik ze uit het oog verloren, nadat mijn vriendenkring eindelijk had willen inzien dat het muzikaal toch geen toppertje is. De oudere platen zijn zeker niet slecht, maar live was het steevast huilen met de pet op. Het is niet dat ik over één nacht ijs ga, ik zag de band verschillende keren aan het werk. Zo zag ik ze op Groezrock, Graspop en zelfs enkele clubshows. Er was één constante en dat was het feit dat het verschrikkelijk was. Ik was benieuwd Deez Nuts zoveel jaren later nog steeds garant staat voor belabberde hardcoreshow.

Het moge duidelijk zijn dat ik voor het podium stond met een nodige dosis argwaan. Wat nog duidelijker was, was dat de trouwe fanbase ook op een punkdag als deze aanwezig was. Vanaf het moment dat JJ Peters en kornuiten het podium opklommen, zat het spel op de wagen. Er werd stevig gedanst in de pit maar ook daar buiten waagden sommige zich aan een duw-en-trek-spelletje. Veelal waren dit kinderen met mama’s en/of papa’s, waarvoor die woelige pit misschien nog net wat te hoog gegrepen was. Enkele stoere pagadders waagden zich wel aan het betere stagediverswerk tijdens de show van Deez Nuts, dit tot groot jolijt van de frontman. Deze Punx In The Pit was een familiebijeenkomst, iets wat het hele punkverhaal typeert. Het is altijd fijn om te zien dat ouders hun muzikale voorkeur proberen door te geven.

De set van de Aussies bestond niet alleen uit nieuwer materiaal… gelukkig. In de set zaten enkele oude krakers verstopt, welke de agressie in de pit altijd een injectie van jewelste wisten te geven. Denk dan aan klassiekers als Shot After Shot, Popular Demand, Stay True en persoonlijke favoriet Your Mother Should Have Swallowed You. Stuk voor stuk werden ze ingezet om het publiek weer wakker te schudden na een nieuwere track. Het contrast tussen oud en nieuw materiaal was te groot. Maar al te vaak verdween de opgebouwde energie wanneer er nieuwer materiaal werd gebracht. Wanneer een track als Band Of Brothers bij de pluspunten van de set is beland, dan weet je dat de rest vaak tenenkrullend moet geweest zijn.

Heb ik genoten van deze “wervewind”? Zoals vanouds stond er geen geheel op het podium waardoor het allemaal belabberd aanvoelde. De festivalzomer van 2024 was officieel gestart voor me en dat onder een stralend zonnetje. Het zorgde ervoor dat ik in opperbeste stemming was, en daar kon zelfs Deez Nuts niets aan veranderen.

Dog Eat Dog

De volgende band aan zet was Dog Eat Dog. In het verleden heb ik de Amerikanen één keer aan het werk gezien. Wat ik me nog herinner van die show, was het feit dat het een komen en gaan was aan bandleden, welke allemaal met veel poespas het podium werden opgeroepen. Het haalde de vaart uit de show net zoals de vele veel te lange gesprekken van frontman John Connor. Ik was benieuwd of ze de hoge verwachtingen die ik toch nog steeds had, ditmaal wel konden inlossen. Toen de band op het podium kwam werd duidelijk dat het Brakrockpubliek een punkpubliek is. Het ontvangst was vele malen warmer dan bij Deez Nuts. Ook Connor genoot duidelijk met volle teugen, de appreciatie tussen band en publiek waren meteen voelbaar.

Showtime deed waarvoor de track gemaakt is, het publiek warm maken voor een Dog Eat Dog show. Pull My Finger van de iconische All Boro Kings uit 1994 deed de weide voor het eerst echt ontploffen. Iedereen had het naar zijn zin. Of je je nu in de woelige pit begaf of achteraan op de heuvel van de weide. Ondanks het feit dat de Amerikanen al meer dan dertig jaar op de teller hebben staan, heeft het “slechts” vijf platen waarop het kan terugvallen. Free Radicals verscheen in de herfst van vorig jaar en verdiende het dus nog om uitgebreid voorgesteld te worden. E1on1 schoot nog veel belovend uit de startblokken, al kan het zijn dat de euforie van Pull My Finger nog parten speelde. Het enthousiasme verdween mondjesmaat naar mate de song bleef doorgaan.

Soms heeft een weide maar één bepaald deuntje nodig om weer helemaal wakker te worden. In het geval van Dog Eat Dog is dat een legendarisch saxofoonstukje. Who’s The King, nog zo’n zo niet dé klassieker van de Amerikanen wist het vuur weer aan te wakkeren. Waar het publiek net ervoor bijna in slaap dreigde te dommelen, zo wakker waren ze plots. Crowdsurfers, stagedivers en mensen die de frontman een handje kwamen schudden, schoten als paddenstoelen uit de grond. Onder hen een hele hoop kinderen of shorties zoals Connor ze noemde. De sfeer die het festival (Brakrock) zo kenmerken, kon ik voor het eerst ervaren: heerlijk!

Dog Eat Dog had een steen nodig om deze set nog aan diggelen te werken. Die steen vond het met Bar Down vanop de nieuwste telg Free Radical. Wat een trage, nietszeggende song. Het haalde de vaart helemaal uit de set en duurde veel te lang, waardoor ik ook besloot om richting frietbrak te trekken. Tijdens het aanschuiven hoorde ik nog een uitzinnige massa met hits als Rocky, If These Are Good Times en afsluiter No Fronts. Allemaal partynummers pur sang, welke ongetwijfeld voor een uitgelaten sfeertje wist te zorgen. Toch ben ik blij dat ik niet gewacht heb tot na de show. Al een hele dag was er een veel te lange rij aan het aanschuiven. Gelukkig startte Janez Detd wat later dan voorzien, want anders had ik de start van dit feestje aan mij voorbij zien gaan.

Janez Detd

Want dat dit een feestje is geworden, dat moge duidelijk zijn. Toen ik een plaatsje aan het zoeken was met mijn frietje in de hand, kwamen Pac-Man en de bijhorende spookjes de stage opgehold. Door de boxen knalde de Friends-theme, welke voor de gelegenheid werd omgetoverd tot een jaren negentig beltoon. Je weet wel zo’n 8-bit-versie die je doet denken aan de toontjes die uit je oude GameBoy (color) kwamen. Janez Detd deed er alles aan om de aanwezigen terug te katapulteren naar de late jaren negentig. Het was pas wanneer Nikolas Van der Veken zijn stem door de boxen knalde dat de gewenste transformatie slaagde.

Het is één van die stemmen die ik in mijn jeugdjaren zo vaak heb gehoord, ook zoveel jaren later voelde het zeer vertrouwd aan. Het was ondertussen meer dan vijftien jaar geleden dat ik Janez Detd nog eens aan het werk zag, maar het voelde alsof het gisteren was. De lyrics van songs als Beaver Fever, Mala Vida, Deep en My Life / My Way kon ik nog probleemloos meekwijlen. Waar ik bij Dog Eat Dog en later op de avond zeker bij No Fun At All het gevoel had dat het allemaal wat te lang duurde, raasde deze show aan een sneltempo voorbij. Persoonlijk vond ik het jammer dat er zoveel gasten de revue passeerden, maar de show was dan ook aangekondigd als Janez Detd. & Friends.

Jonas Meukens (X!NK) en Hanne Terweduwe (For I Am) zorgden voor een kwaliteitsinjectie. Meukens deed dat door de bekendste Eurosong For Kids track van Vlaanderen Vriendschapsband te brengen met de muzikanten van Janez Detd. De songtekst werd luidkeels meegeschreeuwd en de crowdsurfers waren ontelbaar. Ook Terweduwe kon uithalen met een nummertje dat niet onder het repertoire van Janez Detd valt. Haar rauwe vocal zorgde voor een atypisch tintje wanneer de band een cover van Nofx zijn Lori Meyers ten berde bracht. De rest van de gasten waren zeker niet slecht, maar het komen en gaan haalde maar al te vaak de vaart uit de set.

Janez Detd (& Friends) zorgde een hele set lang voor een feestje dat geen dipje kende. Wanneer de band aankondigde dat ze aan het laatste nummer waren beland, was ik zelfs wat geschrokken. De tijd was voorbij gevlogen. Ook bij de afsluiter, Anti Anthem, mocht er (helaas) geen gast ontbreken. Meukens van X!NK kwam nogmaals de stage opgerend om het feestje op gepaste manier af te sluiten. Samen met Janez Detd maakten ze er nog een laatste keer een vrolijke boel van. De volgende keer dat ik ze aan het werk zie hoop ik dat het zonder de friends is, al zal het me zeker niet tegenhouden.

No Fun At All

Hier ga ik weinig woorden aan vuil maken, de bandnaam kan je quasi letterlijk nemen. Dit was helemaal mijn ding niet. In eerste instantie dacht ik dat de rest het wel naar zijn zin had, het gegrommel na de show deed echter uitschijnen dat ik niet de enige was. “Inspiratieloos, zonder echt eens uit te halen en kloten muggen” waren de meest gehoorde termen na de show.

De Heideroosjes

En dan was het al tijd voor de afsluiter van de avond: De Heideroosjes. Ook zij zorgde voor vele onvergetelijke avonden in mijn jeugd. Een hele set lang vuurde Marco en co de ene klassieker naar de andere af, al had dat wel anders gemogen waarover verder in deze review meer. Vanaf de opener I’m Not Deaf, het rode shirt van deze track was duidelijk in overtal aanwezig in Boom, werd het feestje stevig ingezet. Een amusante pit en een karrevracht aan crowdsurfers en stagedivers waren het logische gevolg. Van die laatste groep weten we dat De Heideroosjes ze niet zo apprecieert, toch zeker niet allemaal.

Om de connectie tussen band en publiek te verhogen, koos de organisatie om geen barrière te plaatsen. Wie wou kon zo het podium opkruipen, om zich vervolgens te wagen aan een duikje in het publiek. Enkel bij de show van De Heideroosjes voelde het op sommige momenten wat wrang aan. Uit het verleden weet ik dat de Hollanders niet zo hoog oplopen met dwaze zatte kloten die op het podium komen, wat ik maar al te goed kan begrijpen. Het heeft er al meermaals voor gezorgd dat bijvoorbeeld gitarist Fred Houben eieren voor z’n geld kiest, en zijn micro verlaat om “veiligere” oorden op te zoeken. Dat een toegankelijke stage en De Heideroosjes geen winnende combo zijn werd ook duidelijk op Punx In The Pit. Wanneer iemand wat te lang stond te twijfelen, zorgde een securityman voor het laatste nodige duwtje in de rug.

Kunnen de Heideroosjes even hard uithalen wanneer er een barrière tussen band en publiek zitten? Jazeker, al zorgt het steevast wel voor enkele fijne momenten. Zo vinden Roelofs en kornuiten het geweldig als er kinderen of pubers op het podium komen om gedag te zeggen. Iets wat in Boom maar al te vaak gebeurde. Het begin van de set was hard met I’m Not Deaf, Break The Public Peace, Scapegoat Revolution en 2020, De Tering. Wat meteen opviel was dat de stem van Marco niet honderd procent was. Zo kwam er geen aanhoudende schreeuw op het einde van 2020, De Tering maar eerder wat gehijg. Was dat de reden waarom het koos om vast te houden aan de gekende setlist?

De vorige keer dat ik ze aan het werk zag was tijdens hun show op Jera On Air 2023. Als we de setlists vergelijken met elkaar zijn er slechts enkele wijzigingen. Zo was er ditmaal geen cover maar werd er gekozen voor Watch Me Play vanop Schizo welke zijn vijfentwintigste verjaardag viert. Ook Iedereen Is Gek (Behalve Jij) werd om deze reden gespeeld. Het feit dat het zoveel jaar terug bij de release door Belgische radiostations werd opgepikt was hiervoor de reden. Maar waarom werden we niet verwend met nieuw werk? Onlangs brachten de mannen uit Horst een collectors item op de markt waarop ook twee nagelnieuwe nummers staan. Van Blijven Schreeuwen of Dirk Neukt Het Systeem was geen spoor in de set. Wat een gemiste kans.

De Heideroosjes hebben zoveel goede nummers, en toch blijft het die voorspelbare set spelen. Ondanks het feit dat de setlist (nog maar eens) teleurstelde, werd het toch weer genieten. Want je kan zeggen over de Hollanders wat je wil, ze spelen altijd de pannen van het dak. Overal waar ze komen zie je gelukkige mensen. Op Punx In The Pit was dat niet anders. Voor het inzetten van United Scum, de vaste afsluiter van de band, maande de frontman alle NIET-volwassenen aan om op het podium te komen, wederom een vast recept van een Heideroosjesshow. Het zorgde voor een fijne afsluiter van een heerlijk punkdagje.