Het uit Manchester afkomstige Ingested mag gerust tot één van de meest hardwerkende bands uit het deathcoregenre gerekend worden. Sinds de oprichting in 2006 bracht de band maar liefst zeven albums uit, waarbij vooral de laatste jaren de ene na de andere langspeler van de band rolt. Niet geheel verwonderlijk, aangezien de laatste 4 jaar het subgenre een ongeziene revival kent. Ingested tracht dan ook – geheel begrijpelijk – mee te surfen op dit nieuwe elan. De vorige langspeler Ashes Lie Still is nog geen anderhalf jaar oud of we mochten op 5 april 2024 al een volgende worp verwelkomen, genaamd The Tide Of Death And Fractured Dreams. Of Ingested met deze nieuwe worp verdere stappen vooruit heeft weten zetten, kom je hier te weten!

De eerlijkheid gebiedt mij te stellen dat ondergetekende de band Ingested nooit echt in detail opgevolgd heeft. Uiteraard werden de nieuwe platen van dit collectief steevast aan een luisterbeurt onderworpen, maar daar bleef het meestal ook wel bij. Voor deze The Tide lag dit net even anders, want opener Paragon Of Purity weet namelijk meteen met de deur in huis te vallen, waardoor je als luisteraar reikhalzend verlangt naar meer.

Die verwachtingen worden zeker en vast niet de kop ingedrukt. Op deze The Tide laat Ingested namelijk een meer volwassen geluid horen, waarbij voornamelijk de gitaarrifs- en solo’s bij momenten indruk weten te maken. Deze Britten hebben duidelijk ook meer oog gehad voor het atmosferische aspect. Zo wordt er geregeld wat ademruimte gecreëerd door het incorporeren van duistere gitaarlijnen, die een soort sinister sfeertje weten op te roepen. Het nummer Where No Light Shines is daar een mooi voorbeeld van. Idem trouwens voor wat betreft het nummer Starve The Fire dat bij momenten zelfs wat proggy begint aan te voelen.

Numinous is zeker en vast een nummer dat een afzonderlijke vermelding verdiend. Het komt namelijk niet al te vaak voor dat een deathcoreband opteert voor een volledig instrumentaal nummer. Het vergt toch steeds een zekere moed en vooral muzikaal vernuft om een dergelijke opdracht tot een goed einde te brengen. Shadow Of Intent is zo een band er moeiteloos in slaagt om met pakkende instrumentale composities op de proppen te komen en dat geldt zeker en vast ook voor Ingested. Numinous staat enerzijds namelijk bol van de emoties, maar laat anderzijds ook toe om de spreekwoordelijke batterijen op te laden voor hetgeen nog moet komen.

Een welgekomen rustpunt, want ook naar het einde toe weet deze The Tide op geen enkel moment te verslappen. Zo laat Kingdoms Of Sand nog eens optimaal horen waar Ingested anno 2024 voor staat: brutale, bij momenten zelfs lompe deathcore waar pakkende gitaarlijnen en sfeervolle passages nooit veraf zijn. Met het afsluitende A Path Once Lost gaat Ingested zelfs de epische toer op, waarbij we zowaar cleane vocalen te horen krijgen. Na een zeer lange opbouwende intro gaat het nummer vervolgens crescendo om finaal evenwel net niet volledig tot eruptie te komen en met een fade out tot zijn einde te komen.

Ingested heeft met The Tide Of Death And Fractured Dreams een sterk album afgeleverd, waarmee de band duidelijk stappen vooruit heeft weten zetten. Deze Britten hebben het duidelijk nodig om continu met muziek bezig te zijn en dat is ook duidelijk te horen, want in het geval van Ingested wordt noeste arbeid wel degelijk beloond. Deze The Tide vormt zeker en vast een sterke toevoeging aan de stilaan indrukwekkende discografie van dit gezelschap. Of The Tide te beschouwen valt als één van de betere albums van Ingested, laat ik aan de fans van het eerste uur over. Wij kunnen deze plaat in ieder geval warm aanbevelen!

Tracklist:

1. Paragon Of Purity
2. Endless Machine
3. Where No Light Shines
4. Expect To Fall
5. Starve The Fire
6. Numinous
7. In Nothingness
8. Pantheon
9. Kingdoms Of Sand
10. A Path Once Lost