Nadat ik eerder dit jaar met zoveel plezier een recensie schreef over Charcoal Grace, besefte ik dat Caligula’s Horse absoluut op mijn lijstje stond van livebands die ik moest zien. Nadat Four Stroke Baron en The Hirsch Effekt als ondersteunende acts waren bevestigd, werd het nieuws van hun Europese tournee ’24 nog beter en wisten we dat we moesten gaan.

Het Amerikaanse trio Four Stroke Baron opende de avond met Kirk Witt als zanger en gitarist, Matt Vallarino op drums en dit keer Stolis Karydis in plaats van Jared Stamey op bas. Hun excentrieke mix van futuristische progressieve synth-pop, met als titel Data Diamond en verschijningsdatum op 31 mei, bracht een betoverende sfeer in de zaal. We werden volledig ondergedompeld in hun chaotische wereld van stemmen en buitenaardse riffs.

Hun show op  ’22 was veel explosiever in vergelijking met dit optreden. Helaas konden het geluid en de lichtshow dit keer niet tippen aan de genialiteit van hun albums. Desondanks gaf de band het beste van zichzelf en verraste ons met grote hits zoals Cyborg, Pt. 2: The City en Friday Knight

Er hing een voelbare verwachting om The Hirsch Effekt te zien. Om 20:40 uur bestormde het Duitse trio het podium met zijn explosieve progressieve art-core en zette het in vuur en vlam. 

Vorig jaar zagen we ze voor het laatst live tijdens Euroblast. Dit keer stonden we bijna op het podium, zonder een photopit en in een kleinere zaal. We waren zo dichtbij dat we soms moesten terugdeinzen om Nils Wittrock (zang/gitaar) of Ilja Lappin (zang/bas) te ontwijken wanneer ze vliegende trappen uitvoer

The Hirsch Effekt gaf ons zoals gewoonlijk alles, waardoor we constant in beweging bleven temidden van een vrij rustige moshpit. De setlist, hoewel kort, was een prachtige reis door hun discografie, gaande van het verwoestende Holon: Agnosie (2015), Eskapist (2017), tot hun nieuwste productie Urian (2023) .

De avond bereikte het langverwachte hoogtepunt. Caligula’s Horse betrad het podium onder luid gejuich van het publiek, terwijl de zaal vol was en alleen de drums in het midden stonden te wachten. Net zoals voorspeld, begonnen ze het concert met een paar nummers van hun gloednieuwe album Charcoal Grace (2024), en Jim Grey zong samen met de menigte uit volle borst mee op The World Breathes With Me en Golem.

De band wist al hun fans te plezieren door een uitgebalanceerde setlist samen te stellen, waarbij bijna al hun belangrijkste albums aan bod kwamen. Er waren talloze geweldige momenten die niet allemaal opgesomd kunnen worden, maar de doorlopende interactie tussen Grey en het publiek zorgde ervoor dat we tijdens de hele show verbonden bleven. De hoogtepunten van de avond waren de anthems Bloom, Marigold, Dream The Dead en Oceanrise. Deze nummers riepen een diepe nostalgie op terwijl iedereen meezong en enthousiast headbangde met de band.

De geluidsproductie was uitstekend, vooral de bas van Dale Prinsse viel op. Met zijn spel straalde Sam Vallen en elke solo, noot voor noot, liet hij ons van begin tot eind in vervoering trillen. Jim Grey stal de show zonder twijfel, dankzij zijn bruisende energie en sterke interactie met het publiek. Hij zong foutloos en wist de juiste toon te raken met enkele humoristische anekdotes tussen de nummers door. Zijn krachtige stem en dynamiek samen tonen duidelijk aan dat hij zich in een aparte klasse bevindt.

De andere parel van hun laatste album was het voorlaatste nummer genaamd Mute. Daarin werden alle bandleden in de schijnwerpers gezet, met name drummer Josh Griffin die op waanzinnige tempo’s dubbele basdrum speelde. Het was zeker een slimme keuze om af te sluiten met het oude en emotionele nummer Daughter of The Mountain van Bloom (2015).

We hadden echt geen idee hoe ongelooflijk het zou zijn om Caligula’s Horse live te zien. Nadat we de afgelopen jaren talloze bands hadden gezien, met name in kleine zalen, behoorde deze show absoluut tot onze top 5. We hadden niet gedacht dat hun live-optredens net zo goed zouden zijn als hun studioalbums. Er is geen twijfel mogelijk dat hun set de strakste was en de perfecte mix bood die we ooit live hebben ervaren. We zullen waarschijnlijk nog geruime tijd streven naar dit gevoel.