Vraag ons niet hoe het kwam, maar wat hebben wij uitgekeken naar deze editie van Jera On Air. Er zijn maar weinig ochtenden waar we zo fluks uit ons bedje springen, als die van donderdag 27 juni 2024. Eindelijk was het zo ver, we mochten nog eens losgaan op de heilige weide in Ysselsteyn. Ook de zon had gewacht op het festival en had er duidelijk zin in. Dat het een onvergetelijke editie ging worden, dat stond al langer vast. Zoals steeds wist de organisatie een line-up samen te stellen, die gegarandeerd voor zere voeten zorgt. Wanneer we dan nog het heugelijke nieuws vernamen dat er voor de dertigste verjaardag van het festival een extra festivaldag was voorzien, begonnen onze voeten te protesteren. Meer dan ooit waren pauzemomenten inlassen belangrijk om dit vierdaags verjaardagsfeestje heelhuids door te komen.

De donderdag van Jera On Air is traditioneel een rustigere dag. De festiviteiten starten dan pas om half 6, waardoor je je rustig kan settelen op de camping. Het zonnetje was heerlijk en zorgde ervoor dat de sfeer uitermate goed zat. Langer had het toch niet moeten duren, want her en der kon je al festivalgangers spotten die de combinatie stralende zon en alcoholische dranken, niet zo goed verteerden. Met Knosis en Gel had de organisatie al vanaf de openingsact voor keuzestress gezorgd. We hebben tot de laatste moment getwijfeld, maar hebben uiteindelijk gekozen voor de Japanse experimentele metalcoreband Knosis.

Knosis – Vulture – 17:30 – 18:15

In eerste instantie oogde de grote Vulture wat leeg, maar dat duurde gelukkig niet lang. Wanneer de Japanners het podium opkropen, was dit om er meteen in te vliegen. Zelf omschreven ze het als combatmodus. Het geluid van gierende gitaren in combinatie met de vocal van Ryo Kinoshita zorgden voor een stroom aan mensen. Zoetjesaan raakte de tent meer en meer gevuld. Als je het ons vraagt, was dat niet meer dan logisch. De breakdowns vlogen je om de oren aan een wel zeer verschroeiend tempootje. Alles leek perfect tot ook de clean vocal van zich liet horen. Die kon ons alles behalve overtuigen, Kinoshita zat er meermaals flagrant naast. De man liet het niet aan zijn hart komen en ruilde enkele van de normaal clean vocals voor het brutalere alternatief. Het leverde een nog pittiger randje op dan dat we gewoon zijn van Knosis. De band had er duidelijk zin in, het huppelde van de ene kant naar de andere. Kinoshita zocht maar al te graag het contact op met de mensen op de eerste rij.

Dankbaar, zo zouden we Knosis achteraf beschrijven. Meerdere welgemeende arigatō’s kwamen onze kant uit. We hadden het wel ergens verwacht, maar het tempo dat de band zo’n kwartier wist te etaleren, kon het helaas niet aanhouden. Er zaten enkele rustigere nummers in de set verwerkt om weer wat op adem komen. We vertelden u net dat Kinoshita zijn cleane vocal vaak niet om aan te horen was. Tijdens de rustigere nummers was de switch naar het brutalere alternatief gewoonweg geen optie, wat enkele tenenkrullende momenten opleverden. Het was wanneer de Japanners vol gas gaven dat het eruit kon springen, bij de rustigere nummers voelde het allemaal wat als dertien in een dozijn aan. 

Zelf omschrijven ze hun intense cocktail als experimentele nu-metalcore, dat is een hele boterham. De ene keer is dat experimentje al wat beter geslaagd als de andere. Hoe het plots kwam dat Kinoshita tijdens Kuruibi zijn noten wel haalde, blijft één groot vraagteken. Het is een dromerige song die wat doet denken aan Deftones, alleen de breakdown op het einde is dan weer ontleend uit het deathcoregenre. Het leverde voor het eerst echt een pit onder hoogspanning op. Deze show had zijn uitstekende momenten, maar had ook momenten waarbij wij ons afvroegen of Gel geen betere optie was geweest, naar alle waarschijnlijkheid wel. Als Knosis een meer uitgebalanceerd geheel vormt, heeft het een mooie toekomst voor zich.

Shadow Of Intent – Eagle – 18:15 – 19:00

De organisatie gunde ons geen moment rust. Wanneer de ene show was afgelopen, was de andere vaak al gestart. Het was ontzettend warm, dus we kozen ervoor om toch eerst een drankje te gaan halen en nog snel langs de sanitaire voorzieningen te passeren. Hierdoor hebben we het eerste deel van de set aan ons zien voorbijgaan. Wanneer wij aan de toiletten stonden was de dubbele bassdrum al goed voelbaar. Het was duidelijk dat niet enkel wij pas later invoegden, we konden met een mensenstroom richting Eagle trekken. De donkere vocal van Ben Duerr deed ons echt zin krijgen in een potje deathcore. We stapten dan ook zeer enthousiast de tent binnen, al werd dat snel de kop ingedrukt.

We misten de schwung die bands op Jera doorgaans uitstralen, het ontbrak de Amerikanen aan echte overtuigingskracht. Het is net die passie die er voor zorgt dat het publiek net dat tikkeltje meer zal geven. We hadden al snel door dat dit niet onze show ging worden. Het moet gezegd worden, de grootste tent stond aangenaam gevuld, al waren er wel vaak mensen te zien die al snel weer het hazenpad kozen. Ook wij beslisten na drie nummers dat het wel welletjes was geweest. We kozen ervoor om richting de vernieuwde Hawk te trekken, waar Pressure Pact op de agenda stond. Tot onze verbazing arriveerden we bij één of andere DJ welke een stevig après-skifeestje op gang aan het trekken was. Daar was het nog wat te vroeg voor, dus dan maar weer richting dubbele bassdrum.

Gitaartechnisch behoorde deze show ongetwijfeld tot één van de hoogtepunten van het weekend, maar daar hadden we (nog) geen nood aan. Het geheel was net iets te metal voor ons, de verveling haalde snel weer genadeloos uit. Drie kwartier kan lang duren als een show maar blijft aanmodderen. Wanneer het einde in zicht was, passeerden we eerst langs de drankenstand om vervolgens enkele minuten voor het einde richting Buzzard te trekken. Met Ploegendienst stond er een lokale band geprogrammeerd welke garant staat voor een stevig feestje, net wat we nodig hadden!

Ploegendienst – Buzzard – 19:00 – 19:45

We hadden het al een tijdje in de gaten, de Buzzard was goed aan het vollopen. We wisten het al uit het verleden, bands van eigen bodem halen altijd uit op Jera. Daar gingen wij toch blindelings van uit na prachtige shows van Distant, John Coffey, Hang Youth, No Permission en zoveel meer. Wel, we gaan meteen open kaart spelen, het was de eerste keer dat zo’n show ons wat op onze honger liet zitten. We hadden het allemaal heel wat spectaculairder verwacht, wat stouter. Net voor aanvang van de show leek het alsof Ploegendienst de bal maar had binnen te tikken, iets wat ze eigenlijk ook wel deden, we moeten het in een breder perspectief bekijken.

Het was een akelig beeld, zo’n kleine tent gevuld met uitzinnige Hollanders welke songteksten uitkraamden waarvan we niets verstonden. Wij krijgen er nu nog spontaan koude rillingen van. Het geheel deed ons wat denken aan het optreden van Hang Youth enkele jaren terug. Ook zij wisten voor een wel zeer uitgelaten massa te zorgen. Het grote verschil met beide bands is dat we het Hollands van Hang Youth toch nog een beetje konden verstaan. Wat Ray Fuego allemaal in zijn microfoon aan het schreeuwen was, daar hadden wij het raden naar. Het haalde de beleving voor ons Belgen wel wat onderuit.

Dat het zijn set opende met één van de publiekslievelingen was een tactische set van de Hollanders. Rattekop wist de keet meteen in brand te zetten. Mensen kwamen aangehold om toch nog bij deze krakers zijn of haar beste dansmoves te showen. Het geluid zat niet meteen optimaal, maar dat kon blijkbaar niemand deren. Zowel band als publiek genoten met volle teugen, wij stonden erbij en keken er naar. Doorheen de set werd de sound wel wat beter afgesteld, wat het voor ons qua muziek toch al een pak interessanter maakte. Al was ook die niet altijd even vlekkeloos, maar ook daar lag niemand wakker van. Het belangrijkste bij Ploegendienst is de sfeer, en die zat wel echt goed.

Het geheel mocht dan wel wat rommelig ogen, Ploegendienst bewees hier wel een heerlijke orkestmeester te zijn. Al waren het de “oudere” nummers welke echt konden uithalen. Interessant vanop de nieuwste telg DSM-5, welke in juni dit jaar verscheen, was alles behalve interessant. We achtten het niet voor mogelijk maar er waren zelfs enkele mensen die er de brui aan gaven tijdens dit nummer, waarschijnlijk medelandgenoten (Belgen). Ook buiten verloren de mensen hun aandacht, waarna enkele helden maar besloten om op de palen van de tent te kruipen, dit tot onvrede van de security. Wanneer deze draak van een track gepasseerd was, daalde het gekende sfeertje weer neer in de Buzzard.

Rond de klok van zeven was het nog steeds ontzettend warm, zo warm zelfs dat één van onze mensen spontaan door de knieën zakte. We zochten even een rustiger plekje op waar de persoon in kwestie even kon bekwikkelen. Dat net toen de weergoden beslisten om de hemelsluizen open te zetten, was een welgekomen verkoeling. Op een paar minuten tijd zakte de temperatuur gevoelig. Wanneer we weer post vatten aan de rand van de tent was het wel een fijn zicht wanneer de verbaasde mensen buitenkwamen. Zo hier en daar was er een plasje water en het miezerde nog een beetje, een half uurtje eerder was de zon nog fel aan het schijnen.

Ploegendienst zal ongetwijfeld bij vele Hollanders hoog eindigen in hun lijstje wat betreft beste shows. Voor ons Belgen speelde de taalbarrière een te grote rol, iets wat de beleving voor een groot deel onderuit wist te halen. Net zoals bij de twee voorgaande shows, Knosis en Shadow Of Intent waren we toch wat opgelucht wanneer de laatste noot weerklonk. Jammer want onze verwachtingen lagen hoog, misschien wel iets té hoog.

Death Lens – Hawk – 19:45 – 20:30

De vernieuwde Hawk was de enige stage waar we nog geen band aan het werk zagen. Het kleine circustentje moest plaatsmaken voor een wat ruimere schuur. Net zoals in de oude versie had je ook hier de optie om de show op een balkonnetje te volgen, al was dit slechts tijdelijk. Wij weten niet tijdens welke show, maar er zou iemand naar beneden zijn gesprongen, iets wat ernstige gevolgen had. De organisatie besloot dan ook om de toegang tot het balkonnetje te weigeren om nog meerdere incidenten te vermijden. Daar wij de laatste feesttonen van Ploegendienst aan ons lieten voorbijgaan, konden we de start van de Amerikaanse punkband Death Lens meepikken.

De populariteit rond de band is het laatste jaar gevoelig toegenomen. Logisch ook want in het voorjaar bracht het met Cold World een heerlijke plaat op de markt. Het mag dan ook niet verbazen dat de setlist van Death Lens grotendeels bestond uit nieuwer materiaal. Ondanks het feit dat het toch al even geen onbekende meer is, had het de moeilijke opdracht om op te boksen tegen de veteranen van Madball. Wij hadden laatstgenoemde al vaak genoeg aan het werk gezien, en kozen voor de minder populaire optie. Dat we bij de minderheid hoorden kon je zien aan de Eagle, die puilde echt uit voor Madball. Dit in tegenstelling met de intiemere schuur, hier was de opkomst aan de mindere kant. Wij hebben alvast geen spijt van onze keuze, het was de eerste show van Jera 2024 welke ons echt kon overtuigen.

De man die de Amerikanen moest aankondigen, deed dat op een wel zeer ongelukkige manier. Wanneer de gitarist op het podium kwam, vroeg hij op z’n plat Hollands of ie er een beetje zin in had. De Amerikaan staarde wat voor zich uit, een antwoord bleef logischerwijs uit. Wanneer de presentator van het podium ging, twijfelde Death Lens geen seconde. Het wist meteen alle positieve commentaren kracht bij te zetten. Op album klinkt het allemaal wel zeer opgepoetst, het waren de livebeelden welke ons wisten te overtuigen om de Amerikanen toch een kans te geven. Ook hier koos Death Lens om volle neut uit de startblokken te schieten. Zoals verwacht voegden ze een extra dimensie toe, het venijnige uit ons geliefde hardcoregenre.

Punk en hardcore, dat is de gedroomde mix voor een festival als Jera. Waar de Hawk in eerste instantie nog leeg oogde, wist Death Lens mensen naar zich toe te trekken met hun pompende sound. Wanneer we zo’n tien minuten ver zijn staat de planché goed gevuld, gaat het er stevig aan toe in de moshpit en heeft iedereen het duidelijk naar zijn zin. Ook de band geniet onmiskenbaar. Dat kon je het meest opmerken aan Bryan Torres, frontman van dit bonte gezelschap. Zijn enthousiasme groeide met de minuut, wat de intensiteit alleen maar ten goede kwam. Een verborgen pareltje zat verstopt in de kleinste stage van het festival.

Hoogtepuntje van de set was Not Impressed wat duidelijk door de meeste mensen gekend was. Torres zocht het contact met de frontstage en er waren zelfs enkele dappere helden welke zich waagden aan een sprongetje in het publiek. Death Lens gaan we niet meer uit het oog verliezen. Het heeft een rustige sound op plaat, maar weet live meer dan te overtuigen. Daar ons schema onverbiddelijk hard was, moesten we net voor de afsluiter Limousine alweer vertrekken richting Buzzard.

Setlist

1. Abrupt
2. Disturb the Peace
3. Fucked Up
4. DAEMON
5. Not Impressed
6. Vacant
7. Turnout
8. Typical
9. Cold World
10. Moontower
11. Bombshell
12. Limousine

Hot Mulligan – Buzzard – 20:30 – 21:15

Het was in lichte looppas dat we de weide overstaken. Op de Buzzard ging met Hot Mulligan één van onze favoriete van deze editie aan zijn set starten. Vanaf de moment dat deze naam aan de line-up werd toegevoegd, is er geen dag voorbij gegaan zonder een liedje van de Amerikaanse emoband. Het zorgde ervoor dat we optimaal voorbereid waren en dat we, hopelijk, al de songs konden meekwijlen. Dat wij niet de enige geïnteresseerden waren, was wel duidelijk wanneer we de tent in ons vizier hadden. De tent puilde uit, dit nog voor de band aan zijn set was gestart.

En dan moesten de eerste noten nog door de boxen knallen, ook die zorgen steevast nog voor extra nieuwsgierigen. Wat ons meteen opviel was de sound, die was bij de start echt niet om aan te horen. Hoe hard Nathan Sanville ook zijn best deed, de arme man kwam er gewoon niet door. Hierdoor ging de opener, het uitstekende How Do You Know It’s Not Armadillo Shells?, in rook op. Achteraf bekeken was dat des te pijnlijker, daar dit de enige track was afkomstig van de debuutplaat Pilot. Het moet gezegd worden, de geluidsman was bij de pinken, want al tijdens de opener werd er gesleuteld aan de sound. Ook het tweede nummer Shouldn’t Have a Leg Hole but I Do uit deze spectaculaire set, ondervond nog wat hinder, om vervolgens de perfectie te benaderen. Vanaf dan was het puur genieten van dit potje intensieve emocore.

De Buzzard veranderde in no-time in een gezellige karaokebar, zowat heel de tent leek de longen uit z’n lijf te schreeuwen. Het eerste echte kippenvel momentje was er met het wel zeer emotionele Gans Media Retro. Waar Sanville tijdens de eerste nummers niet door de geluidsmuur raakte, was de man nu amper hoorbaar door de uitzinnige menigte. Iedereen stond de dansen, te genieten van deze heerlijke cocktail. Dit was dé show waar iedereen naar snakte, samenhorigheid was hier de troefkaart. Wie dacht dat we toen het topmomentje al gepasseerd waren, zal bij de eerste tonen van *Equip Sunglasses* zijn of haar ogen de kost hebben gegeven. De Buzzard daverde op zijn grondvesten, deze keer eens niet door een hevige moshpit maar door de opverende mensen. Natuurlijk was er ook een moshpit, al was dit gewoon de gehele frontstage. Er werd geduwd en getrokken, al moesten zij vooral de mensen assisteren die zich waagden aan een duikje in het publiek of zich al crowdsurfend aan de oversteek waagden. Dit was zo’n topmomentje waarvoor je naar Ysselsteyn komt, *Equip Sunglasses* zal nooit meer hetzelfde zijn.

Ook de Amerikanen zelf hadden het duidelijk naar hun zin. De interactie zat meer dan goed, de babbeltjes tussen de nummers door voelden oprecht aan, niet voorgekauwd. De sfeer was opperbest, daar kon ook Hot Mulligan niet naast kijken. Om dit feestje nog onvergetelijker te maken werd End Eric Sparrow And The Life Of Him voor het eerst live ten berde gebracht. Het kreeg de net opgebouwde energie van voorganger Bckyrd in de rug, wat wederom een geniale zet bleek van Hot Mulligan. De tent stond nog onder hoogspanning en onthaalde deze nieuwste track met open armen. John “The Rock” Cena, Can You Smell What the Undertaker mocht deze heerlijke show afsluiten. Hot Mulligan heeft ons meer dan overtuigd om ze in een zaal eens aan het werk te zien. Wat ons betreft één van de toppers van deze editie.

Body Count – Eagle – 21:15 – 22:15

Ook de volgende band was er eentje waarvan we niets wilden missen. Met zijn crossover metal was Body Count toch de vreemde eend op deze punk- en hardcorebijeenkomst. Het Jerapubliek staat ervoor bekend om open-minded te zijn, al is het ook wel zeer kritisch. Raakt het hen niet in de eerste tien minuten, dan is de beergarden voor velen een interessantere optie. Wij hebben de Amerikanen in het verleden al een paar keer aan het werk gezien, weliswaar op de metalen hoogmis van België, en dat was altijd een schot in de roos. We twijfelden er niet aan dat ze ook deze keer voor enkele onvergetelijke momenten zouden zorgen. Al vanaf de eerste noten van Body Count’s In The House zat het spel op de wagen.

Op album is dit een nummer waarbij we altijd krampachtig naar de skipbutton zoeken, live weet het wel een menigte op te fokken. De Eagle stond goed gevuld voor de Amerikanen en had het duidelijk naar zijn zin. Waar je ook keek, je zag alleen maar blije gezichten. De cover van Slayer zijn Raining Blood kon op minder bijval rekenen, dit hadden enkelen niet verwacht, waarna zij de uitgang opzochten. Het was een tendens die een hele set lang bleef aanhouden. Wanneer de gitaren het felst gierden, ontstond er een leegloop. Het was duidelijk dat een groot deel van het publiek wel wat anders had verwacht. Wanneer Body Count wat meer swag in het geheel had, was er duidelijk meer appreciatie.

De Amerikanen hebben een goed gevuld repertoire, het kan de ene klassieker na de andere op je afvuren. There Goes The Neighbourhood was zo’n bommetje dat al vroeg in de set zat verwerkt. Het zorgde dat de sfeer van bij het openingsschot terugkeerde, al moeten we ook wel zeggen dat zelfs deze kraker niet iedereen kon overtuigen. Na het openingskwartier was de tent aan het leeglopen, wat in de helft van de set zelfs een akelig lege Eagle opleverde. Body Count en diens trouwe aanhang lieten het niet aan hun hart komen, beide genoten duidelijk van deze show. Zo was Ice-T zijn vrolijke zelf, wat betekent dat de man het niet kon laten om enkele heilige huisjes omver te stampen. Zo was een groot deel van het mannelijke publiek een vagina aan het laten groeien, dit door de schuld van de bemoeizuchtige feministische vrouwen. Wie ze al eerder aan het werk zag, wist dat het de moment was voor Manslaughter, toch één van, zo niet dé hevigste track van de Amerikanen. Het einde van deze kraker gaf papa Ice-T uithanden, deze mocht door zoonlief Little Ice worden verzorgd. Ook hij zou beter eens tussen de benen kijken en kijken wat er daar gaande is, want hoe belabberd kan je een klein stukje inzingen. Er zat totaal geen power achter.

Body Count is langzamerhand een familiebedrijf aan het worden, want ook het dochtertje van Ice-T, Baby Chanel kwam de stage opgehold. Dit nadat er even wat fout liep, met Ice-T en een man op de eerste rij. Hij kreeg de vraag gesteld hoe oud diens zoon was die naast hem stond, een antwoord bleef echter uit, dit tot grote onvrede van Body Count. “It’s a fucking easy question man!” Dochterlief mocht op haar beurt vertellen wat ze zou zeggen tegen een eventuele pester: Talk Shit, Get Shot. Ook deze track wist de Eagle meer dan te appreciëren, spontaan ontstonden er her en der wat moshpitjes.

Cop Killer is de track die zorgde voor de doorbraak bij het grote publiek en kon dus ook niet ontbreken in Ysselsteyn. Laat dit nu net het nummertje zijn waar wij wispelturig van worden. Het duurt standaard al veel te lang en live kiest Body Count er steevast voor om het nog wat langdradiger te maken. Het was voor ons de ideale moment om even naar de merchtent een petje van de band te gaan halen. We waren aan het afrekenen wanneer we hoorden dat het aan de laatste kraker van deze set was beland. Born Dead, een trage opbouwende kraker, was wat ons betreft de beste track om deze show af te sluiten. De Eagle ging er nog één keer voor en genoot duidelijk met volle teugen. Voor ons was dit de afsluiter van de dag, al hebben we nog een stukje meegepikt van de intense hardcoreshow van Get The Shot.

Get The Shot – Buzzard – 22:15 – 23:15

Zes shows zonder pauze, dat was even voldoende, een mens moet ook nog wat eten. We kozen ervoor om ons even terug te trekken in de persruimte om vervolgens nog het einde van de show van Get The Shot mee te pikken. Net zoals twee jaar geleden, mocht het ook dit jaar de Buzzard afsluiten. Al van ver kon je vaststellen dat de tent helemaal naar de rak ging. Tot ver er buiten stonden mensen te genieten, wat bij een show van de Canadezen wil zeggen adrenaline uiten. De handen en voeten vlogen in het rond, Jera en Get The Shot zijn een winning team, dat hebben ze toch weer maar eens bewezen.

Wij voegden in wanneer de Canadezen aan Reign in Blasphemy waren beland. Van frontman Jean-Philippe Lagacé was er echter geen spoor, we probeerden de man te spotten in het woelige geheel. Het duurde even maar ergens onder de vleeshoop aan enthousiastelingen was de man het beste van zichzelf aan het geven. Ook Jera gaf het beste van zichzelf, qua pittigheid was dit met straatlengtes voorsprong de meest intenste van de dag. Get The Shot gunde zijn publiek geen moment rust, het vloog van de ene kraker na de andere. Het publiek reageerde op zijn beurt met een uitzinnige warzone waar echt alles was toegestaan.

Dit was geen pit voor doetjes! Waar wij stonden zagen we meermaals mensen met een bebloed gezicht de tent verlaten. Uitdelen en incasseren is dat dan zullen we maar zeggen. Het leek wel alsof de mensen van het Rode Kruis nu ook de reputatie van de Canadezen kent. Waar we tijdens de vorige passage zelfs versterking zagen uitrukken, stonden er nu al enkele helden klaar om de oorlogsslachtoffers te verzorgen. En dan moest de afsluiter Cold Hearted nog volgen. Wat er toen allemaal plaatsvond, wow. Onbegrijpelijk dat de muzikanten hun werk nog konden doen, want het kleine podiumpje liep vol met enthousiastelingen welke zich op een zeer assertieve manier waagden aan een plonsje in het publiek. Achteraf deelde Get The Shot een foto van net na de show met het opschrift: “Still trying to process what happened last night at Jera On Air. Thank you warriors for making this one of the best shows we’ve ever had in 15 years. We love you ! “. Wat een energiebom was dat weer! 

Setlist:

1. Ultimate Warfare
2. Rotting Idols
3. Divination of Doom
4. Sacrificium
5. Dominant Predation
6. BloodBather
7. Interlude
8. DeathBound
9. Erare the Scum
10. Reign in Blasphemy
11. Slayer interlude
12. Blackened Sun
13. Cold Hearted

De eerste dag was voor ons afgelopen, Electric Callboy is echt ons ding niet. Desalniettemin hebben we genoten van deze eerste festivaldag. Hij vertrok nog aarzelend, maar topshows van Death Lens, Hot Mulligan, Body Count en Get The Shot maakte het weer meer dan de moeite! Na nog een gezellig afsluitend babbeltje op de camping, kropen we onze tentjes in. De tweede dag van het festival oogde met twaalf (!) niet te missen bands weer loodzwaar.