Wat een eerste dag was dat! Hot Mulligan, Body Count, Get The Shot en Death Lens waren wat ons betreft de winnaars van de openingsdag. Ook de vrijdag beloofde weer een intens dagje te worden. Met onder meer theatricore, crossoverledgends en enkele Belgische en Hollandse acts oogde het programma weer indrukwekkend.

No way – Buzzard – 12:00 – 12:30

Laten we meteen met de deur in huis vallen. Zelden hebben we zo’n jonge band als No Way een stage zien openen. De tieners hadden geluk dat de zomervakantie al gestart was, zo jong waren de mannetjes. Toen het viertal op het podium kroop zag je de spanning van hun gezicht druipen. Dat is volkomen normaal, zo’n opdracht krijg je niet alle dagen. Voor een show rond het middaguur, stond de tent goed gevuld. Het was duidelijk dat niet enkel wij nieuwsgierig waren naar wat de jonkies hier zouden gaan presteren. Zoals steeds zorgden de eerste noten ervoor dat er nog meer geïnteresseerden afzakten. Het was fijn om te zien dat het tentje toch aardig vol liep, wat het stressgehalte bij No Way alleen maar deed toenemen.

Van een aarzelende start was er geen sprake. De knikkende knietjes veranderden op de moment dat de muziek voor zich sprak. No Way had er duidelijk zin in. Jorda stormde van links naar rechts, mengde zich zonder problemen in het feestgedruis en ook de andere bandleden hadden een brede glimlach op het aangezicht. Wat was dit fijn wakker worden, weer een jonge talentvolle band ontdekt, daar kunnen we niet rouwig om zijn!

Als we toch een puntje van kritiek mogen geven dan was het de communicatie tussen de nummers door. Wanneer de laatste noot van een nummer uit de boxen knalde, veranderde de dappere wolfjes in makke welpen. No Way zag het groots en koos ervoor om in het Engels te communiceren, Jera On Air is immers een internationale bijeenkomt. Toch denken we dat dit voor onnodige stress heeft gezorgd. Wij raden de band aan, wanneer het dan toch een show in eigen land speelt, ook gewoon Hollands te praten. Dat was dan toch één zorg minder geweest voor de band, het kwam zelfs op momenten een beetje komisch over.

Wanneer je als recensent minpunten gaat halen uit de rustpauzes, dan weet je dat de band goed presteerde wanneer het dat aan het doen was waarvoor het geboekt was: knallen. Natuurlijk heeft No Way nog enorm veel groeimarge, maar het heeft op Jera laten zien dat het overloopt van het potentieel. Momenteel heeft de band nog geen show op Belgische bodem gespeeld, maar daar komt weldra verandering in. Ze maken deel uit van de spectaculaire Funhouse-affiche welke later dit jaar in Hasselt zal plaatsvinden.

Tijdens hun laatste nummer haalden de jonkies nog furieus uit. Ook het publiek, dat tijdens de set alleen meer groter werd, bedankten No Way voor deze leuke ochtend work-out. De stagedivers vermenigvuldigden zich, de mic-grabbers groepten samen rond Jorda om die ene strofe in de micro te schreeuwen en de rest van de tent had een luid applaus klaar wanneer de definitief laatste toon uit de boxen galmde. Het kan niet anders dan dat deze set No Way een boost aan vertrouwen heeft gegeven. Een (zeer) jonge band om in de gaten te houden!

Setlist:

1. Intro
2. Face The Truth
3. Changed
4. Is Anybody There?
5. Wasted Youth
6. No Justice
7. Make A Diffrence
8. Pressure
9. Backfire
10. Youth Crew
11. Straight Edge Revenge (Cover van Project X)

Secondhand Saints – Hawk – 12:30 – 13:00

Ontbijten? Dat doe je best voor je naar de weide afzakt, want ook vandaag werd er de festivalganger geen rust gegund! Wat waren wij blij dat No Way vijf minuten speeltijd onberoerd liet. Het zorgde ervoor dat we rustig de weide konden oversteken, in plaats van als een halve zot richting een stage te hollen. Met Secondhand Saints stond er een Belgische band op de agenda, eentje die de cocktail van de headliner (Electric Callboy) van gisteren als inspiratiebron moet hebben. Ze maken metalcore welke zo nu en dan doordringt wordt met elektronische invloeden. Nu niet meteen de cocktail die wij zouden bestellen, maar we waren benieuwd hoe onze landgenoten het er vanaf zouden brengen.

Wat meteen opviel was dat Jera wél zo’n cocktail kan smaken, de Hawk stond net voor aanvang van de show goed gevuld en dat zo vroeg op dag. Eigenlijk was de tent een weerspiegeling van datgene wat er op het podium plaatsvond. Want ook daar moest de zeskoppige band vechten voor hun plaatsje. Het kleinste podiumpje stond goed gevuld, wanneer Secondhand Saints zag dat het half één was twijfelde het geen nanoseconde. Meteen werden we belast met pompende technogeluiden, iets wat meteen voor sfeer in de schuur zorgde. Wij vroegen ons echter af of we wel de juiste keuze hadden gemaakt.

Al snel moesten die twijfels plaats maken voor euforie. Wanneer Laszlo Lobelle zijn stoot opentrok, werden we onmiddellijk omver geblazen, wat een krachtige diepe vocal. Secondhand Saints schoot met This Fire, welke ook de nieuwste telg Falling From Grace opgang mag trekken, furieus uit de startblokken. Hoe de planché van het schuurtje toen daverde, dat leek hier al meer op een avondshow. Dat zal ook Jelle Gysels gedacht hebben, zijn eerste woorden richting het publiek waren “Goedenavond Jeraaaa!”, waarna de man besefte dat het nog maar net middag was. Het wil maar aantonen dat de band helemaal in de schwung zat, en dat kon je ook merken.

Hoewel de verveling ons na een tijdje genadeloos overviel, kunnen we geen slecht woord schrijven over Secondhand Saints. Deze mix aan genres zal nooit onze beste vriend worden, maar het wist ons toch langer dan verwacht te entertainen. De vocal van Gysels is van een zeer hoog niveau, de man haalt zonder probleem de meest gecompliceerde noten, maar het is net wat té poppy als je het ons vraagt. Het was vooral Lobelle die ons echt van onze sokken kon blazen. Wat voor een longinhoud heeft deze man, wat een beest!

Secondhand Saints bleek voor velen festivalgangers dé perfecte ontbijtkoek. Vanaf de eerste minuut stond de schuur in lichterlaaie, een sfeertje dat de band probleemloos kon aanhouden. Het is ook dat wat wij gaan onthouden van deze show, de sfeer die constant aanwezig was.

Setlist:

1. Intro
2. This Fire
3. Echoes
4. Wasting Time
5. Afterlife
6. Hell Of Line
7. Chemistry

Tusky – Buzzard – 12:50 – 13:30

In een ideale wereld krijgen we tussen elke show een vijf minuutjes pauze om ons van de ene tent naar de andere te begeven. Jera On Air kiest ervoor om volcontinu muziek aan te bieden, wat een schema er niet lichter op maakt. Wanneer de organisatie nog eens gaat beslissen om een band tien minuten vroeger al speeltijd te gunnen, dan weet je dat het gewoonweg onhaalbaar wordt. Ondanks het feit dat we op tijd, althans dat dachten we toch, vertrokken waren bij het feestje dat Secondhand Saints aan het geven was, haalden we de start van de Nederlandse punkband Tusky niet. De Hollanders wisten twee jaar geleden vernietigend uit te halen op de toen nog intiemere Hawk. Onze verwachtingen lagen dan ook ongezien hoog, het kon toch niet anders dan één grote punkviering worden.

De Buzzard stond op ontploffen toen wij aan de rand plaatsnamen. Kan ook moeilijk anders, gezien de set net met Going Out was gestart, toch één van de favorieten van het publiek. Of het nu stagedivers, crowdsurfers of een onstuimige pit waren, ze waren allemaal aanwezig in het kleine tentje. Net zoals het publiek genoot ook de band duidelijk met volle teugen, al de bandleden hadden een brede glimlach op het aangezicht. Een hele set lang wist het de frontstage in lichterlaaie te zetten. Waar wij stonden temperde de feestvreugde na een tijdje, al werd er wel nog steeds luid meegezongen. De band nam op tijd en stond de tijd voor een babbeltje met zijn aanhang, welke op zijn beurt enthousiast antwoorde. Het was ook de eerste band welke, in ons bijzijn alvast, het festival een gelukkige verjaardag wenste. Ook uitte het meermaals zijn liefde voor het festival.

Achteraf bekeken lijkt het dat we beter wat meer tussen het feestgedruis hadden plaatsgenomen. Punkrock is nu niet meteen onze grote liefde, en na een geruime tijd voelden we onze aandacht verslappen. Tijdens de vorige passage in de veel kleinere Hawk was er geen andere optie dan mee te vieren. We werden toen haast verplicht om mee te dansen, stampen of mensen op te vangen welke zich wilden wagen aan een duikje in het publiek. Deze keer was er te veel ruimte, was het veel te vroeg en waren we nog niet (voldoende) onder invloed. Nu zochten we een rustiger spotje, waardoor we de beleving eigenlijk zelf onderuit haalde. Want het was duidelijk dat het grootste deel van de Buzzard een hele set lang meer dan aan het genieten was.

Jawbreaker zorgde ook voor de mensen achteraan de tent, waar wij ons bevonden, voor een explosie. Plotseling stond iedereen weer te swingen, en ook de tekst van deze oerkraker werd door zowat iedereen die het kon horen meegeschreeuwd. Dit blijft toch een heerlijke punktrack met een wel zeer venijnig randje. Je voelde aan alles dat het kleine tentje nog ging exploderen, zeker wanneer Tusky vertelde dat ze aan de laatste track van de dag waren beland. You Will Not Regret This deed wat je van een afsluiter van de Hollanders mag verwachten, de keet nog één keer onder hoogspanning plaatsen. Tusky presteerde hier op topniveau, wij waren toe aan wat welverdiende rust op de camping.

Setlist:

1. Going Out
2. Circles
3. Crow Without Caws
4. Babybird
5. Serenade Me
6. Smack Me
7. Fixer Upper
8. Tea For 1
9. Lemonparty
10. Trial & Error
11. Jawbreaker
12. You Will Not Regret This

Scowl – Buzzard – 15:20 – 16:00

Ook op deze tweede festivaldag draaide het zonnetje overuren. De temperaturen waren heerlijk waardoor we iets langer op de camping bleven dan oorspronkelijk de bedoeling was. Rond kwart na drie moesten we wel terug zijn op de weide want Scowl was één van die bands welke we echt niet wilden missen. De Buzzard stond net voor aanvang goed gevuld en was klaar om zijn beste dansmoves te tonen. Al werden de enthousiastelingen wel danig op de proef gesteld. Wanneer de band normaal zou moeten starten, begon het aan de soundcheck. Veel later dan gepland begon de Amerikaanse hardcoreband aan zijn wel zeer intensieve work-out.

Gelukkig konden we tussentijds genieten van de mobiele moshpit. Uit het niets stond er een partytent opgesteld waar muziek van Pennywise uit knalde. Een man met megafoon maande iedereen aan om plaats te nemen in de gesloten partytent, om vervolgens een feestje van jewelste mee te maken. Het was vermakelijk, maar toch hadden we liever veertig minuten Scowl aan het werk gezien. Want wanneer het dan eindelijk zo ver was en Kat Moss en haar aanhang het podium bestormde, leverde het wel een heerlijke show af.

Al hadden we wel verwacht dat het geluid, na het veel te lange setten, wel meteen goed zou staan. De stem van Moss stond veel te zacht afgesteld en kon de strijd met de striemende gitaren niet winnen. Jammer, al denken we dat wij zowat de enige waren die zich hier aan stoorden. Zowel de rest van het publiek als de band deerde het allemaal weinig, er werd vanaf de eerste noot gefeest zoals dat hoort op Jera, met een wel zeer stevige pit en een karrevracht aan stagedivers. Gelukkig was ook de geluidsman het met ons eens, welke de sound zo nu en dan weer wat bijstuurde.

Gelukkig stond de sound wat beter wanneer het de tijd was voor Psychic Dance Routine, toch dé chanson van de band, want ook een hardcoreband mag dezer dagen een meezinger in zijn repertoire hebben steken. Zeker als het van het niveau is als deze, het zorgde spontaan dat pit weer aan kracht won en ook de stagedivers en crowdsurfers schoten als paddenstoelen uit de grond. Natuurlijk was deze set in no-time gepasseerd, Scowl speelde uiteindelijk zo’n twintig minuutjes. Genoeg voor de mensen om ze zondag bij de vraag van Zulu welke band het beste was tot dusver meermaals gescandeerd te worden. Wij vonden het zeker niet slecht, maar daar het zo weinig deed met zijn speeltijd behoren ze toch niet tot onze toppers.

Brutus – Eagle – 16:00 – 16:40

Ook de volgende act heeft een vrouw aan de microfroon, alleen verzorgt deze nog intensieve drumlijnen. Inderdaad, de volgende band op ons lijstje was niemand minder dan Brutus. Gelukkig dat de Buzzard en de Eagle zo dicht bij elkaar stonden, hierdoor hebben we slechts enkele luttele seconden van de Belgische sensatieband moeten missen. De mainstage stond goed gevuld voor deze driekoppige post-hardcoreband. Ook nu waren er vooraf weer wat kwatongen welke beweerden dat de Belgen gaan plaatsje verdienden op Jera On Air. Met deze hemelse set heeft Brutus ze allemaal de mond gesnoerd.

Openen deed het met het wondermooie War. Wij hebben Brutus al verschillende keren aan het werk gezien, en we konden ogenblikkelijk vaststellen dat het drietal er veel zin in had. De stem van Stefanie Mannaerts klonk meteen prachtig. Nog mooier als je al die feeërieke stemmen meetelt die uit het publiek klonken. Het werd meteen duidelijk dat Brutus ook in Nederland al lang geen onbekende meer is, gelukkig! Wie War kent weet dat het opbouwt naar een ware apotheose. Uit het niets gieren de gitaren van Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders uit de boxen. Chaos neemt dan de bovenhand, wat op Jera On Air resulteerde in een woelige pit. Wanneer de laatste noot uit de boxen galmde schreeuwde Mannaerts nog “Merci Jera“.

Brutus doet er alles aan om je in de gewenste sfeer te brengen. Het doet maar zelden een uitgebreid babbeltje tijdens zijn set en kiest ervoor om de muziek te laten spreken. Hierdoor laat het niets van de opgebouwde energie verloren gaan. We waren nog aan het bekomen van War, wanneer de Belgen Liar al aanvatten. Dit is een track vanop de laatst verschenen telg, Unison Life welke in 2022 verscheen, en werd luidkeels meegeschreeuwd. In tegenstelling met zijn voorganger, schiet deze track heftig uit de startblokken, iets wat de frontstage maar al te graag zag gebeuren. Wat wel gelijkend is met War is dat Brutus op het einde van de song nog eens alles uit de kast haalt. Wederom, Brutus stak een welgemeende middelvinger op naar zij die beweerde dat Pinkpop een logischere keuze was geweest. Logisch, laat dat nu net een woordje zijn dat niet te rijmen valt met Brutus.

Miles Away, zo voelden wij ons na de show. Het was ook één van de hoogtepunten van deze wel zeer intense show. Ook dit pareltje is afkomstig vanop Unison Life, wat een meesterwerk is dat toch geworden. Deze feeërieke track kreeg op Jera een donkerder jasje aangemeten. De opbouw ging sneller, waardoor het geheel nog wat explosiever oogde. Het wist ons in een ander universum te trekken, want de rest van de set voelt aan als één groot zwart gat. Het repertoire van de Belgen heeft geen geheimen voor ons. Zoals steeds schrijven wij de bands aan om hun setlist met ons te delen, de Belgen waren zoals altijd weer bij de eerste om te reageren. Toen we de setlist onder ogen kregen, schrokken we toch even. We waren er heilig van overtuigd dat Sugar Dragon niet gespeeld werd, maar wie prijkte er als afsluiter op de set: Sugar Dragon. Wij weten alleen dat we na de set een warme gloed over ons heen voelde gaan, Miles Away weet je nog.

Na de show van Brutus, was het even weer op ons positieve komen, wat was dit allemaal. Wanneer we het uur zagen, realiseerden we de start van één van onze favoriete bands Silverstein aan ons hadden zien voorbijgaan. Niet dat het erg was, hadden we het bewust meegemaakt hadden we ook blijven staan bij deze heerlijke band. Superlatieven komen te kort om Brutus te lauweren. Wat een show, wat ons betreft één van de beste, zoniet dé beste van het weekend.

Setlist:

1. War
2. Liar
3. Justice De Julia II
4. Miles Away
5. Brave
6. What Have We Done
7. Victoria
8. Sugar Dragon

Silverstein – Vulture – 16:40 – 17:20

Van de ene topper naar de andere. Wanneer we weer helemaal terug op planeet aarde waren, was het weer tijd voor de volgende pletwals. Met Silverstein was één van onze favorieten aan zet. Wanneer zij een Europese tournee plannen, zullen we er altijd proberen bij te zijn. De Canadezen stelden dan ook nog nooit teleur, het weet altijd voor een zeer fijn feestje te zorgen. In tegenstelling tot de vorige passage had het deze keer geen nieuw materiaal uitgebracht, waardoor we ons konden opmaken voor een heuse greatest-hits-show. Brutus had enkele minuten mogen overspelen, daar er even wat technische problemen waren in de Eagle. Het zorgde ervoor dat we wat later in de Vulture arriveerden, wanneer Infinite aan het uitbollen was om precies te zijn.

Infinite en de opener van de set, Bankrupt, hadden we dus gemist. Ons persoonlijke feestje werd op gang getrokken met Smashed Into Pieces. Heel de Vulture leek deze klassieker mee te schreeuwen, iets wat het publiek eigenlijk een hele set lang deed. Het werd één groot karaokefeestje waar Shane Told, frontman van Silverstein, nauwelijks hoorbaar was. Of het nu de oude krakers waren zoals My Heroine en Smashed Into Pieces, of toch eerder de nieuwere pareltjes als The Afterglow en Bad Habits, de uitzinnige crowd kenden ze allemaal. Deze taferelen deden ons denken aan die van de dag ervoor bij Hot Mulligan. Emo leeft meer dan ooit tevoren, zeker op Jera!

Al was er ook wel een dieptepuntje in deze greatest-hits-set. Als je over een repertoire beschikt als dat van de Canadezen, elf volwaardige langspelers welke allemaal geliefd zijn door de fans, dan begrijpen wij echt niet waarom je een cover zou brengen. Al zeker niet als je speeltijd slechts veertig minuten bedraagt. Told kondigde deze track aan als eentje die zelfs de mensen buiten, zittend op een picknickbankje, zouden kunnen meezingen. Maar is dat dan echt nodig als je tent al zo goed gevuld staat? Moet je dan de luiaards buiten op een bankje nog zitten te entertainen of leg je je focus dan niet beter op de fans in de tent? Een fan van het eerste uur zou altijd voor een eigen track kiezen, een vergeten pareltje als Live To Kill bijvoorbeeld. One Step Closer van Linkin Park mag dan misschien wel een topnummertje zijn, die discussie willen we hier niet starten, toch had het beter eigen werk gespeeld.

Dit feestje werd afgesloten met Smile In Your Sleep, afkomstig vanop Discovering The Waterfront, toch de meest geliefde plaat onder de fans. Wat was Told weer goed bij stem, en vooral dan zijn scream. Waar wij tijdens de pandemie tijdens het beluisteren van album nummer tien A Beatiful Place To Drown dachten dat de scream van de man eerder tot de verleden tijd zou behoren, bewijst hij tegenwoordig het tegenovergestelde. Hij klinkt weer even puur, even rauw als in de beginjaren. Heerlijk gewoon, zo’n Silversteinshow dat achteraf een uitgebreide wandeling doorheen de spectaculaire discografie bleek te zijn. Wie weet zien we ze volgend jaar wel terug op Ysselsteynse bodem, want dan zal het zijn vijfentwintigste verjaardag vieren.

Suicidal Tendencies – Eagle – 18:45 – 19:30

Na de heerlijke set van Silverstein kozen we ervoor om eventjes richting camping te trekken om wat aan deze review te werken. Het was echter een pauze van korte duur want op de vroege avond stond er met Suicidal Tendencies een grote naam op de Eagle. Het was al zo’n zeven jaar geleden dat we de Amerikanen nog aan het werk zagen, op Graspop in Dessel om precies te zijn. Ze kregen daar de eer om de intiemere Jupiler stage af te sluiten en dat deed het meer dan voortreffelijk. De show staat in ons geheugen gegrift en we waren dan ook benieuwd hoe dit ging uitdraaien op een festival als Jera On Air. Net voor aanvang van de show stond de tent goed vol, het was duidelijk dat een groot deel van het publiek toch benieuwd was hoe ze het er vanaf zouden brengen. Een dag eerder stond ook Body Count op hetzelfde podium, iets wat niet voor iedereen een gigantisch succes bleek. De tent oogde toen tegen het einde van de set vrij leeg, iets wat ook het geval bleek bij Suicidal Tendencies.

Waar het naar onze mening volledig onterecht was bij Body Count, konden we de vertrekkers nu alleen maar begrijpen. De Eagle stond in vuur en vlam wanneer ST aan zijn set begon, dat enthousiasme werd echter vrijwel onmiddellijk de kop ingedrukt. Opener You Can’t Bring Me Down deed nog enigszins wat je kon verwachten. Het is één van de vele klassiekers die de band heeft en zette hiermee de Eagle kortstondig in vuur en vlam. Het was de euforie die de probleempjes toen nog kon bedekken. Het was pas wanneer de tweede kraker op ons afkwam, dat we de mankementjes voelden. Mike Muir had vocaal zijn beste dagje niet, en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Er was duidelijk meermaals een gebrek aan adem, wat de zangprestaties hinderde.

Maar ook de show was op momenten echt tenenkrullend. Hoe ze het iconische War Inside My Head, wat nochtans met open armen werd onthaald, helemaal naar de vernieling speelden… het blijft ons een vraagteken. Deze track werd zo lang gerokken, wat de weinige sfeer die in de tent hing, helemaal deed verdwijnen. Zelfs de mensen in de frontstage straalden uit dat het wel welletjes was geweest. De Amerikanen bleven die ene strofe, War Inside My Head, tot grote ergernis van velen in de micro schreeuwen. Of hoe je een iconisch nummer helemaal kan kapot maken. Zelfs nu, zoveel dagen na het festival, krijgen we spontaan zweetuitbraken bij de zin alleen. Al vroeg in de set zochten verschillende slimmeriken naar de uitgang van de grootste tent, iets wat wij achteraf bekeken ook beter sneller hadden gedaan. Nu is de herinnering van de topshow op Graspop slechts een voetnoot van deze dramatische voorstelling op Jera.

Neen, dit was alles behalve vermakelijk. Al moeten we wel zeggen dat, wederom net zoals de dag voordien bij Body Count, tegen het einde van de set enkel nog de echte fans overbleven. De uitgedunde frontstage had het duidelijk naar zijn zin, net zoals Suicidal Tendencies zelf. Ondanks de echt wel miserabele prestatie, spatte het geluk van het geheel. Ze huppelden van links naar rechts over de stage en maakten tussen de nummers door maar al te graag een babbeltje met het publiek. Frontman Muir genoot van de belangstelling en etaleerde maar al te graag zijn gekende dansmove. Je weet wel die ene waarmee hij al het behangpapier van je muur lijkt te halen. Hij had zich beter wat meer geconcentreerd op zijn vocal. Ze stonden hoog op ons lijstje, maar waren achteraf bekeken dé teleurstelling van het festival. Wanneer ze aankondigden dat ze nog 2 nummers gingen spelen, besloten we ons klaar te maken voor wat wel eens de beste show van het weekend zou kunnen worden: Show Me The Body. Zij zouden de wrange smaak die deze show opleverde in no-time moeten uitwissen.

Show Me The Body – Buzzard – 19:30 – 20-15

Elk jaar heb je wel zo’n band waar je echt naar uitkijkt. In de aanloop naar het festival, in ons geval al maanden op voorhand, luister je die band bijna dagelijks. Het zorgt ervoor dat, wanneer het dan eindelijk zo ver is, je er echt helemaal klaar voor bent. Dé band die wij echt niet wilden missen, was de Amerikaanse experimentele hardcoreband Show Me The Body. Dat kon je ook merken aan onze aanraders voor het festival waar het helemaal bovenaan het lijstje stond. Het schema was onverbiddelijk hard, want op dezelfde moment stond in de Vulture Hang Youth, nog zo’n band die we echt niet wilden missen. Hartverscheurende keuzes moesten er gemaakt worden, en wij kozen in deze voor de pletwals die de Amerikanen zouden zijn.

We waren wel benieuw hoe deze toch vreemde cocktail zou uitdraaien op Jera On Air. Het publiek staat ervoor bekend om ruimdenkend te zijn, maar stond het ook open voor de vreemde mix die Show Me The Body toch serveerde? Jazeker hoor, de frontstage stond een hele tijd onder hoogspanning. Al moeten we wel zeggen dat de Amerikanen de strijd met Hang Youth duidelijk hadden verloren. Naar horen zeggen puilde de veel grotere tent daar uit, terwijl je makkelijk in de Buzzard tot aan het podium kon wandelen. Tegen het einde van de set veranderde dit wel, want in tegenstelling van een groot deel van de shows waar wij aanwezig waren, verloren de Amerikanen geen toeschouwers, er kwamen er alleen maar bij. Het zorgde ervoor dat tegen het einde van de show het tentje toch wat voller stond.

Gaat Show Me The Body hier van wakker liggen? Zeker niet, het weet dat het hier een uitmuntende show heeft afgeleverd en dat het alleen maar zieltjes heeft gewonnen. Misschien heeft het één zieltje verloren. Tijdens de afsluiter Body War besloot een held om de enige held van dat moment Julian Cashwan Pratt te omhelzen om vervolgens een strofe in de micro te schreeuwen, taferelen die we wel vaker zien in de Buzzard. Echter was dit niet naar de zin van Pratt, welke de man prompt op de grond pleurde. De rest van de aanwezigen schrokken in eerste instantie om vervolgens in een stevige lachbui te vallen. Het is nu ook niet dat de frontman op enige moment de indruk gaf dat hij nood had aan wat menselijke contact… .

De Amerikanen waren hier duidelijk niet voor de gezelligheid. Vanaf de start stond deze set bol van de spanning, iets wat voor een uitgelaten sfeertje in het publiek wist te zorgen. Al mag het altijd wat meer zijn voor Pratt en co. Hij maakte iedereen duidelijk dat ze helemaal van Amerika kwamen om hier te komen spelen. Dat het voor een bende pussies was kon de man maar moeilijk vatte. Hij maande iedereen aan om volledig door de rooie te gaan. Wat volgde waren enkele mimieken van de frontman naar zij die vervolgens wat stonden te schuifelen. Het zorgde er allemaal voor dat de pit op enkele momenten een waar oorlogsgebied werd.

Op Jera On Air volgen ze een strikt rookverbod in de tenten, iets wat zo nu en dan voor wat wrevel zorgde. Zo kregen we, zoals steeds op Jera, enkele intense regenbuien. De ene beveiliger was wat toleranter als de andere, wat uiteindelijk voor discussies zorgde. Van de ene mocht je wel droog roken, mits je je aan de buitenkant van de tent begaf, van de andere moest je je sigaret onmiddellijk doven, zelfs als je in de ziedende regen wou plaatsnemen. We hebben hier meermaals discussies rond zien ontstaan, en dan is het vreemd dat ze voor bands een uitzondering maken. Pratt stond een hele set lang te genieten van zijn sigaretje, dit terwijl hij het beste van zichzelf gaf. Al kan ik me voorstellen dat de beveiligingsagent in kwestie de man heeft gevraagd om de sigaret te doven maar dat hij, net zoals de hele discussie omtrent Israël – Palestina, vroeg om het na de show te bespreken.

Jawadda, wat was dit! Show Me The Body leverde hier zonder twijfel de meest innovatieve show van het weekend af. Voor ons was het achteraf bekeken zelfs de lekkerste van het hele weekend. Een hele set lang hing er een vreemd sfeertje in de Buzzard en zorgde het collectief voor een glimlach op het aangezicht. Wij zijn nu al benieuwd naar de eerst volgende Europeese clubshowtournee, want die willen we echt niet missen. Wie een ticketje heeft voor de zaterdag van Pukkelpop kan zich nog laten verrassen, de Amerikanen zullen er de Backyard in vuur en vlam zetten.

Ice Nine Kills – Eagle – 20:15 – 21:00

Volgende band op ons loodzware schema was Ice Nine Kills dat met zijn theatricore wou uithalen op Jera. Het eerste deel van de set hebben we gemist. Na de intense show van Show Me The Body hebben we even voor ons uitgestaard en het allemaal wat laten inwerken. Na Brutus zorgden ook de Amerikanen voor een nooit te vergeten festivalervaring. Vervolgens merkten we op dat we een droge keel hadden en gingen we nog snel om een drankje. Het was weer warm, heel warm. En toch wist de organisatie en zijn vrijwilligers er steeds voor te zorgen dat je een fris drankje in ontvangst nam, topwerk! Na het verfrissende drankje was het tijd voor… nog een drankje! Stay hydrated, weet je wel!

De Eagle stond goed gevuld voor deze bijzondere metalcoreband. Naast de meer dan uitstekende muziek heeft de band nog enkele visuele elementen die ervoor zorgden dat deze show voor we het wisten was gepasseerd. Wij pikten in wanneer de band aan Ex-Mørtis was beland. Deze meezinger skippen we standaard als hij thuis in onze playlist passeert, live wist het de tent in vuur en vlam te zetten. Net als Silverstein mogen ook de Amerikanen volgend jaar vijfentwintig kaasjes uitblazen, en dat voel je aan alles. Dit is duidelijk geen startende band, de bandleden zijn allemaal professioneel en zijn op geen foutje te betrappen. Resultaat: een heerlijke metalcoreshow.

Normaal lopen we niet echt warm van dergelijke core, wij hebben liever de pompende versie en toch kon deze show ons meer dan boeien. Spencer Charnas wist deze show probleemloos te dragen en leverde vocaal echt een topprestatie af. De man haalde probleemloos de (ontzettend) hoge noten en wisselde probleemloos met de donkere screams. In tegenstelling met Muir van Suicidal Tendencies kon Charnas wel van de ene kant naar de andere huppelen zonder in kwaliteit te moeten inboeten. Ons eerste echte topmomentje was er tijdens Funeral Derangements, wat een knaller. Het repetitieve refrein zorgde meermaals voor een kippenvelmomentje en de breakdowns op het einde zorgden voor de gewenste adrenaline-injectie. Ice Nine Kills haalde furieus uit.

En dat konden de Amerikanen probleemloos aanhouden. Afsluiten deed het eerder verrassend met Welcome To Horrorwood, waarmee wij dachten dat ze deze daverende setlist waren gestart. Het zorgde nog voor een bommetje waardoor iedereen met een extra goed gevoel op deze set kon terugkijken. Ondanks het feit dat het helemaal niet ons ding is, wist het ons toch meer dan te entertainen. Sterker nog, ze hebben ons zelfs overtuigd om hun concertenagenda nauwlettend in de gaten te houden. Dit was een meer dan geslaagde show.

Mindforce – Buzzard – 21:00 – 21:45

De volgende band stond met een dikke rode stip aangeduid op ons slopende schema. Mindforce ontstond in 2016 en heeft in die jaren een geweldige livereputatie opgebouwd. Ze staan ervoor bekend om overal voor een uitgelaten massa te zorgen, iets wat een standaardje is op Jera On Air. Wij waren dan ook benieuwd wat voor taferelen we hier zouden kunnen aanschouwen. De verwachtingen waren aan de hoge kant en die hebben de mannen uit New York meer dan ingelost. Ze zorgden voor de meest intensieve work-out van het weekend, daar bestaat geen twijfel over.

Wanneer dergelijke namen op Jera het podium opkruipen, zijn er uitzonderlijke gevallen waarbij zelfs nog voor de eerste noot een stagediver zich waagt aan een sprongetje in het publiek. Dit was ook het geval bij Mindforce, de aanwezigen hadden er duidelijk zin in. Dat was ook Mindforce opgevallen welke besloot om er een onvergetelijke show van te maken. De set was één grote explosie en toch zaten er hier en daar nog wat extra dynamietstaven verstopt. Zo was er Words Fail, welke door Jason Petagine werd opgedragen aan zijn geliefde. Het zorgde al vroeg voor de gekende afsluittaferelen, je weet wel waarmee de pit uit zijn voegen barst in combinatie met een goed gevulde stage. Dit was echter wanneer de band nog vroeg in zijn set zat, heerlijk gewoon.

Het was de ene na de andere kraker, rusten stond niet in het woordenboek van Amerikanen. Nightmare was nog zo’n hoogtepuntje in deze opeenstapeling van woede. Wie er bij was zal bij het horen van de woorden “I can’t find relief in this world, It’s like I’m living in a nightmare” weten dat het op Jera toen echt patat was. We dachten dat zowel band als publiek toen wel zijn maximum had bereikt, maar toen moest afsluiter Excalibur nog volgen. Wow, Mindforce is wat ons betreft de next big thing in het genre. Een band om nooit meer uit het oog te verliezen! Het liet zo’n dikke vijf minuten speeltijd onberoerd maar ik denk dat daar geen haan zal naar kraaien. Als iedereen dergelijke prestatie op de mat legt, mogen ze er allemaal wat vanaf pitsen!

Conservative Military Image – Hawk – 21:45 – 22:45

De spieren voelden al wat stijfjes, en we waren pas aan de avond van de tweede festivaldag beland. Zoals wel vaker het geval, wisten de grote namen van de affiche ons niet echt warm te maken. We besloten dan ook om, voor we Sum 41 met plezier gingen uitzwaaien, even te gaan genieten van de oi! van Conservative Military Image. Er waren duidelijk nog mensen die het afscheid van de Canadese rockband niet zo bijzonder vonden, want de Hawk puilde uit, iets wat wel vaker het geval was. Gelukkig maar, want we konden vanaf ons spotje ook besluiten dat de Eagle aardig aan het vollopen was. Stipt om kwart voor tien kwamen de Amerikanen het podiumpje opgestormd, en waren ze klaar om de aanwezigen een uppercut van jewelste te verkopen.

Wanneer ze het kleine podiumpje bestormden klonk er één of andere intro door de boxen waar de aanwezigen al hun keel op konden schor schreeuwen. “Oi!, fucking Oi!”, was voldoende om de meute al wat op te peppen. Voor de rest van de nummers heeft de band nooit één of andere introductie, dan kiest het er steevast voor om vanaf de eerste seconde te rammen. De frontman van dit bonte gezelschap had de gewoonte om bij elke breakdown mee te stampen op de vloer, en dat kon je tot buiten horen/voelen. Wat een beest is het ook. Hij sprong op het kleine podiumpje, nam meermaals plaats tussen de mensen in de frontstage, waarna zij hun favoriete strofe konden meeschreeuwen. Het werd meteen duidelijk dat dit een intensief dansfeestje ging worden.

We hebben zo’n half uurtje meegepikt en hebben meer dan genoten. De Amerikanen zorgden voor een heerlijk sfeertje en wisten op geen moment teleur te stellen. We waren toch benieuwd hoe die andere band het aan het doen was op de main stage. We besloten om het laatste half uurtje van Sum 41 toch nog mee te pikken.

Sum 41 – Eagle – 21:45 – 22:45

Het enigste wat wij konden vaststellen is dat de grootste tent van het festival goed gevuld stond voor dit afscheidsfeestje. De Canadezen bleken dan ook in topvorm en vuurden de ene klassieker na de andere op ons af. Wij pikten in wanneer de band bezig was aan Walking Disaster, wat meteen ook de slechtste track was in ons bijzijn. Wij hebben nog even getwijfeld om gewoon verder te wandelen en het bij die mooie herinnering die we hadden van de band zijn passage op Groezrock 2010 te houden. Gelukkig was Walking Disaster snel achter de rug, want vervolgens maakte Sum 41 nog maar één uitschuiver van jewelste.

In Too Deep zorgde ervoor dat onze interesse weer wat werd aangewakkerd. Daar de tent uitpuilde hadden we ervoor gekozen om buiten een spotje op te zoeken. Je zou denken dat je daar wel rustig zou kunnen genieten, maar dat is niet het geval op Jera, en al zeker niet wanneer Sum 41 er zijn afscheid komt vieren. Bij het inzetten van deze legendarische punktrack leek de hele weide wel op te veren. Waar je ook keek, of het nu in de kolkende frontstage was, op de picknickbanken in het midden van de weide of godbetert aan de Jera On Air merchstand, overal was iedereen aan het meeschreeuwen en springen. Kippenvelmomentje al was deze show helemaal ons ding niet.

En voor we het wisten waren we aan het laatste kwartier van Sum 41 op Nederlandse festivalbodem beland. Dat het dan besloot om een cover van Queen zijn We Will Rock You te brengen, dat kunnen we toch echt niet vatten. We vonden het eerder op de dag ook vreemd bij de set van Silverstein, al konden we het hier echt niet begrijpen. Het is niet dat we hoog oplopen met het repertoire van de Canadezen maar het zou nu na bijna dertig jaar toch echt een set moeten kunnen vullen met eigen materiaal.

“Gelukkig” waren er nog Fat Lip en Still Waiting om deze set toch op gepaste wijze af te sluiten. Persoonlijk zijn we de show nu al grotendeels vergeten, iets wat bij een groot deel van het publiek niet het geval zal zijn. De Eagle stond op ontploffen, iets wat duidelijk niet het geval was bij de grootste namen op deze affiche: Architects, Dropkick Murphy’s, Electric Callboy en The Protjes.