De tweede dag van Jera On Air 2024 was de meest geslaagde die we tot dusver hebben kunnen meemaken in Ysselsteyn. Winnaar van de dag was zonder twijfel Show Me The Body, welke met zijn alternatieve mix zwaar wist uit te halen. Eervolle vermeldingen zijn er voor de topprestaties van Scowl, Brutus, Mindforce en het afscheidnemende Sum 41. Ook de intense work-out van het jeugdige No Way gaan we niet snel vergeten. Als dag drie nog maar half zo goed was als de tweede, dan zat het meer dan snor. Al moeten we toegeven dat deze dag het minst spectaculair oogde, voor ons althans. Toch prijkten er weer elf namen op ons lijstje. Oorspronkelijk waren er dat tien, maar daar het schema laadtijdig werd aangepast, veranderde onze opener.

Changing tides – Buzzard – 12:00 – 12:30

De winnaar van de Guts & Glory bandcontest staat normaal gezien altijd op ons lijstje. Echter was er de clash met nog een andere Hollandse band, Another Now, welke plotsklaps naar de grote Eagle werd verschoven. De presentator op de Vulture raadde de aanwezigen dan ook aan om richting Buzzard te trekken, waar er nog een prachtige band zou optreden. We volgden de kleine meute welke, zoals aangeraden door de organisatie, richting de barrièreloze tent trok. Samen met de geïnteresseerden die al in de Buzzard aanwezig waren, werd er vroeg op de dag al voor een goed gevulde tent gezorgd. Dat was ook de band opgevallen, welke duidelijk aangenaam verrast was door de grote opkomst.

Die opkomst moet je ook zien vast te houden, we hebben deze editie maar al te vaak kunnen vaststellen dat een groot deel van het publiek wel zeer kritisch is. Als ze niet overtuigd raken tijdens de eerste twee, drie nummers, dan kiezen ze vaak het hazenpad. We konden alleen maar vaststellen dat de Buzzard met elke nieuwe track meer geïnteresseerden wist te lokken. Logisch ook, Changing Tides was voor ons één van de grootste verrassingen van dit jaar op Jera. De manier waarop ze de aanwezigen tot op het randje kon drijven was geweldig.

Het was van het ene hoogtepunt naar het andere dat deze setlist denderde. Nihilist was het eerste echte bommetje in deze set. Achteraf gebleken blijkt ook dat op album versterking werd ingeroepen om deze track nog meer cachet te geven. Mees Stevens (No Permission en Torn From Oblivion) en Kane Van Diepen (Torn From Oblivion) kwamen uit de woelige pit gekropen om hun strofe door de micro te jagen. Nadat ze zich volledig hadden gesmeten, waagden ze zich aan een duikje in het publiek. In het midden van de set hadden de Hollanders nog een surprise achter de hand gehouden. Plotseling doken er overal camera’s op, de band ging zijn nieuwste videoclip inblikken op Jera. Louder Than Words werd ook voor het eerst live gebracht, wat voor enkele leuke taferelen zorgde, mede door het zwembadspeelgoed dat de band net voor aanvang in de pit zwierde. Zeker de knoeperd van een breakdown welke op het einde verstopt zat, deed de aanwezigen over de rooie gaan. Wij zijn alvast benieuwd naar hoe die videoclip eruit gaat zien, en zullen hem eind augustus delen wanneer hij door de band vrijgegeven wordt.

Wanneer Changing Tides ons vertelde dat ze aan het einde van de set waren beland, grepen we een beetje verbaasd naar onze smartphone. Wat was de tijd voorbijgevlogen, het was een set die simpelweg geen dieptepuntje bevatte. Wat zijn wij blij dat Annisokay toch niet zo oké bleek te zijn, en laadtijdig annuleerde, ze zouden de dag nadien ergens geprogrammeerd worden. Het zorgde ervoor dat wij toevallig bij één van onze hoogtepunten van het weekend waren beland. Wat hebben we geleerd? Dat we de winnaar van de Guts & Glory bandcontest altijd moeten gaan kijken. Wat een heerlijk harde show.

Setlist:

1. Minds Expire
2. Black Sphere
3. Nihilist
4. Louder Than Words
5. Guided
6. Fear Of Unbelief

Another Now – Eagle – 12:30 – 13:00

Het was van de ene lokale held naar de andere lopen, want met Another Now stond er nog een Hollandse band geprogrammeerd. De late cancel van Annisokay zorgde ervoor dat de mannen uit Eindhoven de mainstage van het festival mochten openen. Het was nog vroeg op de dag, dus het was logisch dat de grote tent wat kil oogde. Wanneer Another Now aan zijn set begon, kon je net als bij Changing Tides, vaststellen dat de band met volle teugen genoot. Het leek wel alsof de band gewoon was om op zo’n grote stage te staan, het kwintet vulde het podium probleemloos.

Eerder dit jaar bracht Another Now met Hex zijn tweede langspeler op de markt. Het is net zoals zijn voorganger een uniek werkje geworden, waar metal en elektro hand in hand gaan. We waren benieuwd hoe de nieuwste nummers het zouden doen en hadden wel verwacht dat een groot deel van de set aan de nieuwste telg zou worden besteed. Van de acht nummers dat het ten berde bracht, waren er slechts twee vanop de debuutplaat Omni. Dat vonden we toch jammer daar er op deze plaat toch ook echt pareltjes staan. Desalniettemin wist Another Now ons spelenderwijs zo’n half uur te entertainen met nummers die we nog niet zo goed kennen.

Wij stonden achteraan in de tent, waar de rustige genieters aan het wakker worden waren. Het geluid stond ontzettend hard afgesteld, al moeten we wel zeggen dat de mix doorgaans perfect zat. Enkel de clean vocal van Stef Rikken was wat soft en kon vaak niet opboksen tegen al het muzikale geweld. Gelukkig was het slechts de clean vocal die niet echt uit de verf kwam, het maakte het allemaal nog wat pittiger. Hex vanop de gelijknamige telg kon mij van de nieuwe nummers het meest overtuigen. Het had het geluk om na de kraker dat Parallax was geworden, te mogen aantreden. Die had er op zijn beurt voor gezorgd dat het publiek echt wakker was geworden. De energie die werd opgebouwd, werd behouden en zorgde in de chaos van Hex voor een leuke pit.

Ook achteraan in de tent zag je mensen starten aan hun ochtend rek-en-strek-ritueel. DRIP kon niet genieten van de agressiegeloven die er door de Eagle zweefden. Het haalde de vaart er helemaal uit, wat er op zijn beurt wel voor zorgde dat de breakdown op het einde des te harder aankwam. Het was een klein dipje in de stomende set die Another Now ons hier voorschotelde. Afsluiten deed het met Trojan vanop de debuutplaat waarop het publiek nog één keer zijn beste dansmoves showde, er werd zelfs een heuse wall Of death opgezet. Wij gaan die nieuwste telg eens wat vaker opleggen, zodat we ook deze nummers beter (her)kennen. Een leuke show zo vroeg op de dag.

Setlist:

1. _VISIONS
2. DAYDREAMERS
3. Parallax
4. HEX
5. DRIP
6. BREATHE.
7. DOUBT
8. Trojan

Mindwar – Buzzard – 13:00 – 13:30

Ook de volgende band bleek een lokale held te zijn. Wanneer de omroeper van de Buzzard de Belgen van Mindwar aankondigden, liet hij ons weten dat wij er bij horen, althans voor hem toch. De tent, welke goed gevuld was met Belgen, reageerde enthousiast, wat had je anders verwacht. Iedereen was klaar om er een onvergetelijk feestje van te maken. Mindwar had de bal enkel binnen te tikken, maar maakte er alsnog een pareltje van. Het zorgde, net zoals Changing Tides iets eerder op de dag, voor een stevige work-out in het kleine tentje.

Erg spraakzaam waren de Belgen niet, maar dat moet ook niet. Een hekelpunt van voorgaande edities, waren de frontmannen welke een veel te lang betoog kwamen uiteenzetten. Mindwar koos ervoor om de muziek te laten spreken, en wist een half uur te stomen. Geen ruimte voor opbouw, altijd de sloophamer die zonder twijfelen uithaalt. De gierende gitaren in combinatie met de heerlijke lyrics zorgden voor een venijnig sfeertje. Traditiegetrouw zouden er tijdens deze show een karrevracht aan stagedivers passeren. Dat was de eerste twee nummers nog het geval, tot zij tot de constatatie kwamen dat dit nauwelijks een optie was. Bij de Belgen gebeurt alles in de pit, daar is het slagveld.

En die pit was zoals we gewoon zijn op Jera, eentje op Champions Leagueniveau. De armen van zij die als een bezetene rond zich heen sloegen, zorgde voor welgekomen ventilatie voor zij die zich in de frontstage begaven. Het was duidelijk dat een groot deel van de aanwezigen het repertoire beheerste. Ze wisten wanneer de cruciale tempowisselingen zouden plaatsvinden, wat de strijd in de dansarena alleen maar spectaculairder maakte. Mindwar vuurde de ene knaller na de andere af, voornamelijk van die heerlijke debuutplaat Still At War. Wanneer het naar het echt oude materiaal greep (Fed Lies), vroegen wij ons af hoelang ze dit nog konden vasthouden.

Wij besloten om zo’n tien minuten voor het einde richting Hawk te trekken waar dadelijk één van onze jeugdidolen ging starten. Het was wel met pijn in het hart, en zeker nu ik het einde van de set weet. Collective Compulsion en Never Again zullen ongetwijfeld nog voor enkele bizarre dansmoves hebben gezorgd. Wat hebben we genoten, tot de volgende zouden we zeggen!

Setlist:

1. The Declaration
2. Empty Values
3. The Decree
4. My Revenge
5. Fed Lies
6. Face The Truth
7. Still At War
8. Collective Compulsion
9. Never Again 

Campus – Hawk – 13:30 – 14:00

Het was steeds van de ene naar de andere kant van de weide hollen, maar wanneer Campus ging starten hebben we toch echt een looppasje ingezet. We bleven langer dan verwacht hangen bij Mindwar, maar wilden ook geen seconde missen van Campus. De mannen uit Tessenderlo hebben niet alleen onze muzieksmaak, maar die van zovele Belgische jongeren, in een cruciale richting geduwd. Wanneer de mannen zo’n 10 jaar geleden besloten om de gitaren op te bergen, zat het genre al eventjes in het slop. De hoogdagen leken definitief voorbij wanneer ook festivals als Groezrock de handdoek in de ring gooiden. Maar alles komt terug, dus ook de hype rond het genre, daar bestaat geen twijfel over. Het gegeven zit al langer in de lift, hardcore en punk zijn weer wat aan populariteit aan het toenemen. Dé uitgelezen kans voor Campus om weer te starten en te laten zien dat het nog steeds tot de top van het melodische hardcoregenre behoort.

Ondanks het feit dat Campus met Lone Wolf vanop de EP Empathy (2012) ontzettend hard uit de startblokken schoot, was het publiek eerder mak. De appreciatie was groot, wanneer de laatste noot van dit openingsbommetje uit de boxen gierde, volgde een stevig applaus. Alleen wat handgeklap, daar nemen de Belgen geen genoegen mee. Frontman Rik Geeraerts is een routinee in het genre en weet wat een schuurtje als de Hawk nodig heeft: menselijk contact. “Kom allemaal een stapje dichter, dan maken we er een gezellig feestje van.” schreeuwde de man bij het inzetten van de tweede kraker uit deze set. Homecoming is één van de nieuwe tracks die eerder dit jaar werden uitgebracht, maar kon zich probleemloos meten met oude krakers uit het repertoire van de Belgen. Het wist in no-time, door zijn dreunende riff, voor het eerste pitje te zorgen.

Een frontstage die een feestje heeft, dat is al begin, zo moeten de mannen van Campus gedacht hebben. In het midden van de set besloot Campus om heel de schuur in deze feestelijke comeback te betrekken. Het deed dat op twee manieren. Eerst sprong Geeraerts zelf in het publiek om een heuse wall of death op gang te trekken, succes verzekerd! Wanneer een groot deel van de aanwezigen weer vervielen in hun rol van stille genieters, deelde Campus prijsjes uit. Mensen dingen kunnen laten winnen, ook dat is een steevast een schot in de roos. Zij die wilden deelnemen moesten starten met een sprongetje van het podium, wie vervolgens als eerste de achterkant van de schuur wist te bereiken, won een heuptasje van de band. Uit het niets veranderde de Hawk weer in een kolkende feesttent.

Zelf presteerde Campus een hele set lang geweldig, ze waren op geen foutje te betrappen. Wie de band uit het verleden kent weet dat het met Tendency nog een bommetje heeft waarmee het zelfs in een rusthuis voor een uitgelaten masse zouden zorgen. Het is dé belichaming waarvoor Campus staat. Het schiet furieus uit de startblokken om vervolgens in een heerlijke singalong te ontaarden. Het wist de Hawk nog één keer onder hoogspanning te zetten. Welcome back boys, en wat een heerlijke show. Hopelijk snel meer nieuwe muziek en nieuwe shows! Na deze intense show trokken we ons even terug op de camping. Campus deed ons even terug als een tiener voelen, maar wanneer we de Hawk buiten wandelden werden we weer, door de wel zeer stramme spieren, met de neus op de feiten gedrukt.

Setlist:

1. Lone Wolf
2. Homecoming
3. No Future, No Other Me
4. Reason Before You Hide
5. Trash Life
6. Whiteout
7. Inside All Of This Is Hope
8. Tendency

Bob Vylan – Vulture – 15:30 – 16:15

Ook op deze derde dag van Jera On Air was het zonnetje wel zeer nadrukkelijk aanwezig. Het zorgde ervoor dat het op de camping aangenaam vertoeven was. Helaas konden we maar even genieten van deze kalmte, want met Bob Vylan stond er weer een naam geprogrammeerd welke we echt niet wilden missen. In 2022 mocht het duo de intiemere Buzzard afsluiten en dat deed het met een onvergetelijke show. Deze keer moest het vroeger aan de bak, daar het in de grotere Vulture stond geprogrammeerd. Wij weten niet exact hoe dat komt, maar wat is dit uitgedraaid op een teleurstelling!

Openen deden de Britten met wat meditatie. Allemaal fijn, maar sjonge wat duurde dat lang, het leek ook alsof niemand er de meerwaarde van inzag. Wij herinneren ons niet dat dit vorige keer ook het geval was, al kan het zijn dat we toen de opening hadden gemist. Er raasde die dag een stormpje over de weide wat de programmatie wat in de war bracht. Dergelijke toestanden hebben we alvast niet onthouden, het was de energie gekoppeld met het alternatieve dat de show uniek maakte. Nu voelde het allemaal wat té geforceerd aan.

We weten al langer dat de Britten geen gitaristen op het podium hebben, deze lijnen worden door Bob himself ingespeeld in de studio. Op tournee laat de man zijn instrument echter thuis om zich volledig te kunnen focussen op het entertainen van het publiek. Tijdens de opnames van Humble As The Sun heeft hij ze ook enkele keren thuisgelaten, want de nieuwste tracks waren grotendeels doordrenkt van de beats. Zelfs We Live Here afkomstig van de gelijknamige langspeler, wat vorige keer echt een topmomentje was, wist niet uit de verf te komen. Het zorgde er allemaal voor dat we sneller dan verwacht weer richting camping trokken.

Incendiary – Buzzard – 18:30 – 19:15

Oorspronkelijk was het de bedoeling om Biohazard zijn set mee te pikken, maar we kozen er voor om nog wat te genieten van het stralende zonnetje. De weerapps gaven al heel de dag waarschuwingen dat het rond de klok van zes wel eens stevig zou kunnen gaan onweren. Jera On Air en zijn jaarlijkse plensbui gaan hand in hand, we hadden ons al op het ergste voorbereid. De partytent verdween voor al de veiligheid maar in de zak, er stonden er immers nog genoeg waar we deze nacht onder konden schuilen voor dat ene laatste drankje. Al die voorzorgsmaatregelen zorgden ervoor dat we een groot deel van de set van Incendiary aan ons zagen voorbijgaan. We hebben één liedje kunnen meemaken, en jawaddedadde, wat was dat allemaal. Tot plots de weergoden een ongewild verjaardagscadeau uit de lucht kieperde.

Er kwam iemand de stage opgelopen om de bezoekers aan te manen om rustig te blijven en vooral binnen de tenten de blijven. Nog geen minuutje later leek het wel alsof iemand een emmer boven het terrein leeggoot. Wat viel er plots veel hemelwater… . Zou dit het einde betekenen van onze mooie, zachte, groene weide? Eigenlijk viel dat allemaal nog goed mee, de weide van Jera kon het eerste water nog verwerken. Wanneer de hevige stortbui met bijhorende donder en bliksem ingewisseld werden voor wat gemiezer, verscheen er op de grote schermen dat we weer konden gaan feesten! Het was weer mooi om te zien hoe gehoorzaam de festivalgangers waren. Incendiary kwam het einde van zijn set nog rammen, maar wij kozen om maar richting Eagle te trekken.

Thy Art Is muder – Eagle – 19:15 – 20:00

Eigenlijk stonden de Aussies niet op ons schema, maar na het bekijken van de show op de livestream van Graspop Metal Meeting werden we toch geprikkeld. We weten al even dat het gezicht van de band CJ McMahon de band moest verlaten na enkele transfobe uitspraken. De Amerikaan Tyler Miller, welke je al kan kennen van zijn vocals bij Aversions Crown, greep zijn kans. Hij had de moeilijke opdracht om het vertrek van McMahon op te vangen. Wij waren dan ook benieuwd hoe de man het er zou vanaf brengen op Jera.

Het is al een tijdje dat Thy Art Is Murder zijn set opent op de tonen van We Like To Party! van de Vengaboys. Wat ons betreft mag dat wel eens wat anders worden, maar het deed wel wat je van zo’n track kan en mag verwachten. Het publiek had er duidelijk zin in, laat dat stevig potje deathcore maar komen. Openen deed de band met het heerlijke Destroyer Of Dreams vanop de laatst verschenen telg Godlike. Je weet wel die plaat waarvan CJ de vocals nog had ingezongen. De eerste oplage fysieke albums en vinyl zijn nog uitgebracht met de oude vocalist. Wanneer je de plaat nu beluistert is het Miller wie je hoort. Het start heel donker om vervolgens in pure chaos te ontaarden. Op Jera zorgde het al vroeg in de set voor een leuke moshpit.

Miller straalde zelfvertrouwen uit, al kreeg die wel zo nu en dan een deukje. Zo waren de reacties van het publiek niet zoals we gewend zijn van Jera. De man stelde meermaals een vraag waar hij maar een zeer matig antwoord op kreeg. Na een tijdje besloot de man dan ook wijselijk om de muziek te laten spreken, dat werkt altijd in Ysselsteyn. Moshpits, een stevige wall of death en zo nu een dan eens wat crowdsurfers waren het logische gevolg. Op de vraag of Jera klaar was voor wat ouder materiaal, reageerde het wel wat uitbundiger, al haalden net die nummers niet het gewenste niveau.

Reign Of Darkness, The Purest Strain Of Hate en Holy War waren een slap afkooksel van datgene wat het origineel was. De diepe grunts waren vlekkeloos, het waren de hoge screams waar de man wel wat problemen mee had. Desalnietemin zorgde het toch voor een stevige toename aan energie in de frontstage. Het was duidelijk dat Jera het naar zijn zin had, al had het wel wat enthousiaster mogen zijn tussen de nummers door. Het onweer mocht dan wel overgetrokken zijn, de regen viel nog steeds met bakken uit de lucht. Waar de weide de eerste bui nog kon verwerken zag je nu het stedelijk zwembad van Ysselsteyn met de minuut groter worden… .

Crosses ††† – Vulture –  20:00 – 20:45

Door de zware regenval was de uitgang van de Eagle bereiken niet zo’n evidentie. Een groot deel van het publiek bleef krampachtig halt houden in de grootste stage. Toegegeven, het regende hard, maar van een oversteek naar één van de vlakbij gelegen stages ga je geen heus averij oplopen, hoogstens een beetje nat worden.  Blijkbaar waren er toch veel festivalgangers welke bang waren van een spatje regen, want de Vulture stond nog niet half gevuld voor Crosses †††. Na de uitschuiver van Bob Vylan, waren we benieuwd hoe dit alternatieve duo ging onthaald worden.

Oorspronkelijk was het niet de bedoeling dat ††† zou spelen op Jera 2024, maar enkele annulaties net voor aanvang van het festival beslisten daar anders over. Gelukkig maar, want dit was zonder twijfel één van de beste shows van het weekend. Een hele set lang wist het duo meer dan te overtuigen met hun alternatieve mix. Hebben we al gezegd dat het gezicht van deze band niemand minder dan Chino Moreno is, de frontman van Deftones? Wij hopen dat de man een goede herinnering aan het festival heeft overgehouden en dat het een contract heeft getekend om volgend jaar met zijn andere band één van de dagen af te sluiten.

Normaal kiezen we steevast voor een rustig plekje, daar we dan gemakkelijk notities kunnen nemen. Er zijn altijd enkele bands waar ook wij echt van willen genieten, ††† was er daar één van. Wij stonden praktisch tegen het podium, waar het geluid echt geweldig was. Een kameraad kwam ons wat later vervoegen, nadat Stief van de redactie zijn biertjes had ingeslagen. Hij wist ons te vertellen dat het geluid aan de toog niet datzelfde gevoel als hier opleverde. Allemaal goed en wel Stiefke, maar kan je nu je muil houden en verder genieten van dit meesterwerkje?

Want dit is zo’n sound die je zachtjes moet laten inwerken. Het was één van de weinige bands waarbij je geen brutale moshpit nodig had om te laten merken dat je geniet van dit hemelse geheel. Het was het applaus na de nummers en de stilte tijdens, dat ††† apprecieerde. Het was zonder twijfel één van de buitenbeentjes van het festival maar wist ons meer dan aangenaam te verrassen.

King prawn – Hawk – 20:45 – 21:30

Het SKA-genre was dit jaar weer duidelijk in de minderheid. Net zoals vorig jaar wist de organisatie wel weer een klepper van jewelste te strikken. King Prawn werd in de kleine schuur geplaatst, waar het logischerwijs ook over de koppen lopen was. Gelukkig was het al een tijdje gedaan met de hevige regenval, zo nu en dan begon het nog wat te miezeren. De Britten maken geen doorsnee SKA, het staat ervoor bekend om het beste uit meerdere genres te verwerken tot één dansbaar geheel. We hadden ons aan een feestje verwacht, maar wat King Prawn hier deed was gewoon heerlijk.

De eerlijkheid gebied ons te vertellen dat we, buiten de grote hitjes van de band, niet zo gekend waren met het repertoire van de Britten. Wel, daar gaan wij dringend werk van moeten maken. Achteraf konden we stellen dat gekende hits eigenlijk de minste waren, iets wat wel vaker het geval is in het hardere muziekgenre. King Prawn weet op een wel zeer succesvolle manier elementen uit de nu-metal, rock en hardcore te verenigen met het dansbare uit de SKA. Het leverde een hele set lang een schuur (Hawk) op die op exploderen stond.

Not Your Punk was de meest aangename verrassing. Bij deze track schieten de Britten echt vol uit de startblokken, Al Rumjen haalde zijn beste scream en rap vocal naar boven. Natuurlijk mochten de trompetjes ook bij deze pompende track niet ontbreken, welke voor de gezelligheid zorgden. Al was er tijdens dit nummer weinig gezelligheid te bespeuren, de moshpit veerde van links naar rechts. Ook buiten, waar verschillende festivalgangers genoten van een pretsigaretje, stonden de mensen te skanken. Er was zelfs een hippie op klompen, jazeker een hippie op fucking klompen… ook dat is Jera.

Wat een aangename verrassing was dit geworden. Alleen maar op zijn antecedenten hadden we deze band geselecteerd als niet te missen. Het was één van die weinige shows waar alleen maar meer geïnteresseerden bijkwamen, er werden slechts enkele vertrekkers gesignaleerd. Dan weet je dat je te maken hebt met een pareltje. Dat het in de Hawk moest spelen, maakte dit feestje alleen maar onvergetelijker. Zowel band als publiek genoten duidelijk met volle teugen.

Setlist:

1. Bitter Taste
2. No Peace
3. Caught Inna Rut
4. Seven Seas
5. Numeration Dub
6. Racist Copper
7. Satan’s Folly
8. Level Up
9. Be Warned
10. Day In, Day Out
11. Someone To Hate
12. The Dominant View
13. Survive
14. Not Your Punk

Bane – Vulture – 21:30 – 22:15

Het is al enkele jaren zo dat je nog voordat het tijdschema uitkomt weet dat je hartverscheurende keuzes zal moeten maken, dit door de spectaculaire line-up. Dat was dit jaar ook niet anders. Zo waren er enkele clashes waar we echt tot op de laatste moment hebben getwijfeld. Bane of Alpha Wolf, dat was de volgende keuze die we dienden te maken. Daar wij aan de Hawk stonden, kozen we om alvast te starten met de comebackshow van de Amerikaanse hardcoreband Bane. Wanneer we de knoop doorhakten, wisten we dat het stukje van Alpha Wolf miniem zou worden. Bane mag dan misschien even uit roulatie zijn geweest, ze zijn het kunstje allesbehalve verleerd.

Deze feestelijke set werd opgang getrapt door het uitstekende Swan Song. We hadden niet anders verwacht, maar de moshpit werd in geen tijd één grote woelige arena. Wat meteen opviel was dat niet alleen frontman Aaron Bedard wat ouder was geworden, ook de aanwezigen in de frontstage waren ouder dan dat we gewend zijn op Jera en bij uitbreiding de meeste festivals. Waar het normaal de jonge veulens zijn die voor sfeer moeten zorgen, was het nu aan de oudere garde om nog eens van jetje te geven. Het was duidelijk dat een groot deel van de jeugdige bezoekers richting Buzzard waren getrokken, iets wat de die-hardliefhebber van Bane niet erg zal gevonden hebben.

Want een hele set lang hing er old-school-vibe in de Vulture, eentje die ons doet hunkeren naar de beginjaren van het genre. Er was een stevige moshpit, maar geen waar zelfs de voeten op hoofdhoogte kwamen. Het was vooral wanneer Bedard contact zocht met zijn aanhang dat het er stevig aan toe ging. Iedereen wilde wel die ene strofe in de micro schreeuwen, wat enkele opmerkelijke taferelen opleverde. Het duurde niet lang vooraleer de frontman het contact opzocht. Tussen zijn fans, dat is nog steeds waar Bedard het liefst vertoeft. Voor de volgende passage zouden we deze cultband in de Buzzard plaatsen, waar het feestje nog onvergetelijker had geweest.

De setlist was zoals dat hoort bij een comebackshow. Er werd niet krampachtig vastgehouden aan de meest succesvolle plaat. Bane koos ervoor om al zijn vier langspelers aan bod te laten komen, wat wij alleen maar konden toejuichen. Het bleef maar de ene na de andere hardcoreklassieker op ons afvuren, waardoor we de tijd, zoals verwacht, uit het oog waren verloren. Het was op de tonen van My Therapy dat we besloten om toch nog richting Buzzard te trekken om daar ook nog een stukje van de set mee te pikken. En ook dat smaakte duidelijk naar meer. We konden nog net de afsluiter Akudama meemaken, en dat was wel erg patat! Zoals wel vaker ontplofte het kleinste tentje en kwam zowat iedereen op het podium. Het zorgde voor de gewenste vibe om de avond in te trekken.

Bury Tomorrow – Vulture – 23:15 – 00:15

Er zijn zo van die bands welke je doorheen de jaren wat uit het oog bent verloren. Bury Tomorrow is er daar voor ons eentje van. In het verleden hebben we ze verschillende keren aan het werk gezien. Zowat op alle grote festivals braken ze het kot af. Dan denken we spontaan aan Groezrock, Graspop en natuurlijk Jera On Air. De meest memorabele show dat we van de Britten hebben mogen meemaken was die in het Jeugdhuis De Stip in Ham. Het heeft een zeer beperkte capaciteit, kan ook moeilijk anders voor een jeugdhuis van zo’n “kleine” gemeente. Ze kwamen er toen het zaaltje in lichterlaaie zetten met Runes, welke toen net werd uitgebracht. Nu was het dus geen ieniemienie zaaltje, maar de grote Vulture. We waren benieuwd hoe de sound doorheen de jaren was verandert.

Twee jaar geleden stonden de Britten voor het laatst op Jera, maar die show hebben we toen gemist. Ook toen stonden ze gelijk met een andere topper namelijk No Turning Back, welke al meerdere malen voor een topshow op het festival wist te zorgen. Ditmaal stond het gelijk geprogrammeerd met Comeback Kid, welke de intiemere Buzzard mocht afsluiten. De nostalgische factor zorgde ervoor dat we voor een potje stomende metalcore kozen, althans daar hoopte we toch op. We hadden ook wel wat schrik, één van de twee boegbeelden van de band, Jason Cameron, had de band immers al een tijdje verlaten. Hij verzorgde de clean vocals, één van de sterke punten van de band. Tom Prendergast, welke de keyboards verzorgt, staat ook in voor de hemelzoete vocale stukken. Al moeten we toch zeggen dat de man nog niet eens aan de enkels van Cameron raakte.

We kregen heel de tijd het gevoel dat de man wel heel veel ondersteuning kreeg van een bandje. Het originele was ook helemaal weg, het stemgeluid van Prendergast is er eentje van dertien in een dozijn, veel te poppy ook. Gelukkig is er nog ene Daniel Winter-Bates om het geheel recht te trekken. In al die jaren is hij nog steeds het podiumbeest van weleer. Vocaal is het één van de beste die er rondlopen op onze aardknot. Hij springt van links naar rechts en weet probleemloos zijn zangstukken te verzorgen. Zet hem alleen op deze stage en dan nog zal hij voor voldoende entertainment zorgen, die man is buitenaards als je het ons vraagt.

Ook op de setlist hadden we maar weinig kritiek. Jammer dat het zijn eerste twee platen was vergeten, maar voor de rest was het wel een lekkere set. Natuurlijk was The Seventh Sun, welke vorig jaar werd uitgebracht, het meest vertegenwoordigt. Maar er werd ook ruimte behouden voor klassiekers vanop Runes, Earthbound, Black Flame en Cannibal. Het zorgde ervoor dat deze set nauwelijks een dipje kende, op de zangstukken van droeftoeter Prendergast na dan toch. Bury Tomorrow (-droeftoeter) presteerde hier op een zeer hoog niveau. Net voor het inzetten van DEATH (Ever Colder) deelde Winter-Bates ons nog mee dat het in het najaar terugkeert voor een heuse tournee. Het zal op woensdag 27 november als headliner de Melkweg in Amsterdam in vuur en vlam zetten.

Het was een aangename verrassing, waardoor we zelfs zin kregen in de show van Architects. Net als Bury Tomorrow zijn we ook hen een tijdje uit het oog verloren. Platen als Hollow Crown en Lost Forever // Lost Together zijn iconische langspelers in het genre. Maar! Er stond iemand groter voor/boven ons, waardoor we besloten om ons kat te sturen. (Verwijzing naar de cancel van Architects in 2019) Normaal hadden we de volgende dag ons campingmateriaal ingepakt en weer richting België vertrokken, maar voor de feesteditie was er een extra dagje voorzien. Nog eventjes nagenieten op de camping om vervolgens in het tentje te kruipen om zo fris als een hoentje weer uit die tent te veren. (In een ideale wereld toch.)