Distant – Buzzard -15:45 – 16:30

Ook op de vierde dag was het zonnetje aanwezig, al waren de temperaturen wel wat gezakt. In de namiddag was het aangenaam vertoeven op de camping, maar rond half vier moesten we toch weer wat actiever worden. Distant werd laadtijdig opgeroepen om in te vallen voor één van de vele cancels net voor het festival. Het moest zijn welverdiende vakantie onderbreken om zijn kunstje voor het tweede jaar op rij in Ysselsteyn te tonen. Hun vorige passage was zo overweldigend dat we besloten om hen ook in een zaaltje aan het werk te zien. In het gezellige maar zeer intieme Café NocturnA wisten de Hollanders alleen maar te bevestigen. Wij waren dan ook niet benieuwd of ze zouden kunnen uithalen, maar hoe hard dat die uithaal juist ging worden. Waar we bij The Acacia Strain eerder op de dag nog vreesden voor een wel zeer povere opkomst voor deze uitzonderlijke feestelijke vierde dag, werden we nu helemaal gerustgesteld. De Buzzard puilde uit, nog voor de Hollanders aan hun set gestart waren.

De aanwezigen hadden een klein vonkje nodig om helemaal over de rooie te gaan, Distant haalde een vlammenwerper boven. Vanaf de eerste seconde van de opener The Eternal Lament, afkomstig van op de tweede langspeler Aeons Of Oblivion, zat het spel op de wagen. Het tentje stond zowaar meteen onder hoogspanning. De moshpit werd per breakdown een tikkeltje zwaarder, en als je dan weet dat breakdowns je om de oren vlogen kan je je al voorstellen wat voor chaos er heerste in de Buzzard. Natuurlijk kon ook de nieuwste single Loveless Suffering niet ontbreken, welke zich perfect kon meten met de rest uit het repertoire. Het werd toen pas echt duidelijk dat we hier met een tentje vol echte fans zaten, want ook deze nagelnieuwe track kende geen geheimen voor hen. Om deze show voor enkelen nog onvergetelijker te maken zwierde de band wat gepersonaliseerde fluohesjes in de frontpit. Op de achterkant stond de tekst: Distant – Moshpit Warrior, een leuk hebbedingetje.

Het is dan altijd jammer om tot de constantie te komen dat zo’n item naar een niet zo’n grote fan gaat. Van de 10 hesjes die in het publiek belande, besloten twee om de show na zo’n kwartier te verlaten. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, want de vertrekkers hadden alleen maar ongelijk. Distant zorgde voor wat beatdown op de weide van Jera, een genre dat dit jaar maar weinig aan bod kwam. De Hollanders doen dat dan ook nog eens op zo’n vernufte manier, door er wat stomende deathcore bij te flatsen. Het wist voor een zeer pittige pit te zorgen, eentje die zonder twijfel bij de stevigste van het festival hoorde.

Hellmøuth was wat ons betreft dé kraker in deze set. In het midden van deze song valt het geheel nagenoeg stil, om vervolgens helemaal te exploderen. Er ontstond een pit in de pit, kan je nog volgen? De middelste cirkel, daar ging het er ongelofelijk hard aan toe. De andere stonden er bij en keken er naar. Wat was dat daar allemaal! Als afsluiter koos Distant voor The Broken Cross, de eerste track die de Hollanders ooit schreven. Uit het niets kwam Elmer Maurits met een echte vlammenwerper de stage opgerend. Hij zorgde nog voor wat meer hitte in de frontstage. Distant haalde voor een tweede jaar op rij genadeloos uit. Het laat weer maar eens zien dat het tot de top van het genre behoort.

Zulu – Buzzard – 17:15 – 18:00

Elke stage werd door één iemand gehost. De presentator van de Buzzard verdient echter wel een speciale vermelding. Waar de andere een tekstje kwamen afratelen, kwam deze man altijd met één of andere kwinkslag. Nog voor de shows begonnen, zorgde hij al voor de glimlach op het aangezicht. Dat was ook niet anders wanneer Zulu zijn kunstje kwam tonen. De man kwam wel heel enthousiast de stage opgerend. “Daar ze het vorig jaar zo goed hebben gedaan, is hier voor het tweede jaar op rij ZULU! Kom maar allemaal naar voren, we gaan ze niet laten starten aan hun set vooraleer het hier goed vol staat, het hangt van jullie af hoeveel resterende settijd ze zullen hebben.” De man bleef luttele seconden voor zich uitstaren om vervolgens het volgende te zeggen: “We zullen er maar aan starten, er zijn hier een paar boys waar ik precies liever geen ruzie mee maak. Geef alles bij ZULU!“ Iets wat geen enkel probleem was voor de aanwezigen.

De laatste dag van Jera On Air vorig jaar, was er eentje waarbij je het tijdschema uiteindelijk in de vuilbak kon pleuren, althans voor al de bands welke op de intiemere Buzzard stonden geprogrammeerd. Een groot deel van de bands welke de festiviteiten op gang zouden trekken, hadden logistieke problemen. Op vele andere festivals zou dat simpelweg een late annulatie beteken, bij Jera staken ze de koppen bijeen om een nieuw schema uit te dokteren. Hierdoor hebben we de show van Zulu vorig jaar gemist. Wat hadden we daar spijt van! De beelden die na het festival van de show verschenen waren geweldig. De hele Buzzard leek wel te bewegen. Het leek wel alsof we één van, zoniet dé show van het festival hadden gemist. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, dus we stelden alles in het werk om er deze keer wel bij te zijn.

Zoals we verwacht hadden stond de stage goed gevuld. Zoals wel vaker op Jera, zat het spel nog voor de eerste noot op de wagen. Qua intensiteit behoorde deze veldslag ongetwijfeld tot de stevigste. Al moeten we ook wel toegeven dat we niet enkel met lovende woorden kunnen gooien, maar daar volgt straks meer over. Laten we eerst bij het goede beginnen. Zowel band als publiek genoten een hele set, met uitzondering van één trage chanson. Wanneer de band aan het knallen was, deed het dat door de gaspedaal geen seconde te lossen. Het wist een hele set lang voor leuke taferelen te zorgen. Zo waren er een karrevracht aan stagedivers, was er een pit onder hoogspanning en stonden de mensen tot ver buiten in de modder te fikfakken. Logisch ook, Zulu pompte en gaf tijdens de nummers geen ademruimte. Maar zoals op album werden ook al de outro’s gebruikt, wat de vaart helemaal uit de set wist te halen. Ook de net opgebouwde energie ging zo altijd verloren, al was dat nu niet het grootste probleem. Er werd een hele set lang stevig gedanst, maar wanneer Zulu zijn nummers eens wat meer aan elkaar kan breien, dan zou de boel pas helemaal ontploffen.

Als het nu enkel bij die outro’s zou blijven, dan hadden we dat nog kunnen begrijpen. Ze staan ook op de langspelers, dus horen eigenlijk bij desbetreffende song. Het waren de vele praatjes, iets wat deze editie niet zo vaak gebeurde, die echt veel te lang duurden. Wij zijn voor interactie met het publiek, maar heus niet na elke song. Het meest interactieve gesprek was er toen Zulu vroeg wie tot dusver het best had gepresteerd op het festival. Geen grote namen als Sum 41, Architects of Electric Callboy. De mensen van de Buzzard kozen voor de stilgelegde show van Incendiary of die van het veel te laat begonnen Scowl. Wij scandeerden op onze beurt Show Me The Body door de tent. We hadden verwacht dat Zulu ook voor die titel ging meestrijden, maar ze halen zelfs het podium niet.

Een minder geslaagd gesprekje was er toen het de beurt was aan het tergend trage Shine Eternally. Anaiah Lei maande iedereen aan om een onbekende eens goed vast te pakken, om hem of haar te leren kennen. Wat volgde waren drie zeer lange minuten, weer maar eens een moment dat veel te lang duurde. Zulu had de moeilijke opdracht om het publiek, dat ze zelf in coma hadden gewiegd, terug wakker te krijgen. 52 Fatal Strikes deed wat de naam doet vermoeden. Afsluiten deed het met Where i’m From, wat de stage deed ontploffen. Het was goed, meer dan dat, en toch bleven we wat op onze honger zitten. Zulu haalde maar al te graag de vaart uit het geheel en dat vonden we jammer. Het blijft wel een band om in de gaten te houden.

Amenra – Buzzard – 20:30 – 21:30

Wie zijn Jera On Air op gepaste wijze wou afsluiten had de keuze uit de Engelse post-hardcoreband Enter Shikari of de donkere post-metal van Amenra. Ook deze keuze was voor ons hartverscheurend, daar ze beide tot onze favoriete bands behoren. Ons patriottische hartje had het niet overleefd als we Amenra aan ons hadden voorbij zien gaan. Het was dan ook een meer dan logische keuze dat we voor de Belgen kozen. Ondanks het feit dat de tent niet uitpuilde, zijn wij er zeker van dat iedereen die present tekenden werd omvergeblazen door deze wervelende act.

Openen deed Amenra met Boden, wat ons betreft is er geen betere opener voor de band. Colin H. van Eeckhout zat met zijn rug naar het publiek, iets wat de man probleemloos een hele set kan volhouden. Het bouwt rustig op om na zo’n dikke twee minuten hun duivels te ontketenen. Wanneer je denkt dat het spel op de wagen zit, keert de rust en stilte weer, om de opbouw naar de volgende explosie in te zetten. Het werd toen wel pijnlijk duidelijk dat het hier een pure festivalshow ging worden. Tijdens de opbouwende stukken klonk er geroezemoes door de tent of schreeuwde sommige mensen wat onzin. Misschien dat voor hen Enter Shikari een betere optie was geweest.

Wij vonden het allemaal wat storend, Amenra zelf zat voldoende in de zone om de aandacht niet te laten verslappen. Het was van het ene hoogtepuntje naar de andere dat de Belgen denderden. Een hoogtepuntje voor heel de tent was A Solitary Reign, wat duidelijk een genre-overschrijdende song is. Bij de rest lieten de aanwezigen zich aangenaam verrassen, deze werd op momenten zelfs meegeschreeuwd. De genialiteit droop van het geheel, muzikaal was dit zonder twijfel één van de toppers van deze editie. Van begin tot einde genoten we van deze pletwals.

Sinds 2020 is ook Tim De Gieter lid van Amenra, dat zou je hem niet aangeven. Waar Van Eeckhout eerder wat schuchter is, gaat De Gieter frontaal in de aanval. De gezichtsuitdrukkingen van de man, het stampen op de vloer bij de furieuze breakdowns of de duistere backing vocal, de man brengt zoveel extra’s aan het al spectaculaire geheel. Het lijkt wel alsof De Gieter al vanaf de start bij het project werd betrokken, het voelt gewoon perfect aan. Het statische dat de band zo typeert in combinatie met de spring in het veld dat De Gieter is, is gewoon goud waard!

Het besef van tijd was weg, deze show raasde aan een sneltempo voorbij. Waar we ons in eerste instantie nog stoorden aan al die herrie, zaten we na een tijdje zo in het geheel dat alles van buitenaf geweerd werd. Diaken had de eer om deze onvergetelijke set af te sluiten en dat deed het wel zeer impressionant. Nog één keer haalden de mannen uit Kortrijk alles uit de kast om de aanwezigen verbaasd achter te laten. Wanneer de laatste noot uit de boxen knalde prijkte er Liefde en Licht op het grote scherm achter de band. Wat een show, wat een einde van deze feesteditie!

Setlist:

1. Boden
2. Plus Pres De Toi
3. De Evenmens
4. A Solitary Reign
5. Ter Ziele
6. Am Kreuz
7. Diaken

The Prodigy – Eagle – 21:30 – 23:00

Wie nu een serieus verslag van The Podigy verwacht kan beter stoppen lezen. Sta ons toe om toch een klein/middelgroot betoog te doen. Ook wij waren “benieuwd” naar hoe het er aan toe gaan bij de laatste show van het festival. Toen we klokslag half tien de grootste stage van het festival binnenwandelden, stond deze tot onze verbazing goed gevuld. Eigenlijk was dat ook logisch, het was nog maar half tien en we waren al aan de afsluiter van het festival beland. Bij de andere afsluiters, ook niet onze meest favoriete namen maar wel gerechtvaardigd op de affiche, hadden we nog een andere optie. Wie geen zin had in Electric Callboy, Dropkick Murphys of Architects, kon kiezen voor Authority Zero, Psychonaut of Snuff. Dat er net nu geen alternatief werd voorzien, was wel heel pijnlijk.

Want over de Britten kunnen we heel kort zijn, wat een tsjingeltsjangel! We hadden nog liever anderhalf uur moeten luisteren naar War Inside My Head (live op Jera 2024) dan dit misbaksel. Het duurde zo’n 10 minuten vooraleer er maar iemand op het podium stond, dit terwijl de set al wel degelijk gestart was. Wanneer het duo dan eindelijk op het podium kwam opende het met het iconische Breathe, je weet wel die dansplaatje dat iedereen kent. Een groot deel van de Eagle had het meteen duidelijk naar zijn. Het andere grote deel, waar wij bij hoorden, besloten echter om al snel andere oorden op te zoeken. De Belgische oorden om precies te zijn, daar deze dag al zo vroeg eindigde, besloten we vroeger dan normaal huiswaarts te keren. De organisatie stelt ons niet vaak teleur, maar het feestje met zo’n band afsluiten dat is toch onbegrijpelijk.

Kostprijs van de bonnetjes – De Weide – donderdag t/m zondag 

De combinatie rust voor de beentjes en het veel te vroege einde op dag vier, zorgt ervoor dat ons verslag niet zo uitgebreid is. Daarom kiezen we ervoor om nog enkele cruciale aspecten van het festival onder de loep te nemen. De meest belangrijke is de kostprijs van een bonnetje, welke wel toch wat duur waren. In voorverkoop kon je er aanschaffen aan 3,50 euro, wat toch al een aanzienlijk bedrag is. Op de weide betaalde je per bonnetje nog een tien cent extra, waardoor het puur per bonnetje bij de duurste behoort. Een volwassene moet maar zien dat hij wat eurootjes aan de kant legt, onze grootste zorg gaat naar de jongeren op het festival, ook voor hen moet dit jaarlijks feestje betaalbaar blijven.

Misschien dat de organisatie naar de volgende editie iets kan uitwerken om hen wat extra te ondersteunen. Een jongerenloket waar het op vertoon van identiteitskaart/studentenkaart bonnetjes kan aankopen aan een voordeliger tarief. Of zet een systeem op poten waarbij de jongeren bij aankoop van een combiticket al een aantal bonnetjes gratis ontvangt. Allemaal complex, want natuurlijk zullen er volwassenen zijn die misbruik willen maken van dit voordeeltarief.

Het eten en drinken – De Weide – donderdag t/m zondag 

Een pintje aan drie en een halve euro of nog tien cent duurder afhankelijk wanneer je je bonnetjes aankocht, dat is toch al een stevige prijs. Zeker als je weet dat het drie dagen puffen en zweten was, waar drinken toch zeer noodzakelijk was. Zoals steeds kon je voor gratis drinkbaar water terecht aan de toiletten, maar op een festival mag het wat meer zijn toch? Een fris blikje energiedrank, anderhalve token oftewel een dikke vijf euro, dat zijn toch al exuberante bedragen. Al moeten we wel benadrukken dat het altijd lekker fris was, toch ook geen evidentie met de warme temperaturen.

Net zoals de drank was ook het eten aan de prijzige kant, al waren er wel “goedkopere” alternatieven. Een frietje met een kwakje mayonaise? Anderhalf bonnetje dus wederom zo’n vijf eurootjes. Voor een halve, wel zeer lekkere, pizza mocht je zo’n zeven euro tellen. De kraam waar een hele editie het minste volk stond aan te schuiven, was die toch van de dames met poffertjes. Wat zij allemaal met de poffertjes deden, dat weten wij niet, maar zonder topping was het zo’n dikke twaalf euro. Als je er nog een kwakje chocoladesaus of dergelijke wou, mocht je nog eens wat extra tokens uit je zak halen.

De security – De Weide – donderdag t/m zondag 

Zoals we gewend zijn van het festival was de security van een hoog niveau. Wanneer je de weide wou betreden werd je steevast gecontroleerd op verdovende middelen, wapens en dergelijke. De mannen en vrouwen waren steeds zeer grondig in hun werk, maar waren geen eikels waar je geen gesprekje mee kon aanknopen, wat soms op andere festivals wel het geval is. Het verliep altijd vlot en even vriendelijk, iets wat we gewend zijn in Ysselsteyn.

Ook op de weide waren de securitymensen aanspreekbaar, wat toch altijd een fijn gevoel geeft. Alleen wat betreft het niet roken in de tenten mag het wel wat rechtlijniger zijn. Nu spraken de mensen welke moesten handhaven elkaar tegen, wat her en der wat woordenwisselingen opleverde met rokers. Het niet roken in de tenten is al langer van toepassing, iets wat wij Belgen in eerste instantie bizar vonden, maar waarbij wij ons wel netjes aan de regels hielden. Het was het eerste jaar dat we ook echt binnen in de tent zagen roken, iets wat de voorgaande edities niet het geval was. Jammer, want als ze het festival hier op betrappen zal het boetes moeten betalen, iets wat later eventueel voor duurdere ticketprijzen/bonnetjes zal zorgen.

De vrijwilligers – De Weide – Donderdag t/m zondag

Er is geen één festival dat zou kunnen overleven als het niet zou kunnen terugvallen op zijn of haar vrijwilligers, dat is dus ook niet anders bij Jera On Air. Of het nu de mensen achter de bar waren, in het hokje voor bonnetjes te verkopen of zij die verantwoordelijk waren voor de merchtent, ze waren allemaal even vriendelijk. Iets wat ze ook allemaal uitstralen. Er is geen één vrijwilliger die niet uitermate behulpzaam was, ook dat is iets wat elk jaar opvalt. Wat een topteam!

De merchtent – De Weide – Donderdag t/m zondag