Half augustus worden de sportterrein van Campus De Lange Munte omgetoverd tot een gevangenis. Want dan neemt traditioneel het metalfestival Alcatraz deze terreinen over. De enige sporten die dan op deze terreinen gebeuren zijn gewichtheffen (in de vorm van verschillende bekers drank), worstelen (moshpits, walls of death,…) en wandelen en/of lopen (naar één van de vier podia). Ook dit jaar had dit festival terug een mooie affiche samengesteld met ruim 40 bands uit ons eigen landje en verder een verscheidenheid aan genres van over de hele wereld. Opkomend geweld en gevestigde waarden. Dit is het verslag van dag 2.

Temptations For The Weak – Swamp

Een band moet groeien en Temptations For The Weak heeft goed opgelet! Opener van de Swamp Stage. Van La Morgue in 2022 naar het op één na grootste podium van Alcatraz, duidelijk een evolutie. En dat heeft TFTW met glans doorstaan. Thrash metal met een pak metalcore-invloeden zonder de melodie uit het oog te verliezen. Voor, naar festivalnormen, dit vroege uur stond de tent toch afgeladen vol. Na de instrumentale intro (iets dat tegenwoordig in de mode is) vloog er al beukend in met Tear It Down, een track die letterlijk stond voor wat nog ging volgen. Bij Saviour sloeg de vlam letterlijk in de pan en kregen we de eerste cirlepit van de dag, waarna de ene moshpit na de andere volgde. Crowdsurfers en een wall of death, werkelijk alles werd door het publiek uit de kast gehaald. Vooral bij afsluiter Mind Insane vlogen er al heel wat metalheads over de aanwezige hoofden. Opdracht met glans doorstaan voor TFTW.

Ankor – Helldorado

Opener van Helldorado Stage was weggelegd voor het internationale gezelschap van het in Spanje residerende Ankor. Met een Britse frontvrouw, die zowel cleane zang perfect beheerst (stel u voor Pommelien Thijs) en screams ook niet uit de weg gaat (probeer u nu Alissa White-Gluz van Arch Enemy voor te stellen). Een Griekse drumster, Britse bassist en Spaanse gitaristen vervolledigen de band die alternatieve metal brengen waardoor dit allemaal licht verteerbaar is en het partygevoel nooit ver weg is. Op een podium dat gehuld was met bloemen kregen we een bepaald hippiegevoel. Op de tonen van Spaanse gitaren betrad Ankor het podium waarbij we direct getrakteerd werden op een grunt van jewelste bij het nummer Darkbeat. En zo wisselde de set af met lief engelengezang en screams/grunts. Na een korte onderbreking verscheen drumster Eleni terug op het podium om een showtje te brengen die doet denken aan de shows van Arejay Hale (Halestorm). Het publiek smulde van deze voor velen toch wel positieve ontdekking, mezelf incluis.

Finntroll – Prison Stage

D.R.I – Helldorado

Arson – La Morgue

U zoekt een definitie van uniek? Arson is het antwoord. Vijfkoppige Gentse band die niet voor een gat te vangen is. Een harde mix van rock-‘n-roll, punk, hardcore en … jawel, southern rock. En dat stralen ze ook uit met hun retro interieur/opstelling. Een oude grammofoon op een retro bar, een kamerbreed tapijt als backdrop en alle bandleden strak in pak. Op de tonen van Pointer Sisters’ Fire, vergezeld van knipperende tafellampen, kregen we een band te zien waar we op dat moment nog niet wisten wat ons nog te wachten stond. Een gebruik bij deze band is dat er een garçon het publiek bedient van shotjes whisky, maar op Alcatraz nodigde de band het publiek op het podium uit om hun shot te komen halen. Stormloop op het podium als gevolg waarna het publiek al crowdsurfend het podium verliet. En niet alleen het publiek maar ook zanger Jeroen liet zich gewillig meevoeren over het publiek. Op een bepaald moment had je maar twee soorten mensen in La Morgue: zij die surften over het volk en zij die de surfers ondersteunden. Een rustpuntje was misschien wel toen gevraagd werd om iedereen neer te zitten en daarna als een explosie recht te veren, waarna het feestje in al zijn hevigheid verder ging. Een wall of death met als centrale gasten de twee gitaristen, een volle tent rondjes laten lopen over de hele breedte van de tent en uiteindelijk het in brand steken van de cimbalen van de drum. WTF, was me dat een feestje.

Pro-Pain – Helldorado

Rituals Of The Dead Hand – La Morgue

Rituals of the Dead Hand ontstond in de 2016 toen Lykaios en Isangrim van post-metalband Hemelbestormer besloten om een reis te maken in de donkerste krochten van de extreme metal. Met Beleth als vaste bassist, dook het trio nog dieper in de onheilspellende duisternis en dat probeerden ze op Alcatraz dan ook te creëren, helaas vereist dit soort muziek een donkere rokerige zaal en dit was een beetje moeilijk in een tent om 16.00 u ’s namiddags. Om het mysterieuze wat op te drijven verschenen er twee gemaskerde monniken op het podium die tevens de vocalen voor hun rekening namen. Ondanks hun dierenschedels in de hand en hun ijzige blik richting publiek, bleef de tent maar weinig gevuld. Ondanks alles bleven de aanwezigen wel trouw ter plaatse. Misschien kan het ook te maken hebben met de sterke bands op ander podia op dat moment. Desalniettemin heeft ROTDH bewezen dat er in België ook plaats is voor bands die andere horizonten opzoeken.

Spiritbox – Prison Stage

Bizkit Park – Helldorado

Stel je voor, een coverband die meer succes heeft dan bands die eigen nummers speelt. Een coverband die een metalgenre dat een beetje in de vergeethoek is geraakt, terug enorm populair maakt. Kan niet denk je? Toch wel, Bizkit Park (what’s in a name). Een paar jaar geleden stond deze band al eens op de Swamp Stage, dit jaar mochten ze dit eens overdoen op de Helldorado  Stage. Blijkbaar was half van het Alcatrazpubliek naar dit podium afgezakt want er was dus letterlijk geen doorkomen meer aan. Kan ook niet anders als je zowat alle nu-metalnummers in jouw setlist hebt. Het begon al bij de intro. Op de tonen van Star Wars opkomen geeft al een indruk waarvan je hoge verwachtingen schept. Waarna My Generation van Limp Bizkit de set inzette, gevolgd door Down With The Sickness van Disturbed, gevolgd door…. De ene nu metaltrack na de andere. Gebracht als één langgerekte medley. Vijftig minuten lang hit na hit en het publiek smulde ervan.

Pothamus – La Morgue

Deze Mechelse band doet al tien jaar koppig haar eigen zin Een eigen mix van sludge, tribal en post-rock gebrouwen tot één betoverende trip. Stormachtige riffs en tribaleske percussie reageren op zwevende drones en schurende baslijnen. En alhoewel dit een genre is dat door een kleine groep geapprecieerd wordt binnen de metal kon deze band toch wel een goedgevulde Morgue meenemen in hun verhaal. Geen moshpits en crowdsurfers deze keer, maar een volledige tent waarbij de hoofden simultaan op en neer wiegden. Hoewel er een nieuwe plaat in het vooruitzicht ligt, werd er op Alcatraz nog steeds geput uit het in 2020 uitgekomen album Raya.

Emmure – Helldorado

Red Fang – Helldorado

Tijd voor oerdegelijke stoner metal. Tijd voor Red Fang. Bijna twintig jaar bestaat deze band al en bij de eerste aanblik zie je vooral vier oude knarren, maar vergis u niet. Deze Amerikanen rocken hevig, zeer hevig zelfs. Op Alcatraz vierden ze hun album, Murder The Mountains, uit 2011 en dus 15 jaar oud. De setlist bestond dan ook voornamelijk uit nummers uit datzelfde album, mooi afgewisseld met tracks uit hun 4 anders albums. Blood like Cream en Crows in Swine (Whales and Leeches), Arrows uit het gelijknamige album uit 2021 en Antidote (enkel als single uitgebracht maar steevast in de setlist) zaten mooi verweven in de set. Ook nummers uit het debuutalbum kregen een plaats. Night Destroyer ergens halverwege en het nummer waarmee het allemaal begon voor Red Fang, Prehistric Dog, mocht het feestje afsluiten. Het publiek smulde ervan en bedankte de band met een heuse moshpit. Opdracht volbracht.

Epica – Prison Stage 

Truckfighters – La Morgue

Aansluitend in La Morgue ging het stonerfeestje verder met Truckfighters. Al worden deze heren liever geassocieerd met dessert rock. Denk aan bands als Kyuss, Fu Manchu, Queens Of The Stone Age (Josh Homme is grote fan), alleen komen deze gasten niet uit een woestijn maar uit Zweden. Maar dat is niet te merken aan hun muziek of hun enthousiasme. Gitarist Dango had nog geen noot gespeeld maar had wel al gans het podium rondgehuppeld en gesprongen (ondanks het steunverband aan de knie) en is dit blijven doen tot einde van de show. Net als bij hun Amerikaanse collega’s op het andere podium werd er geput uit al hun albums, mooi verdeeld over hun show. En eveneens als Red Fang sloten ze af met het nummer die hun op de kaart zette van op hun debuutalbum, Desert Cruiser.

Heideroosjes – Helldorado

Europe – Prison

Oude rockers als afsluiter van een festivaldag. Het blijft een traditie die wat mij betreft mag doorbroken worden. Altijd dezelfde pensioengerechtigde acts (soms al ver erover) die festivals afsluiten terwijl er zoveel bands zijn die plaats meer dan waardig zijn. Dus… met enige tegenzin zakten we af richting Prison stage, maar wat we zagen oversteeg onze verwachtingen. Europe kende ik alleen van de hits uit mijn jeugd en verder stond ik daar niet bij stil. Maar van de eerste toon viel het op dat deze band geen studioproject is of zo maar deze heren wel degelijk kunnen rocken. Beter nog , frontman Joey is uitstekend bij stem en dartelt over het podium als een jong veulen. Na het openingsnummer, On Broken Wings, begroette hij de weide zelfs in het Nederlands: “goedenavond Alcatraz”. Waarna meteen Rock The Night ingezet werd tot jolijt van het publiek. De nummers zaten soms in een minimale verschillende versie van het origineel maar blijven zeer herkenbaar. Uiteraard heeft deze band ook iets minder hardere tracks zoals Carrie dat luidkeels door het publiek werd meegekweeld. Links en rechts ontstond er ook een dansje. Nog zo’n “trage“ is Open Your Heart dat deels akoestisch werd gespeeld. Bisnummers van dienst waren Cherokee en hoe kan het ook anders The Final Countdown.

Hatebreed – Helldorado