Half augustus worden de sportterrein van Campus De Lange Munte omgetoverd tot een gevangenis. Want dan neemt traditioneel het metalfestival Alcatraz deze terreinen over. De enige sporten die dan op deze terreinen gebeuren zijn gewichtheffen (in de vorm van verschillende bekers drank), worstelen (moshpits, walls of death,…) en wandelen en/of lopen (naar één van de vier podia). Ook dit jaar had dit festival terug een mooie affiche samengesteld met ruim 40 bands uit ons eigen landje en verder een verscheidenheid aan genres van over de hele wereld. Opkomend geweld en gevestigde waarden. Dit is het verslag van dag 3.
Millhaven – Swamp
Met Millhaven (voorheen The Curse Of Millhaven) was de opener van de Swamp Stage en net als de vorige twee dagen, terug een band van eigen bodem. En weer was het publiek massaal aanwezig. Met hun melodische death metal met metalcore-invloeden verdreven ze de laatste slaapluizen uit ieders vel, mochten die na twee zware dagen nog aanwezig zijn. Het was nog maar middag, maar wel al broeierig heet daar in die tent toen Millhaven losbarste met The Maze. Wat we verder te zien kregen was een spetterend vuur- en lichtshow. En uiteraard mochten de walls of death en andere moshpits niet ontbreken. Indien dit een voorbode was van wat ons nog die dag te wachten stond, dan was dit veelbelovend.
Cobra The Impaler – Helldorado
De band rond gitarist, spilfiguur en ervaren rot Thijs De Cloedt (Hæster, ex-Aborted, ex-Horses On Fire) mikt hoog, zeer hoog. Met zijn vorig album, Colossal Gods, hebben we Cobra The Impaler leren kennen en meteen liet deze band overal een diepe indruk na. Na hun eerdere passage in 2022, toen op het kleinere Morgue–podium, was de tent goed gevuld. Dit jaar was dus de logische overstap naar het Helldorado-podium en terug stond de tent goed gevuld. Bovenal waren we benieuwd naar de nieuwe nummers van hun recentste album Karma Collision. De setlist was dan ook een mooie mengeling van tracks uit hun twee albums. Season of the Savage en The Message openden hun set, waarna we met Colossal Gods en Blood Eye twee tracks uit hun eerste album voorgeschoteld kregen, uiteraard met enthousiasme vanuit het publiek. Later in the set volgde nog Scorched Earth uit hun eerste album, mooi ingesloten tussen My Inferno en afsluiter Assasins of the Vision. Bij deze laatste track liep de frontman de hele frontstage af en gaf zo de veiligheidsmensen extra werk, zeker op het moment toen Manuel besloot om met zijn charisma het publiek nog wat meer op te hitsen. De kolkende cocktail van New Wave of American Heavy Metal, ko-los-sa-le grooves, melodieuze breaks, een snuif thrash en zelfs classic metal werd duidelijk zeer goed gesmaakt.
Foto met dank aan Bert Gysmans
Sanity’s Rage – Morgue
Uit de omgeving van Brussel en krachtiger dan ooit: Sanity’s Rage. De band werd in 2002 opgericht door twee muzikanten die een liefde deelden voor oldschool thrash metal. Je moet het maar durven want in die tijd was het genre naar de achtergrond verdwenen, maar… het lukte. Met als resultaat een plaatsje op de affiche van het toen nog Alcatraz Metal Festival 2009, toen nog in De Brielpoort in Deinze. Na een gedwongen afwezigheid is een van de meest veelbelovende thrashmetalbands eindelijk terug en 15 jaar na hun eerste verschijning op Alcatraz opnieuw van de partij. Hun setlist was dan ook een mooi verhaal van oudere tracks uit hun uit 2006 verschenen ep The Rage Of One en You are What You Swallow uit 2012. Daartussen kregen we nog de twee singles die in 2023 uitgebracht werden en afgesloten werd er met de in 2022 uitgebrachte single en tevens een ode aan de band Sanirty’s Rage.
Foto met dank aan Tim vermoens
Conan – Helldorado
Conan is een Britse doom-/sludgemetalband uit Liverpool waarvan de stijl wordt gekenmerkt door een zwaar vervormd en downtuned geluid. Ook wel omschreven als “caveman battle doom”. Conan werd in 2006 opgericht als gitaar/drums-duo. Pas na een tijdje experimenteren voegde de band een basgitarist toe. Met succes, want vanaf toen ging het in stijgende lijn. Deze gasten live aan het werk zien is een must dus de keuze was rap gemaakt. Indien je de ogen zou sluiten en je laat meedrijven op de golven van de muziek zou dit zalig zijn. Louter muzikaal nijgt dit een beetje zoals de muziek van Amenra. Misschien één negatief puntje is de monotone stem van zanger/gitarist Jon Davis maar soit, die mens heeft ook zijn eigen niet gemaakt. De meeste nummers kwamen vooral uit de albums Evidence of Immortality en Existential Void Guardian en afsluiter Invinciblade uit hun in januari 24 uitgekomen ep DIY Series, Issue 1.Conan: luid, met een kracht, een bulldozer waardig, en een beetje prettig gestoord, dat hoort er ook bij.
Legion Of The Damned – Swamp
Jinjer – Prison
De band uit Donetsk met Tati Shmalyuk als uithangbord zet elke zaal of weide in vuur en vlam met een aanstekelijke combinatie van progressieve metal en metalcore met invloeden uit andere genres als extra kruiding. En dit was niet anders op Alcatraz. De oorlog die zwaar woedt in hun streek was misschien de inspiratie voor deze band om als een zware tank over het podium te donderen. Frontvrouw Tati was uitgedost in een mooi rood ensemble, dit in schril contrast met haar stem die verschroeiend over kwam. Hun laatste album, Wallflowers, dateert al weer van 2021, maar blijkbaar is de band bezig met nieuw werk, want er waren 2 nieuwe nummers te horen. De onlangs gereleaste single Someone’s Daughter en Fast Draw, dus dat belooft.
Hirax – Morgue
Met Hirax keren we terug naar de hoogconjunctuur van de thrash metal uit de jaren 80 aan de Amerikaanse Westkust. Hirax bestaat 40 jaar en viert dat met een nieuw album én een Europese tour en daar hoort dus ook Alcatraz bij. Vocalist Katon W. De Pena is vandaag nog het enige originele bandlid en bijgevolg dus ook de nestor van de band. Maar als je hem op het podium ziet rondhuppelen merk je daar niet veel van. Datzelfde podium was gedecoreerd met kettingen en skulls als ware het een optreden van een doomband of iets dergelijks. Met een loeiende sirene stormde Katon het podium op om direct van wal te steken met Helion Rising, een nummer uit hun nieuw album, Immortal Legacy. Later kregen we nog Black Smoke te horen uit datzelfde album. De meeste nummers waren uit hun eerste twee albums dia al dateren uit 1985 en 1986. Hirax zorgde voor een energieke en stomende set, die wel geapprecieerd door het publiek. Later op de avond heb ik nog wat kunnen praten met de frontman en ook naast het podium is dit een zeer aangename persoon, al was hij wel blij dat de tournee bijna voorbij was. Begrijpelijk als je een podiumbeest bent en de jaren beginnen te wegen.
Orange Goblin – Helldorado
Orange Goblin is misschien een van de belangrijkste stonerbands van Engeland. De teksten zijn vaak direct of indirect drugs gerelateerd. Tegenwoordig worden ze wereldwijd gerespecteerd als een icoon van de heavy metal/hardrock. Zanger Ben Ward, gitarist Joe Hoare en drummer Chris Turner als vaste kern vaart Orange Goblin al sinds de oprichting in 1995. Bassist Harry Amstrong vervoegde de band in 2021. Solarisphere uit 1998 opende hun set en kon je direct zien waar de OG-fans stonden. Waarna ze de twee volgende nummers uit het recentelijk verschenen album, Science, Not Fiction (juni 2024) speelden. De rest van de set was een mooie mengeling doorheen hun albums. Frontman Ben Ward is niet alleen een boomlange kerel, hij is bovendien ook een publieksmenner. Lang geleden dat ik nog eens een wedstrijdje “Wie kan het luidst roepen?” heb meegemaakt. Een spelletje dat vroeger nogal veel werd gebruikt en door alle moshpits enz. een beetje naar de prullenmand was verwezen, maar hey OG kwam ermee weg. . Ook en vooral live is Orange Goblin altijd een belevenis.
Dark Tranquility – Swamp
Baroness – Helldorado
Met Baroness uit Georgia, VS zijn metalliefhebbers; verzekerd van een uitstekende liveshow waar muzikaal vakmanschap de hoogstaande verwachtingen perfect inlost. Met hun unieke mix van heavymetalstijlen, waaronder een uitgesproken voorkeur voor sludge en progressive metal. Met zanger/gitarist John Baizley als enige overblijvende originele lid, weet de band al twee decennia lang de hoge kwaliteit van debuutalbum, The Red Album, te handhaven. En dat ze bij Baroness zot zijn van kleurtjes bewijzen al hun albumtitels (Red, Blue, Yellow & Green, Purple, Gold & Grey) En daar brachten deze Amerikanen dus ook een mooie setlist uit. Enkel nummers uit hun debuut, The Red Album mankeerden. Wat niet mankeerde waren ook twee tracks uit hun laatste worp, Stone (yep, gedaan met kleurtjes). Last Word en Under The Wheel zaten helemaal vooraan in hun set. Halverwege the set verklaarde John Baizley: “Sometimes I think we are the luckiest band in the world”, en die blijheid straalde Baroness dan ook uit.
Mayhem – Swamp
Danko Jones – Helldorado
Niets meer en niets minder: Danko Jones. Samengevat, het leven ‘on the road’ van een hardrock-‘n-rollende band. Oorspronkelijk waren ze niet eens van plan om een album uit te brengen. Ze hadden liever dat de livereputatie van de band zich via mond-tot-mondreclame zou verspreiden en dat is zonder meer gelukt. Het constante toeren en de energieke liveshows maakt de band wereldwijd tot graag geziene gasten. Niettegenstaande hebben deze Canadezen toch wel al een album of 12 bij elkaar gespeeld, waarvan recentelijk nog Electric Sounds verschenen is. Toepasselijk om te openen kregen we het nummer Guess Who’s Back, waarna Get High? volgde, allebei afkomstig uit het laatste album. Verder volgde nog een ruime bloemlezing doorheen de geschiedenis van deze band.
Architects – Prison
Opeth – Swamp
De laatste noot op Alcatraz was weggelegd voor de band rond zanger Mikael Åkerfeldt, Opeth. Vijf jaar na hun vorige passage mochten ze dit jaar Alcatraz officieel afsluiten. En dat deden ze dan ook letterlijk. 22 minuten later dan voorzien maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat Architects nog aan het afronden was op het hoofdpodium en omdat dit podium recht tegenover het Swamp podium staat, zou dit natuurlijk het “iets rustiger” werk van Opeth storen. Maar eenmaal vertrokken kregen we een show om duimen en vingers van af te likken (sorry, ik ben fan). Het podium oogde ook zeer imposant. Eén groot led-scherm in twee hoogtes, met op het bovenste schavotje, de keyboardspeler en drummer, vooraan de snarenplukkers. Eenmaal de led’s oplichten stonden de bandleden soms letterlijk in een sterrenhemel. Wat ook in de sterren geschreven stond was dat Opeth in een goede bui was en ze mooie setlist speelden. Hun doorgaans lange composities verwerken ze op vernuftige wijze elementen uit folk, blues, klassiek en jazz, maar ook een streepje death metal ontbreekt niet. Akoestische gitaarpassages wisselen ze af met stevigere stukken, waardoor het vijftal keer op keer boeiende concerten weet neer te zetten. En dat deden ze dus ook op Alcatraz. Ooit had Mikael gezworen om niet meer te grunten, gelukkig is hij vlug op zijn belofte terug gekomen of we zouden nummers als opener The Grand Conjuration, Demon of the Fall of Her Apparent niet gehoord hebben. En uiteraard als afsluiter het bijna 15 minuten durende Deliverance.
Alcatraz 2024 zal geboekstaafd worden als een editie met een recordopkomst met ongeveer 55.000 toeschouwers. Een grote variëteit aan bands en belangrijk: vele Belgische bands. En ook kregen we al een voorsmaakje voor volgend jaar want de eerste bands werden al aangekondigd (Machine Head, Dimmu Borgir, Obituary, …) dus dat wordt weer een feestje om naar uit te kijken.
0 reacties