1973 dagen hebben we het zonder Groezrock moeten doen. In 2019 vond in april de laatste festivaleditie plaats met namen als Jawbreaker, Dropkick Murphys, Coheed And Cambria en De Heideroosjes. Ondanks het feit dat de organisatie op de weide powerbanken verkocht met daarop de datum van de volgende editie, bleef het na het festival extreem stil en dit kwam niet door de covid-19-uitbraak. Vijf jaar liet de organisatie ons in het ongewisse om vervolgens de radiostilte (eindelijk) te doorbreken. Samen met de goede vrienden van Riorock! besloot het om weer hun schouders onder de scène te zetten, nieuws wat door iedereen met open armen werd ontvangen. Meteen werd duidelijk gemaakt dat we ons niet aan een festival moesten verwachten met internationale acts en verschillende podia. Back to the roots, Back To Reality!

Wat hebben we er lang op moeten wachten, maar zaterdag 21 september 2024 was het eindelijk zo ver! Omstreeks 17u zwierden de deuren van de lokale feestzaal Kristoffelheem open voor wat een onvergetelijke avond moest worden. De line-up bestond uit punk- en hardcorebands van Belgische bodem, support your local scène weet je wel! De organisatie had er alles aan gedaan om je in de gewenste sfeer te brengen. Voor de inkom stond er een hamburgerkraampje, in de foyer konden de bands hun merch verkopen en ook de collega’s van Bearded Punk hadden er een standje met lp’s, cd’s en merchandising. Er hing zelfs een affiche van de volgende editie van Bearded Punk Fest met daarop twee ronkende namen: Belvedere en Strung Out. Dat we niet de enige waren die zin hadden in een old-school potje Groezrock, werd duidelijk toen we aankwamen. Nog voor de eerste band The Spitshakes aan zijn soundcheck ging starten, stonden de bezoekers reeds te genieten van een glaasje en het goede weer. Allemaal blije gezichten, allemaal leden van de prachtige Groezrockfamilie.

Spitshakes – 18:00 – 18:30

Zo’n vijf minuten voor aanvang van Spitshakes besloten we om afscheid te nemen van de frisse lucht en naar het intieme benauwde zaaltje te trekken. We hadden niet anders verwacht, maar al vanaf de opener waren er al wat bezoekers. Het zaaltje had hier en daar nog wel wat legen plekken, maar het was duidelijk dat iedereen zin had om de draad van zo’n vijf jaar geleden weer op te pikken. De lokale helden van Spitshakes hadden de moeilijke opdracht om deze avond op gang te trekken, iets wat volgens ons toch wat op een sisser uitdraaide. Zowel de band, de sound als het publiek waren een hele set lang wat braafjes. Waar we hadden gedacht dat het vanaf de eerste minuut ging ontploffen, duurde het echter veel langer. De bandleden hebben allemaal een verleden bij toonaangevende bands als Pas De Chance, Teenage Lust, The Headshots en Four Fifty Eight, maar kon ons toch niet helemaal overtuigen. Het ontbrak het viertal aan punch en daadkracht. Wij twijfelen er niet aan dat Spitshakes reikhalzend had uitgekeken naar deze avond, maar het spatte er niet van af. Zeker de start was eerder aan de aarzelende kant, tegen het einde van de set, wanneer drie kwart van het geheel ontdooid was, smaakte het naar meer.

Drie kwart zeggen we, want bassist Kristof “Krie” Mulkens is een waar podiumbeest. Vanaf de moment dat de man de bühne besteeg, spatte het geluk van zijn aangezicht. Dit tot de laatste noot uit de boxen knalde. Het was dat enthousiasme dat wat ontbrak bij de rest van het collectief. Al moeten we ook wel zeggen dat het publiek een hele set lang onder zijn niveau presteerde. Wie net als ons had verwacht dat de keet vanaf de eerste moment zou ontploffen, zat helaas verkeerd. Na de songs waren de aanwezige dankbaar, maar tijdens de nummers bleef het wat krampachtig tegeldansen. Het was wachten tot de afsluiter Shortcut To The End om hier wat verandering in te brengen. In het voorjaar bracht Spitshakes een vierdelige ep op de markt waarop deze track ook de eer heeft om de boel af te sluiten. Het is net wat vinniger waardoor de dansbaarheidsfactor stevig toeneemt, iets wat zaterdag resulteerde in wat uitbundiger dansen. Wat ons betreft mag Spitshakes net wat meer power uitstralen, wat meer keet schoppen door hier en daar eens buiten de lijntjes te kleuren. Dat het kwartet goed is in datgene wat het doet, daar bestaat geen twijfel over, maar liet ons en een groot deel van het publiek toch eerder onberoerd.

Setlist:

1. Rejected
2. House of Cards
3. What I’m Up Against
4. All Alone
5. Knowledge (cover van Operation Ivy)
6. Shorttimer
7. Black Hole Energy
8. Ain’t Worth The Riot
9. Have You See Tom
10. Can’t Hardly Wait (cover van The Replacements)
11. OD’ d on you
12. Shortcut To The End

Big Fat Toddlers – 18:55 – 19:30

Na elke show was het met de meute naar buiten. Het was zo warm in het zaaltje, iets wat logischerwijs alleen maar erger werd naarmate de avond vorderde. Telkens wanneer je na een show de uitgang had bereikt, was het een “opluchting “. Buiten hing er het typische Groezsfeertje, de familie werd na zoveel jaar eindelijk weer herenigd. Zo’n vijf minuten voor aanvang van de shows zag je dat de meute zich richting zaal verplaatste. Een drankje oppikken en klaar maken voor de volgende show. De volgende band op de bill waren de lokale helden Big Fat Toddlers. Het was weer een tijdje geleden dat we dit bonte gezelschap aan het werk zagen, zo’n drie jaar om precies te zijn. Het was toen in het voorprogramma van die andere lokale helden Moments, welke het volgende spotje op de affiche hadden toegewezen. Wat we ons van die show herinneren was dat iedereen het duidelijk naar zijn zin had, zowel band als publiek. Maar ook het gebrek aan professionalisme is iets wat ons tot op de dag van vandaag is bijgebleven. Het kwintet kreeg op deze eerste editie van Back To Reality een (zoveelste) herkansing. We waren benieuwd of de Big Fat Toddlers eindelijk wat waren (op)gegroeid.

Toen ze het podium bestormden, betwijfelden wij dat ten zeerste. Chaotisch en als een zooitje ongeregelde schoot het, zonder al te veel tierelantijntjes, uit de startblokken. Onze twijfel moest al snel plaats maken voor verbazing. Waar we, door de mindere optredens uit het verleden, verwachtten dat ook hier geen collectief op het podium zou staan, bewees Big Fat Toddlers het tegendeel. Het had maar enkele luttele seconden nodig om op kruissnelheid te presteren. Friday Night had de eer om dit onvergetelijke feestje op gang te trekken en deed dat meer dan voortreffelijk. Het duurde maar even vooraleer de sfeer in het publiek boven dat van daarnet uitsteeg. De pretpunk die de mannen uit Ham hier voorschotelen was dé perfecte manier om het publiek op te warmen voor de rest van de avond. De sound heeft zo nu en dan eens een venijniger randje, iets wat het publiek nodig had om echt wakker te worden. De set denderde voort, en je voelde het enthousiasme in de zaal met de minuut toenemen. Her en der zag je kleine “opstootjes”, de typische Groezrockvibe leek wedergekeerd. Of je je nu vooraan de zaal begaf, of achteraan aan de toog, als je zin had om wat geks te doen, keek niemand daar vreemd vanop.

Dat venijniger randje waar we het net over hadden, komt uit genres welke grenzen aan het punkgenre. Denk dan aan een pittige hardcorebreakdown of wat donkere sludge metal. Het zorgde ervoor dat deze show aan een rotvaart passeerde, Big Fat Toddlers fungeerde hier als de gedroomde orkestmeester. Normaliter zijn we niet zo’n fan van covers, maar als je ze op de manier brengt dat deze mannen het doen, dan kan je er gewoon niet tegen zijn. Vaak zijn het klakkeloze kopies van het originele, met hier en daar een klein aanpassing. Zonde van de speeltijd denken we dan. Ook wanneer een band nog niet zo’n uitgebreid repertoire heeft zien we het maar al te graag door de vingers. Big Fat Toddlers koos ervoor om twee nummers uit een totaal verschillend genre in een ander jasje te steken. Wat denk je van een cover van de Groeders Ko zijn Ik Heb Een Toeter Op Mijn Waterscooter of Ruslana haar Wild Dances. Ze zorgden er beide voor dat het dak eraf ging.

Maar ook met de eigen nummers wist het de ene mokerslag na de andere uit te delen. Het waren vooral de kortere nummers zoals Ssii en Pita welke voor een gevoelige toename aan energie zorgden. Toen het aan het einde van de set was beland, voelde je aan alles en iedereen dat er nog een krakertje achter de hand werd gehouden. Riot had de makkelijke taak om deze set feestelijk af te sluiten. Want als er één ding zeker is, dan is het dat zowel band als publiek genoten van dit kort maar intens setje. Big Fat Toddlers heeft met deze show de foutjes uit het verleden uitgewist. Meer nog, het is één van de weinige punkbands welke we graag nog eens aan het werk zouden zien, topshow dus!

Setlist:

1. Friday Night 
2. Monkey 
3. Nothing Today 
4. Ssii
5. Snowman 
6. 69
7. Pirate Punk 
8. Pita 
9. Wild Dances ( Ruslana cover) 
10. East End
11. Bob (Nofx Cover)
12. Riot

Moments – 19:55 – 20:40

Na de show was het naar buiten lopen, want naast een toename aan sfeer en gezelligheid zorgde Big Fat Toddlers er ook voor dat de temperatuur gevoelig steeg. Eenmaal buiten besloten we om de Wikipediapagina van Groezrock er eens even bij te nemen. Fieuw gelukkig, Groezrock is meer dan een punkfestival, want daar hadden we wel even genoeg van. Met Moments stond er een band geprogrammeerd welke we vanaf de start op de voet hebben gevolgd. Onze teller van concerten staat ruim boven de tien stuks, maar de laatste keer dat we ze aan het werk zagen, was wanneer ze hun eerste plaat met frontman Gert-Jan Vandervoort Tidal & Waves kwamen voorstellen in Jeugdhuis De Stip, enkele kilometers van het Kristoffelheem. Ook zij hadden de eer om een thuismatch te spelen op de vernieuwde Groezrock.

Vanaf de eerste EP City Lights & Traffic Sounds tot de laatste release in 2022, we hebben al de releaseshows op onze disconto. Het was voor het eerst sinds het bestaan van de band dat er zo’n lange tijdspanne zat tussen onze vorige ontmoeting. De laatste keer dat we ze aan het werk zagen, kwamen ze met de vernieuwde sound op te proppen, laat ons zeggen Moments 2.0. Het was toen zeker niet tegengevallen, maar toch was de zin in meer wat weggeëbd. Ook met de eerste frontman Dries Monsieurs voelde je aan alles dat de band aan het groeien was naar een topclass melodische hardcoreband. Helaas voor ons is de melodramatische variant van het stomende hardcoregenre niet onze favoriet, en dat is nog zachtjes uitgedrukt. En toch wisten de mannen uit Tessenderlo ons steeds weer te entertainen. Er zat een soort van ontsteking op het geheel, en die ontsteking was pompende agressie. Dat kwaaltje werd meer en meer naar de achtergrond verwerkt. Wij waren benieuwd of deze show ons wel zin in meer zou bezorgen.

Openen deed de band met een goude oude. What If deed wat de band gehoopt/voorspelt had, de pit werd van de eerste moment gevormd. Wie zijn armen of benen eens wou strekken, wist waar het te doen was. Net zoals Big Fat Toddlers net voordien koos ook Moments ervoor om met een muilpeer van jewelste te starten. De ultieme breakdown na de breakdown, kan u nog volgen, zorgden voor de eerste echte explosie van de avond. Moments presteerde vrijwel meteen op kruissnelheid. Ook het “nieuwe” Safe And Sound wist probleemloos de opgebouwde energie vast te houden. De zeemzoete lyrics als refrein, welke ons mateloos irriteerde, al moeten we wel zeggen dat we klaarblijkend de enige waren die dat vonden, zorgde voor de gewenste cohesie in de pit. Iedereen verzamelde voor Vandervoort in de hoop dat de man zijn micro in diens gezicht pleurde. Ondanks het feit dat de sound loeihard stond, kon je de zaal zijn vocale ondersteuning toch nog horen. Iedereen had het duidelijk naar zijn zin, met uitzondering van enkele zuurpruimen van Amped-Up dan.

Want hoe zowel Moments als het publiek ook hun best deden, echt overtuigen kon het ons nauwelijks. Je voelde aan alles dat de nieuwe sound die Moments gevonden heeft, beter past bij dit vernieuwde collectief. Frontman Gert-Jan Vandervoort zijn stembereik rijkt ontzettend ver, maar in een andere richting dan eerste zanger Monsieurs. Zo durft de huidige frontman al eens wat rap te introduceren en ook zijn feeëriek vocal is strak. De vernieuwde sound werd ook geïntroduceerd bij de klassiekers, iets wat we toch echt jammer vinden. Zo was het ooit zo stomende The Voiceless slechts een schim van de stomende track die het ooit geweest was. Al moeten we ook hier weer de kanttekening maken dat we duidelijk bij de minderheid hoorde die deze mening hadden. Het publiek ging een hele set door de rooie en ook op Moments viel muzikaal niks aan te merken. Net zoals bij onze vorige show voelt het beter om deze band volledig los te laten, wij blijven krampachtig vasthouden aan de sound van weleer. Jongetjes worden groot, en dat is zeker het geval bij Moments.

Het is niet zo dat we ons een hele set lang verveeld hebben, nog steeds wist Moments met zijn uitgelaten meute meer dan te entertainen. Het was pas helemaal op het einde van de set dat er een draak van een nummer verstopt zat. Na het energieke The Voiceless besloot het om al de net opgebouwde energie over boord te zwieren. Meant To Last werkte als een heuse sfeerspons, een mening waar we deze keer niet alleen in waren. Samen met een groot deel van de zaal besloten we al richting uitgang te trekken op zoek naar wat frisse lucht. Moments zal voor een groot deel van de bezoekers de winnaar van de avond zijn geworden, bij ons voelde het eerder als een teleurstelling.

Setlist:

1. What If
2. Safe & Sound
3. Our Dreams
4. Expectations
5. Guiding Lights

Arson – 21:05 – 21:55

Wij hadden het niet verwacht, maar Big Fat Toddlers was op die moment de beste show van de avond, toch wat ons betreft. Er waren nog drie bands welke de Hammenaars van hun troon konden stoten, met als eerste de rock & rollband Arson uit Gent. Het is zo’n naam welke al verschillende malen onze wegen kruisten, maar door overlappingen met andere bands nooit tot een ontmoeting is gekomen. Geen betere plek dan deze eerste editie van Back To Reality voor onze muzikale ontmaagding door Arson. Ondanks het feit dat onze sectie van Amped-Up deze mannen nog nooit eerder live bezig zag, wisten we wel aan wat we ons konden verwachten. De Stroppendragers staan garant voor stevige liveshows, gratis drank en een scheutje pyromanie. Dat was niet anders op Groezrock waar Arson zowel letterlijk als figuurlijk de keet in de fik heeft weten te steken.

Laten we meteen met de deur in huis vallen, maar wat een topshow was dit? Alles zat perfect in evenwicht tijdens deze pletwals van Arson. Als recensent gaan we steevast opzoek naar enkele werkpuntjes, maar na grondig speurwerk zijn wij gefaald in onze opzet. Er viel gewoon niks aan te merken aan dit swingende geheel. Hun retestrakke rock & roll geïnjecteerd met hardcore-elementen in combinatie met een uitgelaten Groezpubliek was a match made in heaven. De lyrics werden luidkeels meegeschreeuwd, heel het zaaltje had het duidelijk naar zijn zin en in de pit ging het er stevig aan toe, met uitzondering wanneer de barman even passeerde. Jawel dat leest U goed. Zo nu en dan kwam er een barman de pit ingelopen, of al crowdsurfend, voorzien van een plateautje met schotjes whisky of de fles zelf. Slim gezien van Arson, want we weten allemaal dat een dronken pit eentje is waar meer mogelijk is. Al mogen de mensen ook niet té ver weg zijn, want dan lijkt het eerder op een pit voor bejaarden. Ondanks het feit dat er een hele avond lang stevig gedronken werd, en dat Arson er nog een scheutje bovenop zwierden, bleef de sfeer een hele tijd meer dan gezellig. De Groezrockfamilie was voor een stukje herenigd en dat kon alleen maar fijne taferelen en herinneringen opleveren. Misschien had het voor de gelegenheid beter shotjes Jägermeister uitgedeeld, dat past namelijk beter bij Groezrock gepast.

Er hing een hele avond een aangenaam sfeertje in het Kristoffelheem, maar het waren de Stroppendragers welke het onderste uit de sfeerkan hebben gehaald. Het kleine zaaltje stond in vuur en vlam, van voor tot achter, iedereen leek het naar zijn zin te hebben. Het was van de ene kraker naar de andere, geen dipjes, alleen maar poweren. Bright Lights heeft het meeste indruk op ons weten te maken. Het start met een a capella stukje verzorgd door frontman Jeroen Vranken, wat een heerlijk rauwe vocal heeft die man toch. Vranken stond er echter niet alleen voor, want zowat iedereen in de zaal leek deze eerste strofes te kennen. Wanneer ook de band aansloot, ontplofte het geheel en ook de zaal. Wat volgde waren drie minuten pure chaos.

Het kon niet anders dan dat Arson nog een bommetje achter de hand hield om het publiek echt helemaal knockout te slagen. Een groot deel van de mensen in de pit konden nog maar amper op hun benen staan. Dit kwam niet door de uitgedeelde gratis drank, maar door de intensiteit die de Gentenaars hier tentoonstelde. De vijftig minuten werden optimaal benut, waardoor tegen het einde van de set de nood naar frisse lucht immens werd. Toen Vranken het laatste nummertje aankondigde, voelden we tegelijkertijd een zucht van teleurstelling én opluchting. The Troublemaker werd uiteindelijk nog een kleine veldslag van zo’n vijf minuten, eentje waar alles kon en alles mocht. De barmannen namen plaats op de stage waar de mensen van de eerste rij hun shotjes konden afhalen, waarna een groot deel zich waagde aan een sprongetje in het publiek. Ook zij die wat verder stonden werden niet vergeten, al crowdsurfend kwamen ze ook hen voorzien van wat sterke drank. Wanneer we eindelijk uit de Hamse sauna waren ontsnapt, viel het ons op hoeveel mensen een glimlach op het aangezicht hadden. Ongeziene taferelen en een niet normaal goede show, dit was wat we verwacht hadden van deze Back To Reality #1.

Setlist:

1. You Know It
2. Cult Of The Castaways
3. Smuggler’s Soul
4. Empire
5. Curbside Violet
6. Church Of Mine
7. Old Gold, Saint & Sinners
8. Decay So Lovingly
9. Bright Light
10. Lords Of Misrule
11. The Troublemaker

Captain Kaiser – 22:25 – 23:25

Met Captain Kaiser waren we al aan de voorlaatste band van deze avond beland. Wat raasde deze onvergetelijke avond aan een sneltempo voorbij. De laatste keer dat we de Belgen aan het werk zagen was op het gezellige familiefestival Rock Olmen, een festival dat meerdere genres aanbied. Het wist ons toen van onze sokken te blazen, waardoor we deze set met een grote rode stip hadden aangeduid in onze agenda. Zoals eerder vermeld in deze review is punk niet ons favoriete genre, al zijn er altijd uitzonderingen op de regel. We waren razend benieuwd hoe de Kempenzonen zouden presteren in hun natuurlijke habitat. Konden ze ons voor een tweede maal overtuigen of was de eerste keer een toevalstreffer? Wanneer we ons zo’n vijf minuten voor normale aanvang van de show naar de zaal begeven, is het er maar akelig stil. Captain Kaiser zag een groot deel van zijn set door technische problemen in rook op gaan, wat duidelijk voor de nodige frustratie zorgde bij de bandleden. Groezrock zou Groez niet zijn moest het hier Captain Kaiser niet wat blessure tijden gunnen, iets wat ook gebeurde. “Arson heeft hier alles naar de kloten gespeeld”. Dat was een zinnetje wat nogal door de zaal ging, toen de wachttijd maar bleef oplopen.

Na verloop van tijd besloot Captain Kaiser dat het tijdverlies niet kon blijven duren. Het koos ervoor om te starten met een wel zeer erbarmelijk geluid. Het leek wel alsof je je onder water bevond. Je zag de geluidsman zweten, en dat kwam niet enkel door de exotische temperaturen in het zaaltje. De man kreeg de moeilijke opdracht om het geluid maar te fixen wanneer de Kempenaars aan het raggen waren. Opener Champagne Handshakes had hierdoor niet de nodige kracht om, zoals het normaal wel doet, zwaar uit te halen. Het duurde echter niet langer dan één song om het geluid afgesteld te krijgen tot iets wat toelaatbaarder was. Toch duurde het nog even voor de perfectie werd gevonden.

Gelukkig is de kapitein van dit schip ene Sascha Vansant, welke echt de gedroomde frontman is voor Captain Kaiser. De man wist probleemloos al de aandacht naar zich te trekken, waardoor dat het mindere geluid wat naar de achtergrond schoof. Tussen de nummers lijkt Vansant een schuchter persoon, maar wanneer de muziek aan het knallen is, transformeert hij naar een waar podiumbeest zonder enige schroom of angst. Zelfs met het geluid van afgelopen zaterdag weet het ons als niet-punkliefhebbers meer dan te overtuigen. Enkel het veel te lome Catch Light liet ons, en duidelijk nog mensen uit de zaal, volledig onberoerd. Het haalde de net opgebouwde energie helemaal uit het geheel, en duurde dan ook nog eens veel te lang. Zeker rekening houdend met het feit dat Captain Kaiser minder speeltijd had dan voorzien, had deze toch gerust achterwegen gelaten mogen worden. Meer zelfs, deze sfeerspons kan je best gewoon elimineren, zeker als je weet over welke pareltjes het nog allemaal beschikt.

Dat Captain Kaiser ook met zachtere nummers kan uithalen, kwamen we iets later in de set te weten. Boy schiet allesbehalve furieus uit de startblokken, maar heeft vanaf de start wel een donkere ondertoon. Het bouwt mysterieus op naar een dansbaar geheel om vervolgens weer wat getemperd te worden. De invloeden van de alternatieve metalband Deftones zijn duidelijk hoorbaar en levert een heus pareltje op, eentje dat we de afgelopen dagen verschillende keren hebben beluisterd. Boy weet het genre naar een nieuwe dimensie te brengen, heerlijk! Ondanks het feit dat de muziek van de Kempenaren ons op plaat maar matig kan boeien, wist het voor een tweede keer live te bevestigen. Het is zo’n band die zijn sound op album wat toegankelijker doet klinken dan dat dit het in werkelijkheid is. Wij hebben alvast besloten om ons wat meer te verdiepen in het werk van Captain Kaiser, dat heeft de band wel verdient na zo’n twee prestaties.

Setlist:

Champagne

1. Champagne Handshakes
2. Goodnight
3. Moscow Mule
4. Sedated
5. Mute
6. Catch Light
7. Hotel Room
8. Post Gig Depression
9. Demon
10. Pissing in the river (Patti Smith cover)
11. Boy
12. Drive
13. Ended up at the bar

Als dessertje had de organisatie met Cornflames nog een grote naam weten te strikken, maar helaas zijn wij geen zoetekauwen. Wij besloten om het hazenpad te kiezen, want nog meer punk hadden we niet meer overleefd. Desalniettemin hebben we genoten, al was het maar om al de gelukkige gezichten van de Groezfamilie nog eens te zien. Op een nieuwe doorstart van het festival zal het nog even wachten zijn, maar deze Back To Reality zal het wachten wat verzachten. Wat ons betreft mag het nog even vasthouden aan het strikt boeken van Belgische bands, dat is een meer dan aantrekkelijke vijver om uit te vissen.