Wat gebeurt er als een Wit-Russische coldwaveband en een Texaanse post-punkformatie samen een avond vullen in Trix? Je krijgt een unieke muzikale ervaring, doorspekt met synths, melancholie en gothische mystiek. Terwijl Urban Heat het publiek meenam naar de jaren ’80 met zijn rauwe energie, liet Molchat Doma de Antwerpse zaal kolken op zijn hypnotische, existentiële beats.
Het trio Urban Heat uit Austin, Texas, beet de spits af en mengde post-punkvibes met een intense podiumpresentatie die het publiek van begin tot eind liet meedeinen en dansen. Hun sound was strak, met genoeg reverb om je het gevoel te geven dat je terug was in de jaren ’80. Ze creëerden een duistere sfeer, alsof je naar de muzikale versie van een noir-film keek die nooit tot een happy end komt.
Urban Heat – Jonathan Horstmann
Zanger Jonathan Horstmann stal de show, niet alleen door zijn shirt uit te trekken, maar ook door over het podium te springen en zijn baritonvocalen met onstuitbare energie te brengen. Ze verrasten zelfs fans van old-school new wave met een alternatieve twist op Goodbye Horses.
Daarna betrad Molchat Doma het podium, en de goth-harten in het publiek sloegen een slag over — of misschien was dat gewoon het effect van drie Wit-Russische muzikanten die hun synthwave-wanhoop omtoverden tot een gezamenlijke ervaring. Gewapend met pulserende beats, vlakke vocalen en synths die zelfs een vampier aan het huilen konden maken, veroverden ze snel de zaal. Het publiek — een verzameling van Antwerpen’s fijnste in zwart geklede, introspectieve zielen — deinde mee, moutherde de teksten en bleef constant dansen.
Molchat Doma
Het eerste deel van de set bestond uit nummers van hun nieuwe album Belaya Polosa (2024), dat hun coldwave-EBM-revival voortzet, maar helaas nog niet bij veel aanwezigen bekend bleek. Op een bepaald moment werd het duidelijk dat de meeste fans waren gekomen voor de hits van het album dat hen naar roem katapulteerde, Etazhi (2018). Het publiek ging uit hun dak bij Kletka, Tosca, het onvermijdelijke Sudno en meer, elk doordrenkt van die hypnotische Slavische melancholie die alleen Molchat Doma kan leveren. De podiumpresentatie van het trio was net zo stoïcijns als hun sound, precies wat het publiek wilde. Waarom zou je de existentiële kwelling in hun teksten vertalen als de groove zo aanstekelijk is?
Molchat Doma – Egor Shkutko
Aan het einde verlieten fans de zaal langzaam, alsof ze door de mist van een verlaten Sovjet-fabriek dwaalden, midden in een eindeloze winter. Met andere woorden, de avond was een groot succes. Alles bij elkaar klonk de muziek van beide bands als een knipoog naar het verleden, terwijl het toch fris en modern bleef. Ze omschrijven als darkwave synthpop versie 2.0 is dan ook perfect passend.
0 reacties