Drieënhalf jaar na het laatste studioalbum Witness heeft de vierkoppige band uit Kopenhagen het langverwachte Friend of a Phantom uitgebracht. Dit album zit boordevol de kenmerkende geluiden en songschrijversstijl van Vola. Het zal vertrouwd aanvoelen voor langetermijnfans en is tegelijk een uitstekend startpunt voor nieuwe luisteraars. Friend of a Phantom blijft trouw aan Vola’s unieke stijl van albumcomposities, met een enorm scala aan sferen en energieniveaus die het interessant en prettig om naar te luisteren maken.

Wat meteen opvalt is het zware karakter van dit album en een voelbare metalcore-invloed vergeleken met eerdere albums. De productie is warm en helder en een genot om op allerlei soorten luidsprekers te beluisteren. De mix is zo gelaagd dat het soms moeilijk te zeggen is wie wat speelt – met zoveel effecten en geluiden van de synths en een basgitaar die vaak subtiel en ongedefinieerd is, wat een stevige basis toevoegt aan de sound. Laten we de nummers stuk voor stuk doornemen.

Het album begint met een knal met Cannibal (met Anders Fridén van In Flames). Na slechts een korte opbouw trapt de zeer zware hoofdriff af, en na 17 seconden zitten we al in een rustgevend en groovy Vola-geluid dat de bands stijl definieert. Na een catchy refrein komen Anders’ rauwe, gegromde vocalen op de tweede verse – een gedurfde keuze voor een openingsnummer, gezien velen Vola volgen vanwege hun toegankelijke, soms poppy geluid. Het tweede couplet en de heftige riff doen denken aan de breakdown in First Sun van Karmanjakah en de verses in Pariah van Feather Mountain. Een atmosferische interlude gaat over in een zwaardere versie van de oorspronkelijke riff voordat het nummer afsluit met een diverse reeks screams van Anders.

Vola @ Euroblast 2022

Het tweede nummer, Break my Lying Tongue, is een andere catchy single met een ruimte-achtige, metalen synthmelodie, gespeeld in 5/4 maat, en een engelachtige stem die overal overheen zweeft, wat zelfs aan Cher in het refrein doet denken. Het voelt ondanks de onregelmatige maatsoort vloeiend aan en houdt de luisteraar in beweging. Tegen het einde van het nummer zorgt een afsluitende breakdown voor de krachtige climax die het verdient.

Na deze energieke openers, is We Will Not Disband een stapje terug en voelt het aanvankelijk aan als een intermezzo met lichte gitaren en synths, tot de zware riff invalt. Het refrein is hemels met een vocale melodie die aan Agent Fresco doet denken. Het nummer eindigt met een onverwachte a capella herhaling van het refrein, waarbij slechts een vleugje piano te horen is voordat de band terugkeert. Dit vergt volwassenheid in songwriting en houdt het nummer fris.

Vola – Adam Janzi

Glass Mannequin is een rustgevende ballad waarin Vola’s talent voor emotionele, melancholische soundscapes zonder enige drumondersteuning tot 2 minuten lang schijnt. Het nummer toont Vola’s veelzijdigheid, zowel in djenty breakdowns als in dromerige lagen en harmonieën.

Vola – Asger Mygind

Bleed Out springt er ritmisch uit, begint met een duistere elektronische trapbeat en mysterieuze vocalen. Dit is het meest metalcore-achtige nummer van het album, met een eenvoudiger ritme dat een aangename voorspelbaarheid biedt. Een donkere interlude bouwt de spanning op à la Sleep Token voordat het vervalt in een half-time breakdown met rauwe vocalen van Asger, die aan Fate I van Black Peaks doet denken. Het nummer eindigt kort en krachtig.

Paper Wolf brengt weer die energieke vibe die het album kenmerkt, maar als single miste het impact door de herhaalde tekst “you better watch out, the wolf is coming”. Het middenstuk biedt een donkere, djenty overgang en een dromerige onderbreking, wat het refrein des te effectiever maakt.

Vola – Nicolai Mogensen

I Don’t Know How We Got Here is melancholisch en nostalgisch en lijkt bijna verdrietig, maar kijkt tegelijk hoopvol naar de toekomst. Dit nummer is puur emotie en hypnotiseert muzikaal, met Adams kenmerkende groove op drums.

Hollow Kid heeft een uniek springerige riff en staccato vocalen in het eerste couplet. De tweede verse keert terug naar de harde riff en accenten met een vloeiende synthmelodie en ruwe vocalen. Het nummer eindigt smaakvol met een eenvoudig drumritme.

De afsluiter Tray begint mysterieus met een zachte marimba-achtige synthsound. De tweede verse neemt ons mee naar de jaren 80 met glanzende synthbellen, terwijl de band een steady ritme behoudt voor een emotionele ballad die prachtig eindigt met een herhalende vocale lijn die geleidelijk uitsterft.

Friend of a Phantom is een mooie aanvulling op Vola’s discografie, vol energie en balancerend tussen djent, pop en moderne prog. Met hun toegankelijke geluid dient de band vaak als een toegangspoort tot de wereld van progressieve muziek. Hoewel het album individueel sterke nummers biedt, mist het een beetje thematische ontwikkeling om de nummers samen te binden als een geheel. Al met al een van hun zwaarste en meest diverse albums, en persoonlijk denk ik dat het een verbetering is ten opzichte van Witness.