11 oktober was voor ondergetekende een persoonlijke, familiale mijlpaal om U tegen te zeggen. Als man word je namelijk niet alle dagen voor het eerst vader van een dochter. Ook voor het Zweedse collectief The Crown zal 11 oktober 2024 niet meteen een datum zijn om te vergeten, want die dag kwam met Crown Of Thorns album nummer twaalf op de markt. Op zich opmerkelijk, want de voorbije twee decennia was The Crown niet meteen één van de meest productieve bands binnen het genre. Voornamelijk aan het begin van huidig millennium knalde de band er stevig op los en werden er zowaar zelfs twee albums op hetzelfde jaar uitgebracht. Sinds 2010 begon de machine evenwel te stokken, waarna de band nood had aan bezinning. Na een relatief korte pauze van enkele jaren keerde de band in 2018 terug aan het front met het sterke Cobra Speed Venom, waarna de bal terug stevig aan het rollen ging en we aldus recentelijk Crown Of Thorns mochten verwelkomen via Metal Blade Records!

Sinds de ‘comeback’ in 2018 stond de spreekwoordelijke schuur in lichterlaaie, hetgeen duidelijk te horen was op zowel Cobra Speed Venom (2018) als Royal Destroyer (2021). Beide albums waren namelijk echte splinterbommen, waar de agressie werkelijk van af spatte. Deze Crown Of Thorns is nog steeds een hondsbrutaal plaatje, maar dan wel eentje waar een stevige scheut melodie aan toegevoegd. De bij momenten blinde razernij heeft dan ook plaats gemaakt voor een vorm van gecontroleerde, melodische agressie. Iets waar we zeker en vast niet rouwig om zijn, want anders bestond de kans dat de spreekwoordelijke klad er opnieuw in zou komen.

Daar is nu gelukkig niets van aan, want Crown Of Thorns is een ijzersterke plaat geworden, die ook na ontelbare luisterbeurten voor geen moment weet te vervelen. Een sterke prestatie, want met de drie bonustracks meegerekend, krijgen we bijna een uur aan death metal voorgeschoteld. The Crown blijft evenwel The Crown en is er nog steeds niet vies van om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Nummers als I Hunt With The Devil, Martyrian en God-King voorzien de luisteraar namelijk van een stevige, muzikale uppercut. Toch zijn het de meer op melodie gestoelde nummers die echt indruk weten te maken. Howling At The Warfield is een meeslepende song, die bij momenten wat aan de Duitsers van Desaster doet denken, terwijl Where Nightmares Belong dan weer de juiste snaar weet te raken met een gepaste outro.

Het prijsbeest bevindt zich evenwel onder de bonustracks. Eternally Infernal is een furieus nummer dat het beste van twee werelden met elkaar weet te combineren. Enerzijds hebben we de furieuze thrashy death metal, waarbij het tempo flink de hoogte ingaat, terwijl anderzijds de uiterst melodieuze gitaarlijnen de luisteraar weten in te pakken. Voornamelijk het gitaarwerk is van zeer hoge kwaliteit en tilt dit nummer naar een hoger niveau. Het doet deugd om vast te stellen dat de bonustracks niet zomaar als opvulling worden beschouwd, maar wel degelijk een meerwaarde bieden!

Crown Of Thorns is in vergelijking met zijn voorgangers verrassend melodieus te noemen, maar daarom niet minder sterk. Het siert deze Zweden dat ze niet blijven vasthouden aan eenzelfde muzikale concept en dat ze als bands ook na al die jaren nog steeds verrassend uit de hoek durven komen. Verplichte aanschaf voor iedere, zichzelf respecterende deathmetalfan, want met deze plaat krijg je als consument echt wel waar voor je zuurverdiende centen!

Tracklist:

1. I Hunt With The Devil
2. Churchburner
3. Martyrian
4. Gone To Hell
5. Howling At The Warfield
6. The Night Is Now
7. God-King
8. The Agitator
9. Where Nightmares Belong
10. The Storm That Comes
11. Eternally Infernal
12. No Fuel For God
13. Mind Collapse