Jaar na jaar moet ik mezelf er op betrappen dat er steevast enkele platen door de spreekwoordelijke mazen van het net glippen. De eerst ‘mea culpa’ van het nieuwe jaar is bij deze alvast een feit. Onder het motto ‘beter laat dan nooit’ kan de desbetreffende review uiteraard niet achter blijven. En al zeker niet als we het hier hebben over het ‘nieuwste’ werkstuk van het Portugese oorlogsschip Gaerea. ‘Nieuw’ is uiteraard relatief te noemen, want Coma – ondertussen de vierde volwaardige worp van dit gezelschap – verscheen reeds op 25 oktober langstleden via Season Of Mist!

Aangezien Coma terug te vinden is in ontelbaar veel eindejaarslijstjes, kriebelt het bij ondergetekende des te meer om deze plaat aan een gedetailleerde luisterbeurt te onderwerpen. De gemaskerde heren van Gaerea draaien ondertussen ook al enkele jaren mee en hebben zich ondertussen weten op te werken tot één van de betere acts binnen het atmosferische en melancholische luik van de black metal. Net zoals die andere stijlgenoot MGLA houden deze heren hun identiteit op succesvolle wijze steevast geheim. Iets wat Slipknot ook ooit geprobeerd heeft, maar zonder succes…

Genoeg gepalaverd over maskers en andere banaliteiten, want ook bij Gaerea staat de muziek echt wel centraal. Sinds het debuut uit 2018 brengen deze heren steevast om de twee jaar nieuw werk op de plank. Aan creativiteit duidelijk geen gebrek, want album na album blijft de band zichzelf ontwikkelen. Het uit 2022 afkomstige Mirage was een reeds een dijk van een plaat waarbij we ons moeilijk konden voorstellen dat Gaerea daar twee jaar later nog een schepje bovenop zou doen. Die voorspelling is in zekere zin waarheid geworden, want deze Coma weet voorganger Mirage niet te overtreffen.

Een boude stelling die echter absoluut geen afbreuk doet aan deze plaat. Muzikaal en tekstueel heeft Gaerea enkele subtiele zaken weten te verfijnen, maar van een heuse (r)evolutie kunnen we moeilijk spreken. Vanuit deze optiek klinkt Coma gewoonweg als de logische opvolger van Mirage, hetgeen net een positief gegeven uitmaakt. We hadden het waarschijnlijk minder kunnen appreciëren mocht de band plotsklaps de AOR-toer zijn opgegaan…

Opnieuw weet Gaerea de luisteraar gedurende 50 minuten te overrompelen met hun ondertussen kenmerkende getormenteerde stijl. Wie de dag wenst te starten met een frisse opkikker, is er bij deze aan voor de moeite, want ook Coma is wederom niet bepaald licht verteerbare kost. Het vergt wel degelijk een tiental luisterbeurten vooraleer deze plaat enkele van haar duizenden geheimen begint prijs te geven en zich pas echt begint te ontvouwen. Voor dit soort platen werd het begrip ‘groeibriljant’ uitgevonden, zoveel mag duidelijk zijn. Idem wat betreft het artwork, waar we luisterbeurt na luisterbeurt meer en meer fan van blijken te worden.

Minpunten zijn er naar goede Gaerea-gewoonte niet op te merken. Met Coma is de band er wederom in geslaagd om een totaalpakket af te leveren, waarmee men zichzelf nog wat hoger weet op te werken binnen het zwartgeblakerde landschap. Wij zijn alvast benieuwd hoe deze plaat zich live zal weten te vertalen, wanneer deze band op zondag 10 augustus de Swamp van Alcatraz onveilig zal maken!

Tracklist:

1. The Poet’s Ballet
2. Hope Shatters
3. Suspended
4. World Ablaze
5. Coma
6. Wilted Flower
7. Reborn
8. Shapeshifter
9. Unknown
10. Kingdom Of Thorns