The Vision Bleak @ De Verlichte Geest, Kortrijk – 25 oktober 2024,

Alex

The Vision Bleak - Weird Tales and Other Haunting Stories tour 2024

Onlangs stond The Vision Bleak in DVG Club om zijn jongste plaat Weird Tales voor te stellen. Natuurlijk waren wij daarbij!

Een noot vooraf: je merkt dat het optreden al even achter ons ligt. Gelukkig is deze tekst kort na het optreden geschreven.

Omdat Weird Tales een bizar beestje is – de nummers lopen in elkaar over en het album is best in een enkele trek te beluisteren – had de band twee sets beloofd: eentje met Weird Tales van de eerste tot en met de laatste noot, en eentje met nummers uit de rest van het repertoire. Tussen de sets zou singer-songwriter Ellereve het publiek entertainen.

We steken het niet onder stoelen of banken: ik ben een absolute fanboy. Mocht het aan mij gelegen hebben, ik had mijn kinderen vernoemd naar het tweetal. Helaas zag mijn wederhelft geen heil in “Vision” en “Bleak” als namen. Soit, mijn verwachtingen waren hoog en mijn enthousiasme moet vlak voor de show op de zenuwen van mijn carpoolers gewerkt hebben.

Plaats van het gebeuren was DVG Club in Kortrijk. Een bescheiden zaaltje met scheenhoog podium. Het zou een gezellige show worden.

Voor de eerste set had de band doek voorzien met print van de legendarische horrorfilm Nosferatu (1922) * op, een afbeelding die ook op t-shirts en patches terug te vinden was. Houd de webshop in de gaten als je na de tour zelf een afbeelding van plagiaat-Dracula wil. Daarnaast ook kaarsen, wierook en twee kleine keyboards.

Opkomen gebeurde met weinig poespas en het werd pas stil in de zaal eens de band echt begon te spelen. Zanger-gitarist Schwadorf en zanger Konstanz speelden tezamen de spookachtige intro van Chapter I, en het schip vertrok. In de veertig minuten erna werden alle hoofdstukken van Weird Tales gespeeld, met geen noot of woord meer dan wat we op plaat horen. En wat een plaat is het toch: de muziek klonk minder groots maar wel een pak steviger. Anders, even goed.

Konstanz en Schwadorf werden bijgestaan door een sessiedrummer en -gitarist. Basgitaar en andere bijkomende deuntjes kwamen uit de computer. Dat is jammer, maar er was toch geen plek meer op het podium.

Er waren voor de muzikanten weinig momenten om op adem te komen, want de stukken werden zonder pauze gespeeld. Gelukkig was daar weinig van te merken in de kwaliteit van het spel. Ook de monitor die halverwege te set begon te kraken, kon de band niet uit z’n lood slaan.

Na net geen drie kwartier zat de eerste set erop. Mijn metgezel sprak van “een beleving” en hoezeer ik ook gruw van dat soort artistiek taalgebruik, moet ik hem wel gelijk geven. Heerlijk om dat eens meegemaakt te hebben, en vele van de nummers uit deze set gaan we niet snel live horen. Hoe breng je Canticle als alleenstaand nummer?

Het verschil met de tweede set was hemelsbreed, want die zou meer rond lekker rocken dan atmosfeer draaien.

Eer die tweede set zou beginnen, kreeg Ellereve (op z’n Engels uit te spreken als “Elriev”) tien nummers de tijd op het publiek te overtuigen van haar kunst. Op het podium werd de gothic singer-songwriter bijgestaan door een tweede akoetischegitaarspeler en een cellist. Die laatste speelt ook bij Haggard, zo ontdekte ik nadien.

Ik vond dit optreden geen succes. Ik kan ergens wel snappen waarom zij de tussenact was, maar het geroezemoes van het publiek overstemde haar voortdurend. Die praters hadden ook op de gang kunnen staan en dan was de muziek wellicht beter binnengekomen. Het contrast van de frêle nummers met de riffs van de hoofdact kon niet groter zijn. Ellereve speelde haar nummers met toewijding, maar ze paste beter bij een andere, rustiger act.

De tweede set van die hoofdact stelde niet teleur. Het podium werd weer anders aangekleed: weg met Nosferatu, kaarsen, wierook en krakende versterker. De setlist was geen geheim, hij stond op het boekje dat alle bezoekers kregen bij het binnenkomen. In de setlist vonden we een mooie greep uit het debuut en Carpathia, met een paar jongere tracks.

Wat een traktatie was me dat! Met opener Night of the Living Dead gaf de band het publiek een mep om de oren en het gevoel zou blijven duren tot de laatste noot van The Lone Night Rider. Het publiek kende de nummers, met hun vettige riffs en krokant gitaargeluid. Stil blijven was geen optie in deze set.

Op het podium was de sfeer meer ontspannen dan voorheen – nummers die de band goed kent, die het publiek goed kent en waarvan iedereen weet hoe goed ze live werken. Er waren ook enkele woordjes tussen de nummers door. Waar de eerste set meer in een bepaalde stemming zat, was dit deel van de show op uit de bol te gaan. En of dat lukte!

Na acht nummers en The Lone Night Rider als zugabe, zat het erop. We kregen twee kanten van The Vision Bleak te zien, en het concept om die afzonderlijk te tonen werkte uitstekend.

The Vision Bleak live was weer een feest en bewees dat het een van de beste kleine bands in de scene is.

Set 1 – Weird Tales