Alsof covid ons niet lang genoeg in de ban heeft gehouden, besluit Zweden een nieuwe plaag los te laten op de wereld. Gelukkig is het een album, en wel A Plague upon Thee van Apocalypse Orchestra. Mix middeleeuwen, folk en doom metal en je hebt deze plaat.

Het genre van deze band wordt als “medieval folk/doom metal” verkocht, maar wat moet je daar in hemelsnaam onder verstaan? Awel, dat zijn de nodige folkinstrumenten zoals doedelzak, draailier (“hurdy gurdy”), mandola en luit die een prominente rol krijgen in de muziek. Opgelet wel, deze folk metal is geenszins te vergelijken met de opdwepende feestjes van de grote namen uit het genre (Eluveitie, Finntroll en zo meer).

Het doomaspect hoor je in de plaat middels de songstructuur. Apocalypse Orchestra brengt lange nummers op een laag tempo, met de constante logge crash van de cymbalen als metronoom. Tijdens het luisteren moest ik vaak aan Ahab denken, meesters van de funeral doom metal. Beide groepen delen die logheid, de langgerekte lyrics. De muziek is evenwel geen treurfestijn want A Plague upon Thee klinkt, alles in acht genomen, best hoopvol.

Ik wil A Plague upon Thee omschrijven als de ideale achtergrondmuziek voor je volgende Dungeons & Dragons-sessie. De muziek slaagt erin vol maar niet overweldigend te klinken. Zo vol dat de trage, diepe zangstem bijwijlen lijkt te verdwijnen tussen de instrumenten. Er gebeurt in de muziek echter te weinig om er actief naar te luisteren. Ik had er ook moeite mee om het ene van het andere nummer te onderscheiden.

Muziek is een spel van anticipatie en opbouw, spanning en ontlading. A Plague upon Thee doet daar niet aan mee. De muziek is constanter. Zo luisterde ik voor de eerste keer naar opener Virago en verwachte ik me op een gegeven moment aan een brug maar kreeg een volgende strofe. Een bevreemdend gevoel omdat het zo indruist tegen onze verwachtingen. Dat ontbreken van zulke ontladingen maakt de muziek uitstekend als achtergrond omdat ze niet afleidt.

De productie van de plaat is netjes gedaan: een warme, volle klank. Een mooie plek voor de folkinstrumenten. Die leidende crashcymbaal. Op momenten dat die niet verdrinkt tussen de andere instrumenten: die stem die me doet denken aan Heri Joensen (van het Faroerse Týr).

A Plague upon Thee is dus een album dat met vakmanschap is gemaakt maar zich niet leent tot een vlotte, actieve luisterbeurt. Het is wel een goede plaat voor mensen die een bepaalde stemming willen oproepen.