Het Amerikaanse Whitechapel leek de voorbije jaren toch wel gekozen te hebben voor een belangrijke, muzikale koerwijziging. Wat ooit begon als een brutaal deathcoreproject is sinds het uit 2018 daterende The Valley geëvolueerd naar een band die bij momenten een zeer persoonlijke touch aan de dag wist te leggen. Voornamelijk frontman Phil Bozeman liet echt wel diep in zijn ziel kijken wat resulteerde in pakkende nummers als Hickory Creek en Orphan. Enkele weken geleden kregen we met het nummer Hymns In Dissonance echter opeens een uppercut van jewelste te verduren. Een uppercut die deed vermoeden dat Whitechapel met haar nieuwste worp wel eens ongemeen hard uit de hoek zou kunnen komen. Hymns In Dissonance zal op 7 maart verschijnen via Metal Blade Records en is nu al een album waar bijzonder hard naar uitgekeken wordt. Of Hymns In Dissonance de hoge verwachtingen zal weten in te lossen, kom je hier te weten!

De fans hebben toch wel enig geduld moeten uitoefenen, want de release van het vorige album Kin ligt ondertussen ook al meer dan drie jaar achter ons. In die drie jaar hebben de heren van Whitechapel duidelijk niet stil gezeten. Zo werd er de voorbije jaren stevig getourd, waarbij de band meermaals te zien was in ons Belgenlandje. Naast al dat touren, vond de band blijkbaar ook nog tijd en ruimte om nieuwe muziek uit te werken. En die nieuwe muziek was gerust beschouwd worden als een terugkeer naar de beginjaren. De revival van het deathcoregenre heeft Whitechapel duidelijk een nieuwe boost gegeven om nog eens alles uit de kast te halen. Iets wat van bij opener Prisoner 666 meteen duidelijk wordt. Na een dreigende intro trekt frontman Phil Bozeman meteen zijn strot open en zijn we vertrokken voor een dollemansrit die drie kwartier zal duren. ‘Fasten your seatbelts’, zouden we gerust durven adviseren.

Een devies dat best niet in dovemansoren valt, want Whitechapel hakt er toch echt wel stevig op los. Dit kan ook moeilijk anders, want tekstueel krijgen we hier een conceptalbum voor de kiezen over een sekteleider die volop bezig is met het uitbouwen van zijn satanische groepering. De rest laten we u zelf ontdekken, maar we durven met enige zin voor overdrijving stellen dat Dante’s helletocht klein bier was in vergelijking met hetgeen we hier tegen onze trommelvliezen laten beuken. Whitechapel trekt namelijk volop de kaart van deathcore en probeert hier bij momenten zo brutaal als mogelijk voor de dag te komen. Ook liefhebbers van death metal zullen zeker en vast aan hun trekken komen getuige nummers als Bedlam en het machtige The Mammoth God.

Deze Hymns In Dissonance is bovendien een plaat die van begin tot einde weet te boeien. Waar bij vele albums het zwaartepunt bij de eerste vijf nummers ligt, is dit bij deze plaat het het tegenovergestelde. Whitechapel heeft duidelijk geopteerd voor een plaat die nummer na nummer blijft prikkelen en waarbij de spanningsboog strakker en strakker getrokken wordt. De apotheose krijgen we finaal met het afsluitende Nothing Is Coming For Any Of Us dat aanvankelijk nog stevig van start gaat, maar gaandeweg een melancholische toets mee krijgt om uiteindelijk op instrumentale wijze een einde te breien aan een ijzersterke plaat.

Met Hymns In Dissonance brengt Whitechapel een ode aan zichzelf en laten ze horen tegelijk één van de grondleggers en vaandeldragers binnen het populaire deathcoregenre te zijn. Tekstueel had het bij momenten iets fijner mogen zijn, maar dat kan de pret niet drukken. Op instrumentaal gebied krijgen we hier puur vakmanschap voorgeschoteld, terwijl frontman Phil Bozeman nog maar eens toont te beschikken over een één van de bruutste strotten binnen het metalgenre ’tout court’. Verplichte aanschaf voor al wie zijn of haar metal graag wat extremer heeft!

Tracklist:

1. Prisoner 666
2. Hymns In Dissonance
3. Diabolic Slumber
4. A Visceral Retch
5. Ex Infernis
6. Hate Cult Ritual
7. The Abysmal Gospel
8. Bedlam
9. The Mammoth God
10. Nothing Is Coming For Any Of Us