Afgelopen zondag 23 februari verwelkomde de legendarische Ancienne Belgique in Brussel opnieuw Opeth voor een avond vol virtuositeit, klankcontrasten en de onmiskenbare humor van Mikael Åkerfeldt. Deze Belgische halte markeerde het einde van het continentale Europese deel van hun The Last Will and Testament European Tour 2025, voordat ze de plas naar het Verenigd Koninkrijk overstaken om hun muzikale reis verder te zetten.

De avond werd aangevat door hun landgenoten van Grand Magus, die met hun directe heavy metal gemixt met stoner en doom de motoren opwarmden. Het trio wist het publiek voor zich te winnen en dat aarzelde geen moment om hulde te brengen aan de bassist, Mats Heden aka Fox Skinner die diezelfde avond zijn verjaardag vierde.

Na een kort intermezzo werd de sfeer in de volle AB mystiek met de introductie van Seven Bowls, een duister progressief rockpareltje van Aphrodite’s Child. Een knipoog naar het erfgoed uit de jaren zeventig dat de sound van Opeth heeft beïnvloed en de weg heeft geplaveid voor wat komen ging.

Om 20:30 uur betraden Åkerfeldt en zijn gezelschap het podium en ontketenden een wervelwind aan sensaties met §1, het openingsnummer van hun meest recente werk. De connectie met het publiek was er meteen en de band tilde de intensiteit snel naar een hoger niveau met Master’s Apprentices en The Leper Affinity, twee stukken die het publiek in vervoering brachten en bevestigden dat Opeth nog steeds in topvorm is.

Mikael Åkerfeldt

De setlist was, zoals gebruikelijk voor de band, een trip langs de verschillende facetten van hun carrière. De kracht van het nieuwe materiaal bestond naast onsterfelijke klassiekers en minder vaak live uitgevoerde nummers, zoals Häxprocess, In My Time of Need en het monumentale The Night and the Silent Water, afkomstig van hun tweede album, dat volgend jaar drie decennia bestaat.

Opeth

Tijdens de set noemde Mikael Åkerfeldt Univers Zero als een van zijn grootste Belgische invloeden en prees hij hun onmiskenbare, donkere, progressieve rockgeluid en avant-gardistische instrumentale aanpak.

Martín Méndez

Een speciale vermelding verdient Martín Méndez, een kleine kolos aan de bas, wiens explosieve groove pure dynamiet was. Met zijn onafscheidelijke Andes muts gaf de Uruguayaan een les in kracht en precisie. Hij schitterde op belangrijke momenten en bevestigde zijn rol als ritmische anker van de band. Bovendien vierde toetsenist Joakim Svalberg de dag ervoor zijn verjaardag en het publiek wenste hem een ​​daverend Happy Birthday toe, waardoor er een speciaal en emotioneel moment in de avond ontstond. Het tweede op één avond.

Joakim Svalberg

Maar als er een keerpunt was in die avond, dan was het ongetwijfeld Ghost of Perdition, een sonische orkaan die de meesterschap van de band in de fusie van het extreme en het progressieve bevestigde. Fans schreeuwden toen om Windowpane, en hoewel Åkerfeldt de eerste paar noten erin liet glippen en speelde met de mogelijkheid om het te spelen, zag hij er uiteindelijk van af, met de voor hem karakteristieke humor die beweerde dat de gitaar in een andere stemming stond.

Frederik Åkesson

De reguliere set werd afgesloten met A Story Never Told, een nummer dat perfect past als epiloog bij dit nieuwe werk van Opeth. Maar de band had nog één laatste troef achter de hand: een verwoestende toegift met Sorceress en Deliverance, waarmee duidelijk werd dat, hoewel ze qua geluid en stijl zijn geëvolueerd, de essentie intact is gebleven.

Uiteindelijk draaide de show niet zozeer rond extreme metal wat al lang het geval is, maar om een ​​onberispelijke uitvoering en een muzikaal verhaal zoals alleen Opeth dat weet te construeren. En als finishing touch werden we uit de zaal begeleid met Jackie van Scott Walker, een verfijnd detail voor de meest selecte oren. Een onvergetelijke avond, een band in staat van gratie. Dank u wel, meneer Lars Mikael Åkerfeldt.