Na ruim 4 decennia carrière bracht Dream Theater op 7 februari haar 16^de album uit, het eerste met Mike Portnoy in 16 jaar. De verwachtingen waren hoog, de lat werd zeer hoog gelegd, zeker bij de fans van wat wellicht de grootste prog metalband is op deze aardkloot, zeker nu medeoprichter Portnoy terug deel uitmaakt van de groep. Na menig luisterbeurt uit het eigen arsenaal laten we u weten wat wij ervan denken.

Eén voor één zijn de vijf integranten van het Grammy winnend gezelschap virtuozen, een gezelschap dat ontstond op de universiteitsbanken van Berklee College of Music in Boston medio de jaren tachtig toen de New Yorkers daar studeerden. Fast forward naar 2025 en er is nog niets verdwenen van hun talent.

Parasomnia is een conceptalbum dat draait rond parasomnie, een ongewenst fysiek gedrag tijdens de slaap. Het album is verdeeld over acht tracks waarvan de laatste opnieuw de langste is, voor wie de vinyl uitvoering koopt of al gekocht heeft neemt The Shadow Man Incident de volledig vierde kant in beslag, tijd genoeg dus om Jordan “The Wizzard” Rudess goud uit zijn vingers te laten toveren.

Na de inleiding van In The Arms of Morpheus dat bijna een minuut in beslag neemt hoor je een tikkende klok gevolgd door een stevige djent riff met lekker tromgeroffel op de achtergrond tot midden in het nummer de klassieke Dream Theater sound en de virtuositeit van Petrucci opduikt.

Kort voor de Europese tour van 2024 werd Night Terror als eerste single al in oktober uitgebracht en was meteen een schot in de roos bij de fans van het kwintet uit de Big Apple. Het bevat alles wat je van hen kunt verwachten en de James LaBrie detractors kregen toen meteen lik op stuk. Alle vijf op hun best.

A Broken Man werd als tweede single op de mensheid losgelaten eind 2024 waarin vanaf het begin stevig in de aanval gegaan wordt terwijl het daaropvolgend werk, Dead Asleep, dat met een heel verschillend ritme doorgaat, een rustig mid-tempo stuk en één van de twee tracks die boven de tien minuten uitkomt maar iedereen weet inmiddels al geruime tijd dat Dream Theater The Ramones niet is, zeker niet in de duur van hun creaties.

            Midnight Messiah is misschien wel het nummer op deze opus dat me het minst verbaast, waarin ik een déjà vu krijg maar zeker niet ondermaats is. Ik zou het een typisch Dream Theater creatie noemen. Na 15 platen is het uiteraard minder evident om te gaan verbazen.
Het daaropvolgende Are We Dreaming is dan in lengte erg vergelijkbaar met The Ramones, een schepping dat op niet eens anderhalve minuut afklokt. Alvorens naar het bijna twintig minuten durend sluitstuk gaan wordt met Bend The Clock een ballad geserveerd. “Een ballad” hoor ik u al denken. Doe de moeite om Bend The Clock meermaals te beluisteren en u zult tot de constatatie komen dat dit niet zomaar een rustig pianostuk is.

            Dream Theater is terug van nooit weggeweest te zijn. Eén van de drijvende krachten achter de band was eventjes weg en uitmuntend vervangen door Mike Mangini.

De lat werd hoog gelegd, ruimschoots boven de 2 meter, maar iedereen deed muzikaal wat Javier Sotomayor tijdens zijn hele carrière deed met zijn lichaam, meermaals boven de horizontale lat van 2,40 M springen. Het is weinigen gegeven maar er werd geen wereldrecord verbroken.