Metal 101: open je album met een geweldige doodskreet, ziel klievende krijs, monsterlijke growl of schreeuw je kop er simpelweg af. Check. Zo, we zijn wakker, alle aandacht erbij en klaar voor de strijd. Het is tijd voor de nieuwe Killswitch Engage-plaat. Een band die weinig introductie meer nodig heeft en die wat mij betreft toch alle credit toekomt als het gaat om wie er aan het wiegje stond van (melodische) metalcore. Dit laten Adam Dutkiewicz en zijn mannen ook meteen vanaf de eerste track duidelijk gelden.

De ‘in your face’ drive van de eerste track doet de nek spieren direct ritmisch samentrekken en de melodieën laten je naar meer snakken. De vocalen zijn ijzersterk en laten de begin jaren, na de comeback van Jessie, snel in de vergetelheid achter ons. Wat klinkt hij goed op deze openingstrack en ook de diversiteit en afwisseling met Adams partijen zijn om te smullen. Voeg daar dan nog de signature refreinen om je strot rauw op te schreeuwen aan toe en je hebt een prima opener afgeleverd met Abandon Us. De bridge was wat minder overtuigend en ook had ik het beter gevonden zonder de fade out, maar de kop is er af, prima start van het menu.

Discordant Nation is dan even een schepje erop als het we het hebben over de onontbeerlijke agressie van een metalcorealbum. Verdoeme ik hou toch wel van een partijtje blast beats in mijn refreintjes in samenwerking met een meezing gehalte van elf uit tien. Het tempo van de song blijft maar voort doen, als een trein met een missie om zo door je voorgevel te knallen. De gitaarsound in de bridge is overigens ook om van te gaan druipen.

De derde track, Aftermath, begint met een Times of Grace-stijl intro, een beetje een punky sfeer met een goede refrein hook. De krijsende vocalen rond tweederde van de track bieden weer een nieuwe vocalen dimensie, waar ik wel een beetje aan moet wennen. Op het einde wast Adam met zijn zangpartij die smaak weer weg en laat me tevreden achter.

Op Forever Aligned worden de honden pas echt van de ketting gelaten en lijkt Jessie veranderd in de boze Rottweiler van de marginale buurman. Dat wordt dan, uiteraard, weer opgevolgd de inmiddels herkenbare smakelijke refreinen een zeer solide bridge waar de melodische gitaarpartijen een mooi podium krijgen en waar ook de productie schijnt als de poolster.

I Believe is dan de eerste tegenvaller van het album voor mij. Dit past toch beter op een Times of Grace-album wat mij betreft. Zoals al eerder aangestipt is het soms moeilijk om een duidelijke scheidslijn te vinden tussen deze bands, wat natuurlijk niet gek is met zowel Adam als Jessie in beide bands. De song is wat te commercieel voor mijn smaak, een track geschikt voor airplay op de grote Amerikaanse rock radiostations en voor een breder publiek toegankelijk. Wat wel buiten kijf staat is dat de boodschap nu, zoals in alle jaren ervoor, positief blijft en dat dit toch ook wel kenmerkend blijft voor KSE.

Where It Dies begint met een klassieke metal riff, inclusief pinch harmonics en een agressieve beat. Als je hiermee niet van je plek af komt en een dansje waagt, dan weet ik het ook niet meer. De gitaarsound doet me vaag ergens denken aan een Metallica song en de solo bevestigd dat gevoel dan nog eens. We hebben écht te weinig solos tegenwoordig, ik draai daar toch nog echt wel warm voor.

Collusion is simpelweg een showcase voor harmonieën en zangpartijen die maar weinig andere bands dan Killswitch Engage zouden kunnen dragen. Nog meer brutal, deathcore-esque vocalen van Adam in contrast met de melodische zang van Jessie gaan er in als gesneden koek. De song heeft een fijn, vloeiend verloop en is voorbij voordat je het in de gaten hebt. De ‘breakdown’ op twee derde had wat sterker gemogen en wat meer uitgesproken wellicht, de vocalen klinken alsof het een klap in je gezicht had kunnen zijn, maar nu is meer aaien.

The Fall of Us maakt dat meteen even goed en asfalteert daar even overheen met een vol gas blackened deathmetal intro dat niet misstaan had op een Evangelion-tijdperk Behemoth album. Unholy fuck, dat klap er even in na het wat gezapige Collusion. De eerste 50 seconden zijn simpelweg een frontale aanval, gruwelijk en hard, wat dan weer gevolgd wordt door, je voel hem al aankomen, een rap tempo refrein. Het gaspedaal blijft volledige ingedrukt. Hoge gitaren versus knallende drums en een bridge met daarin de basgitaar die het stokje overneemt en onbehaaglijke, gefluisterde vocalen stromen over in pinch harmonics en meer deathcore vocalen. Dit is dan ook met stip mijn favoriete nummer van het album. Wat een BANGER!

Broken Glass stipt dan nog maar eens aan hoe goed de balans is op dit album. Het tempo gaat er behoorlijk uit en dit is meer een track die low en slow doorbrandt. Het contrast met de voorgaande track is aanzienlijk, maar het past perfect in de flow van het album. Wederom neemt de basgitaar een prominente plek in en geeft een diepte van geluid die deze track de moeite meer dan waard maakt. Ik proef zo nu en dan een klein snufje Gojira in de mix, voornamelijk in de drumpartij.

En dan komen we al weer aan het einde van de reis met Requiem waarin KSE doet wat KSE al decennia lang doet als geen ander een herkenbare metal song schrijven met een eigen formule die ons steeds maar blijft omarmen en niet snel verveeld. Je voelt direct aan dat dit is waar je moet zijn voor een feestje. Headbangen is  Requiem verplicht en onontkoombaar. Meer nog dan eens te voren zijn de harmonieën in de refreinen om voor te sterven. Dit is hoe Killswitch Engage een album af hoort te sluiten: geweldige melodische metalcore dat de blauwdruk was en is voor menig huidige metalcore bands wereldwijd. Dit is waar metalcore Abraham en zijn volledige familie de mosterd gingen halen.