Manowar @ Yayla Arena, Krefeld (Duitsland) – 01/03/2025

Alex

Twee jaar geleden trok Manowar door Europa met de Crushing the Enemies of Metal-tour. Dit jaar doen ze met de Blood of My Enemies-tour. Manowar kwam, zag en verpletterde genadeloos.

Deze tour stond gans in het teken van de twee albums uit 1984: Hail to England en Sign of the Hammer. Bij de eerste lading datums liet de band weten afwisselend Sign of the Hammer dan wel Hail to England in zijn geheel te spelen. Tijdens later aangekondigde concerten zou het een mélange van beide platen zijn. Op 1 maart was Sign of the Hammer aan de beurt. Na een eerste keer omvergeblazen te zijn in 2023 (report), had ik geen twijfels over dit optreden.

Plek van het gebeuren: Krefeld, vlakbij Duits Essen en goed bereikbaar vanuit België. Zoals iedere Manowar-tour speelt Manowar een hoop concerten in Duitsland en die verkopen ook uit. Vandaag niet anders. De Yayla-arena, met plek voor 9500 bezoekers, zat vol.

Het begin van de show was gepland om 20u00 maar het duurde tot 20u20 eer de band op het podium stond. En dat podium was indrukkend aangekleed alsof het een Griekse tempel was, met artwork van de betreurde Ken Kelly in steen gebeiteld. Tijdens de show zou de backdrop een paar keer veranderen tot er uiteindelijk een led-scherm verscheen voor bewegende achtergronden. Het visuele spektakel was dus in orde.

De show begon met intro March of the Heroes into Valhalla, waarna de band het podium bestormde en ineens het trio Manowar – Kings of Metal – Fighting the World. Dezelfde combinatie als vorige keer, natuurlijk, want deze drie nummers maken de missie van Manowar duidelijk: de vaandeldragers van true metal blijven. Daarna volgde nog Brothers of Metal pt. 1, en toen was het tijd voor Sign of the Hammer. De nummers werden in een andere volgorde dan op plaat gespeeld, maar het klonk even goed.

Sign of the Hammer is een plaat waarop bassist Joey DeMaio meermaals zijn melodisch kunnen laat horen. Guyana en Mountains zijn twee tracks waarin de bas naar voren treedt, en natuurlijk de solo Thunderpick. Voor zijn solo vanavond zette de man zich met zijn uiterst dungenekte instrument (werkelijk, die nek lijkt slechts een duim breed) gezapig neer vlak voor de drums en deed daar zijn ding. Nu vind ik die solo’s meer een moment om technisch kunnen te tonen dan dat ze een melodisch verhaal vertellen en dat was vanavond ook zo. Indrukwekkend dat DeMaio kan wat hij kan, maar de entertainmentwaarde van het stukje lag lager dan de rest van de show. Neen, dan was ik meer onder de indruk van het spel in de eerdergenoemde nummers.

Over die bas moeten we het ook nog hebben. Wat een heerlijke klank heeft dat instrument. “Vlezig” noemde een van mijn compagnons het, en beter had hij het niet kunnen verwoorden. DeMaio speelde vlot de onderste laag van de mix vol, zoals het de bas betaamt, en daarnaast wist hij dankzij de nodige distortion, mix en een percussieve speelstijl een bijzondere rol in te nemen in het gitaarregister. Ik heb gitarist Michael Angelo Batio niet bewust opgemerkt tijdens het spelen en net als vorige keer was dat helemaal oké. Het klonk uitstekend, de mix.

Manowar is natuurlijk geen Manowar zonder frontman Eric Adams. Fans moet ik er niet van overtuigen dat deze zanger minstens even fenomenaal is als Bruce Dickinson (Iron Maiden) en Rob Halford (Judas Priest). Wat die kerel er van krachtige klanken uitkrijgt, slaat me iedere keer met verstomming. En hoewel het qua bindteksten bijzonder beperkt bleef, is Eric een publieksmenner pur sang. Het plezier was van zijn gezicht af te lezen.

Over de setlist durf ik niet te klagen: nog beter dan de vorige keer, met knallers House of Death en Fight Until We Die (van de genadeloze tweede helft van het album Warriors of the World). Ik miste wel Battle Hymn, maar kom…

De gespeelde nummers werden soms in een aangepaste versie gebracht: King of Kings, Warriors of the World en House of Death deden het zonder de gesproken interludes en dat kwam de flow van de show helemaal ten goede. Hail and Kill, gebracht in de slotreeks, werd ingezet zonder intro met de lijn “Blood and death await me!”. En daarna volgde uiteindelijk Black Wind, Fire and Steel. Allemaal momenten waarop de zaal meebulderde – “hail, hail, hail and kill”!

Van Manowar kan je veel zeggen en het is een bijzonder eigenzinnige band die al eens mysterieuze dingen doet (want hoe zit het nu met de afzegging op Hellfest 2019? En had die nieuwe plaat er al niet moeten zijn?). Maar wanneer Manowar op het podium staat, zie je de verpersoonlijking van heavy metal zelf aan het werk.

Setlist