De eerste festivaldag was alvast een schot in de roos, waarbij voornamelijk Pestilence, Dr. Living Dead en Bark een blijvende indruk wisten na te laten. Hoe sterk de line-up op zaterdag ook mocht ogen, die van zondag was toch in zekere zin van een andere grootorde, want Malevolence, Fleddy Melculy, I Am Morbid, Hard Resistance en de absolute headliner Testament zijn bands die het momenteel volledig aan het maken zijn of bands die anno 2018 stilaan het predicaat ‘legendarisch’ opgesteld mogen krijgen. Voeg daar nog enkele talentvolle acts van eigen zand of klei aan toe en de blender serveert automatisch een line-up om bij weg te smelten. Het schrijven van een gepast verslag voelde dan ook aan als pure ontspanning. 

Lost Baron – Marquee (13:00 – 13:30)

Lost Baron ging eerder dit jaar met de juryprijs aan de haal van de befaamde AMF Contest, dus een plaatje op de affiche was het logische gevolg. Ondanks het wederom vroege aanvangsuur, vonden vele liefhebbers toch de weg naar de Marquee en maar goed ook, want dit, uit Koolskamp afkomstige gezelschap weet maar al te goed hoe ze het publiek moeten opwarmen. Niet dat opwarmen dit weekend een probleem vormde, want de temperaturen passeerden weer vlotjes de dertig graden. Met een half gevulde Marquee was het nog goed te pruimen. Lost Baron wist indruk te maken door zijn death metal te voorzien van een flinke dosis groove, welke vlotjes uitnodigde tot een dosis bescheiden headbangen. Zeker een band om de komende maanden/jaren in het oog te houden!

The Curse Of Millhaven – Mainstage (13:30 – 14:00)

Vorig jaar moesten deze West-Vlamingen in extremis verstek laten gaan, maar dat wouden ze dit jaar absoluut goed maken. De Marquee hebben ze ingeruild voor de Mainstage, want op een jaar tijd heeft The Curse Of Millhaven toch heel wat zieltjes voor zich weten te winnen. Iets waar de ijzersterke ep Plagues ongetwijfeld voor iets tussen gezeten heeft. Met een korte setlist van een half uurtje werd dan ook rijkelijk uit deze jongste worp geput. een ideale zet, want het publiek was duidelijk vertrouwd met het meest recente songmateriaal.

Here Stands A Hero – Marquee (14:00 – 14:30)

Tijd voor de eerste dosis metalcore van de dag! Het uit Lier afkomstige Here Stands A Hero zette een energieke set neer, waarbij de nadruk duidelijk lag op het melodische aspect van de metalcore aangevuld met enkele stevige breakdowns. Here Stands A Hero is nog niet meteen een grote naam binnen het genre, maar daar kan een show op Antwerp Metal Fest snel verandering in brengen. Denk maar aan de Antwerpse band Moments, die vorig jaar ook heel wat zieltjes wist te winnen door een verschroeiende set neer te zetten. Om van een memorabele show te spreken ontbrak het echter aan een stevige dosis ballen. Niet dat het slecht was, verre van zelfs, maar voornamelijk de technische kant zat niet bepaald mee. zo stond de vocal aanvankelijk vrij stil in vergelijking met de instrumenten. Bovendien stonden te gitaren wederom net iets te scherp in de mix.

FireForce – Mainstage (14:35 – 15:05)

Power metal voorzien van een extra paar ballen. zo valt de muziek van FireForce nog het best van al te omschrijven. De combat metal, die deze heren aan het publiek voorschotelden, ging er vlotjes in. Voorzien van echte strijderskledij vloog FireForce er meteen stevig in met een nummer The Boys From Down Under, afkomstig van hun meest recente worp. Het showgehalte was vrij hoog, ondanks de loden zon die bijna verticaal boven het Bouckenborgh Park stond te branden. Op het einde van de show werden enkele confettikanonnen afgevuurd, waardoor FireForce enkele bonuspunten wist te bemachtigen, want verder heeft geen enkele band hier gebruikt van gemaakt. Zelfs de headliners van dienst niet.

Cyclus – Marquee (15:10 – 15:40)

Cyclus is een vrij nieuwe naam binnen de mathcore, maar wel eentje dat kan rekenen op een stevige line-up, want met (ex-) leden van Bear en The Set Up oogt het allemaal zeer mooi. Toch was dit optreden allerminst eentje dat de geschiedenisboeken in zal gaan als legendarisch. Voor de vergelijking met Bear valt ergens wel iets te zeggen, maar toch gaat deze niet volledig op. Daarvoor ontbrak het deze performance wat aan explosiviteit, waardoor er eerder gewag gemaakt kan worden van een sluimerende vulkaan die dreigde uit te barsten, maar nooit effectief tot uitbarsting gekomen is. Hopelijk weten deze heren dit euvel in de toekomst recht te zetten, want potentieel om spreekwoordelijke potten te breken, is er alvast genoeg.

Distillator – Mainstage (15:45 – 16:25)

Met Distillator verwelkomen we met open armen de tweede band uit het ongetwijfeld ook bloedhete Nederland. Wie op zaterdag Dust Bolt aan het werk zag, heeft ongetwijfeld heel wat parallellen kunnen ontwaren. Razendsnelle thrash is misschien nog wel het mooiste punt van gelijkenis tussen beide bands. Toch kan Distillator flink rekenen op een eigen smoelwerk, want waar Dust Bolt dicht aanleunt bij crossover, zweren deze Noorderburen trouw aan de thrash uit de eighties. Met slechts drie bandleden slaagde Distillator er met verve in een heuse muur van geluid op te trekken, die meer dan eens indruk wist te maken. Dat Antwerp Metal Fest wel een dosis thrash kan smaken, werd duidelijk tijdens het afsluitende Revolutionary Cells, waarbij wederom alle remmen los gingen vlak voor de Mainstage.

Carrion – Marquee (16:30 – 17:10)

Enkele weken terug mocht het Gentse Carrion nog het podium delen met het almachtige Suffocation. Vandaag tekenden ze present om de Marquee te laten zweten, vijf jaar na hun vorige doortocht op het heilige gras van het Bouckenborgh Park. Met de pas verschenen plaat Time To Suffer hadden ze alvast het ideale materiaal mee voor een stevig feestje. Niet voor niets wordt geopperd dat deze nieuwste worp wel eens voor de definitieve doorbraak kan zorgen. Wie fan is van zowel Aborted als Lamb Of God mocht dit feestje absoluut niet missen, want de death metal die deze heren presenteren bevat een stevige dosis groove welke uitnodigt tot een intens potje headbangen. Wie er vandaag niet bij kon zijn, krijgt op 16 juli een herkansing op De Gentse Feesten!

Malevolence – Mainstage (17:20 – 18:10)

Als liefhebber van het stevige coregenre keek ik op voorhand enorm uit naar de doortocht van deze Britten. Een dag eerder tekende Malevolence nog voor een van de absolute hoogtepunten van een zinderende editie van Jera On Air in het verre Ysselsteyn, mede dankzij het geweldige publiek daar. Zo een vaart zou het vandaag evenwel niet lopen, want Antwerp Metal Fest richt zich dan ook voornamelijk tot de liefhebbers van thrash en death metal. Een jammerlijke zaak, want Malevolence stond naar goede gewoonte wederom garant voor een brok opgefokte energie. Jammer genoeg voelde niet iedereen in de pit de situatie even goed aan, waardoor er klein brandje geblust moest worden. Iets wat bandleider Alex Taylor ook duidelijk in de smiezen had, waarna hij opriep om er samen een feest van te maken en geen ordinaire vechtpartij. Met nummers als Slaves To Satisfaction, Self Supremacy en Wasted Breath werd er voornamelijk teruggegrepen naar de jongste plaat Self Supremacy, maar ook enkele ‘oudere’ classics werden niet vergeten, zoals Reign Of Suffering. Malevolence deed zijn naam van kwaliteitsband alle eer aan en tekende voor een van de vele hoogtepunten van Antwerp Metal Fest editie 2018!

Bathsheba – Marquee (18:20 – 19:00)

Wegens andere verplichtingen heb ik de show van Bathsheba deels aan mij voorbij moeten laten gaan, maar de laatste tien minuten die ik mocht aanschouwen, waren van een hoog niveau. Jammer dat niet iedereen de moeite genomen heeft om zijn eetpauze kortstondig uit te stellen, want de Marquee was niet bepaald goed gevuld. Een lang uitgesponnen versie van Ain Soph heb ik gelukkig niet aan mijn neus voorbij zien gaan, wat toch al een hoop goedmaakte. De donkeren, sinistere atmosfeer die deze dame en heren wisten te scheppen, heeft vele toeschouwers ongetwijfeld koude rillingen bezorgd. Ergens had ik gehoopt dat Bathsheba de Interstellar Deathroll van 2018 zou worden, maar de matige opkomst heeft hier anders over beslist. Op muzikaal vlak moest Bathsheba echter allerminst onderdoen.

I Am Morbid – Mainstage (19:20 – 20:10)

Morbid Angel. Een naam die absoluut geen introductie meer behoeft. Onlangs bracht deze legendarische band nog een nieuw album op de markt, namelijk Kingdom Disdained. Een album dat vrij positief onthaald werd. Wie echter zweert bij de originele krakers uit de beginperiode, kan dan weer beter terecht bij I Am Morbid. In essentie verschillen beide bands eigenlijk weinig van elkaar, maar om eerlijk te zijn gaat mijn voorkeur toch van in het begin uit naar I Am Morbid, omdat de klassiekers nu toch eenmaal meer tot de verbeelding spreken dan de nieuwere nummers. Het feit dat er twee originele leden deel uitmaken van I Am Morbid is natuurlijk ook geen klein detail. Het publiek was blijkbaar dezelfde mening toegedaan, want het dak ging er meteen af. Tussen de nummers door moesten er werd enkele kabels uit de knoop gehaald worden, maar dat wist frontman David Vincent met een kwinkslag weg te wuiven. Kleppers van dienst waren de nummers Rapture, Pain Divine en het afsluitende The God Of Emptiness. Een deathmetalshow van formaat!

Hard Resistance – Marquee (20:30 – 21:15)

Tijd voor de grote Ron-show part II. Waar Bark nog op dag één de Marquee afbrak is een goede 24 uur later de beurt aan de Belgische hardcore trots Hard Resistance om dit huzarenstukje opnieuw op te voeren. En wees maar zeker dat de tent wederom stond te daveren op zijn grondvesten. Van bij de eerste nummers ontstond er enorme pit, die nooit aan omvang zou inboeten. De aanwezigen kregen een trip naar het verleden voor de kiezen, waarbij alle grootste klassiekers de revue passeerden. Het publiek reageerde uitzinnig en stond praktisch woord voor woord de teksten mee te brullen. Tussendoor werden de nodige mensen in de bloemetjes gezet, waaronder de originele bassist. Na het laatste nummer toverde frontman Ron Bruynsells een finishvlag tevoorschijn om op die manier een bijna 25-jarige carrière op gepaste wijze af te sluiten. Respect. Meer kunnen we daarover niet zeggen.

Testament – Mainstage (21:30 – 22:45)

Tijd voor de absolute apotheose van dit tweedaagse festival. In vijf jaar tijd mocht het Bouckenborgh Park al heel wat grootheden uit de thrash verwelkomen, waaronder Exodus, Sepultura en Death Angel. Dit jaar was het de beurt aan Testament om zijn grootste hits op het publiek af te vuren. Met één prijs konden Chuck Billy en zijn makkers al voor de aanvang van de show terug naar Amerika, namelijk de award voor mooiste podium aankleding. Openen deden deze thrashers met het titelnummer van hun meest recente opus, genaamd Brotherhood Of The Snake. Wat volgde was een feestje van herkenning. De ene na de andere kraker werd op het publiek afgevuurd: Rise Up, Practice What You Preach, Electric Crown, Stronghold, Low,… Een microfoon die aanvankelijk weigerde om mee te werken, kon de pret niet drukken. Chuck Billy stond als vanouds weer als een gek mee de luchtgitaar te bespelen, terwijl Alex Skolnick de ene na de andere venijnige riff of flitsende gitaarsolo uit zijn vingers toverde. De vele individuele solo’s werden vandaag tot een minimum beperkt, waardoor de schwung nooit verdween. Na een dik uurtje kwam er een einde aan een spetterende show, die niemand teleur wist te stellen. Het is nu al uitkijken welke thrashgrootheid de organisatie volgend jaar in petto zal hebben.

Fleddy Melculy – Marquee (22:45 – 23:30)

Wie vertrouwt is met Antwerp Metal Fest weet dat het feestje op zondag na de headliner doorgaat in de Marquee. Vorig jaar hadden de Sisters Of Suffocation de eer om het festival definitief af te sluiten. Dit jaar viel deze eer te beurt aan het Belgische fenomeen Fleddy Melculy. De Kerk van Melculy ligt nog maar enkele maanden in de rekken, dus de ideale gelegenheid om enkele nieuwe songs voor te stellen aan het nog steeds talrijk aanwezige publiek. Van bij de eerste noten van hitsingle Varken ging het dak er volledig af. De ene na de andere meebruller van formaat werd afgevuurd. Fleddy Melculy mag dan wel met de regelmaat van de klok optreden en vaak met dezelfde setlist op de proppen komen, maar vervelen doet dit allerminst. Integendeel! Show na show klinken de lyrics bekender en bekender in de oren en voor je het weet, sta je mee te schreven om brood of om het gebruik van de linker pinker. Na maar liefst 25 optredens was de moshpit nog steeds niet uitgedoofd. Fleddy Melculy was de gedroomde afsluiter voor een wederom geslaagde editie van Antwerp Metal Fest!

Ook dit jaar was er geen enkel slecht optreden te bespeuren. Organisatorisch zat alles weer prima in elkaar en de chillzone kreeg dit jaar een nieuwe en betere indeling. Als er dan toch een puntje van kritiek aangehaald moet worden, is het feit dat de organisatie bij deze hete temperaturen geen gratis drinkwater voorzien heeft. Niet alle festivalgangers nemen liters bier tot zich en telkens 2,50 euro neertellen voor een mini-flesje frisdrank om gehydrateerd te blijven, is toch net iets te veel van het goede. Hopelijk neemt de organisatie deze goede raad tot zich en kunnen we volgend jaar besluiten dat Antwerp Metal Fest editie 2019 de perfectie heeft weten te benaderen. Ondanks dit puntje van kritiek tellen we toch al af naar de zevende editie! Tot volgend jaar, Antwerp Metal Fest!

Foto’s: David Hartl en Steven Wittevrouw for AMF