Ashley Bickx

Wanneer Machine Head met nieuw werk op de proppen komt, davert de metalwereld op haar grondvesten. Dat was in het gezegende jaar 1995 reeds het geval en dat zal altijd zo blijven. De wetten van de natuur, weet u wel. Ook in 2018, waarin de hele #MeToo campagne stilaan ongekende, naar heksenjacht neigende proporties begint aan te nemen, is Machine Head opnieuw gereed om een album voor de jaarlijstjes af te leveren. Een kar waar wij, van Amped-Up maar al te graag op springen in de vorm van een crossreview om een zo objectief mogelijk oordeel te kunnen brengen over deze Catharsis. Machine Head zorgt voor de muziek, Nuclear Blast voor de distributie en Amped-Up voor het eindoordeel. In het geval van deze plaat zelfs twee: wie het niet eens is met deze review, kan steeds terecht bij die van Anomander.

Binnen de muziekbusiness is Machine Head een waar instituut. Over sommige albums liepen de meningen wel eens uiteen, maar in het algemeen is iedereen gewoon verplicht om toe te geven dat deze band op zijn eigen wijze mee vorm gegeven heeft aan het metalgenre. Niet in het minst door het feit dat deze band een duidelijke visie voor ogen heeft. Een visie die vooral bij de festivalorganisatoren niet echt in goede aarde viel, maar een visie waar deze band wel enorm veel respect voor verdient.

Persoonlijk keek ik al maanden reikhalzend uit naar deze Catharsis. Niet in het minst door het feit dat het gelijknamige titelnummer een ware adrenalinestoot wist op te roepen bij iedere luisterbeurt. De vreugde was dan ook groot wanneer dit digitale schijfje een dikke week voor de release zijn eerste ronde mocht draaien. Een eerste luisterbeurt die absoluut niet teleur wist te stellen. Integendeel zelfs.

Nu de eerste reviews binnen zijn én gelezen zijn, is een veelgehoorde kritiek de totale speelduur van deze Catharsis en het feit dat er maar liefst vijftien (!) nieuwe nummers te ontdekken vallen. Vijftien nummers mag dan wel niet meer van deze tijd zijn, maar wie dit als een punt van kritiek aanhaalt, kan maar beter eerst zijn eigen geloofwaardigheid in vraag stellen. Machine Head heeft zich altijd weten te profileren als een krachtige, kwaliteitsvolle band, die absoluut geen genoegen neemt met een nieuw album van 40 minuten. In theorie hadden Rob Flynn en zijn makkers perfect kunnen afsluiten na Bastards, maar dat zou gewoonweg tegen het DNA van deze band indruisen.

Met vijftien nummers is het normaal dat het hoge kwaliteitsniveau niet voltijds aangehouden kan worden, maar dat geeft de luisteraar net wat tijd om op adem te komen. Iets wat bij deze Catharsis goed van pas komt, want de eerste zes nummers zijn stuk voor stuk pure knallers, waarin alle typische karakteristieken van Machine Head gemixt worden tot een perfecte zesdelige cocktail. Sloophamers als Volatile en Beyond The Pale worden afgewisseld door meer groovy nummers als California Bleeding en Triple Beam, waarbij de referentie naar drugs en andere verdovende middelen waar frontman Rob Flynn in zijn jeugdjaren mee in aanraking kwam een prominente plaats inneemt. Vooral Triple Beam springt daarbij zeer sterk in het oog. Het album Supercharger wist door zijn ongelukkige timing nooit echt de appreciatie te genieten die het verdient, maar met Triple Beam brengt Machine Head een mooi eerbetoon aan dit onterecht in de vergetelheid verzeild geraakte metalalbum. De rapinvloeden zullen misschien dan wel niet door iedereen gesmaakt worden, de manier waarop deze band dit weet te combineren met verschroeiende passages kan alleen maar met open mond aanschouwd worden.

Twee andere nummers die ongetwijfeld heel wat ‘stof’ zullen doen opwaaien is het nummer Bastards dat eerder al als single werd vrijgegeven en waarbij Machine Head op een folkachtige wijze wederom zeer maatschappijkritisch voor de dag komt. Behind The Sun is dan misschien weer het rustigste nummer uit het volledige oeuvre van deze band. Een nummer waarin Rob Flynn bewijst dat hij meer kan dan alleen maar woest en bijtend voor de dag te komen. Iets wat de liefhebbers al langer wisten dan vandaag, maar bon. Rob doet het weer en met verve! De akoestische gitaarsolo op het einde krijgt u er gratis bij.

Tussendoor wordt met Screaming At The Sun nogmaals volop de kaart van de groove getrokken, waarbij vooral het refrein de publiekstrekker van dienst is. Beschouw dit nummer gerust als de Beneath The Silt van voorganger Bloodstone And Diamonds. Met Heavy Lies The Crown steekt Machine Head de acht-minuten grens voor de eerste en enige keer over. Absoluut geen Halo of I Am Hell, maar zeker ook geen slecht nummer. Het is en blijft Machine Head in al zijn facetten.

Het drieluik Psychotic, Grind You Down en Razorblade Smile legt het tempo wederom verschroeiend hoog en bevat genoeg variatie om te blijven boeien. Vooral Grind You Down bevat een aanstekelijk refrein dat het er tijdens een avondje met Machine Head wel eens niet zo slecht van af zou kunnen brengen. Met Eulogy komt er op een ingetogen wijze een einde aan dijk van een plaat.

Catharsis is het eerste album van 2018 dat zijn plek in mijn persoonlijke jaarlijst heeft weten bemachtigen. Krachtig en energiek in combinatie met refreinen die vlot in het gehoor liggen en het lef om steevast zijn eigen pad te blijven bewandelen, dat is waar Machine Head anno 2018 voor staat. Op deze manier mogen deze heren nog lang muziek blijven maken. Less is more is bij deze band al jaren het geval en dat zal altijd zo blijven. De wetten van de natuur weet u wel. Ow wacht, ik val in herhaling…

Tracklist