Wie metalcore zegt, denkt automatisch aan Parkway Drive. Deze Australiërs hebben met platen als Horizons, Deep Blue en Atlas de scène groter weten te maken. De vorige langspeler IRE verscheen in 2015, maar verdeelde de trouwe fanbase. Het was duidelijk dat de band aan een nieuw geluid aan het werken was. De die-hard-hardcorefanaat stond op zijn achterste poten terwijl de openminded metalcoreliefhebber er helemaal geen graten inzag. Met Reverence ligt het zesde studio album in de rekken. Keert de band terug naar zijn roots of slaat het de deur van de metalcore genadeloos dicht?

De vorige langspeler IRE was de eerste plaat die voor veel commotie zorgde. Voor een groot deel van de trouwe aanhang had de nieuwe sound nog maar weinig raakvlakken met het origineel. Hierdoor veranderde de band niet alleen op album qua karakter, maar ook de stomende liveshows moesten plaatsmaken voor spectaculaire gebeurtenissen. Denk dan veel pirotechnische middeltjes of een podium dat beweeglijk was. Het publiek daarentegen, welke normaal altijd bulkte van de energie, gaat er dezer dagen gezellig bijzitten om samen plaats te nemen in een denkbeeldig bootje… Tijdens een liveshow heb je aan “Whooo-ooooh” genoeg om al de lyrics mee te schreeuwen.

Met de release van Reverence heeft de band eindelijk duidelijkheid geschept. Parkway Drive heeft afscheid genomen van zijn oorspronkelijke sound om verder te borduren op het succes van IRE. Metalcore is enkel nog een voetnoot in de toegankelijke mix aan genres die de Aussies ons voorschotelen. Metal, rock en nu-metal zijn de voornaamste ingrediënten op deze nieuwste telg.

Waar IRE de deur nog op een kiertje had staan, slaagt de band ze op dit zesde album helemaal dicht. Enkel een verjaardagsshow van een ouder album kan de band nog eens doen teruggrijpen naar zijn roots. Doodzonde, maar ik kan Parkway Drive anderzijds begrijpen. Als je ziet wat de nieuwe sound teweeg brengt, kan je niet anders dan toegeven dat ze zakelijk gezien de beste keuze hebben gemaakt. Op plaats vijf binnenkomen in de Belgische Ultratop boven rosse god Sheeran en grote ster Destadsbader, dat moet je toch een kick geven!? Of het geld dat daar mee gemoeid is op z’n minst.

Klein lichtpuntje op deze plaat is Shadow Boxing. Ook hier heeft de band zijn andere sound, maar bewijst het dat het nog steeds brutaal maar vooral alternatief uit de hoek kan komen. Door nog eens een beetje buiten de lijntjes te kleuren, voel je wat de band echt in z’n mars heeft. Jammer dat de andere nummers op deze Reverence weinig karakter uitstralen.

Reverence is na IRE de tweede plaat die de trouwe fanbase in twee partijen zal delen. Waar de meeste, trouwe fans de band nog krediet gaven na IRE, heeft de band deze helemaal opgebruikt. Op vrijdag 22 juni mag Parkway Drive de mainstage van Graspop afsluiten. Ik ga kijken en ben benieuwd hoe het publiek zal reageren op deze nieuwste plaat.

Tracklist:

1. Wishing Wells
2. Prey
3. Absolute Power
4. Cemetry Bloom
5. The Void
6. I Hope You Rot
7. Shadow Boxing
8. In Blood
9. Chronos
10. The Colour Of Leaving

Wie de mening toegedaan is dat de nieuwste telg van Parkway Drive in een iets positiever daglicht gesteld mag worden, verwijs ik heel graag door naar de review van collega Ashley.