Wanneer je een bandje begint, hoop je altijd om na verloop van tijd uit te groeien tot een headliner van formaat. Het aspect ‘vriendschap’ mag dan misschien nog wel het belangrijkste zijn van allemaal, maar iedere band heeft dromen. Dromen die in het merendeel van de gevallen dromen blijven. Bij Parkway Drive is dit een heel ander geval: Rond 2005 werden de eerste stappen gezet met een album vol pure metalcore, waarna de band vervolgens stap voor stap groter en groter werd. In 2015 kende de populariteit van Parkway Drive een heuse explosie met IRE. Een album dat voor een heuse polarisatie zorgde bij de zogenaamde ‘die hard fans’, maar ook een album dat er voor zorgde dat Winston McCall en zijn makkers stilaan het etiket ‘headliner’ opgespeld kregen. Op 4 mei 2018 verscheen met Reverence langspeler nummer zes. Een review kon dan ook moeilijk uitblijven.

Hoge bomen vangen veel wind. Een gezegde dat heel wat bands ondertussen aan den lijve hebben mogen ondervinden. Wanneer een band nog in zijn kinderschoenen staat, zijn alle fans van het eerste uur het er unaniem over eens dat de band in kwestie meer in de schijnwerpers zou mogen en moeten staan. Wanneer diezelfde band er dan effectief in slaagt om internationaal door te breken, zijn diezelfde ‘fans’ van het eerste uur meestal zo verzuurd dat er van enige loyaliteit nog weinig sprake is. een gegeven dat ik de laatste jaren zelf meer dan eens heb moeten vast stellen, jammer genoeg. Voor vele ‘fans’ zal het dan ook nooit of te nimmer goed zijn: als een band zichzelf kopieert, komt er commentaar. Als een band zichzelf blijft ontwikkelen, de grenzen van het genre blijft opentrekken en er op die manier in slaagt om met een waar meesterwerk op de proppen te komen, beginnen de ‘fans’ te jammeren en te klagen dat ze liever een album hadden zien verschijnen dat een exacte kopie vormt een vorig album. Zagen en klagen maakt blijkbaar deel uit van de samenleving zoals we die anno 2018 kennen…

Nu ik een deel van mijn opgekropte frustratie op een literaire wijze heb kunnen uiten, is het tijd om tot de essentie te komen. En die essentie is kort, maar krachtig: Reverence, het nieuwe album van Parkway Drive, is een waar meesterwerk van de zuiverste soort geworden! De pure metalcore van weleer heeft plaats gemaakt voor een meer volwassen variant, die nog steeds ongelofelijk krachtig klinkt. Waar deze Australiërs aanvankelijk nog jongens waren, zijn ze nu uitgegroeid tot volwassen kerels met een duidelijke visie. Dat het leven niet altijd over rozen loopt, zal iedereen wel al ondervonden hebben. Zo ook de leden van Parkway Drive. Na IRE heeft ieder bandlid de nodige miserie des levens gekend, maar na regen komt zonneschijn. Een torenhoog cliché, maar een waarheid als een koe. Het mooie aan heel het verhaal is wel dat Parkway Drive deze tegenspoed heeft om weten te zetten in een krachtig, maar tevens zeer emotioneel beladen album.

Iets wat na de eerste luisterbeurt meteen duidelijk wordt, want een nummer als Wishing Wells laat weinig aan de verbeelding over. Ondanks de grote dosis tristesse, is er ook plaats voor het nodige beukwerk: verwacht geen moordende breakdowns in de stijl van Romance Is Dead, want dan kom je bedrogen uit. Al is bedrogen misschien een verkeerd woord, want ondanks het meer volwassen geluid, bieden nummers als Prey, Shadow Boxing en I Hope You Rot een meer dan stevige stoot adrenaline.

De lijn van IRE wordt duidelijk doorgetrokken en verder tot in de details uitgewerkt. Zo horen we voor het eerst klassieke instrumenten terug in de nummers zoals bijvoorbeeld violen tijdens het eerder al genoemde Shadow Boxing en het afsluitende The Colour Of Leaving, waarover later meer. Daarnaast staat ook de bas voor het eerst prominenter op de voorgrond. Iets wat de nummers alleen maar beter uit de verf doet komen. Daardoor is het drumwerk van Ben Gordon misschien iets minder intensief, maar alleszinds niet minder intens. Wat echter nog het meest opvalt, is de ‘nieuwe’ rol van gitarist Jeff Ling. De liefhebbers weten ongetwijfeld waartoe deze kerel in staat is, maar al zijn vorige werk zoals bijvoorbeeld tijdens Breaking Point en Karma, verbleekt in het niets bij hetgeen Jeff Ling tijdens Chronos laat horen. Een parel van maar liefst een dikke zes minuten, waarbij Jeff ruim drie minuten alle tijd en vrijheid krijgt om zichzelf uit te leven. Iets wat resulteert in een ware vulkaanuitbarsting, welke spontaan de nodige dosis kwijl weet op te roepen. Snelheid is lang niet meer het codewoord van Parkway Drive. Neen, snelheid heeft plaats gemaakt voor een intens, krachtig, volwassen, solide en bij momenten zeer emotioneel geluid.

Het beste is duidelijk voor het laatst gehouden: Chronos is misschien wel het allerbeste nummer dat Parkway Drive ooit neergepend heeft, maar het afsluitende The Colour Of Leaving moet hier alleszinds weinig voor onderdoen. In feite is The Colour Of Leaving geen ‘volwaardig’ nummer, maar eerder een epiloog. Een epiloog waarmee Parkway Drive niet alleen een meesterwerk van een album afsluit, maar ook een epiloog van een bewogen periode, die heel wat dieptepunten met zich meegebracht heeft. Voor het eerst horen we Winston McCall op een zeer ingetogen wijze uit de hoek komen, waarbij op een subtiele manier hulde gebracht wordt aan de veel te vroeg overleden gitarist van Architects, Tom Searle, die in 2016 de strijd verloor tegen een slepende ziekte. Een nummer dat doet nadenken over het leven en bij vele echte fans zowaar een traan zal oproepen. Niet in het minst door de prachtige vocale prestatie van Winston McCall, die zelf duidelijk zeer geëmotioneerd is.

Net zoals na iedere luisterbeurt, sta ik ook na het schrijven van deze review weer voor mij uit te staren. De conclusie is dan ook kort, maar krachtig: Reverence is een prachtig plaatje. Superlatieven schieten werkelijk meer dan eens te kort. Voor dergelijk meesterwerk kan alleen maar de loftrompet bovengehaald worden. Parkway Drive is uitgegroeid tot een headliner van formaat en dat zal er met deze nieuwe worp niet anders op worden. Integendeel zelfs. Het wordt stilaan drummen in mijn persoonlijke top 10 van 2018, want ook Bury Tomorrow komt binnen enkele weken met een nieuw album op de proppen. Een plek in de top drie heeft Parkway Drive alleszinds al weten te verzilveren

Tracklist:

1. Wishing Wells
2. Prey
3. Absolute Power
4. Cemetery Bloom
5. The Void
6. I Hope You Rot
7. Shadow Boxing
8. In Blood
9. Chronos
10. The Colour Of Leaving

Wie zich niet kan vinden in deze review of er gewoon graag een second opinion op nahoudt, verwijs ik met veel plezier door naar de review van mijn collega Bjorn!