Volgend weekend is het dan zo ver. Een jaar wachten op een van mijn favoriete feestjes komt tot zijn einde. Een festival is altijd een verzameling van gelijkgestemden die even de sleur van alle dag achter zich kunnen laten en helemaal zichzelf kunnen zijn. Op EMM geldt dat meer voor mij dan op welk festival dan ook. Eindhoven is thuis, black metal en verwante subgenres m’n passie, een combinatie van de twee? Puur genieten.
Waar de voorgaande week vooral getekend werd door een positieve, vooruitstrevende vibe op The Progressive Alliance, pakten de wolken in het weekend van de 23ste november zich samen boven Antwerpen, om rocktempel Trix in volledige duisternis te hullen. Even geen gepriegel en nuance, maar tijd voor een ode aan de verdoemenis onder begeleiding van helse kreten en zielsverscheurende gitaarriffs. Ah, ik kan daar zo van genieten, zalig!
We zijn reeds begin oktober, en de zomer lijkt hiermee amper achter de rug. Mee met de komst van het eerste kille herfstweer zijn enkele albums die bol staan van de duistere metalen dan ook meer dan welkom. Het Noorse Vreid voegt de daad bij het woord, en komt drie jaar na Sólorv aankloppen met nieuw plaatmateriaal, genaamd Lifehunger. Rest enkel de vraag of hun tevens eerste studioplaat onder de banner van Season Of Mist een nieuw hoogtepunt wordt binnen discografie van deze Noormannen. (meer…)
Wat doe je als band/artiest als je het perfecte album hebt afgeleverd? Wat bedachten mannen als King, Hetfield of Ihsahn zich na het opnemen van feilloze mijlpalen als Reign In Blood, Master of Puppets en In The Nightside Eclipse? Hoe overtref je een smetteloze diamant? Ga je bij de pakken neerzitten? Gooi je het bijltje of je gitaar erbij neer? Je zou het ze haast niet kwalijk kunnen nemen. Sommige, of misschien wel de meeste artiesten die ooit een soort gelijke plaat uitbrachten weten deze dan ook niet te evenaren of zelfs te overtreffen. Een flinke kluif dus om aan te beginnen. Iets wat gewone stervelingen op zijn minst zou doen aarzelen. Niet zo de mannen van Behemoth, met aan het roer de onverslaanbare Adam ‘Nergal’ Darski.
Zeal and Ardor, het unieke project van Manuel Gagneux, gooide hoge ogen met zijn debuutalbum, waarop een mix van soul en black metal te horen was. Het uitgangspunt was hoe de muziek van zwarte slaven zou geklonken hebben als ze van de kracht van metal gebruikt gemaakt zouden hebben. En hoewel het niet te ontkennen was dat het debuut Devil Is Fine insloeg als een bom en verraste door zijn originaliteit, was het maar de vraag of dat ook op een volgend album bevestigd kon worden. Liefst ook met een volwaardig album, want laat ons eerlijk zijn, het vorige was nogal aan de korte kant. Met Stranger Fruit wordt nu het antwoord gegeven, en dat is er één die niet te negeren valt.
