Het Duitse Emil Bulls draait al dertig jaar mee en wordt in haar thuisland werkelijk op handen gedragen. Niet geheel verwonderlijk, want deze heren staan al jaar en dag garant voor een dosis aanstekelijke metalcore, waarbij hardheid en melodie hand in hand gaan. Bovendien gebeurt dit alles in de Engelse taal, hetgeen toch nog altijd iets aangenamer in het gehoor ligt dan haar Duitse variant. Toch moeten we vast stellen dat een internationale doorbraak er tot nu toe nog niet echt in gezeten heeft. Wat de reden hiervoor is, laten we in het midden. Anno 2024 staat Emil Bulls evenwel onder contract bij Arising Empire, hetgeen doet vermoeden dat die internationale doorbraak niet al te lang meer op zich zal laten wachten. Of de band met deze Love Will Fix It, dat zal verschijnen op 12 januari, het juiste materiaal in handen heeft, kom je hier te weten! (meer…)
Het Australische Polaris debuteerde in 2017 met het sterke The Mortal Coil, waardoor de band onder meer direct op pad mocht met het Impericon Never Say Die circus. In 2020 werden de registers met de opvolger The Death Of Me nog wat verder open getrokken waarna vrijwel iedereen het er unaniem over eens was dat deze jonge band een schitterende toekomst tegemoet zou gaan. Achter het succes gaat er dikwijls ook een zekere tragedie schuil, want in juni van dit jaar moesten de heren van Polaris plots afscheid nemen van hun makker en tevens lead gitarist Ryan Siew. Een overlijden dat ongetwijfeld diepe wonden geslagen heeft. Het typeert de band Polaris dan ook ten zeerste dat ze er niet voor geopteerd hebben om de instrumenten aan de spreekwoordelijke wilgen te hangen, maar wel om steevast terug te slaan en harder dan ooit. Amper een drietal maanden na het overlijden van Ryan Siew stond namelijk de release van de derde telg genaamd Fatalism op de agenda evenals een Europese tournee met Bury Tomorrow en While She Sleeps. (meer…)
Binnen het metalcoregenre klinkt de naam Josh Middleton werkelijk als een klok. De man in kwestie nam in 2016 namelijk de aartsmoeilijke taak op zich om de Britse metalcoregigant Architects te vervoegen als gitarist. Kort voordien had de band namelijk afscheid moeten nemen van stichtend lid Tom Searle die op zijn 28e de oneerlijke strijd tegen kanker verloor. Wat voor het grote publiek misschien minder gekend is, is het feit dat Josh naast Architects nog actief is in enkele andere muzikale projecten. Meer nog, op amper 15 jarige leeftijd richtte Josh Middleton namelijk de band Sylosis op, waarbij steevast de kaart getrokken werd van spijkerharde, old school metalcore, conform de tijdsgeest van de jaren 2000. Ondanks de diverse wereldtournees met Architects bleef Josh tijd vrijmaken voor Sylosis. Ondertussen zijn de wegen van Josh en Architects gescheiden waardoor opnieuw de volledige aandacht naar Sylosis kan gaan. Het ideale moment, want op 8 september verscheen met A Sign Of Things To Come namelijk de zesde langspeler van Sylosis, hetgeen wederom mogelijk gemaakt wordt via de support van Nuclear Blast Records. (meer…)
Bij een groot deel van de metalheads, en dus ook bij een groot deel van onze lezers, zal de naam No Permission (nog) geen belletje doen rinkelen. Echter voor de liefhebbers van hardcore en toestanden zijn de Hollanders één van die bands welke je echt niet uit het oog mag verliezen. Die appreciatie kwam er nadat No Permission zijn eerste wapenfeit afleverde, This Is Sincerity. Dit ep’tje werd geen voorgekauwde kost, al vanaf de start liet de band horen dat het maar al te graag buiten de gekende genregrenzen kleurt. Het leverde een energiek werkje op met een unieke sound, eentje waarvan de houdbaarheidsdatum nog lang niet overschreden was. De plaat aan de man brengen bleek geen evidentie, daar corona besloot om plezier en vertier aan banden te leggen. Wanneer het moment aanbrak dat de concertzalen de deuren weer mochten openen, begon de muzikale trektocht pas echt.
Die trektocht begon meteen met een wel zeer steile helling. No Permission trok zijn stoutste schoenen aan en schreef zich in voor de Guts & Glory-wedstrijd van Hollands mooiste: Jera On Air. Wie deze wedstrijd weet te winnen, verzekert zich van een plaatsje op de affiche van het festival, dé hoogmis van het metal- en hardcoregenre van de BeNeLux. De jonkies wonnen en mochten de main stage van het festival openen, en dat deed het meer dan voortreffelijk. Dat de band toen slechts één ep ter beschikking had viel niet op, in tegendeel zelfs. No Permission beklom de stage al waren ze de headliner van de avond. De goesting en overtuiging dat dit kwintet uitstraalde was ongezien. Ze namen het publiek voor een half uur bij de strot en zorgden voor een wel zeer intensieve ochtend work-out. Dergelijke shows zorgen ervoor dat zowel pers als publiek reikhalzend uitkijken naar een debuutplaat. Met I Am What You Made Me ligt die sinds enkele weken in de (digitale) rekken.
Standvastigheid, datgene wat No Permission zo uitstraalde op Ysselsteyns grondgebied, mis je maar al te vaak op debuutplaten. Meermaals is de startende band nog zoekende naar zijn sound, en wil het op de debuutplaat laten horen tot wat het allemaal in staat is. Het levert dan veelal een warboel op, debuutplaat onwaardig. Dat deze I Am What You Made Me in het verlengde zou liggen van zijn uitstekende voorganger, dat had iedereen kunnen voorspellen. Al is het geen klakkeloze kopie geworden, de formule werd hier en daar wat aangepast, wat de sound vaak ten goede is gekomen. De grens tussen hardcore en metal lijkt soms flinterdun, al ligt er nog steeds meer gewicht in de schaal van het hardcoregegeven. Toch staat er één track op deze nieuwste telg die me volledig koud laat, eentje waarbij de skipbutton al overuren heeft moeten draaien.
Maar laten we starten met het positieve, want er mag geen twijfel over bestaan dat dit een klein meesterwerkje is geworden. I Am What You Made Me, de titeltrack, heeft de eer om deze plaat op gang te trekken. Vanaf de eerste noten zit je onmiddellijk in de gewenste sferen. Wanneer het de zoveelste keer is dat je dit album beluisterd, zal deze ervoor zorgen dat de speaker weer wat luider mag en stoelen, tafels en eventuele huisdieren aan de kant moeten. Het mag dan misschien de kortste track op deze plaat zijn, het heeft evenveel te bieden dan de rest. Naast de perfecte intro voor deze debuutplaat is het ook een gedroomde opener van een setlist. Het is de perfecte weerspiegeling van datgene wat je het volgende half uur kan verwachten. Ze zullen er alles aan doen om de luisteraar een adrenalineshot van jewelste te geven. Dit doet het door op regelmatige basis een knoeperd van een breakdown af te vuren, vernuft uit de hoek te komen en door het stemgeluid van frontman Mees Stevens.
Want die schreeuw van Mees gaat echt door merg en been. Het was één van de zaken dat ik onthouden heb van hun doortocht op Jera On Air. Je kan deze best vergelijken met die van Bryan Garris van Knocked Loose. Zoals eerder aangehaald is de grens tussen het hardcore- en metalgenre flinterdun. Er staan zelfs nummers op deze debuutplaat waarbij No Permission meer naar de metal leunt. Dat is de ene keer al wat beter gelukt dan de andere. Zoals steeds probeer ik een favoriet en een mindere track aan te duiden. Vaak is juist een mindere aanduiden een moeilijke opdracht, maar dat was deze keer anders. Al vanaf de eerste luisterbeurt van Deepsix was ik krampachtig opzoek naar de skipbutton. Wat een trage nietszeggende track. De lyrics mogen dan misschien beklijvend zijn, de verpakking laat te wensen over. Het doet me telkens weer aan Parkway Drive denken, wat misschien de verklaring is van die wrange smaak.
Een favoriet aanduiden, iets wat normaal een evidentie is, bleek dan weer een huzarenstukje. Normaal heb ik snel een klik met één van de nummers, dat was nu niet anders. Daar de band zo’n differentieel geluid heeft, veranderde ook mijn favoriet steeds. Nu ik de plaat verschillende keren in zijn totaliteit er heb doorgejaagd, kan ik maar niet kiezen tussen twee nummers. Mijn liefde voor Parting Ways was vanaf de eerste luisterbeurt ontzettend groot. Deze track kent geen remmer, het is een orkaan die je drie minuten in zijn bedwang houd. De breakdown in de breakdown gaat live dan weer voor explosie van jewelste zorgen. Telkens weer weet het mij met een adrenalineboost van jewelste achter te laten. De mysterieuze intro van diens opvolger Cloudkill is ook de perfecte uitloper voor de chaos van Parting Ways. Het is een tweeluik dat live gewoon zo aaneensluitend gebracht zou moeten worden. Want de opgebouwde energie kan en zal dan niet verloren gaan. Want ook bij Cloudkill staat het geheel bol van de spanning. Ten opzichte van zijn voorganger is hij een pak trager, maar daarom niet minder intens. De chaos die de twee songs zo kenmerkt, zal voor een onvoorspelbaar sfeertje zorgen. Heerlijk tweeluik waarmee No Permission elke zaal of weide op zijn kop zal zetten.
Voor mijn eindbeschouwing ga ik Deepsix even vergeten. Wat een fantastische debuutplaat is deze I Am What You Made Me geworden. Nagenoeg alle nummers kunnen worden overgeheveld naar de setlist, waardoor de jonge snaken wat hoger op de affiches kunnen aantreden. Het lijkt me een zekerheidje dat No Permission volgend jaar niet alleen als bezoekers naar Jera On Air kunnen gaan. Hopelijk krijgen ze een spotje op de no-barriere-stage, want dan gaat het dak er helemaal afgaan. Deze debuutplaat zal hoog in mijn jaarlijstje eindigen, wat een energie, wat een geluid maar vooral wat een potentieel. Hopelijk komen de Hollanders snel richting België, want deze chaos wil ik live nog eens meemaken.
Wie Weert zegt, denkt aan het gezellige muziekfestival Bospop of aan zijn concertzalen De Bosuil of café Zigzag. Die laatste is niet zo bekend daar de uitbater ervoor kiest om zijn etablissement beschikbaar te stellen voor de iets onbekendere namen/genres. Enkele weken geleden speelde Cold Grip er een thuismatch. Het kwam er samen met No Permission en Strayed zijn eerste volwaardige langspeler Birth Of The Black Lotus voorstellen. Bij de releaseshow konden we helaas niet aanweizig zijn, maar die nieuwste telg bespreken is toch het minste wat we kunnen doen.
