Oktober is meestal de maand dat het aantal geplande optredens exponentieel de hoogte inschiet. Na geslaagde shows van pakweg Watain, Abbath en Hypocrisy was het op donderdag 13 oktober aan het Amerikaanse Wage War om Zappa om te toveren in een metalcorefeestje van jewelste. Na jaren als support act dienst gedaan te hebben, kon de band dit najaar voor het eerst door Europa touren als headliner door toedoen van het meest recente album Manic. Het Deense Siamese mocht de zaal ontdooien, waarna met The Devil Wears Prada om eerlijk te zijn ook wel een band geprogrammeerd stond die als headliner kan fungeren. Het verslag van een doldwaas avondje kan je hier lezen! (meer…)
Om de zoveel jaar staat er een band op die zo veel furore weet te maken dat na verloop van tijd zelfs de grootste tegenstanders overstag gaan en echte fans worden. Gedurende de beginjaren moest Electric Callboy – toen nog Eskimo Callboy – heel wat hoongelach verdragen, hetgeen niet altijd even evident was. Sinds de zomer van 2020 met de release van de hitsingle Hypa Hypa is het momentum echter volledig gekeerd en wel in positieve zin. Plotsklaps werden deze heren de hemel in geprezen, mochten ze ondertussen spelen op heel wat metalfestivals en verkopen ze ondertussen vlotjes de ene na de andere grote concertzaal uit. En dan moest de kerst op de spreekwoordelijke taart nog komen, want op 16 september verschijnt met Tekkno de eerste volwaardige langspeler onder de naam Electric Callboy via Century Media Records. (meer…)
Als Belgische band doorbreken in het buitenland, het is geen evidentie. Moments is al lang geen onbekende meer in België, maar ook in de rest van Europa begint de naam bij vele liefhebbers een belletje rinkelen. Dat is dik verdiend als je het ons vraagt, al sinds 2011 zijn de mannen uit Tessenderlo bezig aan hun muzikale trektocht. Na enkele knallende ep’tjes kwam de band in 2015 met Hopes & Dreams, wat een veel belovende debuutplaat werd. Het leverde hen een boost aan naamsbekendheid op, een goed gevulde concertenagenda en een trouwe aanhang welke tot op de dag van vandaag aan het toenemen is. Het laatste wapenfeit was Is There A Cure? welke verscheen in volle pandemie. Ook dit werkje bouwde verder op de uitstekende fundamenten van Moments. Eind vorig jaar kwam de band met het spijtige nieuws dat frontman Dries Monsieurs uit de band zou stappen. Het kwintet is niet meer, want de leegte die Monsieurs liet werd intern opgelost door Gert-Jan Vandervoort zijn strottenhoofd wat vaker te gaan belasten. De man deed het eerder al op de achtergrond maar is dus uitgekozen als het “nieuwe” uithangbord van deze steeds populairder wordende band. Sinds enkele weken ligt met Tidal Waves de opvolger van Is There A Cure? in de rekken. Wist ook deze telg de typische sound van weleer te behouden of zorgde deze interne wijzigingen voor een verandering qua sound? (meer…)
Begin 2020 stond Fallcie op het punt om een internationale doorbraak te forceren met het uitstekende album Bad Blood dat enkele maanden later hoge ogen wist te gooien in de eindejaarslijst van ondergetekende. Jammer genoeg besloot één of andere pandemie een aardig stokje in de wielen van deze band te steken, waardoor de tourcyclus voor Bad Blood al na enkele Europese shows vroegtijdig werd afgebroken. Fallcie bleef gelukkig niet bij de pakken zitten en begon vrij snel te werken aan een opvolger die op 29 juli – na enige vertraging – dan toch werd uitgebracht via het label Dark Tunes Records. Heeft Fallcie de lat voor zichzelf nog wat hoger weten te leggen of werden er net enkele rasse schreden achteruit gezet? U komt het allemaal te weten in deze recensie! (meer…)
Voor je het goed en wel besefte was de laatste dag van Jera On Air weer aangebroken. Het is altijd met een wrang gevoel uit je tentje kruipen, maar ook de laatste dag beloofde weer veel goeds. De voetjes protesteerden wel even, net zoals enkele andere lichaamsdelen. De mindset daarentegen zat helemaal goed en was klaar voor nog een dagje muzikaal geweld. Voor de echte vroege vogels onder de bezoekers stond de Nederlandse punkband Mark Of Chaos geprogrammeerd als opener van de Vulture Stage. Dit was echter iets te sportief voor ons, waardoor No Permission voor ons de eerste band werd. Metalcore van eigen bodem op een “nuchtere” maag, valt dat niet wat te zwaar?
No Permission – Eagle Stage – 11:30 – 12:00
Helemaal niet, No Permission stond met een grote rode stip genoteerd in onze agenda. De Hollanders verdienden een spotje op de affiche door deel te nemen aan de Guts & Glory bandcontest. Dit is een jaarlijks terugkerend event, dat plaats vindt in de Dynamo te Eindhoven. No Persmission won die avond en het hierbij horende spotje op het festival. Alhoewel het ’s ochtends goed vertoeven was in de campingstoel, was het duidelijk dat we niet de enige waren die de lokale metalcorehelden van No Permission aan het werk wilden zien. Natuurlijk stond de tent niet afgeladen vol, maar voor zo vroeg op de dag was deze aardig gevuld. De band zelf had duidelijk geen last van het vroege uur, de jonge gasten bestormde het podium alsof waren het de headliners van de avond. Heerlijk om te zien die jeugdige onbezonnenheid.
Het was nog zonder muziek dat de band zijn energie en vreugde kon overbrengen op zijn publiek. Het geluk spatte van het kwintet, iets wat de vorige dag bij enkele toppers duidelijk mankeerde. Je wist dat No Permission naar deze dag had toegeleefd, én deze unieke kans met beide handen ging grijpen. Frontman Mees Stevens genoot duidelijk het meest van al de aandacht, en maande het publiek vanaf de eerste seconde aan om een stapje dichterbij te komen. Al snel konden de Nederlanders de aanwezigen aan het bewegen krijgen. Je verwacht ook niet anders van zo’n toegewijd publiek als dat van Jera On Air.
Stevens en co bleven genieten, de aandacht van het publiek zwakte wel wat af naar het einde van setlist. Gelukkig heeft de band daar een goede remedie tegen gevonden. The Progress, welke als voorlaatste de revue passeerde, wist weer wat poeier aan het geheel toe te voegen. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat ook onze aandacht wat verslapte. Deze kraker deed de armen en benen in de moshpit weer duchtig in het rondzwieren, de adrenale gierde weer wat door de aderen.
Lag dit “dipje” aan No Permission? Neen, wij denken van niet. Wij duiden eerder de grote kille Eagle stage aan als boosdoener. Misschien dat de organisatie toch eens moet nadenken over het feit dat de winnaar persé op de grootste stage zou moeten aantreden. We begrijpen dat dit een unieke ervaring is voor jonge startende bands, maar als No Permission deze set in de Buzzard stage had mogen brengen… dan was onze aandacht niet verzwakt. Deze intense cocktail had nood aan wat stagedivers en een kleinere pit. Nu voelde het soms allemaal wat kil aan in die veel te grote tent.
De goesting maskeerde enkele foutjes, welke we maar al te graag door de vingers zien. Het was onze eerste show van deze jeugdige Nederlandse band, maar we hopen dat onze wegen snel nog eens mogen kruisen. Wat No Permission op dit omvangrijke podium heeft laten zien was uitstekend. Het zal ervoor zorgen dat we ze in de toekomst vanop de voet zullen blijven volgen.
This Is Sincerity
Suddenly I Was Broken
Trembling Mind
Lifeless
Their Behaviour
Despair
Silence
Drown Out Your Misery
The Progress
HARM
Vein.FM – Vulture Stage – 14:00 – 14:40
Na een maaltijd te hebben genuttigd, kozen we ervoor om richting camping te trekken. Het was heerlijk warm die dag waardoor we langer dan gepland bleven plakken in onze comfortabele campingstoel. Na ontspanning komt inspanning, en dat was met Vein.FM eentje waar we maar al te graag weer voor naar de weide trokken. De Amerikanen gelden in de scène als één van die namen welke de next big thing zou kunnen worden. We volgen de band al een tijdje, en dus keken we ook erg uit naar onze eerste ontmoeting. In het voorjaar bracht het met This World Is Going To Ruin You het vervolg uit voor de uitstekende debuutplaat Errorzone. Deze verscheen in 2018, toen nog onder de naam Vein.
Persoonlijk vinden wij de debuutplaat wel sterker in zijn schoenen staan dan de nieuwste telg. De rustigere elementen voelen op album vaak wat geforceerd aan. We waren dan ook benieuwd hoe het geheel zou uitpakken. Uiteindelijk werd de totaalervaring een rollercoaster aan emoties. In eerste instantie voelde deze show aan als één van de beste van het weekend, althans zo was dat tijdens het openingskwartier. Wat er vervolgens gebeurde kunnen we niet verklaren, maar onze aandacht/interesse zwakte gevoelig af. Ook het publiek was op te delen in twee categorieën. Zij die het geheel kwamen aanschouwen en helemaal uit de bol gingen en zij die na een tijdje besloten om de keet te verlaten.
Want tijdens de opener Welcome Home stond de tent tot buiten gevuld, natuurlijk met wel spatie op de achterste rijen. Maar toch, voor zo vroeg op de dag stond de Vulture stage goed vol. Maar bij elk einde van een nummer zag je wel een aantal mensen de exit zoeken. Aan inzet binnen de band geen gebrek. Er zijn er maar weinige de revue gepasseerd in Ysselsteyn welke de stage zo optimaal benutte. Zeker Benno Levine, de man achter de draaitafel verdient het om in de bloemetjes gezet te worden. De energie die hij uitstraalde zorgde ongetwijfeld op de eerste rijen voor wat meer vitaliteit.
Wanneer de Amerikanen on fire waren, was het puur genieten. Het waren de rustigere intermezzo’s welke steeds roet in het eten kwamen gooien. We begrijpen dat de band rustmomenten voorziet, daar de cocktail die ze serveren intens is om te brengen. Maar moet het dan echt op zo’n slordige, ongeïnteresseerde manier? Op momenten deed de show me denken aan die van Blood Youth de dag voordien. Ook daar was het heerlijk vertoeven als de band besloot om er volledig voor te gaan, maar kwam een cleane vocal te vaak voor een wel zeer negatief aspect zorgen. Anthony Didio, de frontman van Vein.FM, heeft een heerlijke scream, maar kan zijn allesbehalve zuivere zangstem beter achterwegen laten. Deze begon na een tijdje echt op de zenuwen te werken.
Vein.FM zorgde voor een vreemde ervaring. In eerste instantie was het er pal op, maar wanneer de Amerkanen besloten om het gaspedaal wat te lossen zakte het niveau gevoelig. Na het festival hebben we de band nog enkele keren beluisterd en werden we voornamelijk aan de pluspunten herinnerd. Toch zal er een goede support nodig zijn om ons te overtuigen om present te tekenen voor een zaalshow van Vein.FM. Wederom een tegenvallende hardcorenaam.
Welcome Home
Rebirth Protocol
Ideation: Self-Destruct
Inside Design
Hellnight
Wherever You Are
The Killing Womb
Wavery
Doomtech
Untitled
Old Data In A Dead Machine
Progenitor
Incendiary – Vulture Stage – 15:20 – 16:00
Na de teleurstelling van Vein.FM besloten we wat van de andere facetten te genieten die Jera On Air in aanbieding heeft. Zo bezochten we The Hawk stage voor het eerst, een klein gezellig tentje waar vooral SKA en punk geprogrammeerd stonden. Hiernaast stonden er ook enkele bizarre buitenbeentjes in dit gezellige optrekje, toen wij er voor het eerst binnenwandelde stond er ene Willy Organ op het podium. De Vlaming is in België vooral bekend voor zijn radiohitjes en zorgde voor een apart sfeertje op de weide. Wij kwamen echter alleen maar op prospectie want later op de avond zou hier Tusky als headliner spelen, dat beloofde veel goeds! Achteraf bezochten we de merchtent om te kijken of de Zweden van Raised Fist al gearriveerd waren, om vervolgens een stukje mee te pikken van de Britse metalcoreband Oceans Ate Alaska. Ook hier kozen we al snel het hazenpad daar de muziek echt niet ons ding was. Dan maar naar de Vulture stage, waar we maar even moesten wachten op de start van de set van de Amerikaanse hardcoreband Incendiary. Voor ons is dit een naam welke we al verschillende keren aan het werk hebben gezien en altijd wist uit te halen.
En ook deze keer was Incendiary goed voor een feestje. Nummers als Hanging From The Family Tree, Victory In Defeat en The Power Process doen altijd hun werk. De eerlijkheid gebied ons wel te zeggen dat we deze keer niet echt omver werden geblazen. Iets waarin de Amerikanen de vorige passages wel probleemloos slaagden. Ondanks het feit dat de band al zo’n vijftien jaar actief is, heeft het nog maar drie studioplaten uitgebracht. Drie iconische platen in de scène, dat wel, maar toch bleven we deze keer wat op onze honger zitten. Het was weer meer van hetzelfde, wat ons betreft mag die nieuwste langspeler sito presto worden uitgebracht.
Gelukkig is er nieuw materiaal onderweg, hopelijk een kransje nummers welke voor wat meer vernieuwing zullen zorgen. Er werd ook een nieuwe track gespeeld van deze opkomende plaat, al werd de titel van zowel plaat als nummer nog achter de hand gehouden. We hopen dat de Amerikanen snel met wat meer informatie komen want dit ene proevertje smaakte duidelijk naar meer. Alleen al deze song maakte het de moeite om present te tekenen. Het was duidelijk dat het grootste deel van de aanwezige genoten van de heerlijke show van de Amerikanen. Incendiary deed wat je er van kon verwachten: zorgen voor een heerlijke work-out met gekend materiaal.
Knocked Loose – Vulture Stage – 18:05 – 18:50
Hartverscheurende keuzes, daartoe dwong de organisatie ons keer op keer. Die dag was wat ons betreft de meest ongelukkige die tussen de Amerikaanse hardcore van Knocked Loose en de eigenwijze Vlaamse metalband STAKE. Op een festival gebeuren vaak last-minute wijzigingen waardoor ik iets na zes toch in een uitpuilende Vulture stage was beland. Al had ik toch stiekem toch liever richting de Buzzard stage getrokken. Het was immers de zoveelste festivalshow die we van de Amerikanen konden aanschouwen, na ook al enkele uitstekende zaalshows.
Dat er veel mensen present tekenden voor de Amerikanen kon je eerder op de dag al afleiden aan de shirtjes op de weide. Waar je ook was, je spotte ergens wel wat merchandise van Knocked Loose. Het is één van de weinige bands welke het label “beloftevolle band” al van zich heeft weten af te spelen. Meer nog, dit is een nieuwe klepper in het genre, eentje waarmee de toekomst verzekerd is. Ook op Jera bewees de band nog maar eens wat voor een pletwals dat het is. De band had geen ellelange intro nodig, vanaf de eerste noot kon je volledig door de rooie gaan. Knocked Loose startte verschroeiend aan zijn set.
Iets wat het publiek ook duidelijk deed, vanaf de start vlogen de armen en benen duchtig in her rond. De sfeer van “Het kan hier van overal gaan komen”, heerlijk toch. Het leek wel alsof alles en iedereen kwaad was in de Vulture stage en nood had aan wat ventilatie. Knocked Loose nam het publiek bij zijn strot en liet het niet meer los. Het geschreeuw van Bryan Garris gaat door merg en been, dit in combinatie met de heerlijk duistere gitaarlijnen en het gegrom van Isaac Hale, blijven een gouden combinatie. Knocked Loose was goed, echt bangelijk goed en toch bleef er iets knagen… STAKE in die intieme Buzzard stage. Mijn schoonbroer, een echte punkfanaat, had het na een tijdje wel gehad met de klinkende hardcore uit Amerika, en had wel zin in nog een klein stukje van de set van de Vlamingen.
Het was met pijn in het hart, want Knocked Loose is een band die gewoonweg nooit zal teleurstellen. Het leek wel alsof het ons nog probeerde tegen te houden. Net wanneer we besloten om ons aan de oversteek te wagen begonnen de Amerikanen aan één van hun beste nummers, Billy No Mates. Het was anders het perfecte nummer om ook de sfeer achteraan de keet eens wat te verkennen, en laat ons zeggen dat ook daar de armen en benen duchtig in het rond vlogen. Zonder twijfel de hardste show van het weekend, want ook het moshpitaal draaide tijdens deze set een zwaardere shift. Wij kijken nu al uit naar welke zaal Knocked Loose zal komen. Want daar zullen we ongetwijfeld voor een volledige show aanwezig zijn.
STAKE – Buzzard Stage – 17:45 – 18:30
Op een festival zie je soms van die idioten in lichte looppas naar één of andere stage rennen. Wel deze keer waren wij het. Voor de laatste vier nummers van de set van STAKE moet je wat overhebben. Toen we aan de Buzzard arriveerden werd er luid geapplaudisseerd door de aanwezigen, en begon frontman Brent Vanneste net aan een gezellig babbeltje. Hierin vertelde de man dat ze binnenkort een nieuwe plaat zullen uitbrengen. Markeer vrijdag dertig september alvast in de agenda, want vanaf dan zal LOVE, DEATH and DECAY beschikbaar zijn. Met F*ck My Anxiety bracht het onlangs het eerste voorsmaakje van deze nieuwste telg uit.
Wat waren we blij dat dit de opener was van onze mini-set van STAKE. Het is namelijk een song welke dagelijks in onze playllist zit, we krijgen er maar geen genoeg van. Was het de euforie dat we toch nog een stukje konden meepikken, maar jongens toch wat een heerlijke song is dat. Als heel de nieuwste plaat van dat niveau gaat zijn, dan houden we ons vast aan onze bretellen. Deze korte snedige track is de belichaming waarvoor de band staat. De allesvernietigende riffs vliegen je om de oren. Om het geheel wat toegankelijker te maken, werd het geheel overgoten met een stonersausje. STAKE maakt datgene waar het volledig achterstaat, geen negentig maar honderd procent.
Vervolgens werden we nog verwend met Critical Method, Careless en aflsluiter Everybode Knows. Jawadde, wat een heerlijk einde. Wanneer de laatste noten uit de boxen galmde, wist je dat je dergelijke toestanden niet meer ging kunnen aanschouwen. STAKE is uniek, het zijn meesterlijke gitaarvirtuozen waar een serieuze hoek van af is. Aanstaande zaterdag speelt de band op Rock Olmen waar ze de Stoot stage mogen afsluiten. Hier gaan we aanwezig zijn voor een volledig show.
Catatonic
Doped Up
Kolomon
Gravity Giants
Dickhead
F*ck My Anxiety
Critical Method
Careless
Everybody Knows
Drain – Buzzard Stage – 19:00 – 19:45
Met One Step Closer, Higher Power en Vein.FM waren een deel van de hardcoreshows eerder een tegenvaller. Het leek wel alsof verschillende onder hen er de kracht niet voor hadden, bij andere ontbrak dan weer de goesting. Drain, nog zo’n veelbelovende hardcorenaam was de volgende band op onze agenda. Net zoals bij het eerder opgesomde kransje namen hadden we ook bij deze Amerikaanse act zeer hoge verwachtingen. Net voor heel de coronapandemie brachten ze met California Cursed de eerste langspeler op de markt. Het was één van die platen die je tijdens de pandemie maar bleef beluisteren in de hoop dat de ontmoeting snel zou kunnen plaatsvinden. Tweeënhalf jaar later was het dan eindelijk zover, en waren de verwachten bijgevolg ook zeer hoog.
Niet enkel de muziek zorgde voor die togenhoge verwachtingen, maar ook de internationale pers is unaniem over Drain. Een topact, een wervelwind welke overal de voorhamer bovenhaalt en furieus weet uit te halen. Ik was benieuwd of al die statements ook van toepassing waren op het Europese vasteland. Want veel Amerikaanse bands laten hier afweten, zeker op de festivals. De set begon al met een wel zeer wrang smaakje, zon dikke vijf minuten na de bedoelde aanvangstijd bestormde het kwartet de stage om vervolgens een veel te lange intro uit de boxen te knallen. Oké deze doet ook zijn dienst op de debuutplaat als introductie, maar wanneer je als band laattijdig start kan je deze toch beter achterwegen laten.
Maar wanneer die ellelange ouverture dan eindelijk achter de rug was, was het ook echt gedaan met de rust en stilte. Drain trapte onmiddellijk het gaspedaal vol in, iets wat het zo’n hele set probleemloos wist vol te houden. Alhoewel een hele set… daar komen we later nog even op terug. Het gevreesde geluid van Frank Carter & The Rattle Snakes op de grote mainstage was hoorbaar tussen de nummers, maar dat leverde weinig problemen op. De Amerikanen beperkte de pauzes tot het minieme, om zo weinig mogelijk energie te verliezen die met een eerdere kraker werd opgebouwd. Hierdoor bleef deze in de moshpit maar toenemen en genoten band en publiek duidelijk met volle teugen.
Dit alles leverde een hele show lang leuke taferelen op. Stagedivers sprongen extatisch in de woelige pit, niet zomaar, ze sprongen over de aanstormende crowdsurfers en zelfs over frontman Sammy Ciaramitaro. Het leek wel alsof iedereen in de Buzzard stage reikhalzend had uitgekeken naar deze energiebom. Eigenlijk kon je dit vooraf al voorspellen. De reden waarom dit alles zo goed aanvoelde? De gouden formule die de band heeft gevonden. Het geheel is doordrenkt van de hardcore, maar om toch wat meer uithoeken te kunnen bewandelen, werd aan het energierijke geheel nog wat trash metal toegevoegd. Ook dit is een genre waar geen tierelantijntjes aanhangen, geen zeemzoete clean vocals of dergelijke toestanden. Neen ook het trash metal genre staat bol van de stootkracht. Geen commerciële troep bij Drain enkel maar elementen welke de pienterheid ten goeden komen.
Wat een heerlijke sound, band, crowd en festival. Zo’n kwartier voor het einde schreeuwde Ciaramitaro dat het laatste nummer al was aangebroken. In het verleden heeft Drain wel twee uitstekende ep’tjes uitgebracht, maar daar is de sound niet hetzelfde als op die uitstekende debuutplaat. Ik vroeg me vooraf al af hoe de band het grote slot ging vullen en dat deed het dus door er zo’n twinitg minuutjes af te pitsen. Als je een dijk van een show speelt zoals de Amerikanen dat deden op Jera On Air, dan neem je dat als publiek er maar al te graag bij. Dit is een band om in de gaten te houden. Heerlijk pittige hardcoreshow.
Raised Fist – Eagle Stage – 20:20 – 21:05
Normaal gezien hadden we niet veel tijd gehad tussen de show van Drain en Raised Fist. Daar de Amerikanen een groot deel van hun speeltijd onbenut lieten konden we nog voldoende recupereren met een drankje. Met Raised Fist stond er immers een zeer grote groep als volgende band op onze agenda. Ik leerde de Zweden kennen op Groezrock 2015 waar ze een goed gevulde Impericon stage platwalste met hun sound. Daar de festivals zo op elkaar gelijken had ik me aan een zelfde show verwacht . Maar Meerhout is Ysselsteyn niet. Hoe hard de Zweden ook hun best deden, deze show had niet dezelfde schwung als tijdens onze vorige ontmoeting.
De nieuwste plaat Anthems had hier niets mee te maken. Net zoals op Groezrock kwam de band met een nieuwe plaat onder de schouder, maar beide platen liggen perfect in elkaars verlengde. Neen, het was voor het eerst dat het publiek me echt teleurstelde. Eerst en vooral stond de Eagle stage helemaal niet vol, en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Je kon haast tot op de eerste rij wandelen, een schande! Waar zaten al die muziekliefhebbers? Dat hier een iconische band op de planken stond die volgend jaar dertig kaarsjes mag uitblazen, daar was niets van te bespeuren.
Alhoewel, on stage was het wel één en al vuurwerk. Het zal Alexander Hagman ook zijn opgevallen dat recht tegenover de Eagle stage, de Buzzard stage te klein leek voor Cigar. Toch liet de band het niet merken dat het teleurgesteld was in de opkomst. Het probeerde alsnog uit te halen met hun indrukwekkende sound. De setlist bestond uit de laatste vier platen en dat vonden we jammer. Persoonlijk hadden we gehoopt op een trip down memory lane met een Pretext vanop de debuutplaat of dergelijke maar helaas.
Zoals te verwachten werd een groot deel van de setlist voorbehouden voor de voorstelling van de nieuwste telg Anthems. Zoals eerder aangehaald ligt deze in het verlengde van From The North. De nummers paste dan ook perfect binnen het repertoire. Anthem was wat ons betreft de sterkste nieuwkomer, al was het gemis van een uitgelaten Jera On Air massa zwaar. Wie present tekende genoot ongetwijfeld met volle teugen. Achteraf kon je aan de merch een shirtje aanschaffen, een unicum zo vertelde Hagman ons tijdens zijn set. Normaal blijft de merch in het hoge Noorden maar door uitzonderlijke omstandigheden waren er toch enkele beschikbaar op Jera. Een lange wachtrij zal er echter na de show niet hebben staan aanschuiven… .
Jammer, zo jammer! Raised Fist is een band waarbij de massa mee moet opgaan in het uitgelaten sfeertje dat de band met zich meedraagt. Dat gebeurde echter niet in een bijna lege Eagle stage. Besloot iedereen om uitgebreid te gaan lunchen tijdens de set van de Zweden? Wij begrijpen het nog steeds niet. Hoe dan ook zijn we er ongetwijfeld bij als de band eens een zaalshow aankondigt in onze kontreien. Een heerlijke show welke door zowat heel Jera werd gemist. Maar ook Jera werd hier duidelijk gemist… .
Perfectly broken
Flow
Anthem
Venomous
Killing it
Murder
Some of these times
Friends and traitors
Tusky – The Hawk – 23:00 – 23:45
De zoveelste festivalshow van Comeback Kid en Bullet For My Valentine lieten we aan ons voorbijgaan. We kozen ervoor om richting camping te trekken en daar nog wat na te genieten van de tot nu toe deugddoende Jera On Air. Er restten nog twee bands, waarvan eentje met een dikke rode stip stond aangeduid in onze agenda. Tusky is al lang geen onbekende meer in Nederland, de punkrockband van eigen bodem had de eer om de intiemste stage van het festival, de Hawk stage, af te sluiten. Al twee dagen lang stonden er beloftevolle punkbands, maar de bands welke we wilde zien clashte met een andere klepper. Ook Tusky zijn show overlapte met een levende legende. Bad Religion had in de Vulture stage de eer om het podium af te sluiten. Met Counterparts stond er ook in de Buzzard stage gelijktijdig een naam met faam geboekt. Toch kozen we voor de lokale helden, daar met No Turning Back, No Permission en Hang Youth elke band welke een thuismatch speelde furieus wist uit te halen.
Het late uur, de perfecte setting en de aanstekelijke punkrock konden toch niet anders dan voor één van de hoogtepunten van het festival zorgen? Er was zelfs een balkonnetje voorzien in de tent waar de mensen rustig konden plaatsnemen in een sofa of op de tribune. De Hawk stage zelf bevond zich in het hart van het festival. Toen we het zaaltje binnenwandelden, zo’n tien minuten voor aanvang vreesden we dat we verkeerd zaten, dit ondanks het feit dat de spandoek welke boven het drumstel hing ons anders deed voorspellen. Met andere woorden er was zeer weinig volk… .
Maar rond elf uur was de meute daar en liep het tentje goed vol, gelukkig! Net zoals bij Turnstile en Nasty begon ook deze show met technische problemen, al had dit geen gevolgen zou ik denken. Achteraf kwam nog ene zanger Niley twee uur entertainen, we denken dat de man er niets mee inzat om wel wat later aan zijn act de présence te starten. Een dikke vijf minuten later dan gepland besloot de band om aan de setlist te starten. Met We’re Going Out Again, welke eerder dit jaar verscheen op What’s For Dinner, schoot de band wel zeer furieus uit de startblokken. Al was het anderzijds wel een te verwachten opener.
Wat we niet hadden zien aankomen, althans we hadden het niet durven voorspellen, was dat de Hawk stage vanaf minuut één dreigde uit zijn voegen te barsten. De mensen kropen in de palenconstructies om zich vervolgens te wagen aan een duikje in het publiek. Het leek alsof alles kon en mocht tijdens deze show, daar de security niet ingreep. Het logische gevolg was dat meerdere mensen de stevigheid van de Hawk stage gingen onderzoeken. Het leverde een wel zeer energievol sfeertje op, eentje waarvan we dachten dat de band deze nooit zou kunnen aanhouden. Maar blijkbaar is Tusky een marathonband, want zo’n klein uurtje bleef de band garant staan voor muzikaal geweld.
Op album klinkt het allemaal wat softjes maar live weet Tusky de lont al snel aan te steken. Natuurlijk gebeurde dit vanaf de eerste seconde op Jera On Air. De energie die werd opgebouwd tijdens We’re Going Out Again kreeg de kans niet om te slinken, want vrijwel direct na de laatste noot van dit openingsschot knalde met Going Out de volgende kraker al uit de boxen. Het waren vooral deze nummers, welke op de vorige werken waren verschenen, waar we benieuwd naar waren. Tijdens corona besloten zowel Van Teijlingen als Van Luttikhuizen, toch twee grote namen, uit de band te stappen. Iets met John Coffey maar dat weten jullie ondertussen wel.
Bassist Van Teijlingen werd vervangen door Quirin Wijgers, Van Luttikhuizen werd op zijn beurt geremplaceerd door Vladimir Stevic. Het was vooral die laatste welke op Jera On Air met een vergrootglas werd gevold, door ons toch zeker. De leegte die de originele frontman liet was groot. Het was dan ook te voorspellen dat Stevic de serieuze schoenen niet helemaal wist te vullen. Als het gezicht van de band het project verlaat is het altijd even wennen, en gewenning vraagt tijd. In een gesprekje achteraf met de band kwamen we te weten dat Stevic thuis plat in de zetel lag met een zware keelontsteking. Met dat in ons achterhoofd heeft de man zich toch volledig gesmeten.
Het was ook niet slecht, integendeel zelfs. Maar zoals eerder aangehaald vergt alles wat tijd. En als Tusky telkens weer met dezelfde energie zal starten als op Jera On Air dan zie ik het helemaal goed komen. White Dress zorgde voor een eerste echte bom, het is dan ook één van de favoriete van het publiek. Wederom begon iedereen het podium te bestormen, om zich vervolgens op de massa te storten of om het nog wat hogerop te zoeken. White Dress zat al vroeg in de set verstopt, maar de energie die werd opgebouwd kon de band probleemloos meepakken tot het einde van de speeltijd. Dat einde was er eentje waarbij de organisatie met een bang hartje toekeek.
Want net voor het allesvernietigende tweeluik maande Stevic de mensen op het balkon aan om naar beneden te springen. Als er geen gehoor aan werd gegeven betekende dat het einde van de setlist, waarna een dappere man plaats nam op balustrade. Daarna werd Jawbreaker ingezet, dé track van de band als je het ons en de volledige Hawk stage vraagt. Van overal kwamen de mensen welke zich nog voor een laatste keer wilde wagen aan een stevig danspartijtje. Iedereen had het duidelijk naar zijn zin, zowel band als publiek genoten met volle teugen. Als laatste pareltje had de band met You Will Not Regret This dé track achter de hand gehouden waarmee het allemaal startte. DJ De Rooie Jager en Zanger Niley, welke nog voor een afterparty zouden zorgen, stonden in de backstage toe te kijken en vreesde dat het tentje het zou gaan begeven. Tusky leverde hier één van de beste shows van het weekend af. Puur genieten, van begin tot einde!
WE’RE GOING OUT AGAIN (intro)
GOING OUT
CONVERSATION STREET
WHAT’S FOR DINNER
BEACHEATER
WHITE DRESS
SMACK ME
RAFTOVERS
NO PAIN
DRAIN YOU
LEMONPARTY
TRIAL & TERROR
JAWBREAKER
YOU WILL NOT REGRET THIS
Get The Shot – Buzzard Stage – 00:00 – 00:50
Na Tusky was het de bedoeling om onze laatste bonnetjes op te consumeren en nog een klein stukje mee te pikken van de Get The Shot, hardcore uit Canada. Het was dat of naar de grote Eagle stage waar de punkrockband Rise Against als aflsuiter geboekt stond. Daar we geen fan zijn van de Amerikanen kozen we voor het alternatief, al was dat ook niet met volle goesting. In het verleden hebben we Get The Shot al vaker aan het werk gezien, maar ze konden nooit echt overtuigen. Het was vooral de hoge scream van Jean-Philippe Lagacé welke na een tijdje wat begon tegen te steken. We dachten dan ook dat we maar een klein stukje gingen meepikken maar dat draaide even anders uit.
Get The Shot haalde vernietigend uit en zorgde vanaf de eerste minuut voor een ware veldslag. Het feit dat Lagacé zijn onderdanen aanmaande om elkaar eens een goed te grazen te nemen zal daar zeker bij toegedragen hebben. De man, welke vol is van zichzelf, en zijn spierballen meermaals oprolde, zorgde wel voor een zeer apart sfeetje. Zelfs wij achteraan het kleine tentje, met frietje in de hand, voelde ons niet op ons gemak. Het leek wel alsof Jera klaar was om samen met Get The Shot niet het einde van het festival te “vieren”. Maar de start van een woelige laatste nacht. Waar je ook keek, tot ver buiten de Buzzard stage stonden de mensen het beste van zichzelf te geven.
De laatste hardcoretrack die uit de boxen van de Buzzard stage knalde was Cold Hearted, wat voor een laatste opstootje zorgde. Ook Lagacé kondigde deze aan als de laatste kans om volledig nuts te gaan in de warzone. Nog een laatste keer maakte het publiek zich klaar om volledig los te gaan. Het was er aan te zien, want de pit barste uit zijn voegen en de stagedivers en crowdsurfers waren in overtal. Waar we dachten dat we slechts een stukje Get The Shot gingen meepikken werd het een hele set. Samen met de rest van Jera hebben we genoten van deze laatste krachtpatser.
Toen de laatste noten uit de boxen galmde zag je iedereen elkaar wat verbaasd aanstaren. Dit betekende voor vele het einde van Jera On air, al waren er enkele welke de verhuis naar de main stage maakte. Wij trokken naar de camping om daar nog wat na te praten en vervolgens onze luchtmatras op te zoeken. De ochtend erna was het immers inpakken en weer richting België trekken. Jera On Air was zoals steeds fantastisch. We hebben weer genoten van de eerste tot de laatste minuut en zullen ook volgende editie weer present tekenen!
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
