19148993_1473838505995644_4171342243117359728_n

Ashley Bickx

Dear Desolation. Onder die naam zal het nieuwe album van Thy Art Is Murder worden opgenomen in de annalen van het metalgenre. Twee jaar na Holy War komen de Australische koningen van de deathcore ten tonele met een nieuw album, dat wederom zal verschijnen onder het goedkeurend oog van Nuclear Blast. 18 augustus zal bij velen dan ook al met stip aangeduid staan in de agenda. Of Thy Art Is Murder er in geslaagd is om de spreekwoordelijke lat minstens op gelijke hoogte te leggen ten opzichte van twee jaar geleden, kan je lezen in deze review.

Sinds 2015 heeft Thy Art Is Murder heel wat watertjes moeten doorzwemmen. Het belangrijkste wapenfeit was ongetwijfeld het vertrek van frontman Chris CJ McMahon, die enkele maanden na het uitbrengen van Holy War besloot om een punt te zetten achter zijn tijd bij de band. Een vervanger werd aangesteld die het lang niet slecht deed, maar om eerlijk te zijn heerste er bij de fans toch altijd een sluimerend gevoel van heimwee naar de tijden met CJ achter de microfoon. Gelukkig kwam hij snel terug op zijn beslissing en inmiddels kunnen de fans weer uitgebreid genieten van zijn uiterst brutale strot.

Op muzikaal gebied gaat Thy Art Is Murder verder waar de vorige twee albums ophielden. In die zin is er sprake van een evolutie, die logisch te verklaren valt. Maturiteit is daar een belangrijk gegeven in. Album na album merk je gewoonweg dat deze heren steeds beter en beter op elkaar ingespeeld raken. Opener Slaves Beyond Death is daar een mooi voorbeeld van: De manier waarop de gitaren, de basgitaar en het drumwerk in elkaar overvloeien, getuigt van grote klasse. Opmerkelijk is dat de lat tussen deathcore en deathmetal wel heel dun geworden is. Het drumwerk van Lee Stanton is naar aloude gewoonte wederom van een ontzettend hoog niveau. Bij momenten stel ik mij echt luidop de vraag hoe het mogelijk is dat zo een klein ventje er in slaagt om dergelijke drumsalvo’s af te vuren. Bovendien is dit nummer het meest toegankelijk in vergelijking met de andere negen songs die terug te vinden zijn op Dear Desolation.

The Son Of Misery kent dan weer een songstructuur zoals we dat van Thy Art Is Murder gewend zijn: traag, demonisch beginnen, na een halve minuut overschakelen op enkele verschroeiende blastbeats en afsluiten met een breakdown om U tegen te zeggen. Het is een gekend recept dat ook terug te vinden is in nummers zoals Death Dealer en Into Chaos We Climb. Toch weet Thy Art Is Murder bij momenten aardig te verrassen. Puppet Master is bijvoorbeeld een nummer waarbij net iets meer buiten de lijntjes van het deathcoregenre wordt gekleurd. Elementen van de hardcore en metalcore steken meer de kop op. Althans meer dan dat we van Thy Art Is Murder gewend zijn. De breakdown zal live wederom voor een waar slagveld zorgen. Iets wat trouwens altijd het geval is tijdens een show van deze Australiërs.

The Final Curtain vormt dan weer een prachtig sluitstuk van een album dat de grenzen van de deathcore wederom zal weten te verbreden. Een nummer dat eigenlijk te verdelen valt in twee helften: enerzijds het loodzware gedeelte en anderzijds een helft, die bol staat van de intensiteit en sfeer. Iets waar de prachtige gitaarsolo ook wel zijn aandeel in heeft.

Dear Desolation vormt een nieuw hoogtepunt in de discografie van een band, die album na album sterk aan populariteit weet te winnen. Thy Art Is Murder mag dan ook stilaan gerust de vaandeldrager binnen het deathcoregenre genoemd worden. Op 27 oktober doen ze trouwens ons Belgenlandje weer aan en naar goede gewoonte zullen er na deze doortocht nog weinig stenen van Zappa in Antwerpen rechtop staan. Justice For The Damned, Oceano en After The Burial verzorgen het voorprogramma. Een sterke package als U het mij vraagt.