Dag drie, de laatste dag van dit prachtig festival. De zaterdag werd afgesloten met een Amerikaanse band, BTBAM, op zondag startten we de dag opnieuw op met Amerikanen. Deze keer kwamen de jongens van Wings Denied uit Washington.

Het was nog maar pas 13:30 uur, net als op dag twee trouwens, best vroeg voor veel festivalgangers op de derde dag. Velen hadden waarschijnlijk wat last van een kater terwijl anderen wellicht nog aan het eten waren, toch geraakte de zaal voor 1/3 gevuld op dit vroeg uur. De bandleden en dan vooral frontman Luka Kerecin met zijn Salvador Dali snor waren behoorlijk actief op het podium en sprongen constant heen en weer ook al hadden ze van de eerste tot de laatste last van een kater. 

De band bracht nummers uit hun eerste langspeler met daarnaast een traktaat met  een nieuw nummer voor hun toekomstige plaat. Wings Denied zat in Keulen halfweg hun Europese tour en je merkte dat alles best wel strak zat bij de band. De nummers klonken lekker en werden vlot gespeeld terwijl de frontman wat kattensprongen bracht tussen twee zangpartijen. Een leuke kennismaking met de jongens uit Washington, de band kreeg op dit vroege uur al wat jongeren in beweging.

Thrailkill was al de derde Amerikaanse band na elkaar die we aan het werk zagen en niet eens de laatste. De naam deed sommige mensen de wenkbrauwen fronsen, wie denkt nu aan een band met de naam “Kill” in een bandnaam in de prog wereld, een band die eerder door het leven ging onder de naam Mammoth. Thrailkill is  echter  de  familienaam  van Wes  Thrailkill, voor  de  gelegenheid uitgedost   in   een   FC   Köln    voetbaltruitje,   een   Amerikaanse gitaarvirtuoos gesponsord  door  het  befaamde  merk  Kiesel  die  zich  laat  entoureren  door  twee technisch   sterke   muzikanten   die   de   ritmesectie   vormen   van   zijn   band  die progressieve noten mixt met funky accenten, klassieke tonen en jazzy klanken om bij weg te dromen zonder dat er zang aan te pas kwam. 

De techniciteit van de bandleden droop van hun instrumenten af en het applaus van het publiek na ieder nummer was oorverdovend. Mijn ogen vielen uit hun oogkasten van bewondering. 

De start voor The [HAARP] Machine ging niet van een leiden dakje. Eerst startte de set met technische problemen, de backing track was niet hoorbaar en wanneer de show uiteindelijk begon kwam de zang of het gemompel van Al Mu’min niet goed over. Veel toeschouwers stonden te kijken met ogen van “What the fuck is dit?” Al Mu’min is inmiddels het enige vaste bandlid van The [HAARP] Machine en heeft als gitaar virtuoos ervoor gekozen om de gitaar aan de kant te laten staan en zich aan gezang te wagen. Naar mijn bescheiden mening kan hij maar beter meteen terugkeren naar wat hij goed in is of meteen de band opdoeken. Hun enige album dateert terug tot 2012, een hele tijd geleden dus maar er zou een nieuwe op komst zijn. Na tien minuten was de zaal goed aan het leeglopen. Het was precies een imam die via de  minaret een oproep deed voor het vrijdaggebed. Goed was dit niet, ze namen ongetwijfeld de trofee voor slechtste act van deze editie van Euroblast mee naar Engeland.

De zangstukken waren echt verschrikkelijk slecht, de man zou zich beter terug focussen op het componeren en gitaar spelen, iets wat blijkbaar het plan was. De zanger van Shokran was gepland om de zang op hem te nemen maar door strubbelingen binnen de band zou hij er al de brui aan gegeven hebben. Al Mu’min heeft duidelijk niet de beste reputatie binnen de muziekwereld. Hopelijk voor hem vind die snel een andere zanger want zo kan dit niet verder. 

Even later was het tijd voor een instrumentale set gebracht door de Polen van Tides From Nebula die voornamelijk in de duisternis spelen of met achtergrondlicht waardoor je enkel de silhouetten van de drie muzikanten waarnam. Het publiek was duidelijk stoïcijns tijdens hun set, de sfeer in de zaal was zeer rustig in een bijna volle zaal. 

Toeschouwers stonden rustig en respectvol te kijken naar wat de jongens uit Warschau brachten. Dit was nu eenmaal geen muziek waarop je staat te headbangen. Tides From Nebula beschrijft hun genre als “Catching the sound of the universe“. Een beschrijving waar ik me zeker in kan vinden. Hun soundscapes waren zeer zweverig en brachten de helft van de zaal in een trance die enkel doorbroken werd bij het einde van elk nummer. Euroblast is een festival en vermits ze geen headliner waren hadden ze maar enkele songs de tijd om het publiek onder de indruk te brengen met hun nieuwe stijl van muziek maken. 

Terwijl gitarist Maciej Karbowski niet een man is van veel woorden sprak hij het publiek toch even aan om te melden dat we al aan het einde van de set gekomen waren en om te melden dat het laatste nummer er eentje ging zijn uit de oude doos, eentje uit hun rock verleden. Met zijn woorden was het moment aangebroken om Tragedy Of Joseph Merrick te brengen waarbij de gitarist/toetsenist het publiek indook gewapend met zijn gitaar om aldaar het nummer af te werken tot groot jolijt van de fans die de Pool omringden. 

Na wat in slaap gewogen te zijn door Tides From Nebula haalde Euroblast er een lekkere koffie naar boven onder de vorm van een Franse progressieve metalcore band. Betraying the Martyr. De Fransen zijn altijd al een energieke band geweest en ook hier op Euroblast was dat niet anders. Vanaf de eerste noten zat het tempo er strak in. Ook het publiek voelde deze energie en stond constant te springen, dansen of moshen. De show van The [HAARP] Machine heeft ook zanger Aaron Matts onder indruk gebracht, wel niet de indruk die zijn landgenoot wou nalaten en hij begon de zanger van The [HAARP] Machine vocaal na te apen waarbij het publiek het van hem overnam. Het was grappig in het begin maar na een tijdje kwam het behoorlijk kinderachtig over. Wanneer ik eenmaal uit de fotopit was zag ik daar de zanger van The [HAARP] Machine staan kijken naar de show van de Fransen. De band was hier al eerder gepasseerd en bracht toen een zeer sterke set die naar mijn bescheiden mening deze keer nog overtroffen werd. De Britse frontman kreeg zelf een wall of death aan de gang op wat een relatief rustige dag was. 

De band bracht onlangs een nieuwe plaat uit, Rapture, en speelden daar enkele nummers van ter promotie van het album. Het publiek werd terug wakker geschud na de mentale ontvoering van Tides From Nebula dankzij Betraying The Martyrs. 

De zondag liep stilletjes aan naar zijn einde toe en met de dag ook de vijftiende editie van Euroblast, na een dankwoord en voorstelling van het Euroblast team op het hoofdpodium was het publiek helemaal klaar voor de laatste twee bands op mainstage.

Omstreeks 21:00 uur was het tijd voor de meest poppy band van de dag, poppy maar nog steeds zeer technisch onderlegd met stevig progressief en djenty gitaarwerk, het Australische Voyager. 

Op 1 november komt hun nieuwste plaat uit via Season of Mist, Colours Of The Sun, een plaat die op de eerste reacties zeer goed scoort. Starten deden ze echter met een aantaloudere nummers vooraleer het nieuwere werk voor de leeuwen gegooid werd. Het eerste nieuwe nummer dat we te horen kregen was Brightstar waarbij in Duitsland geborenfrontman Daniel Estrin voor het eerst zijn geliefde keytarmocht bovenhalen. Een lekker nummer die precies uit de jaren ’80 gegrepen werd. Al snel werd teruggegrepen naar hun vorig succesvol album, Ghost Mile, met Misery Is Only Company.

Deze band weet altijd plezier te maken, eerder op de dag hadden we al een zeer leuk interview met een aantalbandleden die je in de week voor de releasedatum zal kunnenlezen op onze site. Op het podium viel het op dat dit een band is die het doet voor de fun en plezier beleven in wat ze on stage brengen. Hun drie nieuwe songs die ze brachten kregen meteen al een uitstekend respons van het publiek, tijdens Colours, de eerste track van Colours In The Sun, ontstond er een nieuwe energie in het publiek en werd het feestje naar een climax gebracht, een feest die na een keytarsolo en een djentygitaarintro van Water Over The Bridge waarbij alle snaren bespelers een zonnebril opzetten naar zijn einde gebrachtwerd.  Op de noten van The Meaning Of I uit het gelijknamige album sloot Voyager hun set af op Euroblast om zoals ze tijdens het interview vertelden snel op te ruimen om klaar te zijn om de festivalafsluiter  Car Bomb aan het werk te kunnen zien.

Car Bomb is een Amerikaanse experimentele progressieve metal band met core invloeden die vaak vergeleken wordenmet The Dillinger Escape Plan. Ikzelf vind deze vergelijking niet de zo geslaagd. Zoals het genre zegt was het een muur van geluid die op je afkwam, met harde screams en grunts, met harde baslijnen en strak gitaarwerk. De band bracht twee dagen eerder een nieuw album uit onder de naam Mordial, een plaat om “U” tegen te zeggen net als deze slotset. De band sloeg alles figuurlijk aan flarden, het geknal op het podium was van die bovenste plank. Na het wat rustigere Voyager was het hier een geweldig moshpit feest. Het publiek bleef echter wel wat op hun honger zitten aangezien de band vooral nummers speelde van hun nieuwe cd die nog niet zo gekend waren bij de toeschouwers. Met deze geweldige band sloot het prachtige Euroblast haar deuren voor wat 2019 betrof, voldaan keerden we huiswaarts om ons klaar te maken voor de volgende editie die op 3 oktober 2020 van start zal gaan met wellicht een Ignite Night de avond voordien.